Η καριέρα του Γουες Κρέιβεν θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις διακριτές φάσεις. Επί μία εικοσαετία, ο Αμερικανός δημιουργός από το Οχάιο έχτιζε όνομα πάνω σε ταινίες σπλάτερ μικρών σχετικά προϋπολογισμών που πλέον έχουν σχεδόν όλες τον χαρακτήρα του καλτ, αποκτώντας δικαίως τη φήμη του «μετρ του τρόμου». Στα μέσα των 90's καταφέρνει να αποδομήσει μόνος του το είδος των ταινιών τρόμου, καθιστώντας το ξανά ενδιαφέρον για ένα νέο κοινό και δημιουργώντας μια νέα σχολή. Τα τελευταία χρόνια επιχείρησε, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, να προσαρμοστεί εκ νέου στα δεδομένα της εποχής όμως ο θάνατός του από καρκίνο στις 30 Αυγούστου διέκοψε την προσπάθειά του. Το Τριανόν τον τιμά στις 9 και 10 Οκτωβρίου με ένα αφιέρωμα που περιλαμβάνει 6 ταινίες του κι εμείς κάνουμε μια χρονική αναδρομή στις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του, με βάση τις βαθμολογίες που συγκεντρώνουν οι δημιουργίες του στο imdb.
The Last House on the Left (1972)
«Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά» ήταν η 70's γραφική ελληνική απόδοση του τίτλου της ταινίας που έβαλε τον Κρέιβεν στον κινηματογραφικό χάρτη. Όχι βέβαια πως ήταν παραπλανητικός, αφού περί αυτού επρόκειτο: Μια σκληρή ιστορία βιασμού και εκδίκησης που αποτελούσε διασκευή της «Πηγής των Παρθένων» του Μπέργκμαν, έμελλε να γίνει μια από τις πιο περιβόητες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, αφού ακόμα και σήμερα κάποιες σκηνές σοκάρουν με την ωμότητά τους. Εντελώς low budget, λογοκριμένη και απαγορευμένη σε πολλές χώρες για χρόνια, η ταινία θα γνώριζε σχεδόν 40 χρόνια μετά ένα σαφώς ηπιότερο αλλά εξίσου ενοχλητικό ριμέικ από τον δικό μας Ντένη Ηλιάδη για την επιλογή του οποίου υπεύθυνος ήταν ο ίδιος ο Κρέιβεν. Μετά την επιτυχία της νέας ταινίας μπορεί πλέον ο Ηλιάδης να υπερηφανεύεται ότι είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες δημιουργούς που άγγιξαν το Χόλιγουντ και τα μεγάλα στούντιο.
Αίμα στους Λόφους (The Hills Have Eyes, 1977)
Η ταινία του Κρέιβεν που ακολούθησε απέκτησε ισάξια καλτ φήμη – και το ριμέικ του 2006 από τον Γάλλο Αλεξάντρ Αζά συγκαταλέγεται επίσης στις καλές στιγμές του τρόμου των 00's. Το γνώριμο πλέον στόρι της οικογένειας/παρέας/ζευγαριού που χάνεται κατά τη διάρκεια ενός road trip και βρίσκεται σε (πολύ) λάθος σημείο να καταδιώκεται από (πολύ) κακούς ανθρώπους ή άλλα πλάσματα έχει αναπαραχθεί δεκάδες φορές, αλλά οι απαρχές του βρίσκονταν κάπου εδώ, με την οικογένεια των Κάρτερ να πέφτει πάνω σε κανιβάλους στην έρημο της Νεβάδα.
Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες (Nightmare on Elm Street, 1984)
Αν συγκεντρώσουμε τους διασημότερους σίριαλ κίλερς στην ιστορία των ταινιών τρόμου, ο Φρέντι Κρούγκερ θα βρίσκεται σίγουρα στις υψηλότερες θέσεις, αν όχι στην πρωτιά. Το λεπιδοφόρο παραμορφωμένο δημιούργημα του Κρέιβεν που στοιχειώνει τους εφιάλτες των εφήβων της αμερικανικής suburbia έγινε έμβλημα των 80's, πρωταγωνίστησε σε μια ολόκληρη σειρά ταινιών (παράλληλα με τον Τζέισον Βόρχις των ταινιών «Παρασκευή και 13», με τον οποίο ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση σε εκείνο το ανεκδιήγητο Freddy vs. Jason του 2003), τις 2 από τις οποίες («Nightmare on Elm Street 2» και «The New Nightmare») σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Κρέιβεν, και καλογυαλίστηκε σε σύγχρονο πακετάρισμα στη μόδα των ριμέικ, το 2010. Η σημαντικότερη λεπτομέρεια της ορίτζιναλ ταινίας; Αποτέλεσε την αρχή της καριέρας ενός μεγάλου χολιγουντιανού σταρ, του Τζόνι Ντεπ.
The Serpent and the Rainbow (1988)
Βασισμένη στο ομώνυμο σύγγραμμα του βοτανολόγου του Χάρβαρντ Γουέιντ Ντέιβις, ο οποίος μελέτησε τις τεχνικές βουντού της Αϊτής, αυτή η στάση στη μυθολογία των ζόμπι αποτελεί από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές στην καριέρα του Κρέιβεν. Ο συγγραφέας επιθυμούσε να αναλάβουν το πρότζεκτ ο Πιτερ Γουίαρ και ο Μελ Γκίμπσον, αλλά τελικά ο Μπιλ Πούλμαν πρωταγωνίστησε στην κατά Κρέιβεν κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας του άνδρα που δηλητηριάστηκε, θάφτηκε ζωντανός και στη συνέχεια επέστρεψε στη ζωή με τη βοήθεια ενός μίγματος βοτάνων που τον μετέτρεψαν σε ζόμπι.
