Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση των περισσοτέρων στο ερώτημα «τι θα γίνει φέτος στα θέατρα;» ήταν «ειλικρινά δεν έχω ιδέα». Λίγες ώρες μετά την προκήρυξη των εκλογών, με σχεδόν αναμμένες τις μηχανές, τις πρόβες να έχουν ξεκινήσει, τα προγράμματα να έχουν καταρτισθεί, όλοι είναι εξαιρετικά ανήσυχοι. Ανήσυχοι αλλά αισιόδοξοι όπως πάντα.
Όμως η οικονομική συγκυρία μοιάζει χειρότερη από κάθε άλλη φορά, από κάθε άλλη χρονιά. Αυτό το επισημαίνουν όλοι. Το θέατρο με τις εξαιρέσεις λίγων ιδιωτών παραγωγών, του Εθνικού θεάτρου και της Στέγης γίνεται πια σχεδόν «συνεταιρικά», με ποσοστά, με μηδενική χρηματοδότηση. Το αίτημα για επιχορηγήσεις και για την στήριξη των νέων καλλιτεχνών έχει γίνει πιο επιτακτικό από ποτέ. Και κανείς δε μοιάζει να αναζητά λύση στα παθογενή συστήματα του παρελθόντος. Κάτι νέο πρέπει να δημιουργηθεί να κινήσει το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι της ελληνικής τέχνης. Το αίτημα είναι σαφές και επιτακτικό: Αν δεν υπάρξει βοήθεια το θέατρο ψυχορραγεί και είναι κρίμα να φύγουν από τη δουλειά ταλαντούχοι άνθρωποι επειδή δε μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Το ότι και φέτος θα δούμε πολλές παραστάσεις είναι σημάδι αισιόδοξο. Και καλύτερα να γκρινιάζουμε για τον πληθωρισμό των παραστάσεων που γίνονται, παρά για αυτές που δεν υπάρχουν τα μέσα και δε μπορούν να γίνουν.
Το θέατρο δε μπορεί να προχωρήσει μόνο με πολύ ταλέντο και ευτελείς παραγωγές, χωρίς καμία ελπίδα να μπορέσει να υπάρξει σε ένα διεθνή χάρτη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η οικονομική δυσπραγία είναι το κυρίαρχο αφήγημα στην τέχνη τα τελευταία χρόνια. Με τους απλήρωτους και τους ανασφάλιστους να πληθαίνουν καθημερινά, το ερώτημα παραμένει ένα: Πόσο θα αντέξουν; Το ότι και φέτος θα δούμε πολλές παραστάσεις είναι σημάδι αισιόδοξο. Και καλύτερα να γκρινιάζουμε για τον πληθωρισμό των παραστάσεων που γίνονται, παρά για αυτές που δεν υπάρχουν τα μέσα και δε μπορούν να γίνουν.
Βρήκαμε ανθρώπους του θεάτρου και του χορού και οι απαντήσεις τους είναι τροφή για πολλές και σοβαρές συζητήσεις. Απάντησαν αμέσως, ειλικρινά και χωρίς δισταγμό. Συγκρατώ μέσα σε όλα το ότι το θέατρο παραμένει μια βαθιά πολιτική πράξη. Και στην εποχή μας απαιτεί πια και αντίστοιχη πολιτική στάση.
Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνοθέτης
Η φετινή χρονιά βρίσκεται σε απόλυτο μετεωρισμό. Με καμία βεβαιότητα δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει τι θα λειτουργήσει, πώς θα λειτουργήσει και με τι αποδοχή από το κοινό. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν συσπειρώσεις δυνάμεων ( Θέατρο Ροές, Θέατρο Πόρτα, Θέατρο Τέχνης κ.α.), ότι το Εθνικό Θέατρο μπορεί να ξανασυσταθεί με όραμα και ουσία και ότι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα εξακολουθεί να ενισχύει ελληνικές παραγωγές και να φιλοξενεί σπουδαίες ξένες ομάδες, και ακόμα υπάρχει πίστη και διάθεση για δουλειά και συνέχεια. Κι αυτό δεν πρέπει να εκλείψει. Ο μόνος τρόπος να υπάρξουμε είναι να συνεχίζουμε, να μην εγκαταλείψουμε, να μην το βάλουμε κάτω. Έχουμε πολύ ισχυρές φωνές στο θεατρικό χάρτη αυτής της χώρας και ο πολιτισμός της είναι κάτι που χρίζει άμεσης υποστήριξης, δε μπορεί να συνεχίσει να ψυχορραγεί δουλεύοντας -κατά κύριο λόγο- με ποσοστά. Δεν ήταν μόνο οι ημέτεροι που έπαιρναν επιχορηγήσεις. Άν δεν υπήρχαν επιχορηγήσεις δε θα μπορούσε να υπάρξει η άνθιση του Αμόρε, του Λευτέρη Βογιατζή, του Μιχαήλ Μαρμαρινού, του Τερζόπουλου και τόσων σταθμών στην πρόσφατη θεατρική μας ιστορία.
Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί στην εφηβική σκηνή της Στέγης και στο θέατρο Ροές το έργο του Χάρολντ Πίντερ "Τέφρα και σκιά"
Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνοθέτης
Ο χειμώνας που έρχεται/ irrlicht
Θα είναι δύσκολος-πολύ δύσκολος και σκοτεινός. Με ανηφόρες Φαουστικές και αβέβαιο τέλος. Αλλά γεμάτος περιπέτειες για μένα και για όλους. Ένα irrlicht, που ο Μεφίστο πρόσταξε, θα μας δείχνει το δρόμο κι εμείς θα προχωρούμε στα μισοσκόταδα της ύπαρξης και στα συντρίμμια της Ιστορίας ανάμεσα. Και θα ελπίζουμε να γνωρίσουμε την απόλυτη Στιγμή που θα μας δικαιώσει.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί Φάουστ στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά.
Πρόδρομος Τσινικόρης
Ηθοποιός - σκηνοθέτης
Στο αθηναϊκό θεατρικό τοπίο παρατηρείται τα τελευταία χρόνια το εξής παράλογο φαινόμενο: ενώ οι οικονομικές συνθήκες όλο και δυσχεραίνουν, αυτές δεν καταφέρνουν ωστόσο να σταθούν εμπόδιο στη θεατρική δημιουργία. Περισσότερες από ποτέ ήταν οι παραστάσεις που ανέβηκαν τις προηγούμενες σεζόν στην πρωτεύουσα, μια αυξητική τάση που όπως όλα δείχνουν θα συνεχιστεί και φέτος. Και ενώ θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες για τα θετικά & αρνητικά αυτής της εξέλιξης, για τη ποιότητα και τις θεματικές των παραστάσεων, για τις νέες φόρμες που προτείνουν κτλ., θα ήθελα να σταθώ κυρίως σε οικονομικές πρακτικές που εμφανίστηκαν: άσχετοι με το αντικείμενο παραγωγοί που δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, απλήρωτοι ηθοποιοί που φοβούνται να μιλήσουν δημόσια, υπόλοιποι συντελεστές που δεν τους λογαριάζει κανένας. Επειδή δεν πιστεύω πως οι αγορές αυτο-ελέγχονται και αυτο-ρυθμίζονται, και επειδή είμαι σίγουρος πως η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί έτσι ξαφνικά, υπενθυμίζω το ρόλο που έπαιζαν οι κρατικές επιχορηγήσεις. Μπορεί ο θεσμός να είχε τα προβλήματά του (λες και ήταν ο μόνος στη χώρα), αλλά η παύση του πιστεύω πως οδήγησε στην οικονομική ένδεια και εκμετάλλευση που ζούμε σήμερα. Χάθηκε ο κανόνας, χάθηκε το μέτρο σύγκρισης, ξέχασε ένα μεγάλο μέρος του κλάδου τι σημαίνει "να πληρώνομαι αξιοπρεπώς για την δουλειά που κάνω". Έχουμε καλό θέατρο στην Ελλάδα. Η όποια κυβέρνηση αναλάβει από το φθινόπωρο ας επενδύσει σε αυτό. Τώρα που βρέθηκαν και κάποια χρήματα.
