Πάντα μου άρεσε αυτό το κομμάτι από τις «Τρύπες». «Τα κανονικά παιδιά» κυκλοφόρησαν το 1990. Οι στίχοι είναι του Γιάννη Αγγελάκα συμμετέχει η Αννέζα Παπαδοπούλου. Φαντάζομαι ότι το κομμάτι θα έχει χορευτεί από πολλούς που δεν ήθελαν να είναι «κανονικοί» στα νιάτα τους για να καταλήξουν αργότερα εγκλωβισμένοι στην κανονικότητα τους. Τρία από τα σχόλια όπως αναρτήθηκαν στο Youtube. Κάποιος εύχεται σε ένα άλλο χρήστη να παραμείνει «κανονικός» γιατί «το διαφορετικό είναι δύσκολο και κανένας δεν θα σου αποδώσει τα εύσημα ακεραιότητας». Είναι μια άποψη και αυτή:
@TheGSE13 σου ευχομε να γινεις "κανονικος"... το διαφορετικο ειναι δυσκολο και θα απογοητευτεις πολυ... διοτι ουδεις δεν θα σου αποδωσει τα ευσημα ακεραιοτητας χαρακτηρα... θα σε χτυπησουν απο παντου... σκεψου πολυ πριν αποφασισεις... καλυνηχτα Ελλαδα!
Ευχομαι να μην γινω "κανονικο" παιδι..να παρω το δικο μου δρομο που θα με βγαλει καπου καλυτερα!!
den iparxei kanoniko... iparxei auto pou o mesos anthropos theorei apodexto. diladi mpouzoukia, gineka, 2 paidia, douleia, paidia idiatera diploma, gkomena, xorismos, pantreia gkomena, thanatos, gkomena takes all. gamo ton meso sas oro
Το κομμάτι προσφέρεται για συζητήσεις της μορφής «Ποιος-είμαι- ποιος – ήμουν- που- πήγαινα- και- που- πάω-σε- τούτη- τη- ζωή». Αμπελοφιλοσοφίες θα μπορούσε να πει κάποιος, γιατί αυτές τις κουβέντες τις κάνεις μόνος σου με τον εαυτό σου και όχι στο ίντερνετ. Όμως κανένας δεν έχασε από τον πολιτισμένο διάλογο ακόμα και όταν γίνεται ψηφιακά.
Τα σχόλια λοιπόν που διάβαζα ήταν πάνω-κάτω της μορφής που ανέφερα παραπάνω. Τα ίδια και τα ίδια.
Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο του κομματιού. Ένας χρήστης είχε την ιδέα να ντύσει το κομμάτι με «προσοχή σκληρές εικόνες» , όχι όμως τόσο σκληρές που να μην θες να τις δεις. Η δυστυχία των παιδιών στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη:
Δεν ξέρω αν είναι οι καταλληλότερες εικόνες για να ντύσουν το κομμάτι αλλά αυτός που το έφτιαξε βρήκε τον στόχο του. Αναρωτιέσαι αν είσαι «κανονικός», την στιγμή που κάποιοι δεν είχαν καν την δυνατότητα να επιλέξουν, ανάμεσα σε μια κανονική ζωή και σε αυτό που ζουν. Ίσως να είναι αυτή η απάντηση για το αν είσαι «κανονικός» ή όχι.