Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter
Ο Παζολίνι βλέπει στο ποδόσφαιρο ένα πεδίο μέσα στο οποίο εκφράζεται ακόμη η περιφρονημένη λαϊκή Ιταλία, μια Ιταλία που ο ίδιος θέλει να υπερασπιστεί.
4

Αν δεν είχατε τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, τι θα θέλατε να είστε;
Ένας καλός ποδοσφαιριστής. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις, μετά την λογοτεχνία και τον έρωτα. (Συνέντευξη του Πιερ Πάολο Παζολίνι στον Έντζο Μπιάτζι, La Stampa, 4 Ιανουαρίου 1973)

Τον λέγαμε «Στούκας» επειδή είχε έναν χαρακτηριστικό τρόπο να αναπτύσσει παιχνίδι από τα πλάγια κι επειδή ήταν πολύ γρήγορος. Στα ματς που παίζαμε ήταν σχεδόν πάντα ο πιο φορμαρισμένος. Όταν έπαιζε μπάλα ήταν σαν μικρό παιδί, ήταν ένας από μας. Το ποδόσφαιρο ήταν το αγαπημένο του σπορ. Μετά ερχόταν η πυγμαχία, αν και δεν σύχναζε τόσο πολύ στα ρινγκ. (Νινέτο Ντάβολι, ηθοποιός, στενός συνεργάτης, εραστής, φίλος και συμπαίκτης του Παζολίνι)

Παλέρμο - Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, που δολοφονήθηκε χτες βράδυ από ένα 17χρονο αγόρι, επρόκειτο να συμμετάσχει το απόγευμα της Τρίτης  σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Η ομάδα των καλλιτεχνών, στη οποία έπαιζε αριστερό εξτρέμ, θα αντιμετώπιζε παλιές δόξες των γηπέδων, όπως ο Πέντρο Μανφρεντίνι και ο Ντίνο Ντα Κόστα, σε μια από τις συναντήσεις που οργανώνει η RomaActorsOrganisation. Εκτός από τον Παζολίνι θα συμμετείχαν ο Ραλφ Βαλόνε, ο Φάμπιο Τέστι, ο Πίνο Καρούζο, ο Ντον Μπάκυ, ο Φιλίπ Λερουά, ο Φράνκο Ιντερλένγκι, ο Νινέτο Ντάβολι (Eφημερίδα Stadio, 3 Νοεμβρίου 1975)

«Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές αποκλειστικά ποιητικές: είναι οι στιγμές που μπαίνουν τα γκολ. Κάθε γκολ είναι πάντα δημιουργία, είναι η παράβαση του κώδικα. Όλα τα γκολ είναι αναπόφευκτα, είναι μη αντιστρέψιμα, μας κεραυνοβολούν, μας εκπλήττουν : όπως ακριβώς ο ποιητικός λόγος. Ο πρώτος  σκόρερ  ενός πρωταθλήματος είναι πάντα ο μεγαλύτερος ποιητής της χρονιάς. Φέτος είναι ο Σαβόλντι[1]. Το ποδόσφαιρο που εκφράζεται με τα περισσότερα γκολ είναι το πιο ποιητικό.

 Η ντρίπλα είναι επίσης καθαυτό ποιητική, αν και όχι πάντα τόσο ποιητική όσο το γκολ. Πράγματι, το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή, όνειρο που το μοιράζονται και όλοι οι θεατές, είναι να ξεκινήσει από τη σέντρα, να ντριπλάρει όλους τους αντιπάλους του και να βάλει γκολ. Αν μπορεί κανείς να φανταστεί, να ορίσει το εξαίσιο στο ποδόσφαιρο, θα ήταν αυτό. Αλλά δεν συμβαίνει ποτέ. Παραμένει όνειρο. Το έχω δει να πραγματοποιείται μια φορά, από τον Φράνκο Φράνκι, στην ταινία "Οι δυο μάγοι  της μπάλας"[2]». 

Ο Παζολίνι παίζει ποδόσφαιρο, με σοβαρότητα και αφοσίωση, από τα γυμνασιακά του χρόνια. Υποστηρίζει με πάθος την ομάδα της γενέτειράς του: «Είμαι οπαδός της Μπολόνια. Όχι τόσο επειδή είναι η πατρίδα μου όσο επειδή εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Έξι ή επτά ώρες, ασταμάτητα. Τότε έπαιζα δεξιά»

Το πάθος της μπάλας και ο νεαρός διανοούμενος

 Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, που γράφει τα παραπάνω, δολοφονήθηκε το 1975. Δεν πρόλαβε να δει το «γκολ του αιώνα»[3] του Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά κατάφερε   να το περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο.

