Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο

Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο Facebook Twitter
44

Ο Ηρακλής Πνευματικάκης βρέθηκε στο κέντρο της Αθήνας προκειμένου να κάνει σέρβις στην φωτογραφική του μηχανή. Τελειώνοντας και ενώ ετοιμάζεται να φύγει, βρίσκεται μπροστά σε μια σκηνή συναισθηματικά φορτισμένη που τον έκανε να σηκώσει αστραπιαία την κάμερα και να τραβήξει τέσσερις φωτογραφίες. Γύρισε σπίτι του και μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισε να τις ανεβάσει στο προσωπικό του προφίλ. Μέσα σε λίγες ώρες είχε χιλιάδες κοινοποιήσεις και ακόμη περισσότερα μηνύματα.

"Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως είχα δει και είχα στην κάμερά μου κάτι που με συγκίνησε. Αν αυτό μπορούσε να κάνει έστω και έναν ακόμη να νιώσει το ίδιο, τότε είναι καλό. Δεν είχα καμιά διάθεση για δημοσιότητα. Δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος και δεν ζήτησα αμοιβή από κανέναν για τις φωτογραφίες αυτές. Είδα μια από αυτές τις στιγμές που όλοι μας έχουμε δει σε διάφορα sites του εξωτερικού και την είχα μπροστά μου. Κάποιοι μπορούν να πουν πως ήταν στημένο. Έχω ακούσει διάφορα από χθες, αλλά εγώ προτιμώ να σταθώ στους άλλους που θα δουν τις φωτογραφίες και θα συγκινηθούν. Ο νεαρός αυτός πλησίασε τον άστεγο και χωρίς φανφάρες και επίδειξη του έδωσε τα παπούτσια. Κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και σίγουρα δεν με κατάλαβαν πως τους τράβηξα." 

*Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε παραχωρήθηκαν από τον Ηρακλή Πνευματικακάκη 

Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο Facebook Twitter
φωτό: Hρακλής Πνευματικάκης
Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο Facebook Twitter
φωτό: Hρακλής Πνευματικάκης
Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο Facebook Twitter
φωτό: Hρακλής Πνευματικάκης
Συνέβη χθες στην Πανεπιστημίου - οι τέσσερις φωτογραφίες με τον άγνωστο που αγόρασε παπούτσια σε άστεγο Facebook Twitter
φωτό: Hρακλής Πνευματικάκης
44

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
Ο νεαρός άστεγος λέγεται Παντελής και περιφέρεται συχνά ζητιανεύοντας ξυπόλητος. Είναι ο "τρόπος" του: άλλοι κάνουν τον ανάπηρο, άλλοι κάνουν ότι έχουν άρρωστο παιδί, αυτός γυρνά ξυπόλητος και λέει ότι του τα έκλεψαν. Αυτό δεν είναι το πρώτο ζευγάρι που καταφέρνει ν' αποσπάσει από περαστικό. Το ξέρω, γιατί ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑ ΑΛΛΟ ΕΝΑ.Έχει εύκολα τα δάκρυα και εμφανίζεται συγκινημένος.Υποψιάζομαι πως χρησιμοποιεί τα χρήματα που βγάζει για ν' αγοράζει τη δόση του. Ίσως ν' ανταλλάσσει και τα παπούτσια για τον ίδιο λόγο. Εκτός αν τα πετά για να ξαναζητιανέψει ξανά ξυπόλητος.Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί τη γενναιοδωρία του παλικαριού που του αγόρασε τα παππούτσια. Απλώς εύχομαι τα χρήματά του (και τα δικά μου) να είχαν πάει για καλύτερο σκοπό.
Όπως έλεγε κι ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος σ΄ ένα άρθρο του στα τέλη της δεκαετίας του 1980: ''Η ιστορία μας έβγαλε πάρα πολλούς μεγάλους άνδρες, ελάχιστους όμως μεγάλους ανθρώπους''.
