Μεγάλη συζήτηση έχει ανάψει πάλι στο διαδίκτυο για την αγωγή που κατέθεσαν οι σχολιαστές του Mega εναντίον του μπλογκ Fimotro. Το βασικό επιχείρημα των περισσότερων είναι ότι τα καθεστωτικά μέσα επιτίθενται στους μπλόγκερ επειδή ζηλεύουν (ή φοβούνται) την δύναμή τους. (Zηλεύει το Mega την δύναμη του Fimotro!; Και ο κ. Γιάννης Παπαγιάννης ενσαρκώνει το πρότυπο του μπλόγκερ, όπως π.χ. ο Oldboy και ο vita moderna;).
Διαφωνώ με την αγωγή του Mega. Η περιφρόνηση και η καταδίκη στην τρίτη εθνική αυτού του είδους "δημοσιογραφίας" που ανάγεται στο Τroktiko, θα ήταν αρκετή. Αλλά ούτε θα υπερασπιστώ το δικαίωμα των χυδαίων να χυδαιολογούν. Ας το κάνει ο Μποντριγιάρ.
Η αποψή μου είναι ίδια κι απαράλαχτη σαν αυτή που έγραψα σε ανύποπτο χρόνο.
Τα νύχια της κότας
Οι συκοφαντίες των ανώνυμων μπλόγκερ δεν έχουν σχέση με την ελευθερία της γνώμης
First things first: απεχθάνομαι τους μπάτσους και τα δικαστήρια. Και το έχω αποδείξει. Γιατί αν δεν, σήμερα θα είχα κάνει περιουσία από τις αγωγές που θα είχα κερδίσει. Έχουν γράψει για μένα χυδαιότητες και συκοφαντίες, δίχως πάτο. Όμως δεν μπορώ να συνταχθώ με τις κλαψομαρίες που εγέρθησαν και σφαδάζουν για τη φίμωση της μπλογκόσφαιρας. Μεταξύ τους, αρκετοί είναι εκείνοι που θρηνούν για τη φίμωση της αλητείας τους. Τους πειράζει που ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι, όταν το λαλάς, πρέπει να είσαι έτοιμος και να πληρώσεις.
Εξηγούμαι: Δεν είδα κανέναν μπλόγκερ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τις δεκάδες αγωγές που υποβάλλονται εναντίον όσων γράφονται στις εφημερίδες. Δεν είναι φίμωση της ελευθερίας του λόγου αυτή, ή είναι μια φίμωση που τη συνηθίσαμε; Ή μήπως τα μπλογκς πρέπει να είναι πιο ελεύθερα από τις εφημερίδες γιατί μπορείς να ποστάρεις την ώρα που αυνανίζεσαι- οπότε έχεις ελαφρυντικά;
Όλος αυτός ο χαζός καβγάς για φίμωση της μπλογκόσφαιρας γίνεται για το πάπλωμα. Για να μπορούμε να τσακίζουμε ανωνύμως όποιον θέλουμε. Για να μπορούμε να βγάζουμε τα απωθημένα μας εναντίον όποιου μας αποκλείει από τον κόσμο του. Για να γινόμαστε τραμπούκοι, αγεληδόν και ανερυθρίαστα- δίχως να πληρώνουμε τα σπασμένα.
Λυπάμαι, διαφωνώ. Όταν σπας κάτι, πρέπει να σηκώνεις τα κομμάτια του. Εγώ, τα δικά μου τα σήκωσα. Θέλω να μπορώ να ζητήσω τα ρέστα από όσους σπάνε και τα δικά μου. Δυνάμει. Έστω. Όταν τα ένστικτα των ανθρώπων μου δείχνουν τα δόντια τους, αν εγώ δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τα δικά μου, περισσότερο από ποτέ χρειάζομαι νόμους για να επιβιώσω.
Όχι ότι δεν έχω δόντια. Αλλά θέλω να τα χρησιμοποιώ με τρόπο εξυπνότερο.
Γιατί, εν τέλει, οι συκοφάντες (και του δικτύου και των εντύπων -πρόσωπα που συχνότατα ταυτίζονται) είναι άνθρωποι πικροί, που δρουν πικρά, για πικρές απολαύσεις.
(δημοσιεύτηκε στα πρώτα τεύχη της LifO, στην αυγή της μπλογκόσφαιρας!)
σχόλια