Το να θυμάσαι πρόσωπα και τον ρόλο τους από την εποχή πριν το ίντερνετ έχει και τα καλά του(σ.σ Το κακό είναι ότι τα έχεις τα χρονάκια σου!).
Το καλό είναι ότι μπορείς να κάνεις συγκρίσεις ανάμεσα στο πριν και το μετά. Τι έλεγαν και τι έκαναν γνωστά πρόσωπα είκοσι χρόνια πριν και τι λένε και κάνουν σήμερα. Σε αρκετούς από αυτούς η αλλαγή είναι τρομακτική: Κάποτε ήταν άνθρωποι του συστήματος (με ότι συνεπάγεται αυτό) και σήμερα σηκώνουν το ψηφιακό λάβαρο της επανάστασης. Λες και όλα αυτά τα χρόνια κάτω από το κουστουμάκι, ένα ιδρωμένο λευκό φανελάκι της εργατιάς κόχλαζε και ήθελε να βγει προς τα έξω. Όμως, να που ήρθε η ώρα!
Δεν λέω μπορεί οι άνθρωποι να αλλάζουν με τα χρόνια. Απλά προκαλεί εντύπωση το γεγονός της ανάποδης πορείας. Να ξεκινάς νέος και πιόνι του συστήματος, να θαυμάζεις τους πλουσιότερους, να στοχεύεις στην κορυφή της ύλης, να μην βλέπεις τι γίνεται γύρω σου, να είναι ο κόσμος σου ένας κόσμος συγκρίσεων με αυτούς που σε ξεπερνούν σε υλικά αγαθά, να μην κρύβεις καν αυτή την εικόνα σου και ξαφνικά στη μέση ηλικία(λόγω οικονομικής κρίσης) να ανακαλύπτεις τoν κόσμο των φτωχών και των πεινασμένων.
Και εγώ σου λέω δικαίωμα σου. Καλά κάνεις. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Απλά το πρόβλημα με αυτούς τους τύπους είναι ότι φωνάζουν περισσότερο από όλους. Λες και πέρασαν όλοι την νιότη τους ασχολούμενοι με τα ποταπά τούτου του κόσμου και ξαφνικά στα μισά της ζωής έγινε ο «εξορκισμός» και καθάρισαν. Λες και πήραν τον ιδεαλισμό και τον ανθρωπισμό σε κάψουλα.
Προσωπικά, τέτοιου είδους θορυβώδεις μεταμορφώσεις δεν τις πιστεύω καθόλου. Παίζουν τους ρόλους τους με την υπερβολή που απαιτεί η εποχή. Και το χωρίς μνήμη κοινό από κάτω στις περισσότερες των περιπτώσεων χειροκροτεί, συγκινείται, ζητάει και άλλο.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι στα τελευταία καθίσματα που σκάμε από τα γέλια.