Αυτό που κάνει μια γυναίκα να βρίζει μια άλλη γυναίκα με βρισιές φτιαγμένες μόνο για γυναίκες, βρισιές όπως σκύλα, ξινομούνα, αγάμητη, υστέρω, κακογαμημένη, ξέκωλο και τσούλα, είναι φόβος, ανακούφιση κι άγρια χαρά.
Φόβος μην βρεθεί στη θέση της εκείνη, ανακούφιση και χαρά που αυτή τη φορά τη γλίτωσε, που δεν ήταν η δική της σειρά. Γιατί αυτό που θέλει να πει μια γυναίκα όταν βρίζει μια άλλη γυναίκα με βρισιές φτιαγμένες μόνο για γυναίκες, είναι «να, κοίτα, δεν είμαι σαν αυτήν. Εγώ είμαι διαφορετική».
«Διώξε εκείνη, δέξου εμένα. Χλεύασε και ξεφτίλισε εκείνη, σεβάσου εμένα. Μίσησε εκείνη, μην μισήσεις εμένα. Βίασε εκείνη, μην βιάσεις εμένα. Σκότωσε εκείνη, μην σκοτώσεις εμένα». Γιατί αυτά συμβαίνουν. Αυτά, οι γυναίκες τα παθαίνουν. Και για ποιον άλλο λόγο μπορεί να τα παθαίνουν αν δεν τα αξίζουν; Αφού ντύνονται/ αφού γδύνονται/ αφού μιλάνε/ αφού φωνάζουν/ αφού φαίνονται/ αφού δεν κρύβονται/ αφού δεν ντρέπονται/ αφού δεν φοβούνται. Αφού προκαλούν. Άρα ό,τι πάθουν, το αξίζουν. Αυτές που το αξίζουν, λοιπόν, ας το πάθουν.
Αρκεί να μην συμβεί σε μένα.
Ως την άλλη φορά. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να τη γλιτώσεις την άλλη φορά. Γιατί ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βρεθείς στην άλλη πλευρά.
Και δεν ξέρεις κι αν αξίζει να στέκεσαι εκεί, σιωπηλά, βρίζοντας άλλες γυναίκες με βρισιές φτιαγμένες μόνο για γυναίκες, κάνοντας πως δεν ονειρεύεσαι τη ζωή που δεν έχεις δικαίωμα να ζήσεις, κάνοντας πως δεν υπάρχει ο εαυτός που δεν έχεις δικαίωμα να είσαι. Ή θρηνώντας και τα δύο, στα κρυφά.
Δεν ξέρεις αν αξίζει να ζεις ακροπατώντας στο ναρκοπέδιο της πατριαρχίας, προσέχοντας πού θα πατήσεις, ώστε ποτέ με την ύπαρξή σου να μην προκαλέσεις.
Ξέρεις. Πάτα πόδι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όμορφο, και για εμένα προσωπικά ανακουφιστικό μετά από μία διήμερη μάχη στο φέισμπουκ κάτω από μισογυνιστικό ποστ όπου γυναίκες, κυρίως, δικαιολογούσαν κάθε είδους κακοποιητική πρακτική εις βάρος όποιας κοπέλας δεν είναι ‘σεμνή’. Ο αγώνας για την ώρα είναι μάλλον χαμένος, φοβάμαι. Από το ίδιο μας το φύλο.
Θυμήθηκα το ξύλο στη Μαλένα
Αν κοινός εχθρός είναι η πατριαρχία, το να απλουστεύουμε οτι ο ‘βασικός εχθρός’ είναι οι άντρες γιατί την εκπροσωπούν δε μου φαίνεται απαραίτητα καλύτερο από την αντίθετη γενίκευση. Οκ κι εμένα η λογική μου λέει οτι αν κάποιος θα μπορούσε να νομίζει οτι των ωφελεί η πατριαρχία, θα ήταν κάποιος άντρας και σίγουρα όχι κάποια γυναίκα. Η πράξη όμως δεν δείχνει οτι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα? Οταν γυναίκες μάλιστα με δημόσιο λόγο νομίζουν οτι θα αρμέξουν τη γελάδα με το γάλα μέσα στο οποίο θα βουτήξουν τα πατριαρχικά cookies υποστηρίζοντας απολύτως κλισέ,ανόητες και νεο-πουριτανικές θέσεις τύπου ‘μην τα ισοπεδώνουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Φωτεινη Δεν ξερω αν το “εκπροσωπουν” ειναι η καλυτερη δυνατη εκφραση. Η πατριαρχια σαφως ευνοει τους αντρες παρ’ολο που και στους ιδιους θετει περιορισμους και πλαισια “σωστης” συμπεριφορας. (Τελειως διαφορετικα βεβαια απο αυτα που θετει στις γυναικες.) Θα αντικαθιστουσα το “εκπροσωπουν” με το συντηρουν. Την πατριαρχια τη συντηρουν και αντρες και γυναικες. Πολλες φορες μαλιστα χωρις καν να το ξερουν. Το κειμενο της Ειρηνης και οι προβληματισμοι που θετει μου θυμισαν παλιοτερο σχολιο καποιου μελους, εδω στο Α,μπα, που ειχε νομιζω βαλει στον καζουαλ σεξισμο της ημερας (αν δεν κανω λαθος) τη συζητηση μιας παρεας που καθοταν λιγο πιο κει… Διαβάστε περισσότερα »
Την πατριαρχία την στηρίζουν άπειρες γυναίκες. Φωτεινή.
Το έχω διαβάσει πολλές φορές. Δεν έχω σχολιάσει μέχρι τώρα επειδή ακόμη χωνεύω πόσο τεράστιο και συγκλονιστικό είναι αυτό το μήνυμα, για μια κοινωνία που ζει για να “θάβει” ασύστολα. Για εμένα, θα πρέπει να γίνει το μανιφέστο της γυναικείας αλληλεγγύης, αλλά πρέπει να το ακούσουν και οι φίλα προσκείμενοι άνδρες.
To μοιράστηκα σήμερα για την Ημέρα της Γυναίκας. Ευχαριστώ, Ειρήνη!