Πριν από αυτό ζει σε μια Ιταλία που αλλάζει πολύ γρήγορα: γνωρίζει την άνοδο και την επιβολή του φασισμού, το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του 50, την πολιτική και οικονομική διαφθορά και την κοινωνική κρίση της δεκαετίας του 60, την επικράτηση της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας που στις αρχές της δεκαετίας του 70 περιθωριοποιεί το προλεταριάτο των μεγάλων πόλεων. Ο αθλητισμός τον  απασχολεί σε θεωρητικό επίπεδο: πώς η μαζική επικοινωνία μετατρέπει την φυσική άσκηση και το παιχνίδι σε τελετουργία και θέαμα στο οποίο κυριαρχούν καινούργιοι ήρωες,  αποξενωμένοι από τις λαϊκές τους ρίζες,  πώς οι μεταβολές της ιταλικής κοινωνίας αντανακλώνται στο ποδόσφαιρο, ποια είναι η θέση του αθλητισμού και όλης της κουλτούρας που αναπτύσσεται γύρω από αυτόν στον μοντέρνο κόσμο.

Αλλά ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα  ένα πάθος που βρίσκεται στο κέντρο της ζωής του, κυριολεκτικά μέχρι το τέλος. Στην πραγματικότητα ο Παζολίνι παίζει ποδόσφαιρο, με σοβαρότητα και αφοσίωση, από τα γυμνασιακά του χρόνια. Υποστηρίζει με πάθος την ομάδα της γενέτειράς του: «Είμαι οπαδός της Μπολόνια. Όχι τόσο επειδή είναι η πατρίδα μου όσο επειδή εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Έξι ή επτά ώρες, ασταμάτητα. Τότε έπαιζα δεξιά»[4]. Από τα 13 ως τα 19 του θα δει την ομάδα του να κερδίζει τέσσερα πρωταθλήματα Ιταλίας. Τα είδωλά του, οι δυο ακραίοι επιθετικοί αυτής της μεγάλης ομάδας, ο Αμεντέο Μπιαβάτι και ο Κάρλο Ρεγκουτσόνι.

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter
Αλλά υπάρχει και η μπάλα που παίζεται έξω από τα γήπεδα, στις αλάνες στην περιφέρεια της Ρώμης.

Το 1940 φοιτά στο τμήμα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Γράφει τότε στον παιδικό του φίλο Φράνκο Φαρόλφι: «Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη από τότε που γράφτηκα εδώ είναι το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Είμαι αρχηγός στην ομάδα της σχολής μου. Ποτέ δεν ήμουν σε καλύτερη φόρμα». Στα χρόνια του πολέμου γυρίζει με την οικογένειά του στην  ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας του, την Καζάρσα, στο Φριούλι. Εκεί παίζει για τις δυο τοπικές ομάδες, την S.A.S. Casarsa  και την Sangiovannese. Τον βλέπουμε στις φωτογραφίες, συγκεντρωμένο, σοβαρό, στη μία ενδεχομένως και ελαφρά τραυματισμένο[5] ή απλώς φιλάρεσκο.

Όταν εγκαθίσταται πια στη Ρώμη, πηγαίνει τακτικά  – κάθε Κυριακή, λέει σε μια συνέντευξή του – στο Ολύμπικο για να παρακολουθήσει τα ματς της Λάτσιο και της Ρόμα. Για το ποδόσφαιρο αλλά και για τα κυριακάτικα απογεύματα. Το 1969 γράφει: «Παράξενο πράγμα, όλα άλλαξαν τα τριάντα τελευταία χρόνια. […] Όλα άλλαξαν, αλλά το απόγευμα της Κυριακής στο γήπεδο έμεινε ίδιο. Αναρωτιέμαι γιατί...». Πηγαίνει με τους φίλους του, τον Τζόρτζιο Μπασάνι, οπαδό της Φεράρα, τον Μάριο Σολντάτι, γιουβεντίνο,  τον Βιτόριο Σερένι που υποστηρίζει την Ίντερ, τον Πάολο Βολπόνι: όλοι συγγραφείς, όλοι ποδοσφαιρόφιλοι, ο Παζολίνι ίσως περισσότερο από όλους. «Η καρδιά μου θα χτυπάει στα όρια της θρόμβωσης» γράφει στον Σερένι την παραμονή ενός αγώνα Ίντερ-Μπολόνια.

