Η Ευσταθία αν μη τι άλλο είναι ανήσυχο πνεύμα! Μπορεί ο πολύς κόσμος να την έμαθε μέσα από το διαβόητο Ζαμπόν και το revival του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, τα επόμενα χρόνια όμως εκείνη φρόντισε - πέραν της δισκογραφίας - να κυκλοφορήσει ποιητικό βιβλίο (Τέρμα για σήμερα ο μύθος, εκδόσεις ΙΑΝΟΣ) και να συγγράψει δύο θεατρικά έργα (Ο Διάδρομος, Συνέντευξη με τη Δανάη), τα οποία δοκιμάστηκαν μάλιστα στο σανίδι!
Με το δεύτερο έργο της Ευσταθίας, τη Συνέντευξη με τη Δανάη, θ' ασχοληθώ σε τούτο το post εν είδει review, εφόσον λίγη ώρα έχω που επέστρεψα από το θέατρο Badminton και την ομότιτλη παράσταση.
Μία παράσταση που ευτύχησε να τη σκηνοθετήσει ο ειδικευμένος στις ρετρό βιογραφίες δίχως τυμπανοκρουσίες, Δημήτρης Μαλισσόβας, σκηνοθέτης της περσινής παράστασης για τον Αλέκο Σακελλάριο, αλλά και της φετινής για την Edith Piaf, πάντα στον ίδιο χώρο.
Στη δίωρη παράσταση με τα εντυπωσιακά vintage κοστούμια των Αρετής Μουστάκα - Χριστίνας Πανοπούλου (μαθαίνω ότι στο β΄μέρος ''παίζει'' και ένα αυθεντικό φόρεμα της Έλλης Λαμπέτη), το θεατρικό πρόσχημα είναι μία από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία, συνεντεύξεις της σπουδαίας Δανάης Στρατηγοπούλου.
Η έμπειρη Άννα Φόνσου την υποδύεται ενώ το ρόλο του δημοσιογράφου - βιογράφου της κρατάει ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
Κι ενώ το κουβάρι της περιπετειώδους ζωής της ξετυλίγεται, η Φόνσου παραμένει Δανάη και ο Μπουρδούμης γίνεται όλοι οι άντρες που τη στιγμάτισαν, από τον πατέρα της και τον Αττίκ μέχρι τον Μενέλαο Λουντέμη και τον Pablo Neruda.
Δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση της και η συγγραφέας Ευσταθία ως το νεανικό alter ego της Φόνσου - Δανάης που ερμηνεύει όλα τα μεγάλα τραγούδια της (Μάρω - Μάρω, Ζητάτε να σας πω, Amado mio, Ας ερχόσουν για λίγο, Χωρισμός κλπ.) υπό τη διεύθυνση του Δαυίδ Ναχμία στο πιάνο και με τη συμμετοχή τριών ακόμη μουσικών.
Έκπληξη πάντως αποτέλεσε το ότι δεν τραγούδησε μόνο η Ευσταθία στην παράσταση. Δόθηκε χώρος, τόσο στον καλλίφωνο Μπουρδούμη να τραγουδήσει ξένα κομμάτια σαν το Il pleut sur la route του Tino Rossi ή το Besame mucho, όσο και στην Φόνσου να πει κι αυτή τραγούδια από το ρεπερτόριο της καλλιτέχνιδας που υποδυόταν στη σκηνή.
Ομολογώ ότι με μία τόσο μεγάλη διάρκεια και χωρίς συγκεκριμένη δραματουργική δράση, περίμενα η παράσταση να κάνει κοιλιά, κάτι που ευτυχώς δε συνέβη.
Δεν ξέρω αν αυτό επιτεύχθηκε μέσω της σκηνοθεσίας, των ερμηνειών ή του ίδιου του κειμένου της Ευσταθίας. Αν και μάλλον ευθύνεται ο τόσο πλούσιος σε εμπειρίες, γνώσεις και γνωριμίες με σημαντικούς ανθρώπους, βίος της Δανάης. Ένα σωστό παραμύθι που άξιζε σ' αυτό το μοναδικό ασυμβίβαστο πνεύμα της ποίησης και της μουσικής.
Τη Δανάη είχα την τύχη να τη γνωρίσω το 2006 και μάλιστα να τα πιούμε για ένα βράδυ σε μουσική σκηνή του Μεταξουργείου παρέα με τη μοναχοκόρη της, τη Λήδα, τότε που γυρίζαμε το ντοκιμαντέρ Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ. Φορούσε τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά της και τα είχε...τετρακόσια, που λένε, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της. Ήταν 93 ετών και το χιούμορ της πραγματικά ασύλληπτο. Θα την ''ξανασυναντούσα'' το 2009 στο Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας για το τελευταίο αντίο, τότε που γράφτηκαν στον Τύπο ανυπόστατα πράγματα για τις συνθήκες θανάτου της.
Ίσως γι' αυτό να με συγκίνησε η παράσταση στον υπαίθριο χώρο του Badminton. Γιατί αυτή τη γυναίκα θα την κουβαλάω μέσα μου όπως και κάθε σκεπτόμενος Έλληνας που γνωρίζει το έργο της. Γιατί η συναρπαστική ζωή της είναι ένα σάρωμα ολόκληρης της νεότερης πολιτικής ιστορίας του 20ου αι. σε Ελλάδα και Χιλή. Τέλος, γιατί υπήρξε πρότυπο λιτής και απέριττης ερμηνεύτριας με τις ηχογραφήσεις της να συστήνονται σαν το καλύτερο μάθημα για κάθε νέο επίδοξο τραγουδιστή.