Πριν καιρό είχα βρεθεί στο συμβολικό κλείσιμο της Πανεπιστημίου. Ξετρελάθηκα! Κρατάω στο μυαλό μου μια εικόνα: Οι skaters να κάνουν τα κόλπα τους στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο και γονείς με καρότσια να τους παρακολουθούν. Ένας δρόμος, δυο διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, δίπλα-δίπλα. Εύχομαι να κρατηθεί αυτή η ιδέα και να γεννηθούν και άλλες κατά την διάρκεια κατασκευής του έργου. Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος: Η συνύπαρξη των πολιτών στον ίδιο δρόμο.
Όταν διάβασα ότι το έργο ξεκινάει το Σεπτέμβριο το καταχάρηκα. Συνήθως οι εξαγγελίες μένουν στα χαρτιά. Επιτέλους κάτι τσούλησε. Όπως συμβαίνει με καθετί καινούριο σε μια πόλη οι άνθρωποι χωρίζονται σε στρατόπεδα και παίρνουν θέση υπέρ ή κατά. Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι είναι υπέρ του έργου. Κάποιοι βέβαια διαμαρτυρήθηκαν.
Άρχισα να διαβάζω τις διαμαρτυρίες για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Ο ένας δεν το θέλει γιατί θα αναγκάζεται να χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ(«Μας αναγκάζουν να παίρνουμε τα άθλια ΜΜΜ για να πάμε στην δουλειά μας»), ο άλλος προτείνει άλλο δρόμο για πεζοδρόμηση(σ.σ Μπορεί να είναι δίπλα στο σπίτι του και να τον βολεύει περισσότερο), σε άλλον ανεβαίνει η πίεση επειδή φαντάζεται τον εαυτό του να οδηγεί μέσα στα γύρω στενά, και κερασάκι στην τούρτα δημιουργήθηκε μια κίνηση κατά της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Συμβαίνει η γνωστή ιστορία: Σκεφτόμαστε ατομικά και όχι συνολικά.
Ακούμε συνεχώς φωνές διαμαρτυρίας για την «τσιμεντούπολη Αθήνα», κάτι θεωρίες «θα την γκρέμιζα και θα την έχτιζα από την αρχή», «Δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο» κ.τ.λ.
Τώρα που πάει να γίνει κάτι πραγματικά καινούριο, που θα αλλάξει το κέντρο της πόλης, κάποιοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να διαμαρτυρηθούν(σ. σ Έχεις αισθανθεί ότι η διαμαρτυρία για καθετί σωστό ή λάθος είναι μια υποχρέωση που οφείλουν αρκετοί απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό;)
Δεν είμαι ούτε πολιτικός μηχανικός, ούτε αρχιτέκτονας. Όπως δεν είναι αρκετοί από αυτούς που διαμαρτύρονται. Είμαι ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί καθημερινά πεζός και με τα ΜΜΜ στην Αθήνα. Σε μια πόλη που πρέπει να έχει ένας πεζός σε αρκετές περιπτώσεις ικανότητες παρκουρίστα για να ξεπεράσει τα εμπόδια, που συναντάει στον δρόμο του, έργα που σέβονται τον πεζό και το περιβάλλον με κάνουν να τάσσομαι υπέρ τους. Ξέρω ότι δεν θα λύσει μια πεζοδρόμηση όλα τα προβλήματα της Αθήνας αλλά θα είναι μια ανάσα. Μικρή ανάσα αλλά ανάσα. Περιμένω να μου την δώσουν.
Υ. Γ
Για όσους τσουβαλιάζουν: Το ποστ δεν παίρνει θέση υπέρ των πολιτικών προσώπων που υποστηρίζουν το έργο, αλλά υπέρ του έργου.