Κάποια στιγμή που είχαμε χαθεί με τον Λόλεκ και του τηλεφώνησα, τον βρήκα χωμένο στο ιδιωτικό του στούντιο να δουλεύει τον δίσκο ενός νέου τραγουδοποιού. «Κι είναι καλός αυτός;» τον ρώτησα. «Johnny Cash φάση» μου απάντησε!
Λίγο καιρό μετά παρακολούθησα live τον Πάνο Μπίρμπα με τη μπάντα του να παίζει τα δικά του τραγούδια, αλλά και διασκευές σε Johnny Cash, Bob Dylan και Jefferson Airplane. Με εντυπωσίασε η μπάσα φωνή του και ο dark ήχος του, πρωτόγνωρος σχεδόν για καλλιτέχνη της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο άλμπουμ του με τίτλο Mournful - οχτώ τραγούδια με γκάζια και μια μαύρη ποιητική ατμόσφαιρα. Αφορμή για την ακόλουθη συνομιλία με τον Μπίρμπα είναι το επικείμενο live του στο Double Trouble μες στην ανακαινισμένη Στοά της Πατησίων.
Το cd σου κυκλοφόρησε από μία επαναδραστηριοποιημένη, αμιγώς ελληνική εταιρεία. Φαντάζομαι θα ταλαιπωρήθηκες μέχρι να φτάσεις ως εκεί.
Η αλήθεια είναι πως ταλαιπωρήθηκα αρκετά στο θέμα της κυκλοφορίας του δίσκου, κυρίως λόγω της τεράστιας αναμονής που χρειαζόταν μέχρι να καταφέρεις να πάρεις θετικές ή αρνητικές απαντήσεις από την εκάστοτε εταιρία. Ευτυχώς η FM ήταν μια εταιρία η οποία απάντησε άμεσα και με υπευθυνότητα, τουλάχιστον σε όσα μπορούσε να προσφέρει σε αυτή την δεδομένη στιγμή. Τις περισσότερες φορές οι καλλιτέχνες, και κυρίως οι νέοι, αντιμετωπίζουν μεγάλη αρνητικότητα από τις «μεγάλες» και «πετυχημένες» δισκογραφικές. Τώρα τι σημαίνει μεγάλη ή πετυχημένη δισκογραφική εταιρία την δεδομένη στιγμή που όλα αυτά καταρρέουν, θα σε γελάσω. Ευτυχώς που ξεπηδούν σιγά σιγά κάποιες νέες δισκογραφικές και κάποιοι καλλιτέχνες οι οποίοι δημιουργούν τα δικά τους label, και όλο αυτό γίνεται με καλό γούστο και διάθεση για ουσιαστική και ελεύθερη διακίνηση νέων μουσικών και ιδεών. Όσες τέτοιες μικρές προσπάθειες καταφέρουν να κρατηθούν ζωντανές, βρίσκοντας νέους τρόπους και αυτοσχεδιάζοντας κατά βάση, αυτές θα αποτελέσουν τον κορμό της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας.
Αν και γράφεις σε αγγλικό στίχο, δεν θα λέγαμε ότι εντάσσεσαι στη λεγόμενη indie pop σκηνή. Πιο rock οι επιρροές σου;
Οι επιρροές μου είναι σαφέστατα πολύ περισσότερο rock, παρά indie pop. Μου αρέσει πολύ η μουσική η οποία εκφράζει άμεσα κάποια συναισθήματα και με εξωστρέφεια. Η μουσική των Johnny Cash, Nick Cave, Lou Reed, Bonnie Prince Billy, Neil Young, Kurt Weill, Sixteen horse power κ.ά. αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα των επιρροών μου. Βεβαίως ένα κομμάτι μου έχει επηρεαστεί και από μουσικές Ελλήνων δημιουργών.
Η εμπλοκή του Λόλεκ ποια ακριβώς ήταν στο όλο project;
Ο Λόλεκ ήταν ο μόνος άνθρωπος που έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον να ασχοληθεί με την παραγωγή των τραγουδιών μου, την στιγμή που ήθελα να τα ηχογραφήσω. Εκτιμούσα πάντοτε την άποψη του και δεν έπεσα έξω ούτε στην δική μου προσωπική δουλειά. Ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε να ξεκαθαρίσω πράγματα που εγώ δυσκολευόμουν καθότι ήταν η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά. Ο Γιάννης χάρισε στον δίσκο μου την εξαιρετική του αισθητική και τεχνογνωσία, καθώς και σπουδαίες μουσικές ιδέες.
