Άρης Δημοκίδης
Τα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε ο Τραμπ απέδειξαν αυτό που πολλοί τονίζαμε εκ των προτέρων: Επρόκειτο για έναν απαίσιο ψεύτη, ρατσιστή και φασίστα, διεφθαρμένο μέχρι το κόκαλο, φαινομενικά πετυχημένο αλλά στην πραγματικότητα χρεοκοπημένο και κατεστραμμένο.
Ήταν ένας ασταμάτητος απατεώνας, που πάντα τη γλίτωνε. Παρά τις εξόφθαλμες απατεωνιές του είχε χτίσει ένα τείχος προστασίας και δεν έχει πληρώσει για καμία απ’ αυτές. Από τη συμπαιγνία του με τη Ρωσία όπου τον προστάτευσαν οι Ρεπουμπλικανοί μέχρι την επίσης εξόφθαλμη και *παράνομη* προσπάθεια συναλλαγής με την Ουκρανία για την οποία παραπέμφθηκε αλλά πάλι σώθηκε απ’ τους Ρεπουμπλικανούς, ο Τραμπ έχει την τύχη να έχει παντού δικούς του ανθρώπους που τον έσωζαν την τελευταία στιγμή.
Αυτά τα είχα γράψει και σε άρθρο μια μέρα πριν τις εκλογές, που ξόρκιζα το φόβο μου πως παρά τη σίγουρη εκλογική ήττα που (ήμουν σίγουρος ότι) θα βίωνε, θα ήταν τελικά πολύ δύσκολο να τον ξεφορτωθούμε. Δικαιώθηκαν οι τότε φόβοι μου; Και ναι και όχι.
Αρχικά έγιναν τα περισσότερα απ’ όσα φοβόμουν:
*Εκφοβισμός και αποκλεισμός ψηφοφόρων.
*Καταπίεση της επιστολικής ψήφου (ξεκίνησε με την υποβάθμιση των ταχυδρομείων μήνες πριν τις εκλογές).
*Εξωφρενική απαίτηση να βγει το αποτέλεσμα το βράδυ (“stop the count!” φώναζε ο απατεώνας όσο το αποτέλεσμα τον ευνοούσε).
* Άλλα νομικά τερτίπια. Έγιναν περίπου 100 δικαστικές προσπάθειες να ακυρωθούν νίκες του Μπάιντεν. Στο 99% των περιπτώσεων ο Τραμπ έχασε, καθώς η Δικαιοσύνη έκρινε πως η πλευρά του Τραμπ δεν παρουσίασε ενδείξεις και πόσο μάλλον αποδείξεις για όσα υποστήριζε.
*Λοιπές εκπλήξεις. Έγραφα: «Ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, κι αν δεν χάσει με ουσιαστική, μη αμφισβητήσιμη διαφορά, κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει. (Εδώ ακόμα και να χάσει με τεράστια διαφορά, ακόμα κι αν φύγει τελικά, αποκλείεται να αποδεχτεί το αποτέλεσμα ως 100% δίκαιο.)» Τελικά τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Έχασε με πολύ μεγάλη διαφορά, και πάλι πιστεύει ότι είναι νικητής.
Τις «λοιπές εκπλήξεις» τις είδαμε και χτες, όταν, κλείνοντας την γεμάτη ψέματα ομιλία του έστειλε τους οπαδούς του στο Καπιτώλιο (ναι, αυτός τους έστειλε).
No Title
Trump, defeated by seven million votes, fomented a coup.”We’re going to walk down Pennsylvania Avenue…and we’re going to the Capitol and we’re going to try and give our Republicans…give them the kind of pride and boldness we need to take back our country. So lets walk…” pic.twitter.com/vl4kJ2jZGq
Εδώ όμως σταματούν οι «σωστές» προβλέψεις μου. Γιατί συνέβη κάτι που ούτε να ευχηθώ δεν τολμούσα, τόσο απίθανο φοβόμουν πως ήταν.
Τον σταμάτησαν οι δικοί του
Το ότι ο Τραμπ δεν κατάφερε χτες να καταστρέψει τη δημοκρατία στις ΗΠΑ οφείλεται κυρίως στους μέχρι πρόσφατα «δικούς» του.