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης και ο Ανέστης Αζάς αναλαμβάνουν φέτος την Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου
Άρης Σερβετάλης
Ηθοποιός
Τα γεγονότα εναλλάσσονται ραγδαία, οι θεσμοί αποδομούνται, η αλήθεια αποσιωπάται αλλά οι άνθρωποι οφείλουν να συνεχίζουν την προσπάθειά τους μέσα στον μικρόκοσμό τους. Ο καθένας οφείλει τώρα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, να υπερασπιστεί αυτό που έχει επιλέξει να κάνει γιατί εξίσου σημαντική με το εγχείρημα είναι η προσωπική τοποθέτηση και η διαχείριση μέσα στο χρόνο, εκεί όπου συνδιαλέγεσαι και αντιμάχεσαι με τον εαυτό σου. Με τον Νίκο Ηλία, την Έφη Μπίρμπα και την Μιχαήλα Πλιαπλιά, ο καθένας μέσα από το πρίσμα της δικής του ταυτότητας και δραστηριότητας, συστήσαμε το Res ratio network, στο θέατρο Ροές. Είναι ένα δίκτυο καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε με την πρόθεση να αποτελέσει την εστία όπου δημιουργοί οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην έρευνα των παραστασιακών τεχνών, να έχουν τις συνθήκες ώστε να παρουσιάσουν έργα τα οποία θα είναι μ’ έναν τρόπο, συγκοινωνούντες "χώροι" κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής περιόδου.
Στο θέατρο Ροές θα παρουσιαστούν οι παραστάσεις: Kινητήρας / ΕΚ ΠΛΗΞΗ - Το δικό μου Ψάρι, Vasistas – DOMINO, Δημήτρης Καραντζάς - Τέφρα και Σκιά, Έφη Μπίρμπα - Τα ωραία χέρια μας του Ευθύμη Φιλίππου
Αργυρώ Χιώτη / Vasistas
Σκηνοθέτης
Ομιχλώδες τοπίο μπροστά μου, αδυνατώ να δω μακρυά. Μπορώ όμως να σχηματίζω στο μυαλό μου την πίστη πως όλη αυτή η ματαίωση που βιώνουμε όλοι λίγο ή πολύ, θα μετουσιωθεί σε δημιουργική λύσσα, σε βουτιά σε κάποια προσωπική αλήθεια, σε φωτεινές συνεργασίες, δυναμικές συσπειρώσεις, τολμηρές αναζητήσεις, αναμόχλευση, γεμάτα θέατρα από ανήσυχους θεατές, διατάραξη κι εκπλήξεις. Ας ριχτούμε στη δουλειά, αυτό αισθάνομαι, και το τοπίο μπορεί ν’ αρχίσει να καθαρίζει παρόλη την καταχνιά.
Οι Vasistas σκηνοθετούν σε παραγωγή της Στέγης τα Αίματα του Ευθύμη Φιλίππου στα Δημήτρια (28-29/9), τον Ιανουαριο του 2016 στη Γαλλία, στην Αix-Εn-Ρrovince. Ανεβάζουν το Domino τον Οκτώβριο στο θέατρο Ροες
Θωμάς Μοσχόπουλος
Καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Πόρτα
Δεν έχω ιδέα! Και ειλικρινά θεωρώ πιο έντιμο να πει κανείς ότι δεν έχει ιδέα, παρά να κάνει ότι ξέρει κι ότι όλα τα ελέγχει. Είναι αυτό που λέμε "θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και συγγνώμη, θα πω το Καζαντζακικό "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα...Πάμε και βλέπουμε! Από πέρσι μέχρι φέτος έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα που δεν ξέρω αν προλαβαίνει κανείς να προσαρμοστεί. Προγραμματισμός σημαίνει ότι υπάρχει μια σταθερότητα, ότι υπάρχει ένα σκεπτικό που ακολουθεί μια ακολουθία πραγμάτων, που δεν έχει τις εκπλήξεις που ζούμε τον τελευταίο καιρό σε όλη τη χώρα. Οπότε, υπάρχει ανακολουθία του προγραμματισμού. Είναι σαν να είναι καλοκαίρι και ξαφνικά να χιονίσει κι εσύ να έχεις υπολογίσει να είσαι με το μαγιό σου. Δεν έχεις κάνει λάθος που νόμιζες ότι θα πας Αύγουστο μήνα σε ένα νησί και πήρες το μαγιό σου, αλλά έλα που χιόνισε. Οπότε, λες, θα προσπαθήσω να δω τι μπορώ να αντλήσω από αυτό ή παραιτείσαι. Εμείς δε παραιτηθήκαμε. Παίρνουμε μεγαλύτερο