Κορίτσια ο Ριτζ!
Η ιστορία που θα διηγηθώ, πίσω από τα μακρυνά 80’s, είναι σαν το παλιό καλό κρασί: Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο απομακρύνεται από τη σφαίρα της πραγματικότητας και μοιάζει για φανταστική, αφού κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να πιστέψω, ότι το σουρεαλιστικό αλαλούμ που ακολουθεί πράγματι συνέβη κάποιο καλοκαιρινό Αθηναϊκό απόγευμα.
Θα θυμάστε λοιπόν πολύ καλά, όλα τα παιδιά των 80’s, τα καταδρομικά χρόνια της ‘Τόλμης και Γοητείας’, τότε που κάθε μεσημέρι, κατά τις δύο παρά, στους δρόμους δεν κουνιόταν φύλλο (λόγω τηλεθέασης) και από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών ακουγόταν στην διαπασών (για να βιωθεί το σασπένς στο μέγιστο βαθμό) το γνωστό ‘τουρουρουρουρουρουρου’ της ενάρξεως.
Αυτό που ίσως δεν θυμάστε όλοι, είναι την κίνηση κάποιων τσακαλιών της ελληνικής σόου μπιζ, να φέρουν στην Ελλάδα, πάνω στο πικ της εθνικής μας παράκρουσης, τους δύο χρυσούς πρωταγωνιστές, τον Ριτζ και την Καρολάιν (φυσικά, τα πραγματικά ονόματα των ηθοποιών ήταν και παραμένουν και σήμερα, παντελώς αδιάφορα).
Κάπως έτσι έγινε, και μια ζεστή ημέρα του Ιουνίου του 1989 ο Ριτζ και η την Καρολάιν θα εμφανίζονταν σε γνωστά εμπορικά καταστήματα της εποχής για να υπογράψουν αυτόγραφα, η μεν Καρολάιν νωρίς το μεσημέρι, κάπου εκτός κέντρου που δεν θυμάμαι, ο δε Ριτζ (που μας ενδιέφερε άμεσα), το απόγευμα της ίδιας ημέρας στο πολυκατάστημα ‘Αφοι Λαμπρόπουλοι’, στην Αιόλου (το σημερινό Notos Galleries).
Έτσι λοιπόν ξεκίνησα με την αδερφή μου -μαθήτριες του γυμνασίου και οι δύο- μέσα στο λιοπύρι του μεσημεριού, από το σπίτι μας στην Ηλιούπολη μέχρι τη στάση του 237, όπου θα συναντούσαμε τη συμμαθήτριά μου, την Ελένη, για να πάρουμε όλες μαζί το λεωφορείο προς το κέντρο.
Στάση με στάση, το λεωφορείο γέμιζε με γυναίκες κάθε ηλικίας, που έσπευδαν να συναντήσουν τον πιο σέξυ άντρα της υφηλίου (κατά τις ελληνικές φυσικά φαντασιώσεις): μικρά κοριτσάκια, νέες φρεσκοπαντρεμένες, μεσήλικες νοικοκυρές, μέχρι και δύο γιαγιές με τσεμπέρια, που δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο ερωτικό κάλεσμα του ειδώλου. Και μέσα σε όλο αυτό τον συφερτό, και δύο χεβημεταλλάδες (στο δρόμο για το happening ή το rock city φαντάζομαι), μάρτυρες του σκηνικού που επρόκειτο να εκτυλιχθεί σε λίγο μπροστά στα άδολα σκληροπυρηνικά τους μάτια.
Ενώ λοιπόν το λεωφορείο, πλέον κατάμεστο φουντωμένων θηλυκών, είχε πιάσει την Πανεπιστημίου και όδευε στην αφετηρία της Σίνα, ξαφνικά πετάγεται η Ελένη, από την τελευταία πίσω θέση που καθόταν, και αλαφιασμένη αναφωνεί «ο Ριτζ, ο Ριτζ!!!»
«Πούντος καλέ;», ρωτώ δύσπιστα.
«Νάτος, εκεί στη μερσεντές!»
