Λένε ότι η Ιαπωνία είναι "η χώρα που δεν λέει όχι". Μια χώρα γεμάτη από ανθρώπους που από βρέφη ακόμη διδάσκονται την ευγένεια, την διακριτική απόσταση, την ησυχία.
Σήμερα η Ιαπωνία έχει φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να κλάψει. Έφηβοι αυτοκτονούν "πνιγμένοι" από τα συναισθήματά τους, αγνοώντας τη σωτηρία που ένα λυτρωτικό κλάμα μπορεί να προσφέρει.
Ο Hidefumi Yoshida είναι «δάσκαλος δακρύων».
'Εχοντας στο οπλοστάσιό του θλιβερές ταινίες, συναισθηματικές επιστολές και τοπία άφατης ομορφιάς που προκαλούν συγκίνηση και δέος, προσπαθεί να μάθει στους ανθρώπους το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: να κλαίνε.
Η δουλειά του είναι μέρος μιας υπηρεσίας που στην Ιαπωνία ονομάζεται «rui-katsu», που σημαίνει «αναζήτηση δακρύων».
Υπάρχουν πολλοί "δάσκαλοι δακρύων" όπως ο Hidefumi που καθήκον τους είναι να προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη και έναν ασφαλή χώρο για να μπορούν χιλιάδες Ιάπωνες να κλαίνε. Πρόκειται για ένα συλλογικό πρόβλημα της ιαπωνικής κοινωνίας, που λόγω συγκεκριμένων πολιτισμικών κανόνων, απαγορεύει άρρητα το κλάμα και τις συναισθηματικές εκδηλώσεις.
"Πολλοί Ιάπωνες αποφεύγουν να κλαίνε. Ένα μέρος της δουλειάς μου είναι να βοηθώ τους ανθρώπους να απαλλαγούν από την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να κλαίνε", εξηγεί ο ίδιος.
Μάλιστα, στο ενεργητικό του αριθμεί περίπου 500.000 επιτυχίες, κάτι που τον καθιστά ιδιαίτερα επιτυχημένο στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης και της συμβουλευτικής που προσφέρει.
