Για πρώτη φορά μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο αριθμός των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους λόγω του πολέμου και της βίας ξεπέρασε τα 50 εκατομμύρια, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Πρόκειται για περισσότερους από 16.5 εκατομμύρια πρόσφυγες και 33 εκατομμύρια εκτοπισμένους στην ίδια τους τη χώρα.
Το μόνο που επιθυμούν αναζητούν είναι να βρουν ένα ασφαλές μέρος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Ο πόλεμος που μαίνεται στη Συρία, οι εθνοτικές διαμάχες στο Νότιο Σουδάν και η ωμή βία που ασκούν οι συμμορίες της Κεντρικής Αμερικής αναγκάζουν καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να σωθούν. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να περιθάλψουν πολλούς από αυτούς, είτε μέσα στους καταυλισμούς, είτε σε αυτοσχέδια ιατρεία ή ακόμα και στην ύπαιθρο. Αν και προέρχονται από άλλους τόπους και έχουν ζήσει διαφορετικές εμπειρίες ξεριζωμού, οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει στο πετσί τους απίστευτη βαρβαρότητα. Το μόνο που επιθυμούν αναζητούν είναι να βρουν ένα ασφαλές μέρος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα θέλοντας ν' αναδείξουν τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων δημιούργησαν το «Exodus», ένα οπτικοακουστικό πρότζεκτ που περιγράφει κάθε μια από τις τρεις ανθρωπιστικές κρίσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, μέσα από τον συνδυασμό γραπτής αφήγησης, βίντεο και φωτογραφίας. «Οι άνθρωποι αυτοί παρά τις διαφορετικές τους εμπειρίες, έχουν κάτι κοινό», αναφέρει ο Joan Tubau, Γενικός Διευθυντής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Βαρκελώνη και συμπληρώνει: «Όλοι τους έχουν βιώσει την πιο σκληρή πλευρά της ζωής, όταν η βία έφτασε μέχρι την πόρτα τους. Πρόσφυγες, εσωτερικά εκτοπισμένοι, αναγκασμένοι σε μετανάστευση. Όλοι αυτοί είναι όροι που χρησιμοποιούνται κατά καιρούς, αλλά τα βάσανα των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία δεν μπορούν να μπουν σε κατηγορίες. Για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, το νομικό καθεστώς των ανθρώπων δεν έχει καμία σημασία. Δραπετεύουν από τον πόλεμο και τη βία, ενώ πολύ συχνά εγκαταλείπονται στην τύχη τους. Για εμάς οι ανάγκες των ανθρώπων αυτών θέτουν τις προτεραιότητες».
FacebookTwitter Ο ποταμός Σουτσιάτε (Suchiate), στα σύνορα Μεξικού και Γουατεμάλας. Οι μετανάστες από την Κεντρική Αμερική διασχίζουν αυτό το πέρασμα (Ελ Πάσο δελ Κογιότε-El Paso del Coyote) χρησιμοποιώντας μικρά πλοιάρια. Είναι η αρχή του ταξιδιού μέσα στο Μεξικό. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Η πόλη Χιδάλγο (Hidalgo) είναι η πρώτη πόλη που βλέπουν οι περισσότεροι μετανάστες μόλις εισέρχονται στο Μεξικό από τη Γουατεμάλα, αφού διασχίσουν τον ποταμό Σουτσιάτε (Suchiate). Η σιδηροδρομική γραμμή δεν λειτουργεί από αυτό το σημείο και πέρα. Θα πρέπει να συνεχίσουν με τα πόδια για ώρες. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Οι μετανάστες που ταξιδεύουν στην Κεντρική Αμερική κουβαλούν μαζί τους μικρά σακίδια. Θα ήταν αδύνατο να ταξιδέψουν με περισσότερο βάρος. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Το φορτηγό τραίνο που χρησιμοποιείται από τους μετανάστες για να ταξιδέψουν μέσα στο Μεξικό είναι γνωστό ως «Το Τέρας». H πόλη Αριάγα (Arriaga) αποτελεί τον πρώτο σταθμό της διαδρομής κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Μερικές φορές οι μετανάστες πρέπει να περιμένουν για ώρες ή ημέρες, λόγω των καθυστερήσεων των φορτηγών τρένων. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Κάθε λίγες μέρες φτάνει στην Ιξτεπέκ ένα τρένο με εκατοντάδες μετανάστες, οι οποίοι αναγκάζονται να παραμείνουν εκεί ώρες ή ακόμη και μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούν στην πόλη κλινική πρωτοβάθμιας φροντίδας. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Οικογένειες, γυναίκες και ασυνόδευτοι ανήλικοι ταξιδεύουν με «Το Τέρας» και προσπαθούν να φτάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Είναι οι πιο ευπαθείς ομάδες μεταξύ των μεταναστών. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Το «καταφύγιο» ή το «σπίτι των μεταναστών» στην Ιξτεπέκ. Εδώ οι μετανάστες κάνουν μία στάση για μερικές ώρες ή ημέρες και ετοιμάζονται μέχρι να φύγει το επόμενο τραίνο. Στη φωτογραφία παρακολουθούν τον αγώνα του παγκόσμιου κυπέλλου ανάμεσα στη Γαλλία και την Ονδούρα. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Δεν υπάρχει χρόνος για διασκέδαση κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Σε αυτό το «καταφύγιο» που χρησιμοποιούν οι μετανάστες στην Ιξτεπέκ (Ixtepec), μαζεύονται και παίζουν ποδόσφαιρο. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Η διαδρομή είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Σχεδόν το 60% των μεταναστών που περιθάλπουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στο Μεξικό έχουν υποστεί βία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Gustavo Adolfo Godoy, 25 ετών από τη ΓουατεμάλαΓνωρίζει ήδη πώς είναι να είσαι φυλακισμένος στις ΗΠΑ. Συνελήφθη στην Αριζόνα μετά από πολλαπλές προσπάθειες να περάσει τα σύνορα. Τώρα επιθυμεί να πάει στον Καναδά. Στο «καταφύγιο» των μεταναστών στην Ιξτεπέκ, ο Gustavo φτιάχνει λουλούδια από ύφασμα και τα πουλάει για να βγάλει τα προς το ζην. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Byron Solares, 34 ετών από τη Γουατεμάλα: Έζησε στις ΗΠΑ για τρία χρόνια, αλλά έπρεπε να επιστρέψει στη Γουατεμάλα για προσωπικούς λόγους. Όταν θέλησε να πάει ξανά προς τα βόρεια υπέστη ατύχημα πέφτοντας από το τρένο, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από κάποιους που ήθελαν να τον ληστέψουν με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του πόδι. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Mario René Murillo και Fredid Salinas, 29 ετών και 25 ετών από την Ονδούρα: Oι δύο νεαροί άνδρες μόλις εισήλθαν στο Μεξικό, διασχίζοντας τον ποταμό Suchiate. Βρίσκονται στην Tapachula, κοντά στα σύνορα με τη Γουατεμάλα, και θέλουν να περάσουν στις ΗΠΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούν. Πριν από λίγες εβδομάδες απελάθηκαν από τις Μεξικανικές αρχές όταν συνελήφθησαν στην ίδια περιοχή. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Yenny Guardado, 26 ετών από το Σαλβαδόρ: «Δεν αξίζει να αφήσεις τα παιδιά σου απλά και μόνο για να κυνηγήσεις ένα όνειρο». Η Yenny αναχώρησε με το σύντροφό της με στόχο να φτάσουν στις ΗΠΑ. Οι δύο κόρες της έμειναν στο Ελ Σαλβαδόρ. Μετά την πρώτη της εμπειρία στο τρένο, ζήτησε από τις μεξικανικές αρχές να την στείλουν πίσω στο Ελ Σαλβαδόρ. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Ο 42χρονος Hassan Nasser διατηρούσε κατάστημα ενδυμάτων στα προάστια της Δαμασκού. Ο Hassan πήρε μέρος στις πρώτες διαδηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης το Μάρτιο του 2011 και σύντομα κλήθηκε ν' αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του. «Ανήκαμε στην μεσαία τάξη, αλλά πλέον χάσαμε τα πάντα». Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Ο Hassan και η οικογένειά του κατέφυγαν στην Τουρκία. Τώρα ζουν σε ένα υπόγειο στην Κωνσταντινούπολη. Η ακατάσχετη φλυαρία των τηλεοπτικών ειδήσεων είναι το σκηνικό της ζωής τους. «Βλέπω τηλεόραση κάθε μέρα για να μάθω τι συμβαίνει στη Συρία. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τη χώρα μου». Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Ολόκληρες κοινότητες έφυγαν από τον ποταμό Kiir το 2013 στο Νότιο Σουδάν και εγκαταστάθηκαν σε δεκάδες καταυλισμούς, παραμελημένοι από ανθρωπιστικούς οργανισμούς. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Όταν είδα τα καμένα σπίτια, είπα στους δικούς μου «Δεν έχει μείνει τίποτα , πρέπει να φύγουμε» λέει o Anthilio Akon, τοπικός ηγέτης μιας κοινότητας στην περιοχή του ποταμού Kiir που ξέφυγε από τη βία. Η οικογένεια του ήταν από τις λίγες που διέθεταν κατάλληλο καταφύγιο στον καταυλισμό Ajok Wol. Οι περισσότεροι ήταν αναγκασμένοι να μένουν σε εύθραυστες κατασκευές, φτιαγμένες από κλαδιά δέντρων. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Η περίοδος των βροχών, η οποία διαρκεί αρκετούς μήνες, επηρεάζει τις ζωές των πιο ευάλωτων πληθυσμών στο Νότιο Σουδάν. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Κανένα καταφύγιο, καμία βοήθεια. Αυτή ήταν η κατάσταση που αντιμετώπιζαν χιλιάδες άνθρωποι που αναγκάστηκαν να ξεφύγουν από τη βία κατά μήκος των συνόρων μεταξύ του Σουδάν και του Νοτίου Σουδάν στις αρχές του 2013. Αυτή η κατασκήνωση για εσωτερικά εκτοπισμένους είναι στην Επαρχία Bahr el Ghazal του Νότιου Σουδάν. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Ο καταυλισμός Majok Lop εσωτερικά εκτοπισμένων που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ του Σουδάν και του Νότιου Σουδάν. Copyright: Anna Surinyach/MSF FacebookTwitter Για τις ανθρωπιστικές οργανώσεις αποτελεί υλικοτεχνική πρόκληση να εργαστούν στο Νότιο Σουδάν και να αποκτήσουν πρόσβαση στις κοινότητες που έχουν πληγεί, όπως αυτή στην απομακρυσμένη περιοχή του Βόρειου Bahr el Ghazal. Copyright: Anna Surinyach/MSF
σχόλια