Από εδώ, στις θέσεις των φθηνών εισιτηρίων στον εξώστη της Στέγης, το σύμπαν της Monika που έχει στήσει μαζί με την ομάδα της, έχει κάνει τα μάτια μας αχόρταγα. Τα βλέμματα μας πηγαινοέρχονται για να μην χάσουν το παραμικρό. Τεντώνουμε τους λαιμούς μας για να δούμε το «κέντρο του πυρήνα».
Η Monika τραγουδάει μέσα σε βιομηχανικά τοπία, παιδικές ζωγραφιές, γίνεται το κέντρο του γαλαξία της, μπλέκεται μέσα σε κλαδιά δέντρων και αλλάζει ρόλους αστραπιαία. Χωρίς ανάσα αφήνει την κιθάρα και κάθεται στο πιάνο και ύστερα στέκεται στο κέντρο της σκηνής και μετά πλησιάζει τις πρώτες θέσεις και αφήνει το μικρόφωνο. Η φωνή της ακούγεται σε όλη την Στέγη για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς την βοήθεια της τεχνολογίας, και εμείς από εδώ ψηλά βλέπουμε ένα κορίτσι να κάθεται στην άκρη της σκηνής σαν να κάθεται στην άκρη κάποιου σκονισμένου δρόμου.
Η Monika μοιάζει ευάλωτη και την ίδια στιγμή θαρραλέα μπροστά στην γεμάτη Στέγη που ακούει την φωνή της γυμνή. Δεν ακούγεται ψίθυρος.
Θα γραφτούν πολλά και για αυτή την εμφάνιση της Monika. Αρκετοί θα αναφερθούν στο hype (ξεκολλήστε, δεν είναι ο πρώτος δίσκος), για τα έντυπα που την επιβάλουν (λες και οι δημοσιογράφοι απαγάγουν ακροατές, τους κλείνουν σε ένα υπόγειο και τους βάζουν να ακούσουν τον δίσκο), και για την οικονομική της κατάσταση (οικονομική άνεση ίσον έλλειψη ταλέντου. Get a life άνθρωποι).
Για εμένα που βλέπω πρώτη φορά live την Monika όλα αυτά τα σχόλια μοιάζουν τόσο άσχετα και ανούσια με αυτό που η ίδια εκπροσωπεί.
Παρακολουθώντας αυτή την μοναδική εμφάνιση που έκανε σε συνεργασία με την Στέγη δεν αισθάνεσαι ότι «ξεχάστηκες δυο ώρες από τα προβλήματα» αλλά ότι είχες μια εμπειρία, που συμμετείχες σε αυτή με την καρδιά σου.
Η εμφάνιση της Monika δεν κρίθηκε στο δυνατό χειροκρότημα που ακουγόταν μετά από κάθε κομμάτι της αλλά κάπου αλλού πιο αθόρυβα. Σε εκείνα τα χέρια του ανθρώπου που ίσως να είχε περάσει τα εξήντα και καθόταν δίπλα μου. Σε εκείνες τις ρυθμικές κινήσεις που επαναλάμβανε κάθε φορά που του άρεσε ένα κομμάτι της και πρόδιδαν άνθρωπο που έχει ακούσει αμέτρητες ώρες κλασικής μουσικής. Όταν έχεις κερδίσει την προσοχή ακόμα και των «δύσκολων» το μέλλον σίγουρα σου ανήκει.
Υ. Γ.
Μπράβο στον πατέρα με τις τρεις κόρες που παρακολούθησε το live! Τον παρέσυραν ή τις παρέσυρε δεν έχει σημασία.