Μονόλογος μιας παντρεμένης Αθηναίας που απατά

Μονόλογος μιας παντρεμένης Αθηναίας που απατά Facebook Twitter
Eικονογράφηση: Κώστας Στανέλλος/ LIFO
305

 

Είμαι ερωτευμένη, πετάω στα σύννεφα, βρίσκομαι σε άλλον πλανήτη απ' αυτόν τού άντρα μου και της μικρής, υπάρχω χωρίς να υπάρχω στην ζωή τους. Ξύπνησε μέσα μου όλος ο πόθος, αυτός ο κοιμισμένος πόθος των παντρεμένων που έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει. Που τα βρίσκεις ολα τέλεια πανω του, ακομα και τις ατέλειες του. Ζω την καθημερινότητα μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο, να βρω μια δικαιολογία να την κοπανήσω. Είναι ο παλιός αγαπημένος μου απ' το σχολείο, έρχεται να πάμε για τρέξιμο, κλεινόμαστε στο αμάξι μου και βγάζουμε τα μάτια μας.

 

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα το έκανα ξανά στην ζωή μου σε αυτοκίνητο και πόσο μάλλον τού άντρα μου με άλλον άντρα, αλλά δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο αυτος μετράει. Πότε θα ξεκλέψω χρόνο να τον δω, ούτε κουβέντα να κοιμηθούμε μαζί, οπότε ποτέ δεν χορταίνω, όλο περιμένω και περιμένω.

 

Νοιώθω όμορφα, νοιώθω θηλυκό, παύω να ΄μαι μάνα και σύζυγος, είμαι εγώ, η Κατερίνα γυμνή, με τον έρωτα μου. Και λιώνω. Και περιμένω να πάω τη μικρή στα γαλλικά, για να του πω να έρθει ως την γωνία, να παρκάρει και πάλι τα ίδια. Μια φορά πήγαμε σ' ένα ξενοδοχείο αλλά φοβήθηκα μην μας δουν, φοβήθηκα που τον είδα σε δωμάτιο, ούτε ξέρω, και δεν ξαναπήγαμε. Με τρελαίνει, τα έχω χάσει τελείως. Η μπάλα στην κερκίδα.

Νοιώθω όμορφα, νοιώθω θηλυκό, παύω να ΄μαι μάνα και σύζυγος, είμαι εγώ, η Κατερίνα γυμνή, με τον έρωτα μου. Και λιώνω. Και περιμένω να πάω τη μικρή στα γαλλικά, για να του πω να έρθει ως την γωνία, να παρκάρει και πάλι τα ίδια. Μια φορά πήγαμε σ' ένα ξενοδοχείο αλλά φοβήθηκα μην μας δουν, φοβήθηκα που τον είδα σε δωμάτιο, ούτε ξέρω, και δεν ξαναπήγαμε. Με τρελαίνει, τα έχω χάσει τελείως. Η μπάλα στην κερκίδα.

 

Ξέρω οτι δεν δίνει δεκάρα κι ότι απλά τον βολεύω, αλλά ούτε αυτό με σταματά. Τον έχω τόση ανάγκη στην ανιαρή ζωή μου, είναι το οξυγόνο μου, το αεράκι στα μαλλιά μου. Τρώω με τους δικούς μου και τον σκέφτομαι. Κρύβομαι και ψάχνω το κινητό μου, όπως ο σκύλος περιμένει το κόκκαλο. Η μέρα μου χαλάει ή φτιάχνει, ανάλογα με το αν θα μπορέσουμε να βρεθούμε. Νοιώθω ζωντανή. Και ξανά νέα.

 

Η μικρή μου ζήτησε να κάνω λιγότερη γυμναστική γιατί όλο με χάνει λέει στο γυμναστήριο. Μόνο αυτή μου έλειπε τώρα με την γκρίνια της, εγώ θέλω να πετάξω, να εκσφενδονιστώ απ' αυτό το σπίτι πού με τόση μανία διακόσμησα, θέλω για λίγο να χαθεί ο άντρας μου, να μ' αφήσει ήσυχη να το ζήσω και μετά να γυρίσει, να έχω την δική μου προσωπική παρένθεση ευτυχίας. Κι ας είναι στο αυτοκίνητο- κι ας είναι στο πάρκο- κι ας είναι οπουδήποτε, φτάνει να 'μαι μαζί του.

