ΝΙΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ
ΛΙΜΑΝΙΑ ΞΕΝΑ
FEELGOOD
Θα είμαι ειλικρινής - είχα τις ενστάσεις μου για το καινούργιο διπλό CD του Νίκου Πορτοκάλογλου, εφόσον δεν προτείνει τίποτα καινούργιο, αλλά ''επαναπαύεται'' στη σιγουριά 25 πολύ γνωστών και αγαπημένων δημοτικών, ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών. Μεταξύ αυτών, Το πλοίο θα σαλπάρει του Τσιτσάνη, η Χαλασιά μου από την Ήπειρο και το Μήλο μου κόκκινο από τη Μακεδονία, οι Θαλασσινοί του Ζαμπέτα, οι Βεργούλες του Μάρκου, το Κάνε κάτι να χάσω το τρένο του Μουσαφίρη. Με άλλα λόγια, ο Πορτοκάλογλου καταθέτει ένα φόρο τιμής στους προκατόχους του, τους songwriters, είτε αυτοί είναι ανώνυμοι (στην περίπτωση της δημοτικής παράδοσης), είτε έχουν όνομα και μάλιστα γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία του εγχώριου λαϊκού τραγουδιού. Κι ενώ το όλο εγχείρημα δεν κομίζει καμία πρωτοτυπία, σε κερδίζει για δύο λόγους, καθώς τα tracks ρέουν στο CD-player: Ο ένας είναι η αποστασιοποιημένη, flat σχεδόν, ερμηνεία του Πορτοκάλογλου, που σίγουρα δεν είναι λαϊκός τραγουδιστής και δεν έχει ή, σωστότερα, ούτε θέλει να έχει σχέση με τσαλκάντζες, κορώνες και τα συναφή χαρακτηριστικά του είδους. Ερμηνεύει απλά, χαμηλότονα, όπως θα τραγουδούσε μπαλάντες του Leonard Cohen, λόγου χάριν, ή και δικές του συνθέσεις. Ο άλλος είναι οι ενορχηστρώσεις, αμιγώς ροκίζουσες και ολόφρεσκιες, με ιδιαίτερα επιτυχημένο αποτέλεσμα σε ορισμένα κομμάτια, όπως στο Ιστορία μου-αμαρτία μου που έγινε blues, στο Χαρικλάκι και στο Ξύπνα αγάπη μου που απόκτησαν μία αίσθηση από road movie και στο Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη που μετατράπηκε σε ακουστική μπαλάντα. Σε πρώτο πλάνο οι ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, το μπάσο και το γιουκαλίλι του ίδιου του Πορτοκάλογλου.
ΤΕΦΛΟΝ
ΤΕΦΛΟΝ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος Τεφλόν με τίτλο το όνομα τους είναι η επιτομή του ελληνικού underground: παραγωγή αυτοδιαχειριζόμενη, μουσικοί που δεν μας αποκαλύπτουν τα ονόματα τους και τα όργανα που χρησιμοποίησαν - διακρίνονται ωστόσο τα τύμπανα, το μπάσο, οι κιθάρες, το toy piano, το fender rhodes, η μελόντικα και τα synths - και μία τραγουδοποιία με πολλά στοιχεία δάνεια από τη διεθνή post rock σκηνή και τις δικές μας Τρύπες λίγο προ της διάλυσης τους. Σύνολο: Δέκα εμπνευσμένες συνθέσεις με κιθαριστικά ριφ, τα οποία σκάνε σα βόμβες μέσα σε μία ηλεκτρική καταιγίδα λίγο πριν βγει το ουράνιο τόξο και εν προκειμένω τα παιδικά όργανα που προσδίδουν μία ηδύτητα στο project. Και πάλι, όμως, δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός στη χρήση των μουσικών οργάνων - όλα μαζί, όπως και η ενίοτε φιλτραρισμένη φωνή του τραγουδιστή, υπηρετούν μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις με εξαιρετικό ήχο και μίξη που επιμελήθηκε ο Μανώλης Αγγελάκης. Καθώς το CD φτάνει προς το τέλος του, ο ακροατής, εμβρόντητος από ότι προηγήθηκε, πέφτει πάνω στη ρυθμική μπαλάντα με τίτλο Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω, κατάλληλη ακόμη και για ένα mainstream ραδιόφωνο. Στο μεταίχμιο κοινωνικοπολιτικού και ερωτικού στίχου με ποιητικές καταβολές δίχως κανένα ίχνος στόμφου και με τον τραγουδιστή τους να καταθέτει αποστασιοποιημένες - ηθελημένα, υποθέτω - ερμηνείες, οι Τεφλόν μας παραδίδουν, μέσα σε χάρτινη οικολογική έκδοση, ένα διαμάντι της ανεξάρτητης ηλεκτρικής σκηνής! Αξίζει να το ανακαλύψετε!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ
ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΛΙΤΡΙΒΙ
