Όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να βρω πότε και που ήταν η εμφάνιση του ΚΙΤΤ στην Αθήνα, αν υπήρχε κόσμος, αν υπήρχε εισιτήριο...Αν υπάρχει κανείς που θυμάται, τον παρακαλώ να μας το πει.
Ο Σπύρος μπορεί να μην θυμάται αυτές τις λεπτομέρειες, θυμάται όμως πολύ καλά τη συνάντηση που τον σημάδεψε:
"Δεν υπάρχουν πολλά βιώματα που μπορεί να θυμάται ένα παιδί πέντε-έξι χρονών. Κάποια θυμούνται την πρώτη τους επίσκεψη στον οδοντίατρο, άλλα μπορεί να θυμούνται την πρώτη τους «σαβούρα», που είχε σαν αποτέλεσμα να ματώσει πολύ το γόνατό τους. Εγώ πάλι δεν θυμάμαι κάτι τόσο... κοινό, η δική μου εμπιερία από αυτήν την ηλικία ξεπερνά τις προσδοκίες.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ημερομηνία, δεν μπορώ να θυμηθώ το ακριβές σημείο στο κέντρο της Αθήνας. Θυμάμαι όμως το πως ένιωθα... Θυμάμαι πως τα πόδια μου έτρεμαν από προσμονή και τα χέρια μου είχαν ιδρώσει από την ανυπομονησία. Ο πατέρας μου μου είπε «φτάσαμε» και μέχρι τότε μπορούσα να κοιτάξω μόνο τα οπίσθια των μπροστινών μου. Είχε πολύ κόσμο και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είναι λιγότερος, το είχα υπολογίσει αυτό μέσα στο αθώο μυαλουδάκι μου, άσχετα αν θα ήθελα πολύ να μην υπάρχει κανείς, μόνο εγώ... Με παίρνει λοιπόν στην αγκαλιά του ο μπαμπάς και τότε όλα τα όνειρα της παιδικής μου ηλικίας, όλα όσα είχα στο μυαλό μου ως τρελές σκέψεις, ήταν πλέον μπροστά στα μάτια μου!
Ο KITT στεκόταν αγέρωχος και γυαλισμένος πάνω σε μια υπερυψωμένη εξέδρα, ό,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου στην τηλεόραση, ήταν τώρα τόσο κοντά μου, που δεν μπορούσα να αναπνεύσω από χαρά και δέος... Το κόκκινο φωτάκι που πήγαινε αριστερά-δεξιά στο μπροστινό μέρος της κούρσας, νόμιζα ότι επιτάχυνε την κίνησή του μόνο και μόνο επειδή με είδε! Άκουσα την φωνή του να μου λέει «καλώς ήρθες Σπύρο, σε περίμενα, νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν»...
Το ότι ο KITT ήταν ένα ξεχωριστό αυτοκίνητο, το ξέρουν όλοι. Για μένα όμως ο KITT ήταν φίλος, αδερφός, δάσκαλος, σωτήρας, τα πάντα. Χώρια που πάντα νόμιζα ότι η Μπόνι γούσταρε περισσότερο τον KITT παρά τον Μάικλ Νάιτ, τον οποίο μάλιστα θεωρούσα πάντα «λίγο» για αυτό το αυτοκίνητο!
Δεν ξέρω αν μετά τα 80s θα ξανανιώσω ποτέ -με οποιαδήποτε προσπάθεια επαναφοράς στην μικρή οθόνη αυτού του αυτοκινήτου- αυτό που ένιωσα τότε... Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω, γιατί μου φτάνει και μόνο που θυμάμαι πως ένιωθα όταν το μαύρο Trans Am βρισκόταν στον αέρα, με «πατημένο» το turbo boost!"
Για το Σπύρο (και για όλους τους μικρούς μας φίλους) υπάρχει ένα συγκλονιστικό νέο: ο ΚΙΤΤ θα βρεθεί στη μεγάλη οθόνη για μερικές ακόμα βόλτες για την ταινία "Knight Rider: the Movie" για να κυνηγήσει κι άλλους κακούς! Η ταινία βρίσκεται ακόμα στη φάση "development" οπότε πρέπει να κάνουν υπομονή για, δυστυχώς, αόριστο χρονικό διάστημα.
Ως τότε, ας θυμηθούμε όλοι μαζί την κουλ φωνή του: