Φεστιβάλ Αθηνών / Εθνικό: Μεγάλη χαρά η ανακοίνωση του προγράμματος του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, μεγάλη χαρά και η παραμονή του Γιώργου Λούκου στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Σημειώνω ήδη παραστάσεις που θα σταθώ πάνω από τον υπολογιστή παραμονή που ξεκινά η πώληση εισιτηρίων να βρω καλές θέσεις. Και πολύς χορός. Οι αγαπημένοι Peeping Tom που είδαμε παλιότερα στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, οι αδελφοί Αλί & Χεντί Ταμπέτ που πέρσι χόρευαν με μουσικές Σούφι και φέτος επιστρέφουν με έργο βασισμένο στα Ρεμπέτικα και πολλά ακόμα που θα τα διαβάσετε στα εκτενή ρεπορτάζ της LifO τις εβδομάδες που ακολουθούν. Το θέμα με το Φεστιβάλ είναι πως μας κάνει καλό. Η τέχνη μας κάνει καλό. Σου αρέσει ή όχι ένα έργο τέχνης δεν έχει σημασία. Η επαφή μαζί του σου φρεσκάρει το βλέμμα, ξεπλένει τις σκέψεις. Και για δύο μήνες έχουμε πολύ φρεσκάρισμα να κάνουμε. On another note κρίμα η αποχώρηση του Γιάννη Χουβαρδά από το Εθνικό Θέατρο. Δεν υπάρχει πιο παράξενο αίσθημα από το να βλέπεις κάποιον να απομακρύνεται από μια δουλειά που την έκανε αναμφίβολα πολύ καλά. Όπως έγραψε και μια φίλη: “Κάθε τέλος, μια αρχή. Για τους δημιουργούς που είναι παρόντες σαν τον Γιάννη Χουβαρδά, δεν τελειώνει τίποτα. Τώρα μόλις αρχίζει.”
Διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο: Δεύτερο βιβλίο της Γιουρσενάρ που παίρνω στα χέρια μου και κολλάω. Δικό σου το πιο κάτω quote:
"Δέστε, συνέχισε ο Ζήνων. Πέρα απ’ αυτό το χωριό, άλλα χωριά. Πέρ’ απ’ αυτό το αββαείο άλλα αββαεία, πέρα από ετούτο το κάστρο άλλα κάστρα . Και μέσα στον καθέναν από τους πύργους των ιδεών λείψανα απόψεων επικαλύπτουν τα ερείπια του ξύλου, και μέσα στα κάστρα της πέτρας η ζωή κλείνει σε τοίχους τους τρελούς και ανοίγει ένα πέρασμα στους σοφούς. Πέρα από τις Άλπεις, η Ιταλία. Πέρα από τα Πυρηναία, η Ισπανία. Από τη μία μεριά η χώρα του Μιραντόλα, από την άλλη η χώρα του Αβικέννα. Κι ακόμα πιο πέρα, η θάλασσα, και περ’ από τη θάλασσα, από την άλλη άκρη του απέραντου, η Αραβία, ο Μοριάς, οι Ινδίες, οι δύο Αμερικές. Και παντού, οι κοιλάδες όπου συλλέγονται τα βότανα, τα βράχια όπου κρύβονται τα μέταλλα που το καθένα τους συμβολίζει και μια στιγμή του Μεγάλου Έργου, οι γρίφοι που φυλάγονται μέσα στα δόντια των νεκρών, οι θεοί, ο καθείς με την υπόσχεσή του, τα πλήθη, που ο κάθε τους άνθρωπος περνιέται για κέντρο του σύμπαντος. Ποιος θάταν τόσο ανόητος να πεθάνει χωρίς νάχει κάνει έστω και μια φορά τον γύρο της φυλακής του;”
Τί να πεις, κάποια βιβλία βρίσκονται μπροστά σου χρόνια, όμως τα ανοίγεις μόνο όταν η στιγμή είναι σωστή.
Ωραία πολυθρόνα: Την είδα το Πάσχα στο Ammos Hotel στα Χανιά και έχω να αναφέρω πως είναι πολύ πιο όμορφη απ' ότι φαίνεται στις φωτό και καθόλου επιθετική, κάνει και σκιά. Τί να σας πω; Πως δεν θα ήθελα να είχα κι εγώ μία; Θα ήθελα.
Φαγητό της εβδομάδας: Αυτά τα αυγά χταποδιού που έφαγα στη Σάνη. Τηγανιτά, με ένα πολύ “τίποτα” κουρκούτι. Όλη η θάλασσα της Ελλάδας και όλο το νόημα του καλοκαιριού κλεισμένο σε αυτό το πιάτο. Και σε κάτι απογεύματα.
Και για τέλος: φράσεις από τις ταινίες του αγαπημένου μου Wes Anderson και ένα τραγούδι που ακούω πολύ αυτές τις μέρες.
σχόλια