Μια από τις ευχάριστες αλλαγές που ήρθαν με την πάροδο του χρόνου στην νυχτερινή ζωή ήταν αν όχι η εξάλειψη σίγουρα ο περιορισμός του Face Control σε πολλά μαγαζιά. Μπορεί στην αρχή, ας πούμε την δεκαετία του ογδόντα η ιδέα της «πόρτας» να μην ήταν ενοχλητική. Ίσα-ίσα που έδινε το αλατοπίπερο στην νύχτα. Οι πλούσιοι με τους φτωχούς, οι διάσημοι με τους άσημους, οι gay με τους straight, οι γέροι με τους νέους. Ένα μωσαϊκό διαφορετικών προσώπων που συνυπήρχαν στον ίδιο χώρο. Αυτά τα ωραία αφιερώματα στην νυχτερινή Αθήνα της δεκαετίας του ογδόντα που διάβαζα στα περιοδικά έδιναν την εντύπωση ότι ο πορτιέρης ήταν κάτι σαν σκηνοθέτης της βραδιάς. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που τα έζησαν θα έχουν να λένε ιστορίες.
Αργότερα ζήσαμε την παρακμή. Ο πορτιέρης ήταν ένας μπρατσαράς που σου έλεγε με μπακαλίστικό ύφος «φίλε είμαστε γεμάτοι» αν δεν σε γούσταρε. Ο πορτιέρης ήταν το γομαράκι του γυμναστηρίου που δεν σου μιλούσε καν και σε άφηνε να περιμένεις μέχρι να αποφασίσεις να φύγεις. Και πόζα. Πόσα πράγματα στηρίχτηκαν σε αυτή την πόζα. Διότι ο πορτιέρης λειτουργούσε με εντολές του ιδιοκτήτη. Όσο πιο δύσκολος είσαι στην πόρτα τόσο πιο ψαγμένο θα φαίνεται το μαγαζί σου. Τώρα αν το μαγαζί έπαιζε μπαρούφες δεν βαριέσαι φίλε μου δώσε μερικά ευρουλάκια στο δημοσιογράφο-σελέμπριτι να σε βάλει στην στήλη του και όλα θα γίνουν.
Όλα αυτό βέβαια μεταδόθηκε σαν ιός από την Αθήνα στην επαρχία. Με την κατάλληλη υπερβολή. Μπράτσο ίσον «ξέρεις να κόβεις να ούμε τον κόσμο άρα προσλαμβάνεσαι».
Και μετά ήρθε η κρίση. Ποιον να «κόψεις» σε άδειο μαγαζί; Παραλίγο οι πορτιέρηδες να καταντήσουν σαν τους κράχτες στο Μοναστηράκι.
Κάποιοι φέρθηκαν έξυπνα. Άνοιξαν εντελώς τις πόρτες. Όλοι είναι ελεύθεροι να μπουν. Επένδυσαν περισσότερο σε αυτό που έχουν να προσφέρουν στον κόσμο παρά στην μούρη που θα του πουλήσουν. Είναι οι κερδισμένοι και αυτοί που διαμορφώνουν την αστική κουλτούρα του σήμερα.
Είναι αυτοί που δεν φοβήθηκαν μήπως μπουν «άνθρωποι εκτός φάσης» διότι ήταν αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουν ότι όλοι χωράνε στην νέα φάση. Η έλλειψη πλαστικού χρήματος έχει αφαιρέσει την πόζα από την αγορά και στο μέλλον θα έρθουν ακόμα καλύτερα πράγματα χωρίς το περιτύλιγμα. Ζήτω αυτό που κρύβει μέσα το κουτί: live, θεματικές βραδιές, προβολές. Αρκετά από αυτά Free και ενδιαφέροντα.
Θα πει κάποιος: Δηλαδή οι πορτιέρηδες να πάνε στο ταμείο ανεργίας; Όχι βέβαια. Μπορούν να αναλάβουν τον σημαντικό ρόλο της διαφύλαξης της ηρεμίας της βραδιάς όταν υπάρξει κάτι «περίεργο». Δηλαδή με λίγα λόγια να πληρώνονται για την ασφάλεια των θαμώνων. Όχι δήθεν για να «κόβουν» φάτσες.
Ανοίξτε λοιπόν τις πόρτες σας όσοι τις έχετε κλειστές σε όλους και δέστε τα κόμπλεξ σας. Κερδισμένοι θα βγείτε.