Επειδή επί 4 χρόνια όλοι του κόμματός του τον έτρεμαν και τον στήριζαν σε ό,τι πιο απεχθές έκανε επειδή φοβόντουσαν την επιρροή του, πολλοί πίστευαν πως και οι τωρινοί του εκβιασμοί θα έπιαναν. (Ο γιος του απείλησε όλους τους Ρεπουμπλικανούς Γερουσιαστές που δεν θα ψήφιζαν εναντίον της επικύρωσης της εκλογής Μπάιντεν ότι θα χάσουν τις θέσεις τους στις επόμενες εκλογές. Το φοβερό είναι πως η απειλή του δεν είναι κούφια λόγια, οι φανς του Τραμπ θα τους διώξουν όντως).
Κι όμως. Η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών (μόνο 7 μειοψήφησαν στη Γερουσία) δεν μάσησε. Κι ας χάσουν τις θέσεις τους από φιλοτραμπικούς υποψηφίους σε δύο χρόνια.
Όπως δεν μάσησαν ούτε οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου που χρωστούσαν την τοποθέτησή τους εκεί στον Τραμπ κι όλοι περίμεναν πως θα του ανταπέδιδαν τη χάρη.
Όπως δεν μάσησε και ο ηγέτης των Ρεπουμπλικανών στο Καπιτώλιο, ο Μιτς Μακ Κόνελ, ένας άνθρωπος που μέχρι σήμερα είχε κάνει απαράδεκτες πράξεις προκειμένου να υποστηρίξει τον Τραμπ.
Κυρίως όμως, την επικύρωση της δημοκρατίας την χρωστούν οι ΗΠΑ στο ότι παρά τους εκβιασμούς και τους τραμπουκισμούς, δεν μάσησε ο Αντιπρόεδρος Πενς. Έχει εβδομάδες που τον σφυροκοπούσε παρασκηνιακά ο Τραμπ απαιτώντας να μην επικυρώσει το αποτέλεσμα, και είχε γίνει τόσο ενοχλητικός σε βαθμό που ο Πενς έφυγε απ’ το Λευκό Οίκο και ζούσε το τελευταίο διάστημα με την οικογένειά του σε άγνωστο μέρος ώστε να μην τον βρει ο Πρόεδρος.
Ο Τραμπ τουίταρε τις τελευταίες μέρες πιέζοντας τον Αντιπρόεδρό του να του κάνει το χατίρι, ενώ του απευθύνθηκε και μπροστά στον εξαγριωμένο όχλο, λίγο πριν μπουκάρουν στο Καπιτώλιο, απαιτώντας να τον βοηθήσει (να παρανομήσει).
Μπορούσε ο Πενς να βοηθήσει τον Τραμπ; Νομικά και ηθικά όχι, αλλά τι από όσα έγιναν την τελευταία τετραετία στον Λευκό Οίκο του Τραμπ ήταν νόμιμο (για να μην πούμε ηθικό); Ο Πενς μπορούσε να πουλήσει τρελίτσα όπως έκανε σε όλη τη θητεία του, ξέροντας πως ως αντίδωρο ο Τραμπ θα του απένειμε χάρη και κανείς δεν θα μπορούσε να τον πειράξει νομικά.
Κι όμως: Παρά την πίεση των ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος -η πλειοψηφία των οποίων σύμφωνα με τα πρώτα γκάλοπ υποστηρίζει την εισβολή που έγινε στο Καπιτώλιο!- και παρά την πίεση του Τραμπ, ο Πενς στάθηκε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια στο ύψος των περιστάσεων.
Έστω και την ύστατη στιγμή (μετά από μια τετραετία τυφλής υποταγής στις παρανομίες του Τραμπ), οι Ρεπουμπλικανοί έβαλαν την πατρίδα τους και τη δημοκρατία πάνω απ’ το κόμμα, τον αρχηγό, ακόμα και πάνω απ’ τους εξαγριωμένους ψηφοφόρους τους.
Με τίποτα δεν συγχωρούνται οι Ρεπουμπλικανοί για όσα άφησαν τον Τραμπ να κάνει τόσο καιρό. Τουλάχιστον όμως δεν τον άφησαν να κάνει κι άλλα.