Αλλά υπάρχει και η μπάλα που παίζεται έξω από τα γήπεδα, στις αλάνες στην περιφέρεια της Ρώμης. Ο Παζολίνι φτάνει στη Ρώμη το 1950, κυνηγημένος από την Μπολόνια: κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου, χάνει τη δουλειά του, διαγράφεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μέσα από το ποδόσφαιρο γνωρίζει το σύμπαν των γειτονιών και των λαϊκών παιδιών της Ρώμης. Το Ακατόνε, η Μάμα Ρόμα, το Πουλιά, παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini) γεννήθηκαν κάπου εκεί. Ο Ντάβολι θυμάται τις περιπλανήσεις τους την εποχή που ο Παζολίνι είναι πια αναγνωρισμένος σκηνοθέτης: «Όταν ακούγαμε να κλωτσάνε μια μπάλα σταματούσαμε και πηγαίναμε να παίξουμε κι εμείς»[6].

 

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter

 Το τελευταίο ντέρμπι: 1900 – 120 μέρες στα Σόδομα

Μέχρι το τέλος της ζωής του είναι αρχηγός και εμψυχωτής μιας μικτής ομάδας καλλιτεχνών. Συμπαίκτες του κατά καιρούς ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Νινέτο Ντάβολι, ο Τζιάνι Μοράντι, ο Φράνκο Τσίτι, ο Φράνκο Νέρο. Ο ίδιος παίζει αριστερά, στο μέσο ή στην επίθεση. To 1975 είναι 53 χρονών και σε άριστη φυσική κατάσταση[7]. Δεν καπνίζει, δεν πίνει, γυμνάζεται πολύ τακτικά, συμμετέχει σε ματς προετοιμασίας με επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως ο Φάμπιο Καπέλο, τότε στην ακμή της καριέρας του. Την άνοιξη,  λίγους μήνες πριν δολοφονηθεί, ο σκηνοθέτης συμμετέχει σε πολλούς φιλανθρωπικούς αγώνες[8]. Το τελευταίο του ματς θα το παίξει τον Σεπτέμβριο. Θα αντιμετωπίσει τους βετεράνους της αγαπημένης του Μπολόνια[9].

Αλλά αυτοί ήταν φιλικοί αγώνες. Τον Μάρτιο ο Παζολίνι συμμετέχει σε ένα ντέρμπι, που σημαδεύεται από την ψυχολογική βία, τις υποψίες απάτης, την ένταση μεταξύ αντιπάλων αλλά και συμπαικτών: αυτό το ντέρμπι θα το χάσει.

Βρισκόμαστε στη βόρεια Ιταλία. Σε απόσταση μικρότερη των εκατό χιλιομέτρων γυρίζονται δύο από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Παζολίνι γυρίζει το τελευταίο του φιλμ, το Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα, κοντά στη Μάντοβα, στη Λομβαρδία. Στα διαλείμματα των γυρισμάτων, που τα φανταζόμαστε ιδιαίτερα σκληρά για τους ηθοποιούς, το συνεργείο και ο σκηνοθέτης παίζουν ποδόσφαιρο. Ο ηθοποιός και οπερατέρ Ουμπέρτο Τσεσάρι θυμάται ότι μερικές φορές δεν έτρωγαν το μεσημέρι για να κλέψουν λίγη ώρα για μπάλα.

Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, μόλις 35 χρονών, είναι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πάρμα, και ετοιμάζει το μεγαλεπήβολο 1900. Οι δυο σκηνοθέτες υπήρξαν  φίλοι, ο Μπερτολούτσι ξεκίνησε ως βοηθός του πρεσβύτερου συναδέλφου του. Εδώ και δυο χρόνια όμως είναι ψυχραμένοι, πιθανότατα λόγω μιας σκληρής κριτικής του Παζολίνι για το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι.

Στις 16 Μαρτίου είναι τα γενέθλια του Μπερτολούτσι. Αποφασίζουν να τα γιορτάσουν με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των  συνεργείων των δυο ταινιών: 1900 εναντίον 120.