 

χι ότι θέλω να χωρίσω, αυτό δεν το συζητάω καν. Τον αγαπάω τον άντρα μου, τόσα έχουμε περάσει μαζί, με ξέρει, τον ξέρω, αγαπιόμαστε, αλλά ο γάμος γίνεται αναπόφευκτα ανιαρός και το σεξ ανύπαρκτο. Ο έρωτας δεν χωράει σε λογική.  Δεν θέλω να μάθει κάτι, δεν θέλω να πληγωθεί, δεν θέλω να χαλάσω το σπίτι μου, αλλά να που γυρνάω σαν σκύλα σε οίστρο γύρω από ένα κινητό. Χτες πήγε να το πάρει η μικρή να παίξει και τα έχασα, της το βούτηξα από τα χέρια, και με κοίταξε με τα παιδικά της ματάκια άναυδη. Τι έπαθα; Τι να πω ότι έπαθα, τι; Η μαμά θέλει να υπάρχει και ως γυναίκα παιδί μου, δεν είναι μόνο η μαμά και η γυναίκα του μπαμπά, είμαι κορίτσι σαν κι εσένα που μόνο άμα μεγαλώσεις και γίνεις μαμά και σε χάσεις, θα με καταλάβεις; Αλλά δεν μπορούσα να της τα πω κι απλά της ζήτησα συγγνώμη για την άσχημη χειρονομία μου.

 

Να, να ΄το, μήνυμα! Είναι απ' έξω. Πλύθηκα  στα γρήγορα, είπα καληνύχτα και την άφησα στην τηλεόραση, λέγοντας ότι πάω για τρέξιμο, κλαμένη, για να προλάβω να τον δω, να νιώσω ξανά  γυναίκα, πριν γυρίσει ο άντρας μου και πέσουμε ξανά στον συζυγικό ύπνο.  

