παλιά λαϊκά γλέντια στο Άσυλο. bling bling
Στην ταβέρνα Το Άσυλο πηγαίνω εδώ και πολλά χρόνια.
Είναι ένα μικρό ταβερνάκι στο κέντρο της πόλης, κατάφυτο και πολύ δροσερό. Κυρίως πάμφθηνο!
Ποτέ δεν αναρωτήθηκα όμως για το πως πήρε το όνομα του, μιας που αφού βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα πανεπιστήμια θεωρούσα αυτονόητη την προέλευση της ονομασίας...
Κι όμως!
Η πραγματική ιστορία του ονόματος, που μόλις έμαθα, κάθε άλλο παρά προβλέψιμη είναι!
Για την ακρίβεια, μοιάζει με σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας...
Και πάει κάπως έτσι...
Μια νύχτα του 1978, όταν οι σημερινοί ιδιοκτήτες του Ασύλου, ο κύριος Δημήτρης και η κυρία Μαρία Γάκη, επισκεύαζαν το μαγαζί για να το λειτουργήσουν ξανά ( η ταβέρνα προϋπήρχε από το 1946) ένας ηλικιωμένος κύριος που νοσηλευόταν υπό αστυνομική επιτήρηση - κρατούμενος δηλαδή- στο νοσοκομείο Αχέπα, δραπέτευσε!
Ο φουκαράς δραπέτης, του οποίου το αδίκημα ήταν ότι χρωστούσε στο δημόσιο λίγες χιλιάδες δραχμές, για να γλυτώσει από το κυνηγητό των χωροφυλάκων έτρεξε προς την ταβέρνα και σκαρφάλωσε (!) σε ένα δέντρο της αυλής!
Η χωροφυλακή γρήγορα φάνηκε στο μέρος, αλλά κανένας θαμώνας δεν πρόδωσε τον "φυγά"..
Όταν πια πέρασαν οι ώρες, ο γέρος κατέβηκε και χιλιοευχαρίστησε για το..."άσυλο" που του δόθηκε.
Τότε, ένας από την παρέα σηκώθηκε κι έγραψε στον τοίχο με μπογιά την λέξη Άσυλο.
Από τότε το όνομα δεν σβήστηκε ποτέ.
Και ο γέρος δραπέτης δεν φάνηκε ποτέ ξανά...
Ο κύριος Δημήτρης και η κυρία Μαρία Γάκη, ιδιοκτήτες του Ασύλου.
** Η ταβέρνα Το Άσυλο βρίσκεται στην είσοδο της Ευαγγελίστριας, στην Θεσσαλονίκη.