Διαθέτεις μια εξαιρετικά μπάσα dark φωνή. Θα τολμούσα να σε ρωτήσω αν αυτή ακριβώς η φωνή σου υπαγόρευσε και το ύφος των συνθέσεων σου.
Σίγουρα η χροιά της φωνής μου αποτέλεσε μια αρχή για να κινηθώ συνθετικά. Βέβαια αυτό είναι αμφίδρομο, δηλαδή πολλές φορές οι συνθέσεις σου υπαγορεύουν πώς θα τραγουδήσεις. Γενικά πιστεύω πως όλοι μας είμαστε ένα μείγμα επιρροών και αυτό πάντα φανερώνεται όταν τραγουδάμε. Η ουσία είναι να έχει η φωνή σου να πει κάτι αληθινό κάθε φορά, να μην την χρησιμοποιείς για να λες πράγματα χωρίς ουσία και να μην την ευτελίζεις.
Ένα ελληνικό τραγούδι που θα 'θελες να 'χες γράψει;
Το Βαθειά στη θάλασσα του Μάρκου Βαμβακάρη.
Κατά καιρούς παίζεις σε μικρές μουσικές σκηνές. Έχεις παρατηρήσει το κοινό να διευρύνεται, δεδομένης και της έκδοσης του cd;
Έρχονται ένας – δύο καινούριοι ακροατές σε κάθε ζωντανή εμφάνιση! Πιστεύω πως σε πενήντα χρόνια από τώρα θα έχω χτίσει το κοινό που ονειρευόμουν! Αστειεύομαι, η αλήθεια είναι πως το κοινό αυξάνεται αλλά όπως σε όλα τα πράγματα στον τόπο μας, αυτό συμβαίνει με πολύ αργούς ρυθμούς. Δεν είναι εύκολο στην Ελλάδα να κάνεις μουσική που να βασίζεται μόνο στην μουσική, στους στίχους σου και τα τραγούδια σου! Ο κόσμος στην Ελλάδα δεν διασκεδάζει μόνο από αυτό, δεν αρκεί (όπως λέει και ο φίλος μας ο Λόλεκ) , χρειάζεται να υπάρχει και ένας μύθος ο οποίος να πλανάται πάνω από το κεφάλι σου την ώρα που παίζεις ή στα ρούχα που φοράς, χρειάζεται να έχεις στάμπα στο κούτελο σου, την στάμπα του διασκεδαστή.
Γράφω τραγούδια γιατί αυτό αγαπώ πάνω από όλα στην ζωή μου. Γιατί δεν μπορώ να μην το κάνω. Γράφω και δεν με νοιάζει αν θα τα ακούσει κάποιος απαραίτητα, γράφω τραγούδια και τα θάβω μέσα στα συρτάρια μου. Γράφω γιατί έχω ανάγκη να το κάνω για ψυχοθεραπεία, εκφράζω μέσα από αυτά, πράγματα που δεν θα τολμούσα να εκφράσω με λόγια. Πιστεύω πολύ βαθειά στην δύναμη του τραγουδιού για την κοινωνία μας. Πιστεύω πως λείπουν τα τραγούδια σε μια εποχή που το τραγούδι θα έπρεπε να είναι για άλλη μια φορά η σημαία μας. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ξανά πως η ζωή που μπορεί να σου δώσει το τραγούδι είναι αληθινή και είναι κάτι που δεν υπάρχει πια δυστυχώς. Όλοι κάνουν τα ίδια και τα ίδια, «τύπου » διασκεδαστικές μουσικές σε μια εποχή που έπρεπε το τραγούδι να είναι πιο στρατευμένο από ποτέ. Ποιο είναι το νόημα σε όλο αυτό που γίνεται; Εγώ γράφω για να συνεχίσω να νιώθω ζωντανός και για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
* Ο Πάνος Μπίρμπας θα εμφανιστεί το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Double Trouble (Πατησίων 101 - Στοά The Yard). Ώρα έναρξης: 22.30 - Είσοδος: 5 ευρώ