305

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
Η ζωη θα σε πληρωσει και σενα γατουλα. Ο νομος της ειναι αμειλικτος. Θα πληρωθεις επι 2 φορες με τον ιδιο τροπο απο τον συζυγο σου ο οποιος φυσικα θα μαθει τα παντα. Το καρμα ειναι αμειλικτο επαναλαμβανω. Και αφορα τους παντες. Καλο ερωτα παντως. Χαιρεται.
Πριν από δέκα χρόνια θα έλεγα πόσο απαράδεκτη μπορεί να είσαι?? Τώρα όμως σου λέω ότι το να κρατήσεις αυτές τις ισορροπίες είναι πολύ δύσκολο και ίσως κάποια στιγμή φτάσεις. Απ την άλλη όμως αφού μπορείς καλά κάνεις και ακολουθείς αυτά που προσταζει η καρδιά σου
Το εχετε δημοσιευσει πολλες φορες αυτο το κειμενο και καθε φορα το ξαναδιαβάζω, και καθε φορα συγχυζομαι. Προσπαθω να μην ειμαι επικριτική καθως δεν εχω βρεθει σε τετοια κατάσταση. Όμως εκει που με πιανει τρελα ειναι στη φραση ¨ μονο αυτη μου ελειπε με τη γκρινια της¨. Καημένο μου κοριτσακι, μάνα που σου λαχε! Πόσο ανεύθυνοι, ακατάλληλοι άνθρωποι φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Ας μεγαλώσει να φύγει από το σπίτι γρήγορα, να σε αφησει να μείνεις κι εσύ με τον ερωτα σου. Μακάρι η απόρριψη που νιωθει (γιατί τη νιωθει) να μην της δημιουργησει προβληματα και μακάρι και ο άντρας σου να βρει την ευτυχία και τον έρωτα κάπου αλλού, αφού το ότι αγαπιέστε και εχετε ζησει τοσα μαζί δεν ειναι αρκετο. Και μακάρι μετά να βρεις κι εσυ το δρόμο σου και να καταλάβεις οτι δε γινεται να τα θες όλα δικά σου.ΥΓ. Το ενοχλητικο στην ολη εξομολογηση ειναι ο αυταρεσκος τρόπος που γραφει και αυτή η λογική οτι ο ερωτας και το πάθος δικαιολογούν τα πάντα, και ετσι ζουμε τη ζωη μας χωρις εγνοια για τα συναισθηματα των αλλων, μια λογικη που μόνο σε 15χρονα μπορώ να τη δικαιολογήσω. Ή εστω, οχι σε ανθρώπους που εχουν κάνει παιδιά.
Το περίεργο με αυτές τις καταστάσεις είναι οτι η βαθύτερη αιτία πολλες φορές μας διαφεύγει...μπορεί εαν χώριζες με το σύζυγο, η σχέση σου με τον πρώην να διαλυόταν επειδη η "παρανομία" είναι βασικό στοιχείο της. Ακόμα, ο ίδιος άνθρωπος που τώρα και υπό αυτή τη συνθήκη σε τρελαίνει, μπορεί να μην σου κάνει τελικά ως σύντροφος αλλά μόνο ως παρένθεση...Τέλος, όλο αυτό μπορεί να εισάγει στη ζωή σου μια αίσθηση περιπέτειας και νοήματος, άρα να κατευνάζει βαθύτερες υπαρξιακές ανησυχίες σου. Στα λόγια σου διαφαίνεται ίσως κι ένας θυμός για την κόρη σου. Μήπως με δική σου ευθύνη, παραμέλησες τόσο καιρό τον εαυτό σου και τώρα τον "φροντίζεις" χωρίς ενοχές κάτω από τα έντονα συναισθήματα του έρωτα που σε παρασέρνουν; Μήπως δηλαδή είναι καλό να αναρωτηθείς εαν κρατάς μια ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους που έχεις αναλάβει και στη φροντίδα του εαυτού σου, ιδίως σε σχέση με το ρόλο της μητέρας; Μήπως χρειάζεται επαναπροσδιορισμός ορίων; Με προσοχή και περίσκεψη όμως, σιγά σιγά. Εύχομαι ανεξαρτήτως έκβασης, όλη αυτή η εμπειρία να αποβεί σε βάθος χρόνου ωφέλιμη για σένα και την οικογένειά σου.
