Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s

Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s Facebook Twitter
1

 

Βουτιά στην ανεξάντλητων κοντράστ δεκαετία, με Blu-ray που αποδίδουν τα χρώματα και το ύφος των ταινιών εκείνων, χωρίς να τα τσακίζουν με την ισοπεδωτικά κρουστή ευκρίνεια των ψηφιακών παραγωγών της εποχής που διανύουμε

Breezy

του Κλιντ Ίστγουντ

Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s Facebook Twitter
Το θέμα της ταινίας είναι η σχέση μιας τυπικά μπερδεμένης, όμορφης, ορφανής 19χρονης χίπισσας με έναν αδέσμευτο γυναικά κοντά στα 60 κι ενώ η υπόθεση υπόσχεται σκάνδαλο ο Ίστγουντ, ώ ναι, το βλέπει ρομαντικά...

Ο Κλιντ Ίστγουντ ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης με πολλές υποσχέσεις, γιατί χειρίστηκε το Play Misty for Me, το ντεμπούτο του πίσω από τις κάμερες, με ένταση, καλλιτεχνική λεπτότητα και αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα στις ερμηνείες και την πλοκή- ένα θρίλερ που έδειχε ποιός είναι, μετά από παραγγελιές 20ετίας και μια καριέρα με σκαμπανεβάσματα για γερό στομάχι. Μετά από αυτό το θρίλερ, πέρασε δύσκολα χρόνια. Όχι πως δεν σκηνοθετούσε- το αντίθετο, εξακολούθησε να είναι παραγωγικός, και οικονομικός, συνήθεια που διατήρησε μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από τον έκανε επιτυχία ή όχι. Ωστόσο, μέχρι το Bird, του 1988, διέσχιζε τα είδη χωρίς να πείθει, και με περιορισμένη ανταπόκριση. η σκηνοθετική καριέρα του εστεμμένου πλέον Κλιντ Ίστγουντ δεν ήταν καθόλου σίγουρο χαρτί.

Το Breezy, που δεν είχα δει ποτέ, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, μια κουκίδα στην πρώιμη φιλμογραφία του, που επανακυκλοφορεί και στην Ελλάδα σε DVD και Blu-ray, που σας συστήνω, και που δεν σήμαινε τίποτε. Το χάζεψα γνωρίζοντας εκ των υστέρων και εκ των αποτελεσμάτων του βέβαια, πως ο Ίστγουντ δεν είναι απλώς ο ηλιοκαμένος πιστολέρο του Σέρτζιο Λεόνε που το δοκιμάζει το χέρι του εκτός σπαγκέτι γουέστερν και σκληροτράχηλων περιπετειών, αλλά ένας κατά βάθος παλιομοδίτης filmmaker, που αποκαλύπτει πτυχές του γούστου και του χαρακτήρα του μέσα από υλικό τρίτων, σε ένα μετά-στουντιακό σύστημα, που έφερε στα μέτρα και τα κυβικά του σταδιακά και υπομονετικά.

Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s Facebook Twitter
O Κλιντ Ίστγουντ με την Κέϊ Λενζ στα γυρίσματα της ταινίας.

Το θέμα της ταινίας, η σχέση μιας τυπικά μπερδεμένης, όμορφης, ορφανής 19χρονης χίπισσας που κυκλοφορεί αδέσποτη και ωραία με την κιθάρα της στον ώμο και αναρωτιέται αν ο Θεός πέθανε (η εποχή γαρ...) με έναν αδέσμευτο γυναικά, τον Γουίλιαμ Χόλντεν κοντά στα 60, έχει αιχμή και υπόσχεται σκάνδαλο, αλλά ο Ίστγουντ, ώ ναι, το βλέπει ρομαντικά- θυμηθείτε τις Γέφυρες του Μάντισον. Παρότι το Breezy, που είναι το χαϊδευτικό της κοπέλας, και παραπέμπει σε μια άπιαστη, αναζωογονητική αύρα, δεν ταξιδεύει εύκολα πέρα από την εποχή του, ο κυνισμός του Χόλντεν και η αφέλεια της Κέϊ Λενζ, γεννιούνται από την οξυδέρκεια του Ίστγουντ, κι όχι μόνο από την προφανή διαφορά στην ηλικία, στις προθέσεις, τα βιώματα και τις προοπτικές τους. Ο Ίστγουντ πάντα έκανε  μικρές ταινίες, μερικές φορές μέσα σε μεγάλες παραγωγές, και η δύναμη του, από τότε, ήταν στο να εγγράφει τα διλήμματα χωρίς υπερδραματοποίηση, σαν τζαζ μπαλάντες ή οδηγοί επιβίωσης των παλιών ψυχών σε έναν κόσμο έτοιμο να τους παρεξηγήσει, να τους αγνοήσει ή να τους παραπετάξει.