Ο τύπος έχει σηκώσει και τα μπατζάκια του για να φαίνεται καλύτερα οτι δε φοράει παπούτσια, μήπως την πατήσει κανένας καλόκαρδος.Εϊναι κακό να ζητιανεύεις με αυτό τον τρόπο; Είναι αισχρό, γιατί αν το μάθει το παιδί που έκανε την καλή πράξη, δεν θα την ξανακάνει την επόμενη φορά που θα βρεθεί μπροστά σε κάποιον που πραγματικά έχει ανάγκη.
Μπράβο στον τυπά για την κίνηση του.Εικόνα που δεν βλέπεις πια καθώς η αλληλεγγύη μόνο στα λόγια φαίνεται σήμερα.Όσο για τον άστεγο είναι χρήστης και ίσως έχει σκαρφιστεί αυτό το κόλπο για να βγάλει τη δόση του.Ας μην τον κατηγορούμε λοιπόν γιατί για τους χρήστες η δόση είναι απαραίτητη όπως σπίτι, νερό, φαΐ και παπούτσια για άλλους.Σε αυτό το σημείο σε φέρνει η πρέζα και πριν κατηγορήσουμε τους τοξικοεξαρτημένους ας σκεφτούμε ποιος πραγματικά φταίει για το πρόβλημα των ναρκωτικών και ποιος πλουτίζει στην Ελλάδα.Και πάλι μπράβο στο παιδί για τα παπούτσια.
Σάββατο βράδυ περπατάω από την Ερμού προς Μιαούλη στου Ψυρρή. Βλέπω έναν άστεγο αριστερά μου και 2-3 μέτρα μακρύτερα άλλους δύο, να έχουν στρώσει χαρτόνια πάνω στο πεζοδρόμιο. Σκέφτομαι να πάω να τους πάρω 2 μερίδες φαγητό από τα μαγαζιά που είναι προς την πλατεία του Ψυρρή. Προχωράω προς τα εκεί - άλλωστε προς τα κει πήγαινα. Βλέπω τον κόσμο που περπατά , άλλοι μπαίνουν στα ρακομελάδικα, άλλοι περιμένουν να φάνε έξω απο τα μπουργεράδικα. Χαζεύω κάτι ωραία γκομενάκια, πιό πέρα κάτι αφίσσες για συναυλίες, βλέπω και μία που μ' ενδιέφερε, έφτασα στην πλατεία. Ξεχάστηκα. Και ντρέπομαι γι αυτό.
Τέτοια περιστατικά πραγματικά με διχάζουν. Αφ'ενός πιστεύω ότι μια καλή πράξη δε χρειάζεται αποδείξεις, οπότε γιατί να βγάλω μια φωτογραφία για να αποδείξω ότι είμαι καλός άνθρωπος ή έκανα μια καλή πράξη; Αφ'ετέτου δε, η σημερινή κοινωνία αποδέχεται καλύτερα κάτι που θα γίνει viral μέσω ενός βίντεο ή μιας φωτογραφίας και θα τρέξει να το αντιγράψει μεν είτε για τα likes, για να νιώσει ένα υπερβατικό συναίσθημα του να βοηθάς κάποιον σε ανάγκη ή απλά επειδή έγινε μόδα. Από την άλλη δε, μήπως έχουμε φτάσει ως κοινωνία σε ένα σημείο που ανιδιοτελείς πράξεις ουσιαστικά δεν υπάρχουν οπότε ίσως είναι καλύτερο να απολαύσουμε το γεγονός ότι κάποιοι βοηθούν και κάποιοι άλλοι βοηθιούνται ακόμα κι αν η πράξη ενέχει κάτι παραπάνω από ανιδιοτέλεια ή αυθεντικό ενδιαφέρον; Πω πω, φιλοσόφησα πάλι ο άτιμος! Ωστόσο, δε μπορώ να πω ότι δε συγκινήθηκα από την αντίδραση του ανθρώπου σε ανάγκη ειδικά, οπότε για όποιον λόγο τελικά κι αν βοηθά ο ένας τον άλλο το αποτέλεσμα μετράει. Ας είναι λοιπόν...