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter

Ο αγωνιστικός χώρος είναι το γήπεδο της Σιταντέλα, στην Πάρμα. Οι αντίπαλοι προετοιμάζονται κατάλληλα: η ομάδα του Παζολίνι κατεβαίνει με τις εμφανίσεις της Μπολόνια, μπλε και κόκκινο. Ο Μπερτολούτσι αγγαρεύει την Τζιτ Μαγκρίνι, που κάνει τα κοστούμια στο 1900, να του φτιάξει ειδικές, πολύ ειδικές εμφανίσεις: βιολετί με τον αριθμό 900 γραμμένο κάθετα στη φανέλα. Το σπουδαιότερο όμως είναι οι κάλτσες:  με πολύχρωμες ρίγες ώστε με την κίνηση να δημιουργούν ψυχεδελικό εφέ και να δυσκολεύουν τους αντιπάλους να εντοπίσουν την μπάλα. Η Γκατζέτα ντι Πάρμα θα γράψει στις 20 Μαρτίου: «Ο Μπερτολούτσι νικά τον Παζολίνι 5-2 χάρη στις ψυχεδελικές κάλτσες»[10].

Ο Μπερτολούτσι δεν έπαιξε στην πραγματικότητα. Παρακολουθούσε από τις κερκίδες. Οι κακές γλώσσες λένε πως έκλεψε, πως έφερε δηλαδή κρυφά επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως τον Ρομπέρτο Μπονισένια της Ίντερ, για να παίξουν, δήθεν ως μέλη του συνεργείου. Δεν το πιστεύω: ο Παζολίνι θα τον αναγνώριζε. Κατά τα άλλα, ο Μπερτολούτσι υποστήριξε πως οι 1900 κέρδισαν με ευρύτερο σκορ, με 19-13[11].

Ο Παζολίνι βέβαια έπαιξε, με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, όπως πάντα. Έφυγε από το γήπεδο πριν τη λήξη ιδιαίτερα εκνευρισμένος με τους συμπαίκτες του, οι οποίοι δεν ήταν, προφανώς, τόσο αφοσιωμένοι στο παιχνίδι. Ένας από αυτούς θυμάται ότι πράγματι, για τον Παζολίνι το ματς αλλά και το ποδόσφαιρο γενικά ήταν σοβαρή υπόθεση: οι άλλοι, όπως ο Νινέτο Ντάβολι, ξεκαρδίζονταν στα γέλια, εκείνος όμως έπαιζε για να κερδίσει[12].  

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter

Το ποδόσφαιρο και η συγκίνηση

Ο Παζολίνι βλέπει στο ποδόσφαιρο ένα πεδίο μέσα στο οποίο εκφράζεται ακόμη η περιφρονημένη λαϊκή Ιταλία, μια Ιταλία που ο ίδιος θέλει να υπερασπιστεί. Στα 1969, σε μια ανοιχτή συζήτηση στην οποία συμμετέχει και ο Αλμπέρτο Μοράβια, ο σπουδαίος Αργεντίνος προπονητής Χελένιο Χερέρα λέει κυνικά («χωρίς καν να το συνειδητοποιεί, με μια αταβιστική υπεροψία που δεν είναι καν αντιπαθητική») πως «το ποδόσφαιρο –και γενικά ο αθλητισμός– χρησιμοποιείται για να στραφούν οι νέοι  μακριά από την πάλη και την αμφισβήτηση. Χρησιμοποιείται ως μέσο χειραγώγησης των εργαζόμενων.  Χρησιμοποιείται για να εμποδίσει την επανάσταση. Όπως χρησιμοποιούνται οι ταυρομαχίες στην Ισπανία από τον Φράνκο».