Τό'χω ξαναγράψει: Του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή οι μελωδίες τού τρέχουν από τα...παντζάκια και πάντα μεταφέρουν ένα ακριβό συναίσθημα, κάνοντας τον ίδιο - τηρουμένων των αναλογιών - ως τον ένα και μοναδικό σημερινό άξιο επίγονο του Μάνου Χατζιδάκι. Επιπλέον, εκτιμώ απεριόριστα και το ότι ο Μαραμής έχει ''κολλήσει'' με τους ποιητές και δει τους ρομαντικούς, αδιαφορώντας για τη δημιουργία λαϊκών τραγουδιών πλατιάς κατανάλωσης, που ενδεχομένως να τον έκαναν ευρύτερα γνωστό. Στο έβδομο κατά σειρά CD του, που κυκλοφορεί με βιβλίο και με τίτλο δανεισμένο από την πρώτη ποιητική συλλογή του μέγιστου Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου, μελοποιεί τρία ερωτικά ποιήματα των Ν. Α. Ασλάνογλου - Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, τρία παραμύθια του μόνιμου συνεργάτη του, Σωτήρη Τριβιζά, καθώς και ακόμη τρία ποιήματα - Όνειρα τιτλοφορούνται - του Μιχάλη Γκανά. Δύο τραγούδια, η Ωραία Κοιμωμένη και η Νεράιδα, είχαν ηχογραφηθεί στις πρώτες εκτελέσεις τους με τις φωνές της Κορίνας Λεγάκη και του Μάριου Φραγκούλη. Σε ότι αφορά περαιτέρω την εργασία αυτή, εξαιρουμένου του εξόδιου Όπου ν' αγγίξεις το κορμί, που φλερτάρει με τη jazz, όλα τα προηγηθέντα κομμάτια δεν κρύβουν την τριβή του δημιουργού τους με την κλασική δυτική μουσική και το αμιγώς έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Αν δεχτούμε φυσικά πως αμιγώς έντεχνο είναι το έργο του Χατζιδάκι Ο Κύκλος του CNS ή Τα Λυρικά του Θεοδωράκη και όχι ο Πασχαλίδης, η Τσαλιγοπούλου κ.α. Τέλος, ο Δημήτρης Μαραμής μας συστήνει τον αρτιότερο μέχρι σήμερα ερμηνευτή των τραγουδιών του και έναν από τους καλύτερους λυρικούς τραγουδιστές που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια: τον Θοδωρή Βουτσικάκη, που μπορεί να μην είναι ακόμη Μάριος Φραγκούλης, φαίνεται όμως ότι ξέρει τι ακριβώς τραγουδάει και πως να τοποθετεί τη φωνή του δίχως καμία ωραιοπάθεια παρά μόνο στην υπηρεσία του ποιητικού λόγου και των μουσικών μέτρων που επένδυσαν αυτόν ακριβώς το λόγο!
ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΟΥΛΑΚΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
MLK
Νέος μουσικός ο Κρητικός Νίκος Παραουλάκης, δεξιοτέχνης ήδη στο νέι, αλλά και με σημαντικές συνεργασίες την τελευταία 15ετία (από τον Μάλαμα και την Αλεξίου μέχρι τη Βιτάλη και τον Β. Παπακωνσταντίνου), παρουσιάζει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο: 14 τραγούδια αποκλειστικά σε στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και ερμηνευμένα από τον Μανώλη Λιδάκη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Απόστολο Ρίζο, τη Μαρία Κώτη των Χαΐνηδων, τον Φώτη Σιώτα, τη Μαρίνα Δακανάλη, τον Νίκο Βενετάκη, τη Μαρία Φασουλάκη, τη Ζωή Βεργάκη και τον Πάνο Παπαϊωάννου. Το παράδοξον της περίπτωσης του Παραουλάκη είναι πως ενώ έχει ζυμωθεί μέσα από πρωτοποριακά μουσικά σχήματα στο πλαίσιο ethno-jazz αναζητήσεων, άντλησε τελικά την προσωπική του έμπνευση από τη θητεία του δίπλα στα προαναφερόμενα μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Ως αποτέλεσμα έχουμε μία συμβατική τραγουδοποιία, η οποία όμως δύναται να δικαιωθεί από το χρόνο, κάτι που φυσικά δε θα οφείλεται στις ηχηρές συμμετοχές των συναδέλφων του. Γιατί, κομμάτια που εγώ ξεχώρισα είναι Ο λαγός με τον Βενετάκη, το Τρελό αηδόνι με την Κώτη, το Σε είδα με τον Ρίζο και τα Χαράματα, που κλείνουν το CD, με τη Βεργάκη. Ξεχώρισα επίσης πολλά από τα στιχουργήματα του Παπαχαραλάμπους, τα οποία βρίθουν από εικόνες φύσης και μοιάζουν με ενδοσκοπικές περιπλανήσεις στη νησιώτικη και στεριανή Ελλάδα. Από κει και πέρα, οι μουσικές του Παραουλάκη αποτελούν ένα συνονθύλευμα Κρητικής παράδοσης, ρεμπέτικου, ηλεκτρικού ήχου και ευρύτερων ανατολίτικων ακουσμάτων - συνθήκη δηλαδή που μου λέει πώς αν ο δίσκος αυτός έβγαινε πριν μία 20ετία ακριβώς θα μπορούσε να κάνει έως και τομή στο ελληνικό τραγούδι. Σήμερα ακούγεται σαν τη φιλότιμη και τελείως ειλικρινή απόπειρα του δημιουργού να καταθέσει τις επιρροές του από καλλιτέχνες, με τους οποίους συμπορεύθηκε, αλλά και να μας αποδείξει με τον τρόπο του πώς το φως και το σκοτάδι είναι αλληλοσυγκρουόμενα όσο και αλληλένδετα!