ασε φίλε, από,όλους εδώ μέσα που επικροτούν θέμα είναι αν ένας-δυο έχουν πάρει ένα κουλούρι σε κάποιον πεινασμενο. Like & share και μπράβο όλη την ώρα
Είναι πραγματικά απίστευτη η ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε κάτι καλό και θλιβερή η συνειδητοποίηση της εξαπάτησης.Η ανάγκη αυτή φτάνει έως του σημείου να τυφλώνει: ποιός στην εποχή μας γυρνάει ξυπόλητος;; Όσο φτωχος και άστεγος να είναι.Τα ρουχα αξιοπρεπή, το χαιμαλάκι στη θέση του, το απωθητικό ψευτοκλάμα επίσης. Και να μην τον ειχα δει δεκάδες φορές στο κέντρο να κλαίγεται, νομίζω πως είναι πασιφανές στη φωτό το τι συμβαίνει..
Τετάρτη απόγευμα, περπατώ στην Οδό Αθηνάς, και βλέπω αυτό τον τύπο να κλαίει στο πεζοδρόμιο. Πάω στο περίπτερο και του παίρνω μία σοκολάτα από το περίπτερο. Γυρνάω πίσω, του τη δίνω, την αφήνει στο πεζοδρόμιο και μου λέει ότι του έκλεψαν τα παπούτσια. 20 μέτρα παραπέρα (ω, του θαύματος) υπάρχει ένα υπόγειο παπουτσάδικο. Πηγαίνω μέσα, του αγοράζω ένα ζευγάρι πάπουτσια και κάλτσες. Με ευχαριστεί αγκαλιάζοντας το χέρι μου με τα δυό του τα χέρια, όπως στην εικόνα, λέγοντας ότι "κανένας δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο για αυτόν". Προβληματίστηκα, γιατί με έβαλε σε ένα κύκλο σκέψης για την κοινωνία μας, τους θεσμούς κλπ.Μόλις τρεις ημέρες αργότερα, με απογοήτευση βλέπω αυτό το post, το οποίο μάλιστα έχει δεκάδες χιλιάες κοινοποιήσεις και πρωτοσέλιδα. Χαίρομαι που υπάρχουν αποθέματα φιλότιμου και φιλευσπλαχνίας στην κοινωνία, θλίβομαι όμως γιατί η αλήθεια εν τέλει είναι πολύ δύσκολο να περάσει από την χαραμάδα και να βγει στο φως, εγκλωβίζοντάς μας σε ένα διαννοητικό κατασκεύασμα που βασίζεται στο συναίσθημα και όχι στα γεγονότα.Ο συμβολισμός είναι δυνατός, τη στιγμή που ο φιλότιμος συμπολίτης συντηρεί τον απατεώνα στη βάση ενός καλό-στημένου ψέματος.Τροφή για σκέψη!
Σε σχέση με το σχόλιο του Παύλου Γεωργιάδη, υπάρχει κι αυτό το ατυχές περιστατικό:http://is.gd/U2AVHoΦυσικά, δεν λέμε ότι όλοι οι αναξιοπαθούντες και οι ζητιάνοι είναι απατεώνες. Αλλά η κοινωνική αλληλεγγύη δεν αφορά μόνο θέματα ελεημοσύνης, αλλά και συλλογικής συνεννόησης και προστασίας αλλήλων από επιτήδειους και απατεώνες. Αμφότερα λείπουν εξίσου από την καθημερινότητας μας.
Προσωπικά δεν δίνω χρήματα στους επαίτες, γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος έχει πραγματική ανάγκη και ποιος είναι επαγγελματίας ζητιάνος, ή ποιος, ενώ έχει πραγματικό πρόβλημα, γίνεται θύμα εκμετάλλευσης κυκλωμάτων (Ελλήνων ή αλλοδαπών). Αυτό που κάνω κάθε μήνα είναι να αγοράζω το περιοδικό Σχεδία το οποίο κοστίζει 3 Ευρώ και τα μισά χρήματα πηγαίνουν στον πωλητή, ο οποίος έχει ελεγχθεί από το περιοδικό και είναι εργαζόμενος και όχι επαίτης. Περισσότερες πληροφορίες εδώ:www.shedia.gr Υ.Γ. Δεν έχω κάποια επαγγελματική ή προσωπική σχέση με το περιοδικό ώστε να κάνω διαφήμιση.