Ο Παζολίνι σκανδαλίζεται, ως αριστερός, ως αθλητής, ως φίλαθλος:  «Εγώ ζω την αντίφαση του αθλητισμού, αντίθετα από τον Μοράβια που, επειδή δεν ζει τον αθλητισμό από μέσα, ήταν σε μειονεκτική θέση στη συζήτηση με τον Χερέρα. Εγώ κάνω ο ίδιος σπορ και με ενδιαφέρει ο αθλητισμός κατά κάποιο τρόπο, δυστυχώς, και  ως οπαδό.  Με τον ίδιο τρόπο που είμαι  ευεπίφορος στην ποίηση των χαζοτράγουδων του συρμού. Είναι ένα  αυθεντικό και πραγματικό  συμβάν που, όπως η μαντλέν του Προυστ,  περιέχει από την φύση της, σε αυτή την δεδομένη εποχή που ζούμε, πολλή αλήθεια: ελάχιστα πράγματα μπορούν να ανακαλέσουν στην μνήμη το παρελθόν όσο  τα λαϊκά τραγουδάκια, ακόμη και τα χειρότερα. Όταν ξανακούω τις μελωδίες της ορχήστρας του Πίπο Μπαρτζίζα από τα 1938 ή 1939[13] έχω διαλείψεις της καρδιάς [intermittencesdecœur]: ξέρω ότι είναι γελοίο, αλλά κάποια χρώματα, ένα αίσθημα βίαιας απειλής που χαρακτήριζε τις ιταλικές πόλεις τα χρόνια εκείνα, προβάλλονται μέσα σε αυτά τα χαζοτράγουδα με τρόπο ανάπάντεχα προφανή. Για να ξαναγυρίσω στο ποδόσφαιρο: γνωρίζω τα ονόματα όλων σχεδόν των παικτών που παίζουν σήμερα στις διάφορες ομάδες αλλά και αυτών που έπαιζαν τις προηγούμενες σεζόν. Παρακολουθώ τις περιπέτειές τους. Δεν αποστρέφομαι, δεν αρνούμαι μια πραγματικότητα ακόμη κι αν είναι αρνητική ή ντροπιαστική.

Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή δηλαδή ζω αυτήν τη πραγματικότητα από μέσα, μπορώ να συζητήσω γι΄αυτήν χωρίς την αγνότητα εκείνου που δεν γνωρίζει και που δεν ανακατεύεται.

Εγώ εχω τώρα το δικαίωμα να σκανδαλιστώ.»[14]

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι δεν ήθελε να αφήσει το ποδόσφαιρο στους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου, ούτε την κριτική του σε αυτούς που δεν το αγαπούν.

Ο Παζολίνι και το ποδόσφαιρο Facebook Twitter
Με τους δυο αγαπημένους του ηθοποιούς, Φράνκο Τσίτι και Nινέτο Ντιάβολι, σε φιλικό αγώνα με ηθοποιούς

[1] Τζουζέπε «Μπέπε» Σαβόλντι, πρώτος σκόρερ τη σεζόν 1972-73 με τα χρώματα της αγαπημένης ομάδας του Παζολίνι, της Μπολόνια

[2] Κωμωδία του 1970, με το κωμικό ντουέτο Φράνκο και Τσίτσο. Η σκηνή από το 4.40΄ εδώ:  http://www.youtube.com/watch?v=M9e0vl6EfSM.

[3] http://www.youtube.com/watch?v=3pnSvfHiUqk Στην πραγματικότητα ο Μαραντόνα ξεκινάει από τη σέντρα, όπως ακριβώς στον ορισμό του εξαίσιου σύμφωνα με τον Παζολίνι, ενώ  ο Φράνκο Φράνκι ξεκινάει από την άλλη άκρη του γηπέδου.

[4] Πιερ Πάολο Παζολίνι, «Στο γήπεδο το πάθος δεν αλλάζει», Tempo, 4 Ιανουαρίου 1969

[5] http://www.centrostudipierpaolopasolinicasarsa.it/wp-content/uploads/2010/11/pasoliniSAScasarsa.jpg

Με την oμάδα S.A.S. Casarsa, το 1941. Ο Παζολίνι όρθιος, πρώτος από αριστερά  http://www.centrostudipierpaolopasolinicasarsa.it/wp-content/uploads/2010/11/pasoliniSangiovannese.jpg

Με την Sangiovannese, το 1946, όρθιος, πρώτος από δεξιά

[6]Δυο από τις πιο εύγλωττες φωτογραφίες του Παζολίνι: οι αλάνες, τα εργοτάξια, οι εργατικές πολυκατοικίες κι ο ίδιος να κοντρολάρει με κοστούμι και άψογο στυλ http://histoireetsociete.files.wordpress.com/2013/11/pasolini-foot1.png   http://ragemag.fr/wp-content/uploads/2014/02/bg_index1.jpg

[8] Μαζί με άλλους καλλιτέχνες και δημοσιογράφους σε έναν αγώνα μεταξύ της μικτής βετεράνων της Τζένοα και της Σαμπντόρια στο γήπεδο Μαράσι της Γένοβας. http://2.bp.blogspot.com/-VEGTUpTeQdE/UMEzLYGxLeI/AAAAAAAANOI/UJBq_UNk6Tg/s1600/pasoliniMarassi.jpg http://1.bp.blogspot.com/-WY7sgRVGhRA/UME1AmzHGXI/AAAAAAAANO4/UoCsBRDpefc/s1600/in-azione.JPG