Παρένθεση: Γνώριζα τη μουσική του Breezy από το σάουντρακ που υπογράφει ο Μισέλ Λεγκράν (μέσα στην ταινία, ακούγεται καλά το ποπ μελό θέμα, αλλά τίποτε παραπάνω που να αξίζει προσοχής. Τελείως τυχαία, ο καλός φίλος Ηλίας Ασλάνογλου μου έστειλε έναν τόνο CD για να ακούσω, ανάμεσα σε αυτά μια αντιπροσωπευτική συλλογή του Μισέλ Λεγκράν, σε ενορχήστρωση του ίδιου, με τη συμφωνική της Πράγας. Όλα αυτά τα compilations ανήκουν σε μια καθαρά "σαουντρακίστικη" εταιρεία, την γνωστή και καταξιωμένη Silva Screen, που ο Ηλίας αντιπροσωπεύει εδώ και λίγο καιρό, και, αν και δεν αποτελούν αυθεντικές εκτελέσεις, μαζεύουν διάσημα και αθάνατα κομμάτια, τα συνδυάζουν με άλλα, λιγότερο γνωστά αλλά εξαιρετικά στο δέσιμο τους με τα υπόλοιπα, και τα χωρίζουν ανά θεματική ενότητα ή ανά συνθέτη, με ιδιαίτερη επιμέλεια και εκτελεστική δεινότητα. Αναζητείστε τα, μαζί με original soundtracks, στο site της Rockarolla, που φτιάχνεται ωσονούπω και στα εναπομείναντα δισκοπωλεία φυσικά.

Sorcerer

του Γουίλιαμ Φρίντκιν

Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s Facebook Twitter

Η ιστορία πίσω από την ελεύθερη διασκευή του Μεροκάματου του Τρόμου του Ανρί Ζορζ Κλουζό (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 1953) είναι γεμάτη τσακωμούς, πλημμύρες, τραυματισμούς και τσακισμένους εγωισμούς ανάμεσα σε ισχυρές προσωπικότητες, όπως περιέγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης του Sorcerer, Γουίλιαμ Φρίντκιν, πρόπερσι στο Φεστιβάλ Βενετίας, όταν παρουσίασε το επί σειρά ετών εξαφανισμένο του έργο, στη συνηθισμένη και πολύτιμη πρεμιέρα αποκαταστημένων ταινιών που προορίζονται κυρίως για σινεφίλ σπιτική απόλαυση υψηλής ποιότητας.

Μετά τον Άνθρωπο από τη Γαλλία και τον Εξορκιστή, ο Φρίντκιν κέρδισε πολλά χρήματα και ζούσε μια άνετη ζωή στην Καλιφόρνια, αλλά του έλειπε η ταλαιπώρια και το βάσανο, γι' αυτό και πήγε γυρεύοντας με μια προβληματική παραγωγή, τελείως nitty-gritty, όπου τα λεφτά δεν έφταναν και τα ατυχήματα περίσσευαν, παρά την εγγύηση των αμέσως προηγούμενων θεόρατων επιτυχιών του. Όταν βγήκε με τα χίλια ζόρια η ταινία στα σινεμά, το 1977, λίγοι την είδαν και ακόμη λιγότεροι την επαίνεσαν. Έμεινε στη μνήμη περισσότερο για την παράδοξη επιλογή της χρήσης ηλεκτρονικής μουσικής, που συνέθεσαν ειδικά για την ταινία οι Tangerine Dream.

Κινηματογραφικές αναμνήσεις απ' τα '70s Facebook Twitter
Ο Γουίλιαμ Φρίντκιν αγαπάει το Sorcerer περισσότερο από όλες τις ταινίες

