Μικροπράγματα
Ένα βιωματικό κείμενο του Κωνσταντίνου Κηπόπουλου, από το Facebook του
Πιστεύοντας πως αυτή είναι η μόνη ζωή που θα ζήσουμε ποτέ και πως δεν υπάρχουν άλλες μεταθανάτιες και σε εναλλακτικά σύμπαντα, αποφάσισα, πλέον στα 30 μου, να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Να μην φοβάμαι. Να μην φοβάμαι για μια αλήθεια που την ξέρω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά δυσκολεύτηκα να την αποδεχτώ, φοβόμουν να την εκστομίσω και ακόμα και τώρα διστάζω να την επικοινωνήσω σε τρίτα άτομα.
Γιατί οι ενοχές είναι βαθιά ριζωμένες μέσα σου, ακόμα κι αν μετά από πολύ κόπο αποδεχτείς ότι το να είσαι gay είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ηθικό. Ακόμα θυμάσαι το τι βασανιστήρια υπομένουν οι ομοφυλόφιλοι στην κόλαση, σύμφωνα τις γλαφυρές περιγραφές των γονιών σου, όταν είσαι 10 χρονών…
Θέλω να γράψω κάποια πράγματα εδώ, αφού μου δίνει την ευκαιρία το ίντερνετ να ακουστώ σε πολλούς. Και ελπίζω κάποια μυαλά να βελτιωθούν και κάποιες συνειδήσεις να ξυπνήσουν. Έστω και λίγες. Η χώρα αυτή μεγαλώνει τις γενιές των παιδιών σε περιβάλλοντα εχθρικά προς τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Gay παιδιά εισπράττουν από την οικογένεια, το σχολείο και την εκκλησία, μίσος για τον ίδιο τους τον εαυτό. Συνήθως δεν τους λένε ευθέως ότι τους μισούνε, αλλά αφήνουν να εννοηθεί πως θα το κάνουν εάν ποτέ εκδηλώσουν μια διαφορετική ερωτική συμπεριφορά ή λοξοδρομήσουν από το πρότυπο του φύλου τους. Αυτή η ”προληπτική” σπορά μισαλλοδοξίας στις νέες γενιές είναι κατάφωρη παιδική κακοποίηση και απάνθρωπο για τον πολιτισμένο κόσμο.
Θυμάμαι ότι η πρώτη μου καψούρα ήταν ο κόκκινος Power Ranger. Είχα διάφορα συναισθήματα ως παιδί, αλλά πίστευα πως απλά είναι πειράματα του μυαλού μου, που δεν μπορεί να ευσταθούν. Είχα υποσυνείδητα τη σιγουριά πως δεν θα επέτρεπα να είναι ποτέ πραγματικότητα. Μέχρι τα 15 μου. Που άρχισα να σοβαρεύω, να πατώ στη γη και να αντιλαμβάνομαι τον ενήλικο κόσμο. Ένας καθηγητής μας έδωσε τον ορισμό της ομοφυλοφιλίας και κάτι μέσα μου αντιλήφθηκε πως η έννοια ταυτίζεται ακριβώς με αυτό που νιώθω.
Ένα μεγάλο ψυχολογικό μαρτύριο άρχισε για μένα. Πήγα σπίτι και οι φωνές στο μυαλό μου έλεγαν πως αυτή τη φορά χρωστάω μια λογική εξήγηση στον εαυτό μου. Εκείνη τη μέρα άφησα για πάντα την ανεμελιά μου στο παρελθόν και υποδέχτηκα την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Που δεν ήταν άλλο από τον πόλεμο του συνειδητού μου στην αποδοχή της πραγματικότητας.
Ως μαθητής ήμουν τέλειος. Η δασκάλα μου με επαινούσε συνέχεια γιατί ήμουν και ο πιο φρόνιμος της τάξης. Εκπαιδεύτηκα και ανατράφηκα με τον ψυχαναγκασμό της τελειότητας, της ηθικής ακεραιότητας και της σωφροσύνης. Είναι συχνά το φορτίο της υπερβολικά αυτοελεγχόμενης συμπεριφοράς που πρέπει να κουβαλά ο καλός μαθητής κι εγώ είχα πάρει στα ζεστά τον ρόλο αυτό. Η σκέψη και μόνο πως θα μάθαιναν ποτέ οι καθηγητές μου, οι παλιοί μου δάσκαλοι και οι γονείς μου ότι εξελίχθηκα σε ένα πλάσμα της κόλασης με καταρράκωνε. Πώς θα έπειθα όμως τον εαυτό μου ότι δεν είμαι gay, όταν οι επιθυμίες μου γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρες;
Εκείνη τη χρονιά άρχισα να μιλάω μόνος μου, να αμελώ τα μαθήματά μου και τον εαυτό μου τον ίδιο. Αυτό που με βρήκε σε ψυχολογικό επίπεδο ήταν απότομο, έντονο και εξαντλητικό. Έχασα τον ύπνο μου τα βράδια. Ήταν Χριστούγεννα κι εγώ ξάπλωνα γυμνός γιατί το σώμα μου έκαιγε από τη δυσφορία.
Κανείς άνθρωπος δεν αξίζει να το περνάει αυτό. Όσοι με ξέρετε προσωπικά, γνωρίζετε πως είχα να διαχειριστώ και παράλληλα προβλήματα υγείας. Η επίδοσή μου στις τρεις χρονιές του Λυκείου έπεσε κατακόρυφα. Οι καθηγητές μου απορούσαν, οι γονείς μου με επέπλητταν, όμως εγώ δεν μπορούσα να πω ότι αντιμετώπιζα στρεσογόνο ψυχολογικό πρόβλημα, καθώς θα έπρεπε να μιλήσω και για το πού οφειλόταν…
Αντιμετώπισα τα πάντα μόνος μου. Φυσικά δεν άγγιξα καν κάποια από τις σχολές που ήθελα στις πανελλήνιες. Παταγώδης αποτυχία. Φαίνεται όμως πως υπήρχε κάτι μέσα μου πιο ισχυρό από την επιρροή του σκοταδισμού και του συντηρητισμού που με αρρώστησαν. Η ιδέα και αξία της ελευθερίας.
Χωρίς να συμβεί κάτι ιδιαίτερο, τη χρονιά μετά το Λύκειο, αποδέχτηκα τον ερωτικό μου προσανατολισμό. Αν και η σκιά τους δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου, ξεπέρασα σταδιακά και τα ψυχολογικά προβλήματα. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Αποφάσισα να μιλήσω στο μόνο άτομο που ήξερα πως με αγαπά χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Την αδερφή μου. Με στήριξε από την πρώτη στιγμή και δεν με αποδοκίμασε καθόλου.
Η ζωή μου άρχισε να αποκτά όμορφη πλευρά. Ήμουν πολύ τυχερός που την είχα και την έχω. Στη συνέχεια μιλούσα γι’ αυτό σε πολύ λίγα και επιλεγμένα άτομα. Οι περισσότεροι δεν είχαν πρόβλημα να είναι φίλοι μου. Λίγοι ήταν αυτοί που με έκαναν πέρα.
Σήμερα νιώθω πολλή οργή για τον ηθικό αυτουργό όλων αυτών που τράβηξα, ο οποίος δεν είναι άλλος από την εκκλησία που ξεδιάντροπα συντονίζει αυτή τη σιωπηρή «γενοκτονία» των ομοίων μου. Κάποτε θα πρέπει να πληρώσει για το ότι σχεδόν όλοι οι gay είναι damaged persons σε αυτή τη γαμημένη χώρα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω από την πλευρά μου είναι να διοχετεύω τον θυμό μου σε δημιουργικό ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Την επόμενη φορά που θα μιλήσεις άσχημα για τους ΛΟΑΤ, σκέψου ότι ένα παιδί ακούει. Την επόμενη φορά που θα πας εκκλησία, σκέψου ότι κάποια παιδιά είναι κλεισμένα στο δωμάτιό τους και σκέφτονται να αυτοκτονήσουν εξαιτίας της.
Ας διαλύσω και καναδυό στερεότυπα για τους gay. Το ότι κάποιος είναι gay δεν σημαίνει ότι νιώθει γυναίκα. Εξακολουθεί να είναι άντρας, έστω κι αν έχει κάποια θηλυπρέπεια. Αν νιώθει γυναίκα, μιλάμε για άλλη κατηγορία τότε (δεν θα σας πάω στα πιο σύνθετα!). Επίσης, το να είσαι gay δεν σημαίνει ότι γουστάρεις όλους τους άντρες που βρίσκονται μπροστά σου. Είμαστε κι εμείς άνθρωποι με επιλεκτικότητα και συναισθήματα.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι θα έκανα κάποτε ένα δημόσιο coming out. Με τη σιωπή παραχωρούμε το έδαφος και την πρωτοβουλία στους κακούς ανθρώπους αυτού του κόσμου, όπως οι νεοναζί, οι χρυσαυγίτες, οι παπάδες κ.ά. Θέλει αρετή και τόλμη να είσαι ελεύθερος, όπως είπε κι ο Ανδρέας Κάλβος.
Είμαι υπερήφανος που είμαι gay, γιατί το μίσος του κόσμου με γονάτισε, αλλά δεν με νίκησε. Είμαι υπερήφανος που δέχομαι πόλεμο για τον τρόπο που αγαπώ και όχι γιατί είμαι κακός άνθρωπος. Είμαι υπερήφανος που δεν έσκυψα το κεφάλι στο μοτίβο της καταπιεστικής ετεροκανονικότητας.
Όποιος νιώθει άβολα ή απογοητευμένος με την πάρτη μου, μπορεί να με διαγράψει. Όποιος είναι προοδευτικός και δεν αφορίζει τη διαφορετικότητα, με χαρά θα είμαι φίλος του.