Με μεγάλη λύπη, αναγνωρίζω στο πρόσωπου του δήθεν άστεγου τον νεαρό που μου ζήτησε βοήθεια γιατί είχαν κλαπεί τα παπούτσια του την ώρα που κοιμόταν στο πάρκο. Διάνθισε την ιστορία λέγοντας ότι του τα είχε χαρίσει μία γιαγιάκα. Του έδωσα ότι λίγα ευρώ είχα πάνω μου. Το περιστατικό συνέβει στον Βασιλόπουλο της Σπύρου Μερκούρη τον περασμένο Δεκέμβριο. Βλέπω, με στεναχώρια, ότι συνεχίζει το ίδιο παραμύθι. Δυστυχώς, είμαστε αφελέστατοι...
Κρίμα αν είναι έτσι τα πράγματα αλλά όπως και να 'χει αξίζουν συγχαρητήρια και σε σας και στο νεαρό της φωτογραφίας και στον κύριο Παύλο Γεωργιάδη από πάνω.
Οι αρνητικές είναι από αυτούς που έχουν ξεχάσει ότι η ανθρωπιά δεν έχει χρώμα, φύλο ή καταγωγή. Για μένα όσο υπάρχουν παιδιά όπως το παλικάρι της φωτογραφίας υπάρχει ελπίδα.
qpetros μιας και το έθεσες:Ο Μάρτης ή Μαρτιά είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων έδεναν μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.Το έθιμο του Μάρτη γιορτάζεται ίδιο και απαράλλαχτο στα Σκόπια με την ονομασία Μάρτινκα και στην Αλβανία ως Βερόρε. Οι κάτοικοι των δυο γειτονικών μας χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι.Τηρώντας παραδόσεις και έθιμα αιώνων, οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές που αποκαλούνται Μαρτενίτσα.Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία Μαρτιζόρ. Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας.ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/131
Το παλληκαρι αυτο, να τοχει ο Θεος καλα και να του τα δωσει πισω στο 1000πλασιο σε ευτυχια !!! Ακομα κλαιω, οχι μονο γι αυτο που ειδα, αλλα για οσα τετοια δεν εχω κανει.Απο φοβο, απο βλακεια δεν ξερω...
Θεός δεν υπάρχει. Υπαρχουμε μόνο εμείς καλοί και κακοί. Κάνουμε κάτι όχι για ανταμοιβή ή λόγω τιμωρίας απ το υπερπέραν. Το κάνουμε για εμάς και τους συνανθρώπους μας. Που πρεπει να τους θεωρούμε ίσους προς εμάς. ΥΓ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι "θεοί" δίνουν σ εμένα και όχι στον διπλανό μου. Κάτι άλλο συμβαίνει λοιπόν...
Αν από όλο μου το σχόλιο κράτησες την φράση που περιέχει τη "μιαρη" λέξη "Θεος" δεν μπαίνω καν στον κόπο να σου εξηγήσω τίποτα άλλο. Χαμένος κόπος .
EtsapΚάποτε να κάνουμε τον κόπο να μπουμε στον 21ο αιώνα. Προφανώς δε διαφώνησα με το υπόλοιπο σχολιό σου, επειδή συμφωνώ.Η παρατήρηση ηταν συγκεκριμένη. Μη μου εξηγήσεις τίποτα. Πες τα στο θεό σου.
Αν όλοι κάναμε κάτι όλα θα ήταν καλύτερα για κάποιους συνανθρώπους μας.Στην εποχή μας έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο να είναι αρκετοί φιλόζωοι(το οποίο δεν είναι κακό) αλλά συγχρόνως να γίνονται μισάνθρωποι και απάνθρωποι(το οποίο είναι πολύ κακό)....