Οι επαναλαμβανόμενοι συνθετικοί ήχοι των Dream, ένας πρωτότυπος υποκρουσιακός εφιάλτης που προηγήθηκε του απείρως πιό δοξασμένου synth soundtrack του Τζιόρτζιο Μόροντερ στο Εξπρές του Μεσονυχτίου, δεν είναι η μοναδική αρετή της ταινίας: Οι σκηνές με τα δύο φορτηγά που παλεύουν να διασχίζουν μια ετοιμόρροπη γέφυρα εν μέσω θεομηνίας στα τροπικά δάση είναι ωρολογιακά γυρισμένες, με αγωνία και ανάγλυφο το πάθος του Φρίντκιν να πάρει το μάξιμουμ από όλους, ακόμη κι από τα άψυχα αντικείμενα, ακόμη κι αυτή ήταν η τελευταία σκηνή που θα γύριζε ποτέ. Το μοντάζ είναι λίγο χασάπικο, οι χαρακτήρες φαίνονται λίγο άψυχοι και τυχαίοι (οι 4 πρωταγωνιστές που βρήκαν καταφύγιο σε μια πολιτικά φορτισμένη χώρα της Λατινικής Αμερικής και δέχτηκαν, μέσα στην αδιεξοδική απελπισία τους, να μεταφέρουν ληγμένη νιτρογλυκερίνη με καμιόνια-σακαράκες), η πλοκή είναι προσχηματική και όχι πάντα πειστική στην ασυνέχεια της, αλλά η σκηνογραφία μυρίζει πτωμαΐνη και η αίσθηση είναι, όπως πάντα επιθυμεί ο Φρίντκιν, επείγουσα και ιδρωμένη, όπως και οι διαφορετικοί φυγάδες.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης αγαπάει το Sorcerer περισσότερο από όλες τις ταινίες και, αν και προσωπικά διαφωνώ (πρόχειρα φυλλομετρώντας τη φιλμογραφία, έχει γυρίσει τουλάχιστον πέντε καλύτερες από αυτήν) καταλαβαίνω πώς μεταφράζει το μεράκι, την προσωπική επένδυση, την ανάγκη μιας auteur-ίστικης εμμονής με ένα ιδιαίτερο θέμα που δεν υπακούει σε καθαρά αμερικανικό σενάριο, σε αδυναμία για μια δύσκολη γέννα, που θάφτηκε από το στούντιο και προσπεράστηκε με χαιρέκακο κυνισμό, ανάλογο του Ρόϊ Σάϊντερ, του Μπρυνό Κρεμέρ, του Φρανσίσκο Ραμπάλ και του Αμιντού, που συναποτελούσαν το καταδικασμένο κουαρτέτο των αντιηρώων. Όταν τελικά έφτασε το ένα από τα δύο οχήματα στην απόκοσμη, σχεδόν εξωγήινη συστάδα των μαγεμένων βράχων, το φιλμ είχε πάρει μια άλλη τροπή, κάτι ανάμεσα σε ζόμπι θρίλερ και ένα αδόκητο outtake από τον Εξορκιστή.  

Ο Φρίντκιν και ο Ίστγουντ εξακολουθούν να κάνουν σινεμά, πολλές δεκαετίες μετά το ξεκίνημα τους. Έχουν πάρει και οι δύο Όσκαρ σε διαφορετικές φάσεις και βίωσαν, σε αντίστροφα μοτίβα, την αποθέωση και τον παραγκωνισμό. Η προσωπική τους ζωή φανερώνει ρίσκο και διάθεση για πολλές εμπειρίες, που αποτυπώνονται σε χαρακτήρες που φλερτάρουν με τον κίνδυνο, τον θάνατο, αλλά και το θαύμα- αν υποθέσουμε πως είναι ένα μικρό θαύμα να αλλάξεις ρώτα την τελευταία στιγμή και να βγεις νικητής. Αμφότεροι θεωρούνται και είναι survivors, κάνοντας σλάλομ σε μια βιομηχανία που άλλαξε πολλά πρόσωπα και τους φέρθηκε με τον γνωστό νόμο, που ορίζει πως είσαι τόσο καλός όσο η τελευταία σου ταινία.

Ο Ίστγουντ, ως ηθοποιός, ορίστηκε πολύ από τον Σέρτζιο Λεόνε και τον Ντον Σίγκελ (οι ταινίες Beguiled και Coogan's Bluff κυκλοφορούν επίσης), ενώ ο Φρίντκιν, ένας καθαρόαιμος σκηνοθέτης με εξίσου αυξημένη τεστοστερόνη αλλά πιό μικρή θέα και σαφώς λιγότερη τρυφερότητα προς τις γυναίκες, προέβαλλε στους ηθοποιούς του την τραχιά πλευρά που βγάζει και τις συνεντεύξεις- τις δυο φορές που τον έχω συναντήσει, μιλούσε δυνατά και έξω από τα δόντια, περιέγραφε τον εαυτό του με συναρπαστικούς λεονταρισμούς που κυμαίνονταν από την μαρτυρική στοχοποίηση μέχρι τη μυθολογική αυτοαποθέωση, αλλά πάντα με άκρως ενδιαφέροντα παρασκηνιακά αφηγήματα και γενναία γνώμη. Για διαφορετικούς λόγους, η δεκαετία του '70 τους χαρακτηρίζει απόλυτα, και τα remasterings που κυκλοφορούν, τους δικαιώνουν και τιμούν την ψυχή του έργου τους.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Στην 2η φωτογραφία,η ηθοποιός δεν είναι ίδια η Hilary Swan; Προς στιγμή νόμιζα πως επρόκειτο για φωτογραφία απο το million dollar baby,αλλά κατόπιν συνειδητοποίησα πως είναι ασπρόμαυρη και ο Eastwood είναι πολύ νέος! Μιλάμε για πραγματική σωσία,όχι αστεία!