Μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, το δέσιμο των γυναικείων ποδιών στην Κίνα, ήταν μια από τις πιο σημαντικές παραδόσεις.
Ήταν όμως και μια βασανιστική και επίπονη διαδικασία.
Εκτός από τα μικροσκοπικά πόδια σε σχήμα λωτού, οι γυναίκες θα «κληρονομούσαν» μολυσματικές ασθένειες, ακρωτηριασμούς και αναπηρίες.
Το δέσιμο είχε σκοπό να προσελκύσει μνηστήρες αλλά και να αναδείξει το κοινωνικό στάτους κάθε οικογένειας.
Η διαδικασία ήταν ιδιαίτερη. Στην τρυφερή νηπιακή τους ηλικία, ένας «ακροδέτης» μούλιαζε τα πόδια των κοριτσιών μέσα σε ειδικό διάλυμα και στη συνέχεια έκανε μασάζ ώστε να μαλακώσει τελείως τα πέλματα και να χαλαρώσει τους μύες.
Αργότερα, «γύριζε» τα δάχτυλα των ποδιών πολύ περισσότερο από ότι επέτρεπαν τα οστά, προσπαθώντας να φτάσει το μπροστινό μέρος, στη φτέρνα.
Οι σπαρακτικές κραυγές των νηπίων δε συγκινούσαν ούτε τον ειδικό αλλά ούτε και τις οικογένειές τους.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία και το πόδι δεθεί σφιχτά, ο «ακροδέτης» έσπαγε την καμάρα του ποδιού.
Πολλές γυναίκες υπέστησαν ακρωτηριασμούς στα κάτω άκρα, καθώς οι μολύνσεις θα μπορούσαν να τους κοστίσουν τη ζωή.
Όταν το πόδι έφτανε τα 7,5 εκατοστά, οι επίδεσμοι έβγαιναν και τη θέση τους έπαιρναν χρυσοκέντητες παντόφλες. Η περιζήτητη νύφη ήταν έτοιμη.
Oι τελευταίες γυναίκες που βίωσαν αυτή τη βασανιστική παράδοση, φωτογραφίζονται ως μέρος ενός project της Αγγλίδας φωτογράφου και ανθρωπολόγου Jo Farrel, που ζει τα τελευταία χρόνια στο Χονγκ Κονγκ.