Από τον Πάνο Μιχαήλ
Αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε στο θεσσαλονικιώτικο gay περιοδικό Screw (που δεν εκδίδεται πια) η Νανά Χατζή μια 60χρονη τρανς που η ζωή της και ο τρόπος που τη διηγείται μου θύμισε κάτι από τις ηρωίδες του Χρονά. Ατμόσφαιρες και εμπειρίες που αρχίζουν πια και χάνονται μέσα στον ηλεκτρονικό βόμβο καθώς τα bits σαρώνουν ολοκληρωτικά τις περασμένες εποχές, αλλάζουν σεξουαλικές συνήθειες και εμπλουτίζουν τις νοοτροπίες.
Τη συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Τσιτιρίδης και τη φωτογραφία τράβηξε ο Γιώργος Στριφτάρης.
ΝΑΝΑ ΧΑΤΖΗ
*
«Είμαι αρτίστα»
Ήταν διαφορετική εποχή από την σημερινή η δεκαετία του 70 και του 80. Θυμάμαι ότι είχα ξεκινήσει να βγαίνω σαν τράνς την εποχή του μεγάλου σεισμού περίπου το 1978.
Ήταν φανταστική η Θεσσαλονίκη.
Τα gay τα μαγαζιά ήταν πολλά , μπαράκια ντίσκο, μπουζούκια ταβέρνες. Το σέξ ήταν ελεύθερο. Οι μουντζες στις παρέες ζητούσανε συμβουλές από τις τρανς, πώς να φτιάχνονται πώς να βάφονται , πως να είναι στητό το στήθος. Είχε και πολλά μαγαζιά που δούλευαν τρανς. Δεν δουλεύαμε στο δρόμο. Ήταν οι Άγγελοι του Σάκη , το Σεχραζάτ ,το Παραντάιζ ,του Μίλτου του Βλάχου , η Στάσα. Εκεί στα σεπαρέ κάναμε βίζιτες. Ερχότανε ο κόσμος
για να χύσει.
Μετά ήρθε το aids.
Πάντα μου άρεζε να φοράω γυναικεία ρούχα. Κοίταζα πως θα φύγω από την δουλειά να πάω σπίτι να βάλω ρόμπες κελεμπίες. Μόνο με τέτοια κυκλοφορούσα.
Έτσι ήθελα να είμαι. Και ήθελα να τα φοράω και έξω. Στην αρχή ξεκίνησα να έχω πρόβλημα με την δουλειά μου. Ήμουν ο καλύτερος υπάλληλος , αλλά μόλις ανακαλύπτανε ότι είμαι ομοφυλόφιλος λέγανε κάποιες δικαιολογίες και με διώχνανε.
Έγινε κάποιες φορές αυτό και μετά αναγκάστηκα και πήγα και δούλεψα σε μπάρ. Στην αρχή στην Επτάλοφο σε ένα μπάρ που παγαίνανε τραβεστί.
Τότε άρχισα να κάνω ορμόνες και να αφήνω μακριά τα μαλλιά μου. Στο μπάρ εκείνο σύχναζε και ο Παπαχρόνης.
Ήταν από τους
καλούς μας πελάτες.
Πριν γίνουν γνωστά
τα εγκλήματα του
και πάει φυλακή ως
Δράκος της Δράμας.
Πρώτη φορά που μου βάλανε χέρι ήταν με έναν θείο μου, στο δημοτικό ήμουνα.
Με έπαιρνε αγκαλιά και έβαζε την πούτσα του ανάμεσα στα πόδια μου και έκανε πως με χόρευε και έχυνε.
Αλλά από τότε εγώ τα παιδιά της γειτονιάς τα μάζευα και εκεί που είναι τα ανάκτορα τώρα- το παλατάκι- τότε δεν υπήρχε τίποτα, τους έβαζα σε μια γραμμή και τους έλεγα να τραβάνε μαλακία και όποιος έφτανε πιο μακριά πήγαινα
και τον φιλούσα.
Ήμουν η βασίλισσα.
Καθόμουνα στην βρύση του Δήμου – τότε τα σπίτια δεν είχαν νερό- η οποία ήταν με κολωνάκια σαν θρόνος και ήμουν εγώ η αυτοκράτειρα.
Επίσης από μικρό παιδί δεν έπαιζα ποτέ με αγόρια. Μόνο να μου κάνουν θελήματα
να τα φιλάω ήθελα.
Είχα πάρει πολλά ονόματα στην αρχή Τζένη, Έρικα αλλά Νανά το πήρα γιατί με φωνάζανε Πάνα μετά Άννα και εμένα το Νανά μου άρεζε από πάντα. Λέγανε την γιαγιά μου Νανά και είχα διαβάσει και το βιβλίο του Ζολά Νανά και μου άρεζε πολύ. Ήταν ένα όνομα κατάλληλο για μια πουτάνα.
_________
Δημοσιεύτηκε στις 16/02/2011