Αν κάποιος μου έβαζε «το πιστόλι στον κρόταφο» απαιτώντας να διαλέξω υποψήφιο στην πρόσφατη αναμέτρηση για τη γαλλική προεδρία, ομολογώ ότι θα ψήφιζα Μακρόν κι ας φώναζε το μέσα μου "Ni Lepen/ni Makron, ni patrie/ni pardon", όπως φώναζαν οι Γάλλοι αντιεξουσιαστές - και όχι μόνο. Με όλες βλέπεις τις επιφυλάξεις μου για τον νέο ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων, δεν τον εξισώνω με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν: Όπως τουλάχιστον έχει διακηρύξει, ο 39χρονος κεντρώος ή μάλλον «αριστερός και ταυτόχρονα φιλελεύθερος», κατά παλιότερη δήλωσή του, πολιτικός πιστεύει στην πολυπολιτισμική κοινωνία, στις δημοκρατικές διαδικασίες, στην αρχή της κοσμικότητας, κρατά ανοικτές τις πόρτες στη μετανάστευση, θέλει να τερματίσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης (ταυτόχρονα βέβαια ζητά «καλύτερη φύλαξη» των συνόρων της ΕΕ και μεγαλύτερο έλεγχο στο Διαδίκτυο), είναι «ευρωπαϊστής» όχι μόνο με την πολιτική αλλά και την κοσμοπολίτικη έννοια, έχει καλύτερη «αύρα»... Άλλωστε το ισοπεδωτικό «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», όπως θα το λέγαμε στην ελληνική του εκδοχή, έχει αποδειχτεί ιστορικά διάτρητο.
Ακολουθώντας πολιτικές που όσα «μπότοξ» και να τους κάνεις παραμένουν προβληματικές και χρεωκοπημένες έτσι όπως σήμερα εφαρμόζονται, μακροπρόθεσμα ρίχνεις ακόμα περισσότερο νερό στον μύλο της αντίδρασης, πράγμα που μπορεί να στρέψει ακόμα περισσότερο κόσμο σε δεξιότερες πολιτικές ξαναφέρνοντας την ακροδεξιά δυναμικά στο προσκήνιο.
Κατανοώ όμως απόλυτα κι όσους υπήρξαν από επικριτικοί έως αρνητικοί απέναντί του, ακόμα και με το προαναφερόμενο «πιστόλι» να εκπυρσοκροτεί: όσο νέος στο παρουσιαστικό, ο μεσιέ Μακρόν δεν είναι ακριβώς «καινούργιος» στη γαλλική πολιτική σκηνή. Πορεύτηκε αρχικά με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από όπου έφυγε αφού πρώτα ως υπουργός Οικονομικών πέρασε ένα «πακέτο» φιλικών προς τις επιχειρήσεις μέτρων. Φημολογείται δε ότι έχει άριστες σχέσεις με τους τραπεζίτες, είχε μάλιστα χρηματίσει παλιότερα υψηλόβαθμο στέλεχος της Ρότσιλντ. Ταυτόχρονα, η δυσανάλογα μεγάλη στήριξη που είχε προεκλογικά αφενός από το «κατεστημένο» (ντόπιο και... ξένο, αριστερό και δεξιό στις συστημικές τους εκδοχές, από τη «γερμανοκρατούμενη» ΕΕ ως τον Ομπάμα), αφετέρου από τα ΜΜΕ, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι θεωρείται ο «εκλεκτός» του ίδιου συστήματος που καταγγέλλει υποσχόμενος μια «δημοκρατική επανάσταση». Το πώς αυτή θα ταιριάξει με την παραπέρα απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τον ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό του κοινωνικού κράτους τα οποία έχει κιόλας ουσιαστικά προαναγγείλει, είναι από μόνο του ένα ζήτημα. Έχει ακόμα υποσχεθεί «ανάπτυξη», δίχως όμως να προσδιορίζει πώς ακριβώς την εννοεί και με τι αντίτιμο – ανάπτυξη έταζε κι ο Ολάν αλλά αντ΄αυτής η ανεργία διογκώθηκε και η συνεχιζόμενη ύφεση απειλεί με φτωχοποίηση μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, παρότι βέβαια η Γαλλία παραμένει πάντα μια πλούσια και ισχυρή βιομηχανική χώρα. Και είδαν ύστερα οι Γάλλοι Σοσιαλιστές τα εκλογικά τους ποσοστά να κατρακυλούν άτακτα - τελικά ο μόνος πολιτικός νεωτερισμός του απελθόντος προέδρου ήταν η θέσπιση του γκέι γάμου. Για τους απανταχού (νέο)φιλελεύθερους που βλέπουν τον Μακρόν περίπου σαν τον λαοπρόβλητο «Μεσσία» που τους έλειπε από την εποχή της Θάτσερ, αυτό οφείλεται στο ότι ο Φρανσουά δεν τόλμησε να κάνει σε βάθος τις «ριζοσπαστικές αλλαγές» που απαιτούνταν, δηλαδή παραπέρα μείωση μισθών αλλά και φόρων επί των επιχειρήσεων, εργαζόμενοι-λάστιχο, ομαδικές απολύσεις, ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων κ.λπ., μέτρα άρρηκτα συνδεμένα με το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο και τον τύπο ανάπτυξης που αυτό πρεσβεύει. Ήδη τα εργατικά συνδικάτα ξεκίνησαν κινητοποιήσεις...
Άρα; Άρα ακολουθώντας πολιτικές που όσα «μπότοξ» και να τους κάνεις παραμένουν προβληματικές και χρεωκοπημένες έτσι όπως σήμερα εφαρμόζονται, μακροπρόθεσμα ρίχνεις ακόμα περισσότερο νερό στον μύλο της αντίδρασης (πάντα λάτρευα κάτι τέτοιες «παλαιοκομμουνιστικές» εκφράσεις!), πράγμα που μπορεί να στρέψει κάποιο κόσμο προς αριστερότερες ή εναλλακτικότερες επιλογές, σίγουρα όμως θα στρέψει ακόμα περισσότερο σε δεξιότερες ξαναφέρνοντας την ακροδεξιά δυναμικά στο προσκήνιο. Γιατί παρά την άνετη νίκη του Μακρόν, το «φάντασμα» του σοβινισμού, του ρατσισμού, του «χύμα» αυταρχισμού και του απομονωτισμού δεν σταμάτησε να πλανιέται πάνω από τη Γαλλία, κοντά 35% απέσπασε η Μαρίν, ποσοστό-ρεκόρ για το Εθνικό Μέτωπο. Στο «σαρωτικό» 66% του νέου προέδρου είναι βέβαιο ότι εντάσσεται πολύς κόσμος που, ενόψει μιας εφιαλτικής «αναβίωσης» της Γαλλίας του Βισί, παρέβλεψαν με κρύα καρδιά το «ψευδοδίλημμα», ελπίζοντας πως το κέντρο που πρεσβεύει ο Μακρόν δεν θα αποδειχθεί το γνωστό «ακραίο». Παρά έπειτα την όψιμη δημοφιλία του, που οφείλεται ακριβώς και στο ότι πλασαρίστηκε σαν καινοφανής, άφθαρτος, «αντισυστημικός» πολιτικός, μόνο ένα 16% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τον ψήφισε για το πρόγραμμά του, που ανακοίνωσε μάλιστα μόλις φέτος τον Μάρτιο. Τίποτε οπότε δεν έχει κριθεί οριστικά ούτε στη Γαλλία ούτε πουθενά, όλα παίζονται, όλα συνεχίζονται και όλα είναι δρόμος και αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στην υπέρβαση διπόλων που μοιάζουν μορφολογικά με φίδι που τρώει την ουρά του. Είναι παρά ταύτα ενθαρρυντικό ότι μια χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει βγάλει τον στρατό κανονικά στους δρόμους, που έχει υποστεί τόσα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα και τόση ξενοφοβική προπαγάνδα, μια χώρα εμβληματική για το Δυτικό πολιτισμό με όλη την υποκρισία και τη συγκαλυμμένη βαρβαρότητα που έχει συχνά σπιλώσει αυτό της το «μεγαλείο», αρνήθηκε για μέλλον της την εικόνα μιας μπότας πάνω σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο.