Οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter
28

Φυσικά, η "δεκάδα της χρονιάς" δεν είναι παρά ένα δημοσιογραφικό σχήμα λόγου, διότι πάντα κάποια αφήνει έξω και κάποια άλλα, τα χωράει με το ερωτηματικό της ανθεκτικότητας τους.

 

Είδαμε τρομερές γυναίκες στη Γκλόρια, τη Θλιμμένη Τζάσμιν και το Παρελθόν, με ερμηνείες αξέχαστες.

Ένα πλούσιο, σωστό, διαφορετικό μιούζικαλ, τους Άθλιους, καθώς και μια αλλιώτικη, στοχαστική, και πάντα πολυτελώς φτιαγμένη Άννα Καρένινα.

Δυο ξαδέλφια που ζουν σε συγγενείς μητροπόλεις, το Φράνσις Χα και το Oh Boy, στη Νέα Υόρκη και το Βερολίνο αντίστοιχα, ασπρόμαυρα και μελαγχολικά, που αναρωτιούνται για τη ζωή μετά τα 30.

Δυο ευρωπαϊκά φιλμ που πέρασαν άδικα, σχετικά απαρατήρητα, το Μετά το Μάη και τα Παιδιά του Πολέμου. Οι χίπις και ο πόλεμος. Ήρωες αταίριαστοι, στα όρια του απόκληρου.

 

Τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ να παλεύει με τα κύματα και τη μοναξιά του, στο αφαιρετικό Όλα Χάθηκαν, και τον Τομ Χανκς να παζαρεύει με σύγχρονους πειρατές στο Captain Phillips.

Το Hunger Games, Η Φωτιά, που επιτέλους εκπροσωπεί επάξια τα κορίτσια στο αρσενικό γκέτο των κινηματογραφικών ηρώων.

Το Ψάχνοντας τον Sugarman, το ντοκιμαντέρ της χρονιάς.

 

Τη Μικρά Αγγλία, την ελληνική ταινία της χρονιάς- με τον Εχθρό Μου, το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού και τη Miss Violence, να έρχονται κοντά.

Τον Iron Man νούμερο τρία, τον πλέον συναρπαστικό κόμικ ήρωα της χρονιάς και πάλι, με χειρότερο τον πέραν του βαρετού Θορ.

Τον Οδηγό Αισιοδοξίας, την πιο τρελή παρέα της χρονιάς, σε μια κωμωδία που φλέρταρε με την καταστροφή και σωνόταν με χάρη.

Και τέλος, τον Άγνωστο της Λίμνης του Αλέν Γκιροντί, η ταινία που πρέπει να βρει διανομή στη χώρα μας.

 

Επίσης, είχαμε ηχηρές απογοητεύσεις, όπως ο Μοναχικός Καβαλάρης, που έσκασε με πάταγο, και ο Συνήγορος, που έπνιξε τους σταρ του με ανούσιες αμπελοφιλοσοφίες, ενώ ήταν μια αδύναμη χρονιά για τα κινούμενα σχέδια- ξεχώρισε ο δεύτερος Απαισιότατος, ενώ ένα από τα γλυκύτερα animation, το Ernest and Celestine, βγήκε κατευθείαν σε DVD.

 

Οι παρακάτω ταινίες, ωστόσο, είχαν κάτι παραπάνω, από μια σπουδαία ερμηνεία, ή μια αξιοπρόσεχτη ιστορία να αφηγηθούν.

 

 

 

10- PRISONERS του Ντενί Βιλνέβ

Το θρίλερ της χρονιάς- από εκείνα που σε δένουν χειροπόδαρα στο κάθισμα. Γεμάτο αναφορές, που καταφέρνει να σταθεί αυτόνομα. Υπόγειο και σκοτεινό από όλες τις πλευρές. Γεμάτο αυτοπεποίθηση και αγωνία. Οι ερμηνείες ενώνονται μέσα στην πλοκή. Αμερικάνικο σκηνικό που φτιάχτηκε με καλλιτεχνική ματιά.

 

 

 

9- ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ του Ρίτσαρντ Λινκλέϊτερ

 

Τα επιχειρήματα μιας σχέσης που δοκιμάζεται στο καλοκαιρινό φως της Ελλάδα, μέσα από διαλόγους που συνεχώς φλερτάρουν με την αμφιβολία και την ανατροπή. Σενάριο που δεν μπάζει, αξιοθαύμαστα φυσικό και πολύ συχνά, επώδυνα αληθινό.

 

 

 

8- GRAVITY του Αλφόνσο Κουαρόν

 

Η σκοτεινιά του διαστήματος, η περιπέτεια της επιβίωσης, η σιωπή του κενού. Ένα τεχνολογικό επίτευγμα και ταυτόχρονα ένα chamber piece χωρίς τοίχους, γιά ένα ρόλο.

 

 

 

7- Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΛ του Αμπντελατίφ Κεσίς

 

Ναι, η ταινία ήταν λίγο πιο μακριά από ότι άντεχε το στόρι. Αλλά στη βράση, κόλλησε το σίδερο. Παθιασμένη και ερωτιάρα, η Αντέλ ήταν πολλά παραπάνω από το κινηματογραφικό κουτσομπολιό της χρονιάς.

 

 

 

6- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ του Κάλιν Πέτερ Νέτσερ

 

Μεγάλη στιγμή του ρουμάνικου σινεμά, η σκληρή και ασυμβίβαστη ιστορία για μια σύγχρονη Μήδεια που ελέγχει τους θεσμούς, ευνουχίζει τον γιό της και λυγίζει στον πόνο.

 

 

 

5- ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ του Μπεν Ζάϊτλιν

 

Η πιο απροσδόκητη ταινία της χρονιάς, ένα was ist das από τον Μπεν Ζάϊτλιν, με ψυχή και τρομερές, ποιητικές και ακατέργαστες εικόνες από τον ρημαγμένο αμερικάνικο νότο. Πρωταγωνίστησε ένα ρωμαλέο πλάσμα, η 6χρονη Κουβενζανέϊ Γουόλις.

 

 

 

4 -DJANGO UNCHAINED του Κουέντιν Ταραντίνο

 

Ένα εκρηκτικό remix για τον ρατσισμό από τον Κουέντιν Ταραντίνο που συνεχίζει να είναι μεθυστικά ανορθόγραφος, και ευτυχώς σε μεγάλη φόρμα. Παραμένει ο μόνος από το κλαμπ των σκηνοθετών με ούγια, που, αν και γνωρίζουμε το παιχνίδι του, παραμένει τόσο δυνατός και ορεξάτος

 

 

 

3- ΛΙΝΚΟΛΝ του Στίβεν Σπίλμπεργκ

 

Άξιζε το περυσινό Όσκαρ, με τρεις συναρπαστικές ιστορίες μέσα στην ταινία να κυλούν παράλληλα- σενάριο για σεμινάριο από τον Τόνι Κούσνερ. Ο Σπίλμπεργκ, ο οποίος έχει γίνει επιστήμονας στον σοβαρό Σπιλμπεργισμό, έπλασε ένα λεπτομερές, εξαιρετικά ανθρώπινο πορτρέτο ενός θρυλικού πολιτικού. Και ο Ντάνιελ Ντέϊ Λιούις σπάει τα κοντέρ

 

 

 

2- 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ του Στιβ Μακουίν

 

Στη χρονιά που το αμερικανικό σινεμά καταπιάστηκε με τον ρατσισμό σε διαφορετικό ύφος, ο Βρετανός Στιβ Μακουίν υπέγραψε το πιο ψύχραιμο, ανατριχιαστικό και ευθύ φιλμ επί του θέματος: μια τραγική ιστορία με πικρό happy end, και ταυτόχρονα ένα σοβαρό, ενδελεχές σχόλιο στην βάναυση φύση του ανθρώπου.

 

 

 

1- Η ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ του Πάολο Σορεντίνο

 

Στο μυαλό του Πάολο Σορεντίνο βρίσκεται ο Φελίνι, στην καρδιά του η Ρώμη, και στην ψυχή του ο ήρωας της χρονιάς, ένας κυνικός και πικρόχολος γέρων που κουβαλάει μέσα του τη χαμένη υπόσχεση της νιότης, την αλαζονεία του ταλαντούχου τεμπέλη και τη ματαίωση του έρωτα. Δεν είναι η τέλεια ταινία, αλλά είναι η μόνη που ακόμη χορεύει στα μάτια μου, ένα μοναχικό βαλς ανάμεσα σε κομψά φαντάσματα και στενοχωρημένα αγάλματα. 

 

 

 

 

Διάφορα
28

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

17 σχόλια
Η αλήθεια είναι πως και γω το 2013 είδα τρομακτικά περισσότερες σειρές ταινίες. Από αυτές που είδα ξεχώρισα σίγουρα το Argo, γιατί είχε μια απίστευτη ατμόσφαιρα και αλήθεια, το Django Unchained και το Prisoners. Kαι εκεί που τα τελευταία 2 χρόνια είχα πειστεί πως ο (αμερικάνικος) κινηματογράφος δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει και αναμασούσε συνεχώς χιλιοπαιγμένες συνταγές, ήρθε η φετινή (ακαδημαϊκή) σεζόν να με διαψεύσει! Τα σινεμά ξαναγέμισαν!
:-) 1. Laurence Anywaysκαι επειδή δεν συμπαθώ τις λίστες:http://oi40.tinypic.com/1499lxc.jpgπαρεμπιπτόντως το Ernest and Celestine, ύμνος στην "διαφορετική" αγάπη, που παίχθηκε το 2012, κλαψούριζε η μισή αίθουσα! (και 'γω δεν μπορώ να πω, την ρούφαγα με χάρη και διακριτικότητα τη μύτη):-(Mεγάλη απογοήτευση:À coeur ouvertLa vie d'Adèle
ε ναι ...ή ρουφάς με χάρη και διακριτικότητα τη μύτη ή (σε περιπτώσεις ακόμη μεγαλύτερης "ακράτειας") σκύβεις κι αρχίζεις να ψάχνεις, επισταμένως, για κάτι που -ξαφνικά- σου έπεσε στο πάτωμα. :-P
Θα διαφώνησω με ορισμένους φίλους εδω σχετικα με το " πριν τα μεσάνυχτα".πιστευω πως ειναι εξαιρετική,ειδικά αν έχεις δει τις δυο προηγούμενεσιχ
Είδα περισσότερες σειρές το 2013 παρά ταινίες. Από την λίστα έχω δει το καταπληκτικό Beasts of the Southern Wild αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι του 2012 η ταινία ή κάνω λάθος; Επίσης το πολύ καλό Lincoln και το extremely fun to watch: Django Unchained!
Οπως ακριβώς το έθεσε ο κουτσογιαννο... "η μόνη που ακόμη χορεύει στα μάτια μου".. Αν και αρκετά νεότερος απο τον πρωταγωνιστή, σου υπενθυμίζει πως είναι και τι σημαίνει να περνούν τα χρόνια.. ειδικα οταν είσαι απο αυτούς που πιστεύουν πως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ."Νοσταλγία" είναι η λέξη κλειδί της και "σκηνοθεσία" το μέσο της...
Ήταν ίσως μια από τις χειρότερες ταινίες που είδα εφέτο. Και στεναχωρηθήκα γιατί μαζευτήκαμε 4 άτομα να την δούμε, έχοντας ακούσει τα καλύτερα. Δυστυχώς, πέρασε στην κατηγορία της πατάτας. Αργό, με τεράστια κενά, η υποκριτική ήταν επίπεδου "πνίγεται δεν πνίγεται". Τύπου καμία σχέση με Insomnia
Η Άννα Καρένινα παρότι σαν ταινία δεν είχε κάτι το φανταστικό για κάποιο λόγο με μάγεψε. Ηταν τα σκηνικά; Τα κουστούμια; Η σκηνοθεσία; Η ίδια η Κίρα Ναϊτλι; Ίσως όλα αυτά μαζι; Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω.
"Και τέλος, τον Άγνωστο της Λίμνης του Αλέν Γκιροντί, η ταινία που πρέπει να βρει διανομή στη χώρα μας."Μακάρι. Αλλά αν κρίνει κανείς από το περσινό εξαιρετικό Weekend του Andrew Haigh, δεν είναι μόνο τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια αλλά και οι ελληνικές εταιρίες διανομής που λογοκρίνουν τις ταινίες με γκέι ερωτικό περιεχόμενο.
Το ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ήταν μιά απ΄τίς πιο φρικτές ταινίες πού είδα φέτος. Εμπαζε σχεδόν από παντού:-είχε χαρακτήρες πού υποδύονταν τούς Ελληνες ενώ έμοιαζαν με Λονδρέζους πού τούς έμαθαν ελληνικά.-είχε ένα ζευγάρι πού μιλούσε για θέματα πού δεν αφορούσαν κανέναν πάρα μόνο τον εαυτό του, ακόμα και το ίδιο το ζευγάρι έπληττε με τα δήθεν "ενδιαφέροντα" πράγματα πού συζητούσε-είχε αφόρητο τέμπο. Δεν εννοώ αγγελοπουλικό (για μένα ο ορισμός τού αφόρητου τέμπο), αλλά ένα τέμπο όπου τσάκωνες τον εαυτό σου να πηγαίνει χαλαρά τουαλέττα, να κάνει κάνα τηλεφωνάκι, να πηγαίνει κουζίνα να φτιάξει κάνα σαντουιτσάκι, και να γυρνάει πίσω χωρίς να έχει χάσει ούτε γραμμάριο απ΄την "ουσία" τής ταινίας.Αισθάνθηκα σαν σούπερ-ήρωας τής Marvel βλέποντας την.