ρίσκο και λες έχω άλλη επιλογή; Αφ' ής στιγμής θέλω να είμαι, θα αλλάζω γνώμη και σχέδιο και πλάνο κάθε δυο δευτερόλεπτα. όπως, επίσης, γίνεται στην Ελλάδα πάρα πολύ; Για να καταλήξω πάλι στα ίδια; Θα προσπαθήσω μέσα από την ίδια τη δουλειά και μέσα από την ίδια τη διαδικασία να καταλάβω. Εγώ θεωρούσα μέσα από τη λειτουργία του θεάτρου να κάνω κάποιες διορθωτικές κινήσεις με το τι πράγματα είδα να συμβαίνουν και ποια ήταν τα προϊόντα της περασμένης χρονιάς. Έλα, όμως, που αλλάζει τόσο έντονα το σκηνικό. Για παράδειγμα: είπα δε θα ξεκουραστώ, θα δουλέψω το καλοκαίρι για να μπορέσω από τη στιγμή που θα έχω δουλειά να μπορέσω να έχω κάτι στην άκρη, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή τελοσπάντων να μπορέσω να χρηματοδοτήσω τις δουλειές μου και είμαι απλήρωτος από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και προβλέπεται να είμαι απλήρωτος για πάρα πολύ καιρό. Οπότε για τι προγραμματισμό μιλάμε; Δεν το λέω με γκρίνια αυτό, το λέω δε μπορώ πια αυτή την ανώριμη αισιοδοξία του ότι όλα θα γίνουν. Όχι, δουλεύουμε πολύ σκληρά σε αυτή τη χώρα για να γίνουν τα προφανή. Και είναι πολύ προφανές να έρθει η οποιαδήποτε συνθήκη και να στα ματαιώσει. Είναι δεδομένο σχεδόν αυτό. Είναι σαν να είμαστε σε ένα είδος πολέμου.
Αισθάνομαι τρομερή αμηχανία να μιλήσω για πράγματα που δεν προλαβαίνω κι εγώ να αναλύσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι για να πάρω κουράγιο ξαναδιάβασα τα έργα που επιλέξαμε και είπα "τι ωραία έργα!" Θα δω κάποιους συνεργάτες μου που ξέρω ότι είναι άνθρωποι που κουβαλάνε μέσα από τη νεανικότητα και όχι τη μαυρίλα της ματαίωσης. Είναι άνθρωποι που είναι πολύ αισιόδοξοι και θα είναι και συνήθως συμβαίνει σε πολύ νέους ανθρώπους αυτό. Επίσης, ήταν εντυπωσιακό πόσο κουράγιο μου έδωσε η Ξένια. Γιατί ταυτόχρονα, υπάρχει εκεί και το προϊόν της ωριμότητας. Δηλαδή η Ξένια όταν με ένιωσε ανήσυχο και να κάμπτομαι, , αυτές τις μέρες με μια σοφία και μια αποτελεσματικότητα απλότητας. Υπάρχει μέσα μας η δυνατότητα για λύση, αλλά την ψάχνουμε στη λάθος κατεύθυνση προφανώς. Αυτή τη στιγμή δεν είναι το θέμα της επιτυχίας και της επιβίωσης μόνο. Είναι το θέμα της ηθικής επιβίωσης. Εμένα μου κοστίζει ποιο πολύ αυτό. Η αίσθηση μιας ματαίωσης των αρχών μου. Δε θεωρώ ότι τον έβλεπα λάθος. Πιθανόν, θα έκανα λάθη. Αλλά, ο γιαλός είναι στραβός, δεν αρμενίζουμε μόνο στραβά. Πρέπει να τα διαχωρίσουμε αυτά. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε κοινό και άνθρωποι του θεάτρου μεταξύ μας. Εμείς και η Πολιτεία, μου φαίνεται αστείο και να το συζητάω.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος θα σκηνοθετήσει τα έργα: Σκοτεινές Γλώσσες του Άντριου Μπόβελ, Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας του Αλφρέ ντε Μυσσέ, Μικρό-Μικρό Μεγάλο-Μεγάλο και σε επανάληψη Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν, Λίλιομ του Φέρεντς Μόλναρ και Μότζο του Τζεζ Μπάτεργουερθ στο θέατρο Πόρτα
Γιάννης Μπέζος
Ηθοποιός - σκηνοθέτης
Οι προσδοκίες για τον φετινό χειμώνα έχουν σχέση με τη γενικότερη πολιτική συνθήκη, καθώς το θέατρο παραμένει μια βαθιά πολιτική πράξη και θα πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε. Εφόσον η δουλειά μας εφάπτεται της πολιτικής, θα πρέπει δηλαδή να συμπεριφερθούμε γνήσια πολιτικά.