Είδα την είδηση στο φμπ. Την κοινοποίησα με την ίδια συγκίνηση και τις ίδιες τύψεις όσες οι προλαλήσαντες για τα πόσα λίγα έχω κάνει για αστέγους που βλέπω. Η αλήθεια είναι ότι έχω δώσει ότι έχω δώσει ως τώρα μόνο σε αστέγους που έχω "γνωρίσει" από συχνή επαφή στη γειτονιά και η άλλη αλήθεια είναι ότι σε όσους έχω δώσει, δε μου έχουν ζητήσει. Διάβασα το ποστ σου και ένιωσα ακόμα πιο πολλές τύψεις γιατί συστηματικά δίνω ότι περίσσευμα έχω σε αδέσποτα αλλά λίγες από τις φορές που έχω πει να δώσω μια μερίδα από το φαϊ που κάνω για μένα (που για την ιστορία ένας λόγος είναι κι ότι σπάνια έχω χρόνο πλέον να μαγειρεψω για μένα, με αμελώ συστηματικά) το έχω κάνει. Επίσης, διαβάζοντας το μήνυμά σου πειράχτικα που θεωρείς, όπως πολλοί, ότι οι φιλόζωοι είναι μισάνθρωποι αλλά κατανόησα γιατί το λες, έχοντας σαν εικόνα έναν άνθρωπο που ανοίγει μια κονσέρβα σε ένα σκύλο ενώ ένα τετράγωνο πιο κάτω είναι ένας άστεγος. (Αλλά...)Γιατί ούσα μία τέτοια από αυτούς που ψέγεις ως ότι δίνουν μεγαλύτερη βάση στα ζώα από ότι στους ανθρώπους, και συγχρωτιζόμενη και με άλλους τέτοιους φιλόζωους, ξέρω ότι αν κάποιοι έχουν στο μυαλό τους συστηματικά τις ψυχές που υποφέρουν στους δρόμους, δίποδες ή τετράποδες, και σκέφτονται "τι μπορώ να κάνω σήμερα" ή υποφέρουν καθημερινά στη σκέψη του πόσο λίγα μπορούν να κάνουν/"σήμερα δεν έδωσα τροφή σε κανέναν", είναι ακριβώς αυτοί οι φιλόζωοι που δεν έχουν κανένα νταλγκά κατά των ανθρώπων, είναι απλά άνθρωποι too sensitive for their own good.Γυρίζοντας σελίδα στα σχόλια και βλέποντας τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία που σχολιάζουμε, που τα πιστεύω τα σχόλια γιατί they sound oh so familiar, θυμήθηκα τι είμαστε οι φιλόζωοι: επιφυλακτικοί μέχρι αηδίας απέναντι στην επικείμενη κοροϊδία. Όταν τρέχουμε να σώσουμε ζωές από ασιτία, κρύο, χτυπήματα, αρρώστιες, με τα λίγα μέσα που διαθέτουμε, σόρρυ αλλά θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι δε σπαταλάμε πολύτιμους πόρους, που μπορεί πραγματικά να σώσουν μια ζωή, σε έναν επαγγελματία κομπιναδόρο. Δυστυχώς η επιφυλακτικότητα αυτή επηρεάζει και αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, αλλά αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις, τότε θα ανακαλύψεις και αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Καμία ψυχή δεν είναι ανώτερη ή κατώτερη μιας άλλης. Αλλά τα αδέσποτα φίλε δεν θα σε κοροϊδέψουν. Αν σου ζητήσουν, θα πεινάνε. Αν τους δώσεις - έστω και μόνο χάδια (θα εκπλαγείς από το πόση ανάγκη έχουν από χάδια και μόνο, από αγάπη στο σκληρό κόσμο που ζούνε), θα έχεις μεγάλη επίδραση στην κακόμοιρη ζωή τους και θα τους έχεις σύμμαχους, συντρόφους, ευγνώμονες φίλους. Οπότε λυπάμαι, δεν πρόκειται να πάψω να είμαι επιφυλακτική με τους ανθρώπους, όσο κι αν κάποιοι επιμένετε να το αποκαλείται μισανθρωπια, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να δίνω ότι μου περισσεύει σε ανθρώπους *αφού κρίνω* ότι το έχουν ανάγκη και σε ζώα αδιακρίτως - γιατί αυτά σίγουρα το έχουν ανάγκη.