Aυτό το άρθρο γράφτηκε στις 20/06.2018... Αναδημοσιεύεται γιατί αναδρομικά απέκτησε νέο νόημα.
«Πάρε πτυχίο, βρες δουλειά και μετά κάνε την επανάστασή σου» (και μάθε να σέβεσαι τους μεγαλύτερους, ειδικά άμα είναι υψηλοί κρατικοί λειτουργοί), ήταν το απόσταγμα του... δημόσιου κατσαδιάσματος που επεφύλαξε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν σε έφηβο που τόλμησε να τον χαιρετίσει προσφωνώντας τον με το μικρό του όνομα και μάλιστα το «χαϊδευτικό» του στη διάρκεια των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της 18ης Ιουνίου στο Μον Βαλεριάν – μια ιστορική μέρα εφόσον στις 18/6/1940 ο στρατηγός Ντε Γκολ είχε απευθύνει από εκεί έκκληση στους ηττημένους Γάλλους να συνεχίσουν την αντίσταση στους ναζί.
Δεν ξέρω αν ο εθνικός ήρωας της νεότερης Γαλλίας είχε συμβουλέψει τότε τους νεαρότερους να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους πριν στρατευτούν στους Maquis, από εξεγερμένους φοιτητές πάντως ήταν που παραλίγο να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο και τη χώρα σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, στο αποκορύφωμα του Μάη του '68!
Οι «Αβράκωτοι» των φτωχών παρισινών προαστίων, που δεν είχανε βέβαια καμία πανεπιστημιακή μόρφωση ήταν η «μαγιά» της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, χάρη στην οποία οι αστοί σαν και του λόγου σου γίνανε έκτοτε η κυρίαρχη κοινωνική τάξη – διαφορετικά, πιθανό να «ανήκες» ακόμα οικογενειακώς σε κάποιο φέουδο.
Οι «Αβράκωτοι» των φτωχών παρισινών προαστίων, που δεν είχανε βέβαια καμία πανεπιστημιακή μόρφωση ήταν η «μαγιά» της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, χάρη στην οποία οι αστοί σαν και του λόγου σου γίνανε έκτοτε η κυρίαρχη κοινωνική τάξη – διαφορετικά, πιθανό να «ανήκες» ακόμα οικογενειακώς σε κάποιο φέουδο.
«Οι Αβράκωτοι, η κύρια δύναμη κρούσης των επαναστατών ήταν παθιασμένοι με την ισότητα, δε αποκαλούσαν ποτέ κάποιον "κύριε" αλλά "πολίτη" και δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ πληθυντικό», διαβάζω. Αλλά και την Κομμούνα του Παρισιού (1871) αγράμματοι προλετάριοι την είχαν σε μεγάλο βαθμό στελεχώσει – οι πιο αφοσιωμένοι επαναστάτες είναι βλέπεις συνήθως εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, μήτε σπουδές, μήτε δουλειές, μήτε πλούτη, μήτε αξιώματα, παρεξόν ίσως τις αλυσίδες τους.
Και αλήθεια, τι άραγε θα έλεγε ο Γάλλος πρόεδρος αν είχε μπροστά του ένα άλλο διάσημο αυθάδη Γάλλο νεαρό, τον Αρθούρο Ρεμπό, να τσακιστεί να πάει να βγάλει κάποια σχολή προτού αρχίσει να γράφει τη «Μια Εποχή στην Κόλαση» και τις «Εκλάμψεις»;
Ή μήπως ο ίδιος ο Μακρόν περίμενε να αποφοιτήσει προτού κάνει τη δική του καθ' όλα σεβαστή προσωπική επανάσταση, να ερωτευθεί δηλαδή όντας ακόμα έφηβος την 24 χρόνια μεγαλύτερη – ήδη παντρεμένη και με παιδιά - καθηγήτριά του με την οποία, παρά τις σφοδρές οικογενειακές αντιδράσεις, εντέλει παντρεύτηκαν και είναι σήμερα η Πρώτη Κυρία της χώρας;
Υπόψη ότι και το καθολικό του βάπτισμα το είχε κάνει 12 χρονών ύστερα από δική του απαίτηση, δεν είχε γονείς θρησκευόμενους ούτε περίμενε να βγάλει τουλάχιστον το γυμνάσιο.
Θα μου πεις και τι να έκανε, να έλεγε του πιτσιρικά «κόλλα το», take five; Δεν θα φαινόταν κάτι τέτοιο «λαϊκίστικο», «δήθεν»; Πιθανόν, θα ήταν όμως μια ανθρωπινότερη αντίδραση. Το ήθος και το ύφος μεσήλικα χουντικού γυμνασιάρχη εποχής που επέδειξε είναι μάλλον αταίριαστο με το άνετο, νεανικό, μοντέρνο προφίλ που πλασάρει, ίσως όμως κοντύτερα σε αυτό που πραγματικά είναι άμα ανασκάψεις λίγο την ποπ επιφάνεια: ένα σνομπ νεοσυντηρητικό κολεγιόπαιδο της τεχνοκρατικής γαλλικής ελίτ.
Ίσως πάλι περισσότερο κι από τον ενικό του πιτσιρικά να τον ενόχλησε η Διεθνής που λέγεται ότι σιγοτραγουδούσε ο «ένοχος» - αφότου ανέλαβε «εργολαβία» να βάλει τη Γαλλία στο «σωστό δρόμο» της εργασιακής απορρύθμισης, της σκληρής λιτότητας, των γενναίων περικοπών μισθών και επιδομάτων και του κοινωνικού δαρβινισμού, έννοιες που στο νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο ταυτίζονται με την ανάκαμψη, την πρόοδο, την ανάπτυξη και την παραγωγή ακόμα περισσότερου πλούτου για ακόμα λιγότερους – αυτά που ζούμε κι εδώ δηλαδή από τα χρόνια που ο τωρινός Γάλλος πρόεδρος έκανε τον επενδυτικό τραπεζίτη στη Ρότσιλντ.
Αποτέλεσμα οι κοινωνικές αναταραχές, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις να έχουν γίνει σύνηθες σκηνικό στη Γαλλία, άσχετα που τέτοιες ειδήσεις τις περνάνε συνήθως «στα ψιλά».
Όσο για το «φάντασμα» του Μάη του '68, οι διεκδικήσεις του οποίου «δεν αφορούν τη σύγχρονη γαλλική κοινωνία, ούτε συνάδουν με τις ανάγκες της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας», καθώς αποφάνθηκε ο Μανωλάκης ο Μακρόν σαν πιέστηκε να αναφερθεί στη φετινή του επέτειο, φαίνεται ότι παρά ταύτα εξακολουθεί, μισόν αιώνα μετά, να κάνει ανήσυχο τον ύπνο των κρατούντων ακόμα και σαν απόηχος ενός σαρκαστικού γέλιου.
Ακόμα κι αν αυτοί δεν είναι τίποτα παλαιών αρχών υπερσυντηρητικοί, «ξινοί γέροι» σαν τον Ντε Γκολ τού '68 αλλά νέοι, ωραίοι και γυαλιστεροί «εκσυγχρονιστές» σαν τον μεσιέ Μακρόν που μπορεί στα νιάτα τους να άκουγαν μέχρι και Daft Punk αλλά που ουδέποτε θα μπορούσαν να είναι πραγματικοί πανκ.