Τον Μάιο θα παίξει έναν ακόμη  φιλανθρωπικό αγώνα στο Τραπάνι, στη Σικελία, με αντίπαλο μια μικτή δημοσιογράφων. Για τον συγγραφέα Σαλβατόρε Μούνιο, που στα 12 του χρόνια βρέθηκε στις κερκίδες εκείνο το απόγευμα, ήταν το τελευταίο ματς που έπαιξε ο Παζολίνι, Salvatore Mugno, L'ultimapartitadiPasolini. Trapani, 4 maggio 1975, Nuovi Equilibri, 2013

[10] Οι πληροφορίες από το Valerio Piccioni, «Quando giocava Pasolini. Calci, corse e parole di un poeta”, 1996

[11] Ο νικητής με το κύπελο στα χέρια http://www.pasolini.net/ppp-calcio_gazz-parma.jpg

[12] Εδώ, τα ψέλνει στον Τζιάνι Μοράντι http://www.pasolini.net/GMorandi_PPP_calcio.jpg

Οθόνες
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Σπούδαζα στην Ρώμη. Παίζαμε μπάλα στο parco degli acquedotti σε μια γειτονιά της Ρώμης αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Θυμάμαι με χαρά που ερχόταν συχνά ο Nino Davoli και έπαιζε κι αυτός. Ευχάριστος τύπος, κάναμε πλάκα, ήταν πειραχτήρι. Στην αρχή δεν ήξερα ποιος ήταν φατσικά παρόλο που είχα κόλλημα με Pasolini και είχα δει όλες τις ταινίες του. Σε εκείνη την γειτονιά είχε γυρίσει αρκετές σκηνές από ταινίες του. Εκεί έρχονταν κι άλλοι ηθοποιοί και έπαιζαν στην αλάνα, νεότεροι και αρκετά γνωστοί στο ιταλικό κοινό. Αυτή είναι η δημοκρατία του ποδοσφαίρου. Κάθε μέρα μαζεύονταν στην αλάνα άνθρωποι από 5 έως 75 χρονών, ο γέρο Σουλτς που έπαιζε τέρμα στα 75 του!!! , ο γέρο Ρομπέρτο (που μας άφησε χρόνους) με κομμένο το ένα χέρι!!! και έβαζε γκολ με κεφαλιά!!, κάποια κορίτσια που έπαιζαν καλύτερα από πολλούς άντρες, πρώην επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, μετανάστες από Λατινική Αμερική, Αφρική.. Είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου από την Ρώμη...και αναπολώ αυτές τις στιγμές...
Παζολίνι, Καμύ, Σαρτρ, Όργουελ, Ουάϊλντ, Μπαλεστρίνι, Αναγνωστάκης μερικοί μονάχα "διανοούμενοι" ποδοσφαιρόφιλοι (κάποιοι απλώς φίλαθλοι, άλλοι οπαδοί συγκεκριμένων ομάδων) που προσπάθησαν να υπερασπιστούν το άθλημα απέναντι στην ισοπεδωτική ψευτο-κουλτουριάρικη λαίλαπα που ανέκαθεν αναθεμάτιζε το ποδόσφαιρο και εξισώνει τους θαυμαστές του με ανεπρόκοπα και ανόητα ζώα.Ειδικά στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα, που ακατέργαστα κατά βάθος άτομα, που επιδιώκουν την διανοητική αναγνώριση των γύρω τους σε σημείο ανταγωνισμού στην κατανάλωση όσο το δυνατόν περισσότερης "κουλτούρας" (με αποκλειστικά ποσοτικούς όρους), άτομα που αδυνατούν να διαχωρίσουν το παιχνίδι καθαυτό από τα παρελκόμενά του (βία-διαπλοκή-εμπορευματοποίηση κλπ.) και αναπαράγουν στείρα κλισέ για κάτι που αγνοούν εντελώς, τέτοια κείμενα είναι πολύτιμα.Συγχαρητήρια, τόσο στην κ. Δημητριάδη όσο και στην lifo που φιλοξένησε το εξαιρετικό αυτό αφιέρωμα.