Το μονο που κανατε πέσατε να τη φάτε Μια χαρά κι εγώ τόκανα και θα το ξανακάνω. Φταίω αν δεν είναι παρόν?Φταίω αν με παραμελεί? Φταίω που βόλεψε το ποπό του και μεγάλωσα τα παιδια και δε μπόρεσα να εργαστω γιατι εφευγε 7 κι ερχόταν 9? 20 χρόνια? Ο καημένος...μας ταϊζε ...ειχε και μια δουλάρα δωρεάν. Που να ξερω..μπορεί να ξεστράτησε κι όλαςΤο μόνο που λαχταρω είναι να ξαναζήσω εκεινο το απόγευμα..με εκεινονΗ περίπτωση μου είναι διαφορετική εμένα, δε ζει ΕλλάδαΑν θέλετε τις γυναικες σας..να τις προσεχετε
Πόσο σε νιώθω η αλήθεια...Πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξεις κ τα δύο ωστόσο////Απο 'ενα σημείο κ έπειτα νιώθεις πως χάνεις τη ζωή σου...Δε νιώθεις χαρούμενη με τίποτα...Δε σε γεμίζει τίποτα...Κ νιώθεις συνεχώς μόνη...Σκέφτεσαι μόνο πως η ζωή σου θα ηταν πολύ διαφορετική αν ήσουν με εκείνον....Επικριτές μη βιαστείτε να βγάλετε πόρισμα...ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ!!
Η κοπέλα αυτή τα φόρτωσε όλα στον κόκορα κ ζει τον έρωτα επειδή έχει φάει πολλή φρίκη από τον άντρα της σίγουρα! Ο κύριος αφήνει τεράαααααστιο κενό ακάλυπτο που με την πρώτη ευκαιρία βρέθηκε ο τρίτος κ το καλύπτει.... Το γεγονός όμως οτι δεν τον χωρίζει εμένα μου λέει κ κάτι άλλο.... τον εκδικείται ! Ο κύριος την καθήλωσε σε μια μιζέρια κ την έχει αναγκάσει σε αυτό το συζυγικό λήθαργο..... Καλύτερα να ανοίξει τα ματάκια του γιατί μάλλον είναι κοιμησμένος κ να δει τι δεν κάνει καλά!!!!!!!
Εντάξει, τουλάχιστον τραγική να λες για την ίδια σου την κόρη "Μόνο αυτή μου έλειπε τώρα με την γκρίνια της" .. Κρίμα! Και βέβαια δεν θα την κρίνουμε εμείς, αλλά κάποια πράγμα όπως κ να το κάνουμε είναι άσχημα!
Αν ειχε τετοια απωθημενα ισως δεν ηταν ετοιμη για γαμο κ παιδι.. Ο "μαλάκας" δεν φταίει σε τπτ, ποσο μαλλον το παιδι... Γκρινιαζει οτι δεν την βλεπει αρκετα και η κοπελα τρεχει ανεμελα στον καμπο... Και ολα αυτα για ενα παρωδικο συναισθημα οπως ο ερωτας που το μοναδικο πραγμα που τον κραταει ζωντανο ειναι ο ενθουσιασμος..
απλά ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ. Και εντάξει με τον σύζυγο, βαρέθηκε, δεν ταιριάζει, δε γουστάρει. Όλα είναι θεμιτά. Αλλά η αδιαφορία για το παιδί; Κακώς χρησιμοποίησε στο κείμενο τον όρο σκύλα για να αυτοπεριγραφεί. Μια σκύλα ενδιαφέρεται για το παιδί της.
Σαν παιδί αρκετά χρόνια πριν, βίωσα το διαζύγιο των γονιών μου, επειδή ο πατέρας μου είχε εξωσυζυγική σχέση. Δεν θα διαχωρίσω του άντρα ή της γυναίκας, το κέρατο είναι κέρατο. Και τόσα χρόνια μετά έχω συμβιβαστεί με αυτό. Για όλες τις κυρίες όμως που τρέχουν να δικαιολογήσουν τη συγκεκριμένη πράξη (και εγώ γυναίκα είμαι) ας σκεφτούν πως θα ένιωθαν αυτές. Όσο για το αν είναι λογικό μια μητέρα να αγανακτεί με τα παιδιά της ωρισμένες στιγμές, ναι είναι. Κι εγώ όμως αγανακτούσα όταν ο πατέρας μου δεν με άντεχε επειδή του στερούσα την ώρα από τη γκόμενα. Και λυπάμαι που έχουμε φτιάξει μια κοινωνία όπου το να διαφωνείς με την απιστία είναι ψευτοπουριτανισμός αλλά το να την υποστηρίζεις είναι προχω. Και λυπάμαι που οι "υποστηρίκτριες" είναι μητέρες..
Στο χωριο μου εχουμε μια λεξη για αυτη την περιπτωση αλλα δε την λεω,ειμαι σιγουρος οτι την εχετε και στο δικο σας,καντε μαντεψια...οταν μια μανα κοιταει το παιδι της και σκεφτεται τον εραστη της τοτε κατι παει πολυ στραβα...!!