Ο Γιάννης Μπέζος θα ανεβάσει τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου στο θέατρο Βρετάνια
Δημήτρης Καταλειφός
Ηθοποιός
Αν δεν ομαλοποιηθεί η κατάσταση μετά τις επερχόμενες εκλογές, πράγμα αρκετά αμφίβολο, φοβάμαι ότι το θέατρο όπως και άλλες μορφές ψυχαγωγίας, θα αποτελούν πολυτέλεια για πολύ μεγάλο ποσοστό του κόσμου. Η μόνη λύση είναι να κατέβουν κι άλλο οι τιμές των εισιτηρίων και να ανέβει το επίπεδο των παραστάσεων, συνδυασμός πραγματικά δύσκολος γιατί για να γίνει μια καλή παράσταση χρειάζονται χρήματα εκτός από πολλή δουλειά. Το ελληνικό θέατρο από άποψη παραγωγής γίνεται όλο πιο φτωχό. Η ανεργία έχει ανέβει κατακόρυφα. Η μιζέρια μέσα στην οποία ζει όλη η Ελλάδα έχει χτυπήσει μοιραία και το θέατρο. Θα συνεχίσουν όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντέχουν ακόμα να κάνουν ή να βλέπουν θέατρο.
Ο Δημήτρης Καταλειφός, θα ανεβάσει το Χορό του θανάτου του Στρίνμπεργκ στο θέατρο Εμπορικόν
Nίκος Διαμαντής
Καλλιτεχνικός διευθυντής Δημοτικού θεάτρου Πειραιά
Ένας ρομαντικός χειμώνας. Γιατί πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα χειμώνα που πρέπει να ξανακοιτάξεις το γιατί κάνεις θέατρο, γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε παραστάσεις και ποιό είναι το αφήγημά μας. Σήμερα ,τώρα και μετά σε ένα διαφορετικό αύριο, σένα κόσμο που αλλάζει ταχύτατα. Ένας ρομαντικός χειμώνας ή αλλιώς ένας χειμώνας για τους ρομαντικούς. Όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι, δίπλα μας, κοντά μας που δεν έχουν να φάνε, που στερούνται τα στοιχειώδη, εμείς γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε θέατρο……. Οι μεγαλοστομίες έχουν τελειώσει και νομίζω ότι ο χειμώνας θα ναι ένας χειμώνας άγριος, που θα αναδείξει την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και μακάρι να μας κάνει καλύτερους. Γιατί αυτό είναι το στοίχημα της κρίσης.
