To 1981, 24 Φεβρουαρίου, 2 μέρες μετά τα γενέθλιά μου, όλη η Ελλάδα έβλεπε στην τηλεόραση το Φως του Αυγερινού με την Κοραλία Καράντη. Εγώ, ήμουν 5 χρονών, μαζί με τη γιαγιά και τη μάνα μου και βλέπαμε και μεις την ιστορική αυτή σειρά. Φυσικά δεν καταλάβαινα και πολλά. Εκείνη την ώρα, μίλησε η φύση και ο μεγάλος σεισμός χτύπησε την πόλη μας.
Η δεκαετία ξεκινούσε με έναν σεισμό, που στα μάτια τα δικά μου έμοιαζε με πανηγύρι. Κοιμόμασταν τουλάχιστον 2 ημέρες στα αυτοκίνητά μας, παρέα με τα άλλα παιδιά από την γειτονιά, ήταν ό,τι καλύτερο είχα ζήσει μέχρι τότε, στην σύντομη ζωή μου. Οι μεγάλοι, ήταν αναστατωμένοι, αλλά εμείς, ζούσαμε επιτέλους μια αληθινή περιπέτεια, χωρίς σχολείο και με τους φίλους μας παρέα.
Η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του '80, ήταν για μένα μια χαρούμενη εποχή. Η γιαγιά μου, από καραμανλική έγινε φανατική παπανδρεϊκή, όταν η σύνταξή της ανέβηκε κατακόρυφα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν τότε κάτι παραπάνω από λαϊκός ήρωας για ανθρώπους όπως εμείς, της μεσαίας αστικής τάξης, η αρχή του καταναλωτικού μας ονείρου, ο λόγος που μάθαμε να αγαπάμε από νωρίς τα πλεονάσματα της ματαιοδοξίας μας, αφού μπορούσαμε να τα καταναλώνουμε, για να προσγειωθούμε ανώμαλα τώρα, στα 35 μας. Τώρα πρέπει να απενεχοποιήσουμε την αδυναμία μας να αγοράζουμε, να δανειζόμαστε και να διασκεδάζουμε, αλλά πια δεν έχουμε οδηγούς σε αυτό. Η δεκαετία του '80, μου άφησε μια μοναξιά που θα με συνοδεύει σίγουρα από την μεσοζωή μου έως το τέλος.
Είχα όμως καρτούν στο μαγικό κουτί. Το καλύτερο ήταν μακράν ο Νιλς Χόλγερσον. Όσοι από μας γεννήθηκαν το 1976, όχι το '79 ή το '80 (αυτοί έβλεπαν Θάντερκατς), θυμούνται τις καταπληκτικές περιπέτειες του Νιλς Χόλγερσον. Μαζί με τον Γούντι Γουντπέκερ, ήταν τα πιο διασκεδαστικά θεάματα που είχα ως παιδί. Μακάρι να τα ξαναέβλεπα μαζί με τα παιδιά μου, όταν αυτά γεννηθούν.
Στο τέλος της δεκαετίας, ήμουν πια 14. Αν είχες μεγαλύτερα αδέλφια όπως εγώ, μπορούσες να ζήσεις ξώφαλτσα την ακμή και παρακμή του πανκ, τα Εξάρχεια, τη δυναμική της ροκ και την επιρροή που είχε τότε σε ανθρώπους και τάσεις ζωής. Έτσι έζησα στη συνέχεια του '90, την ένταξη σε κινήματα, που τελικά δεν ξέρω αν μου έκαναν καλό ή κακό, τώρα το 2011, δεν φαίνεται να έχουν κάποιο νόημα. Ίσως η πολιτικοποίηση της δικής μου γενιάς, ήταν η πιο άχρηστη από όλων των προηγούμενων. Δεν εκφράστηκε ποτέ πουθενά, υπήρχε απλά και τώρα μέσα στην παγκοσμιοποίηση, φαίνεται κενή από νοήματα.
Θα ήθελα η δεκαετία του '80, να τελείωνε πάλι με έναν σεισμό. Μεγάλο, που να έπαιρνε μαζί του όλες τις χαμένες προσδοκίες που καλλιέργησε. Αλλά μάλλον πρέπει να βρούμε τρόπο να σκεφτόμαστε απλά διαφορετικά. Μπορεί και να τα καταφέρουμε.