Τα τελευταία χρόνια η Λένα Πλάτωνος, πέραν της δισκογραφίας και των συναυλιών, δραστηριοποιείται και στη σύνθεση μουσικής για θέατρο. Θυμίζω τις εργασίες της για τον - κατά Σύλβια Λιούλιου και Νίκο Παναγιωτόπουλο - Λάμπρο του Διονυσίου Σολωμού (Φεστιβάλ Αθηνών 2012), τον Διάδρομο, το πρώτο θεατρικό έργο της τραγουδοποιού Ευσταθίας με τη Μάνια Παπαδημητρίου στο θέατρο Ενδορφίνη (Νοέμβριος 2012) και την - κατά Ελένη Ευθυμίου και Βασιλική Τρουφάκου - Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις στο Θέατρο Νέου Κόσμου (Φεβρουάριος 2013).
Φέτος, η Πλάτωνος επρόκειτο να γράψει τη μουσική σε ακόμη μία παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, στην εμβληματική τριλογία Η Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Χατζής και που παίχτηκε το τετραήμερο 10 - 13 Ιουνίου στο Κτίριο Α της Πειραιώς. Για την ακρίβεια, η μουσική γράφτηκε, επεξεργάστηκε από την ίδια την Πλάτωνος και τον βοηθό της, Στέργιο Τσιρλιάγκο, άρεσε στον σκηνοθέτη - εντολέα, ο οποίος, ωστόσο, όταν έφτασε η στιγμή της συμφωνημένης προκαταβολής βάρεσε...εξαφανιζόλ και μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε.
Κατ' αρχάς είναι δεδομένο πως σε εποχές κρίσης, για να μην πούμε ότι το ίδιο συνέβαινε και προ κρίσης, καμία εκταμίευση αμοιβής δε γίνεται πριν την παρουσίαση μίας δουλειάς. Όταν όμως έχεις μιλήσει με τον καλλιτεχνικό συνεργάτη σου και έχεις αποδεχτεί τους όρους του, οφείλεις να είσαι συνεπής μέχρι το τέλος. Διαφορετικά, λες συγνώμη, δε θα μπορέσω να σας πληρώσω ή Δεν είναι στο χέρι μου να σας πληρώσω και διαλέγεις έναν λιγότερο απαιτητικό συνεργάτη.
Τι συνέβη λοιπόν μεταξύ της συνθέτριας Λένας Πλάτωνος και του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Χατζή, ώστε να αναγκάσει την πρώτη να προβεί σε δημόσια καταγγελία; Ο λόγος στην ίδια:
Ο κ. Χατζής με προσέγγισε πρώτη φορά πριν τρία χρόνια και του είχα ξεκαθαρίσει πως εγώ με ποσοστά δεν πληρώνομαι τη στιγμή που οι συντελεστές της παράστασης του ήταν άγνωστοι.
Φέτος ξαναεμφανίστηκε, ζητώντας μου να γράψω μουσική και βασικά ένα τραγούδι σε στίχους της Λούλας Αναγνωστάκη μαζί με αρκετές οργανικές παραλλαγές της μελωδίας. Αφού μου τόνισε πώς ουσιαστικά η παραγωγή αγοράστηκε από το Φεστιβάλ Αθηνών, συμφωνήσαμε στο ποσόν της αμοιβής και αρχίσαμε να δουλεύουμε.
Δουλέψαμε για ενάμισι μήνα και ενδιάμεσα τηλεφωνιόμασταν. Μου είπε πως ήθελε να έχει τη μουσική στα χέρια του μέχρι το Πάσχα και πως στις 18 Απριλίου θα έπαιρνε μέρος των χρημάτων.
Περναέι η 18η Απριλίου, τίποτα...Του τηλεφωνώ και του ζητάω ένα μέρος των χρημάτων έναντι. Απαντάει: ''Θα ψάξω'' χωρίς να προσθέσει ότι είναι δύσκολο να βρεθούν τα χρήματα.
Του τηλεφωνούσα τις επόμενες μέρες και δεν απαντούσε. Μια φορά που το ''σήκωσε'', έκανε ότι δεν μ' ακούει και τό'κλεισε.
Άρχισα να ανησυχώ σοβαρά με το φέρσιμο του και ένα βράδυ που μου τηλεφώνησε στις 12 τα μεσάνυχτα για να μου πει ότι δεν έχει τα λεφτά ακόμη, απαίτησα να γίνουν συμβόλαια. Μάλιστα πάνω στο θυμό μου, ζήτησα πίσω το CD με τη μουσική μου που του είχα ήδη παραδώσει. Σημειωτέον, είχε έρθει στο σπίτι μου με δύο ηθοποιούς της ομάδας του για να πάρει τη μουσική και είχαν δηλώσει όλοι καταενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα.
Τέλος πάντων, πέρασε μία ακόμη εβδομάδα, μετάνιωσα που γύρεψα πίσω το CD και ζήτησα έως και συγνώμη. ''Θα σε πάρω το βράδυ στις 9 για να συναντηθούμε αύριο το μεσημέρι. Μπορείς;'' μου είπε.
Φυσικά όχι απλά δεν τηλεφώνησε, αλλά για να μη μακρηγορώ ούτε καν χρησιμοποίησε τη μουσική στην παράσταση. Και στο μεταξύ, παντού αναγραφόταν - από το διαδίκτυο μέχρι την έντυπη LIFO με το αφιέρωμα στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών - πως ''η μουσική είναι της Λένας Πλάτωνος''.
Δεν έμαθα αν χρησιμοποίησε άλλη μουσική και ούτε και με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή που νιώθω θύμα εκμετάλλευσης και που έχασα τρομερά πολύτιμο χρόνο...
________
* Αυτή είναι η μαρτυρία εν είδει καταγγελίας από τη Λένα Πλάτωνος στη LIFO. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, παρ' όλα αυτά, τηλεφώνησα στον κ. Κωνσταντίνο Χατζή, τον ενημέρωσα για το άρθρο και του ζήτησα να πει κι εκείνος δυο λόγια. Μου απάντησε πως θα μιλήσει αφού δημοσιευθεί το άρθρο και το διαβάσει.