Ακύλλας Καραζήσης
Ηθοποιός - σκηνοθέτης
Δύσκολη τη βλέπω την επόμενη χρονιά, περισσότερο δύσκολη απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια, νομίζω, γιατί τώρα οι δυσκολίες που σιγά σιγά και πόντο πόντο αυξάνονταν σε αυτά τα τελευταία χρόνια, τώρα θα αρχίσουν να φαίνονται. Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος. Είναι βασικό, ότι έχει παγιωθεί πλέον η έλλειψη οποιουδήποτε άλλου χρήματος, δηλαδή η έλλειψη των επιχορηγήσεων. Θα αρχίσει να φαίνεται με δραματικό τρόπο η έλλειψη σιγά σιγά. Δε θα φανεί απόλυτα φέτος, αλλά θα αρχίσει να φαίνεται σιγά σιγά. Είναι ένα ζήτημα κεφαλαιώδες και για το ελληνικό θέατρο ολόκληρο να εξαρτάται η εμπορική του πλευρά, η οποία έχει αρχίσει κι επεκτείνεται και από δυο τρία άλλα θεσμικά θέατρα όπως είναι η Στέγη, το Φεστιβάλ και το Εθνικό. Ήδη το φεστιβάλ φέτος δε μπορούσε να ανταποκριθεί. Δε φτάνουν. Ο χώρος των επιχορηγούμενων θεάτρων εξαφανίζεται και δεν αντικαθίσταται από τίποτε. Ο αριστερός Υπουργός λέει ότι δεν πρόκειται να επαναφέρει τις επιχορηγήσεις κι αυτό είναι τραγικό. Ο πολιτισμός ούτως ή άλλως ζούσε από τα ψίχουλα και τώρα κόβονται και τα ψίχουλα. Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι ή αισιόδοξοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αισιοδοξίας, είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Χαίρεσαι όταν ακούς, ότι κάποιος πάει πια έξω κι απ' τους δικούς μας, το θεατρικό χώρο. Αρχίζει να γίνεται για όλους μας ένα μεγάλο ερωτηματικό αν μπορούμε να ζούμε πια από αυτή τη δουλειά. Είναι και θέμα της Πολιτείας, είναι πολύ γενικό θέμα. Είναι και θέμα όλων των ανθρώπων του θεάτρου. Θα πρέπει να βρεθούν λύσεις, που δεν είναι μόνο η απεύθυνση στον εμπορικό τρόπο. Από κει δε ζει κανείς. Είμαι κάργα απαισιόδοξος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως άλλη λύση. Όλες οι άλλες λύσεις είναι βάρβαρες κι εναντίον του πολιτισμού. Απευθύνεσαι στην ελεύθερη αγορά. Είσαι βορά της ελεύθερης αγοράς. Αυτό θα διαμορφώσει μια νοοτροπία, θα διαμορφώσει αυτονόητα πράγματα τα οποία δε θα μας είναι καθόλου ευχάριστα. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά, κάποιοι θα αλλάξουν δουλειά, κάποιοι θα προχωρήσουν σε κάτι πιο εμπορικό. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει. Δε γίνεται να κάνεις συνεταιρισμούς χωρίς λεφτά. Οι σχέσεις θα γίνουν ανύπαρκτες. Δεν είναι επειδή δεν υπάρχουν λεφτά ότι οι άνθρωποι γίνονται πιο ζεστοί μεταξύ τους. Δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη. Αν το κράτος δεν αποφασίσει ότι αντί να δίνει λεφτά για φρεγάτες και υποβρύχια, πρέπει να δίνει λεφτά και για το θέατρο... Το θέατρο πάντα ήταν του πεταμού για το οποιοδήποτε κράτος. Αν δεν αποφασίσουμε ότι πρέπει να δώσουμε λεφτά, δεν πρόκειται να έχουμε και πολιτισμό.
Ο Ακύλας Καραζήσης θα σκηνοθετήσει με τον Νίκο Χατζόπουλο το έργο Νουάρ στο θέατρο Πόρτα
Χρήστος Παπαδοπούλος
Χορογράφος
