— Πρέπει να έχετε μια αδυναμία στις λέξεις με ελληνική ρίζα: πρώτα η Συνεκδοχή, τώρα η Ανώμαλη. Φαίνεται πως δεν μπορείτε να αντισταθείτε στο ελληνικό λεξιλόγιο.
Τώρα που το λέτε, αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για λέξεις που προέρχονται από τα ελληνικά. Δεν είχα ιδέα, δεν το έκανα ηθελημένα. Αλλά είναι καλές λέξεις. Έχετε πλούσια ιστορία, οπωσδήποτε...
— Είστε αυθεντικά πεσιμιστής;
Επειδή δεν άκουσα καλά, είπατε γενικά (generally) ή αυθεντικά (genuinely);
— Αυθεντικά.
Τα πράγματα είναι δύσκολα, η επικοινωνία είναι δύσκολη, οι σχέσεις είναι δύσκολες. Και δεν είμαι σίγουρος αν είμαι απαισιόδοξος, αλλά είναι κάτι που βλέπω στον κόσμο έξω από μένα, με την υποκειμενική μου ματιά. Αλλά τελικά, αφού εγώ το βλέπω έτσι, έτσι πρέπει να είμαι εγώ. Ο κόσμος είναι ένα πολύπλοκο και τρομακτικά θλιβερό μέρος. Αυτή είναι η αλήθεια.
— Και το χιούμορ;
Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό. Είναι ο τρόπος επιβίωσης.
Ουσιαστικά, το έργο γράφτηκε για τρεις ηθοποιούς, όπου ένας από αυτούς θα υποδυόταν 50 χαρακτήρες, και η ιδέα αυτή, η μεταφορά ή παρομοίωση αν θέλετε, με ενδιέφερε πολύ. Εξελίχθηκε στο πώς νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν ο ένας τον άλλο...
— Όλο το σενάριο της Anomalisa ξεκίνησε από το σύνδρομο Φρεγκόλι; Το διαβάσατε κάπου, σας το είπαν;
Όντως, από εκεί ξεκίνησε η ιδέα. Διάβασα για αυτό το ψυχωτικό σύνδρομο, όπου ο ασθενής αντιλαμβάνεται όλον τον κόσμο ως ένα και μοναδικό πρόσωπο. Ουσιαστικά, το έργο γράφτηκε για τρεις ηθοποιούς, όπου ένας από αυτούς θα υποδυόταν 50 χαρακτήρες, και η ιδέα αυτή, η μεταφορά ή παρομοίωση αν θέλετε, με ενδιέφερε πολύ. Εξελίχθηκε στο πώς νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν ο ένας τον άλλο, πώς προβάλλουν την ιδέα που έχουν για αυτόν που βρίσκεται απέναντι τους, πώς μεταφράζουν τη δουλειά ή τα χαρακτηριστικά τους ανάλογα με το τι περιμένουν από τον καθένα.
— Σκεφτήκατε σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης της ιδέας σας να γυρίσετε την ταινία με διαφορετικό τρόπο και όχι με stop motion animation, ας πούμε με αληθινούς ηθοποιούς; Και σε ποιό ποσοστό είναι ψηφιακό το φιλμ;
Από την πρώτη στιγμή, θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τις κούκλες, με έναν τρόπο που να φαίνεται πως είναι puppets, ακόμη και οι ραφές τους να είναι ορατές, έτσι ώστε ο θεατής να θυμάται πως οι ήρωες είναι κατασκευασμένοι κι όχι αληθινοί. Δεν θα υπήρχε η ίδια ατμόσφαιρα με live action, ούτε η επιθυμητή απόσταση από τον ρεαλισμό. Οι κούκλες κινούνται με το χέρι, όλα είναι αναλογικά, χειροκίνητα, εκτός από τις ψηφιακές κάμερες που αποτύπωσαν την εικόνα τους. Δε γινόταν αλλιώς.
Anomalisa