Είναι πραγματικά σκληρή και απάνθρωπη η ζωή των ζώων εκεί έξω, σόρρυ κιόλας αλλά εκ των πραγμάτων ακόμα χειρότερη από των αστέγων γιατί πολύ απλά είναι απόλυτα εξαρτώμενα από τους ανθρώπους, πράγμα που τα καθιστά πολύ πιο αδύναμα. Χέρια δεν έχουν να ανοίξουν να ψάξουν σκουπίδια για φαϊ, για κάτι να τα ζεστάνει το χειμώνα, τι άλλο να κάνουν για να τραφούν, να βγουν για.. κυνήγι στην πόλη; Τα κλωτσάνε, τα χτυπάνε αλύπητα, τα διώχνουν από τα μέρη που προσπαθούν να καλυφθούν από βροχή και κρύο (οκ, αυτό το κάνουν οι "καλοί" άνθρωποι κ στους αστέγους, τα σκοτώνουν, τα δηλητηριάζουν, πεθαίνουν και τα προσπερνάνε ως κάτι άβολο αλλά συνηθισμένο - ποιον άνθρωπο θα τον προσπεράσεις όταν πεθαίνει; Ξέρω, υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι, μιλάμε για ανθρώπους όμως όχι εγωπαθή τέρατα.. Οκ, ο πιο αδύναμος in my book έχει προτεραιότητα, το παραδέχομαι, όχι ο "το είδος μου" απαραίτητα. Προτεραιότητα όμως. Όχι αποκλειστικότητα. Οι προτεραιότητες προσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες.Εσείς? Που χωρίζετε τους ανθρώπους σε φιλόζωους και φιλάνθρωπους? Έχετε δώσει ποτέ τίποτα ουσιαστικό (πέρα από μια μπουκιά σε μια ταβέρνα ή ένα ευρώ μια μέρα που θέλατε να νιώσετε καλύτερα για τον εαυτό σας, να χτυπήσετε τον εαυτό σας στην πλάτη) είτε σε ανθρώπους είτε σε ζώα...;Εσάς πιάνετε η ψυχή σας όταν βλέπετε φαϊ έτοιμο να πεταχτεί στο δίπλα τραπέζι στο εστιατόριο? Όταν ξεχάσατε φαϊ να χαλάσει στο ψυγείο και δεν το δώσατε πουθενά? Έχετε δώσει μια κουβέρτα για έναν άστεγο? Έχετε μαζέψει τα αποφάγια σας μια φορά να τα δώσετε σε ένα αδέσποτο? Όταν συμβεί κάτι από αυτά θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχει φιλάνθρωπος και φιλόζωος. Υπάρχει παρτάκιας και αυτός που σκέφτεται τους γύρω του.
Πω σφιχτηκε η καρδιά μου και βουρκωσα.Κάθε τοσο περνάω από ενα συγκεκριμένο σημείο στην πόλη μου και βλεπω έναν ηλικιωμένο κύριο που κάθεται κάτω σ ενα χαμοσκαλο και ΚΑΘΕ φορα που τον βλεπω σκέφτομαι τι μπορω να του προσφέρω για να αισθανθεί λίγη ανακούφιση.Ομως, ποτέ δεν κανω τίποτα, περνάω από μπροστά του γρήγορα με σκυμμένο το κεφάλι και απλα αισθάνομαι απέραντες τύψεις και θλίψη που προσπερναω όπως όλοι οι αλλοι.Μετά από τις φωτο αυτές νομιζω το πήρα απόφαση.
Στιγμές εσωτερικής ανάτασης και ουσίας....Κοινοποιήστε το όπως μπορείτε!!Να γίνει παράδειγμα ζωής. Κι αν αναρωτιέστε αν η γράφουσα το πράττει κι αυτή ναι το κάνω κι εγώ κάντε το κι εσείς!