Θα ξεκινήσω με την πρωτοβουλία της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου να ανοίξουν το θέατρο παρ' όλες τις δύσκολες κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις, να ανοίξουν τις πόρτες του Πόρτα και να δώσουν χώρο σε νέους και παλιούς καλλιτέχνες και να δημιουργήσουν εν τέλει ένα αξιόλογο πρόγραμμα που έχει περιλαμβάνει παιδικό θέατρο, βραδινές παραστάσεις για ενήλικες, χοροθέατρο, ακόμα και συναυλίες κλασικής μουσικής. Συνεχίζοντας την περσινή προσπάθεια, σε σαφώς πιο δύσκολες συνθήκες με τη γνώση ότι ένα τέτοιο μοντέλο και πείραμα λειτουργεί συνεχίζει το θέατρο Πόρτα να ανοίγει τις πόρτες του σε διαφορετικά είδη τεχνών. Όσον αφορά τις δυσκολίες, θα είναι πάρα πολύ μεγάλες, το οποίο είναι πραγματικά απογοητευτικό, γιατί δε σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις μια δουλειά με τον τρόπο που θα ήθελες και να πληρώσεις τους συντελεστές σου και να έχει μια οικονομική ανταμοιβή στο ύψος του φόρτου της εργασίας. Από την άλλη, είμαι χαρούμενος, γιατί παρά τη δυσμενή αυτή οικονομική κατάσταση, υπάρχουν άνθρωποι που με πολύ μικρή πληρωμή, όπως είναι για όλους μας, έχουν την όρεξη, το κουράγιο και τη δοτικότητα να πουν ναι σε μια τέτοια πρόταση προς χάριν της τέχνης και όχι της οικονομικής ανταμοιβής και αυτό είναι παρήγορο. Υπάρχουν άνθρωποι που μόνο με την προοπτική συνεργασίας και να φτιάξουμε μαζί μια παράσταση, λένε ναι, και είναι πολύ θετικοί. Οπότε, αυτό είναι πολύ όμορφο. Από την άποψη του κόσμου, όπως και πέρσι ήταν δύσκολα τα πράγματα, αλλά ο κόσμος ανταποκρίθηκε με πολύ όμορφο τρόπο σε αυτό πείραμα που γίνεται στο θέατρο Πόρτα. Ελπίζω, παρ' όλες τις δύσκολες συνθήκες να ανταποκριθεί ξανά.
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος θα χορογραφήσει το έργο Opus και σε επανάληψη το Elvedon στο Θέατρο Πόρτα
Μαριάννα Κάλμπαρη
Καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης
Το 2014-15 με φόρα, αισιοδοξία και μόττο μας το στίχο του Κουν «να μείνω έξω, στ΄ανοιχτά» ανοίξαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά το Θέατρο Τέχνης σε πολλές νέες -κατά κύριο λόγο- δυνάμεις του ελληνικού θέατρου. Ανεβάσαμε πολλές παραστάσεις δίνοντας βήμα σε πολλούς αξιόλογους δημιουργούς που είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν. Αυτό ήταν ένα μεγάλο κέρδος. Τώρα, λίγο πριν την έναρξη της χειμερινής περιόδου 2015-16, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε το χαμόγελο και την ψυχραιμία μας. Θα είναι δύσκολη χρονιά. Για όλους. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν έχουμε όμως άλλο δρόμο από την επιμονή, τη δουλειά, την ελπίδα και την ακλόνητη πίστη μας στη δύναμη του θεάτρου. Στο πρόγραμμα της σεζόν 2015-16- που πολύ σύντομα θα ανακοινωθεί- βασικοί μας άξονες είναι η συσπείρωση σημαντικών δημιουργών, η έμφαση στα κλασικά κείμενα αλλά και στη νεολληνική δραματουργία. Οι νέες παραγωγές και συμπαραγωγές θα είναι λιγότερες από πέρυσι προκειμένου να έχουν περισσότερο χρόνο «ζωής» στη σκηνή. Το Θέατρο Τέχνης όμως, ως θέατρο ρεπερτορίου με δύο σκηνές, οφείλει να συνεχίσει να δίνει βήμα σε πολλές διαφορετικές, αξιόλογες φωνές. Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, όπως είπε ο Κουν, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι χωρίς τέχνη –ειδικά στους καιρούς που ζούμε- δεν μπορεί να υπάρξει αύριο. Κάνουμε θέατρο γιατί θέλουμε να μιλάμε για όλα όσα πραγματικά αξίζει να μιλάει κανείς σήμερα: την ελευθερία, την αγάπη, το δίκαιο, την ομορφιά, τη μνήμη, τα όνειρα. Το θέατρο σήμερα είναι απόλυτη αναγκαιότητα. Όχι μόνο γιατί οι καλλιτέχνες πρέπει να επιβιώσουν. Γιατί πρέπει να επιβιώσουν οι ιδέες. Πρέπει να επιβιώσουν τα συναισθήματα. Πρέπει να επιβιώσει η αισθητική. Πρέπει να επιβιώσει ο άνθρωπος που συνθλίβεται από την άγρια εποχή του.
Το Θέατρο Τέχνης θα ανακοινώσει το πρόγραμμά του στις 15 Σεπτεμβρίου
σχόλια