Κραυγή Αγωνίας (Scream, 1996)
Χωρίς αμφιβολία η καλύτερη ταινία της καριέρας του. Με το «Scream» ο Κρείβεν κατάφερε μέσα σε μια νύχτα το ακατόρθωτο: να ανανεώσει πλήρως το ενδιαφέρον για ένα εντελώς κουρασμένο είδος, στον κορεσμό του οποίου ο ίδιος είχε συμβάλει, εισάγοντας στο παιχνίδι τον αυτοσαρκασμό και τα παρωδιακά στοιχεία ως μέσα αποδόμησης του, κι έτσι να το παραδώσει φρεσκότατο και έτοιμο για μαζική κατανάλωση από τη νέα γενιά θεατών. Άπειροι μιμητές ακολούθησαν, κανείς όμως δεν κατάφερε πραγματικά να φτάσει την εξυπνάδα και το απόλυτο fun αυτής της ταινίας που -εκτός των άλλων- τόλμησε το αδιανόητο για την εποχή: να ξεπαστρέψει το πιο διάσημο μέλος του καστ, την Ντρου Μπάριμορ, μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο. «What's your favorite scary movie?» τη ρωτά ο Ghostface για πρώτη φορά στην αρχή της ταινίας. Η δική μου απάντηση είναι πλέον προφανής...
Scream 2 (1997)
Μόλις έναν χρόνο αργότερα, η σεναριακή πένα του Κέβιν Γουίλιαμσον στόχευσε σε κάτι πιο δύσκολο από όσα κατάφερε, σε συνεργασία με τον Κρέιβεν, στο πρώτο «Scream». Έφτιαξαν ένα σίκουελ εξίσου καλό και πρωτότυπο -για πολλούς ανώτερο- με την πρώτη ταινία, με τρόπο που σήμερα θα φάνταζε ο πιο προφανής: απαριθμώντας και σχολιάζοντας τα κλισέ των σίκουελ. Εντελώς αυτοαναφορικό σε σημείο ναρκισσισμού, αλλά τολμηρότερο από τον προκάτοχό του, το «Scream 2» θα εδραίωνε την κυριαρχία του είδους για τουλάχιστον μία δεκαετία, μέχρι να κάνει την εμφάνισή της η μετεξέλιξη του torture porn, θα οδηγούσε σε δύο ακόμα, σαφώς κατώτερες συνέχειες (το «Scream 4» του 2011 που προσπάθησε, εν μέρει με επιτυχία, να εκσυγχρονίσει τα δεδομένα για τη γενιά των social media, έμελλε να είναι η τελευταία ταινία του Κρέιβεν) και θα έβρισκε σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, όχι μία αλλά δύο τηλεοπτικές αναβιώσεις, το direct «Scream: The TV Series» του MTV και το κωμικό, αλλά επηρεασμένο από τη μυθολογία, «Scream Queens» που υπογράφει ο Ράιαν Μέρφι για το FOX.
Μια Τρυφερή Σχέση (Music of the Heart, 1999)
Για τη μία από τις ελάχιστες φορές που ο Κρέιβεν δεν ασχολήθηκε με το είδος του τρόμου, στράφηκε στη Μέριλ Στριπ και το αποτέλεσμα τής απέφερε μία από τις πάμπολλες υποψηφιότητές της για Όσκαρ. Η Στριπ υποδύεται σε αυτή τη συμπαθητική κομεντί μια δασκάλα βιολιού που προσπαθεί να μεταδώσει την παιδεία της κλασικής μουσικής σε παιδιά του Χάρλεμ. Όχι από τις ταινίες για τις οποίες τον θυμόμαστε, αλλά σίγουρα μια ενδιαφέρουσα «παραφωνία» στο σύνολο της φιλμογραφίας του.
Red Eye (2005)
Το 2005 ο Κρέιβεν υπέγραψε σκηνοθετικά δύο ταινίες, το αποτυχημένο «Cursed» που όλοι περίμεναν ότι θα ανανέωνε τον μύθο του λυκανθρώπου και το σαφώς πιο «ήσυχο» θρίλερ αγωνίας, αλλά σίγουρα ανώτερο, «Red Eye». Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα αεροπλάνο και παρά το γεγονός ότι δεν είναι σπλάτερ, διαθέτει την απαραίτητη κλειστοφοβία που την κάνει αξιομνημόνευτη. Η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς βρίσκεται εδώ αμέσως μετά το σουξέ του «Notebook» αλλά φυσικά την παράσταση κλέβει η απόλυτα παρανοϊκή φάτσα του Κίλιαν Μέρφι, ενός υπέροχου ηθοποιού τεράστιων δυνατοτήτων και δυστυχώς μικρής (μέχρι τώρα) αναγνώρισης.
Διήμερο αφιέρωμα στον Γουες Κρέιβεν
9/10 & 10/10, Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21)
Είσοδος: 6 ευρώ ανά ημέρα
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρασκευή 9/10
18.30: The Hills Ηave Εyes (1977)
20.30: The People Under The Stairs (1991)
22:30: Nightmare on Elm Street (1984)
Σάββατο 10/10
18:30: Last House on the Left (1972)
20:30: The Serpent and the Rainbow (1988)
22:30: Scream (1996)
σχόλια