Πράγματι, λίγα μέτρα πιο πίσω βρισκόταν μια κατάλευκη κούρσα, με συνοδηγό την Τζοβάννα Φραγκούλη, και στο πίσω κάθισμα, τον ίδιο τον Ριτζ in the flesh!
Η είδηση έπεσε μέσα στο λεωφορείο σα βόμβα: «ο Ριτζ, ο Ριτζ!» ακουγόταν από στόμα σε στόμα, και η μια μετά την άλλη πετάγονταν και κολλούσαν τα γουρλωμένα μάτια τους στα παράθυρα. Όταν δε η μερσεντές πέρασε ακριβώς από δίπλα μας, τότε επικράτησε πανζουρλισμός, όμοιος με στιγμιότυπα ντοκυμαντερ ‘μπιτλμάνιας’: Τη στιγμή που το καυτό αντικείμενο το πόθου μας περνούσε μπροστά από τα μάτια μας σε απόσταση αναπνοής, τότε όλες πέσαμε πάνω στα τζάμια, ουρλιάζοντας και κλαίγοντας, σε κατάσταση απόλυτης υστερίας!
Εξαίρεση στην ομαδική παράκρουση ο οδηγός, να ωρείεται «Σιγά, θα μου το σπάσετε το όχημα» και οι δύο μεταλλάδες, οι οποίοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι αυτό μου μόλις είχαν αντικρύσει ήταν πιο hardcore κι από τους Exploited.
Με το που το λεωφορείο σταμάτησε στη Σίνα, έξαλλες ορμήσαμε στο δρόμο και κατηφορήσαμε προς την Αιόλου, αναζητώντας παράφορα λίγο ακόμα Ριτζ. Εκεί όμως μας περίμενε μια έκπληξη: Σταδίου, Αιόλου και λοιποί δρόμοι γύρω από τον Λαμπρόπουλο είχαν κλείσει από τη λαοθάλασσα (το είχαν γράψει και οι εφημερίδες της εποχής), ενώ το κατάστημα ήταν φυσικά κλειστό - πού να τολμήσουν να το ανοίξουν, που έτσι και ορμούσε αυτός ο κόσμος μέσα δεν θα έμενε όρθιο κολυμπηθρόξυλο.
Όσοι ήταν κολλημένοι μπροστά στις κλειστές πόρτες κοπανούσαν τα ρολλά, ενώ οι υπόλοιποί φωνάζαμε ρυθμικά «Ριτζ, Ριτζ»(!!!) - στιγμές απείρου κάλλους! Προκειμένου λοιπόν να κατευνάσουν οι υπεύθυνοι τον διψασμένο για Ριτζ όχλο, σκέφτηκαν και τον ανέβασαν πάνω στο τσιμεντένιο υπόστεγο, να απευθύνει χαιρετισμό στο πλήθος. Κάπως έτσι, πηδώντας κάγκελα και καλώδια εμφανίστηκε το είδωλο, χαιρετώντας το κοινό του, εν μέσω επευφημιών και λιποθυμιών.
Όμως, προς μεγάλη μας απογοήτευση, τον ακολούθησε και η παντελώς άγνωστη και persona non grata φιλενάδα του, με την οποία επιδόθηκαν σε καυτά γλωσσόφιλα. Το πλήθος άρχισε να γιουχάρει, αφού κάπου εκεί συναισθάνθηκε τη γελοιότητα της όλης καταστάσεως. Τελικά ο Ριτζ μάς ξηγήθηκε αλμυρό φυστίκι.
Το κερασάκι στην τούρτα στην όλη φάση ήταν η ξαδέρφη μου η Καρλίνα, η οποία βρέθηκε να στέκεται δίπλα μου, αρκούντως κουλ μέσα στην παραζάλη, με το παγουρίνο της περασμένο στον ώμο, σε φάση εκστρατείας.
«Καρλίνα, κι εσύ εδώ;», τη ρώτησα, για να με κουφάνει με την απάντηση:
«Α, εγώ έχω ξεκινήσει από νωρίς, πήγα και στην Καρολάιν»!!!