Mόνο εμένα ενόχλησε παρά πολύ αυτό το κομμάτι? "Η μικρή μου ζήτησε να κάνω λιγότερη γυμναστική γιατί όλο με χάνει λέει στο γυμναστήριο. Μόνο αυτή μου έλειπε τώρα με την γκρίνια της"
@Πενταγιωτισσα Να εχεις τα ματια σου ανοιχτα,απο δω και περα θα φυτρωνουν το ενα μετα το αλλο τετοιου ειδους ''μαγαζια''....Δεν πρεπει να τους αφησουμε,πρεπει να βγουμε ολοι στους δρομους(ΠΑΜΕ,ΟΛΜΕ,ΟΠΑΛΤ) και να διαδηλωσουμε υπερ του γνησιου,αυθεντικου στριπτιζαδικου
Παρακαλώ η ευχαρίστησις δική μου.Λοιπόν, στο κλεινόν άστυ ή στα πέριξ αυτού. Γιατί, όμως ρωτάς; Θες να σου ανεμίσω λευκό μανδήλι; Για να διαπιστώσω κι εγώ αν, όντως, έχουμε κοινά στοιχεία , πρέπει να μου απαντήσεις τα παρακάτω (με full αιτιολόγηση παρακαλώ).1. Univers ή Helvetica?3. Αχαρναϊκός ή παναθηναϊκός; (ποιος έχει το ωραιότερο τριφύλλι)4. Life of Brian ή Holy Grail?5. Αμερικανική ψυχεδέλεια ή γερμανικό progressive?
Και γω Αθηνα θα μεινω οποτε θα βρεθουμε μετα την Ανασταση.Στα ερωτηματα σου απαντω χωρις φοβο αλλα με παθος, τα εξης:1.O Koυεντιν Ταραντινο ειναι ο πιο cool τυπος ever2.To pulp fiction ειναι η πιο cool ταινια ever3.To soul kitchen ειναι το πιο cool κομματι ever4.Ο Che Guevara θα ειναι παντα,μα παντα στην καρδια μου Φοβαμαι τα αεροπλανα,δε φοβαμαι το αιμα,παθιαζομαι ευκολα με κατι,συμπαθω απεριοριστα τους ηλικιωμενους,εκδικουμαι τους κακους ανθρωπους,ανακυκλωνω συστηματικα,δεν καπνιζω,πινω με καλη παρεα,τραγουδαω,ερωτευομαι,''αλητευω'' ,καλαμπουριζω με τα παντα,δεν βριζω ποτε τα Θεια,δεν εχω χοληστερινη,προσεχω την διατροφη,προτιμω βουνο και περιπετεια παρα θαλασσα και ξαπλωστρα,μ αρεσει το τρεξιμο,εθιζομαι στην ταχυτητα.Αναμενω βιογραφικο σου,οβερ.ευχαριστω.
1. Χμμ...συμπαθής μου ήταν μέχρι το kill bill. Δεν μπορώ splatter αδερφέ, προτιμώ την tv series "kung fu".2. Όταν την πρωτοείδα στα σχολικά χρόνια, είχα εντυπωσιαστεί με την ανατρεπτικότητα του να πεθαίνει πρωταγωνιστής στην μέση της ταινίας.3. Των door εννοείς; Όχι, προτιμώ σαφώς το επόμενο: the chrystal ship.4. Κάποτε τον ζωγράφιζα σε θρανία και τοίχους ...και μετά προσγειώθηκα.Καλή ανάσταση mate και τω Θεώ δόξα!
Εγώ προσωπικά αυτό που βλέπω είναι μια πολύ ειλικρινής εξομολόγηση. Περιγραφική, απελευθερωμένη και αποενοχοποιημένη. Αδιαφορώ αν το κείμενο προέρχεται από αντρα ή γυαναίκα. Το βρίσκω απόλυτα υγειές και λυτρωτικό. Δεν κρύβω ότι ζήλεψα, ότι ένα τέτοιο πάθος είναι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, το αλατοπίπερο... Τώρα τα κλίσε του τύπου "γιατί δε χωρίζει αν είναι έτσι", ή τις ατέρμονες συζητήσεις για το αν μπορεί να υπάρχει αυτό το πάθος μέσα στο γάμο και κα παιδιά... τα βρίσκω παραμύθια της χαλιμάς από ανθρώπους που προφανώς δεν έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση, και αν ποτέ βρεθούν α πράξουν τα ίδια και ίσως και "χειρότερα".... Την χάρηκα την ιστορία και την ίδια την Κυρία που την κατατάσω απλά στις τυχερές... Ιδιώς αν έχει και τη λογική και τη χειριστικότητα να κρατήσει και τον γάμο της τότε θα τις πώ και χίλια μπράβο. Αυτά.