Τετάρτη μεσημέρι. Παίρνω τον Β. από το σχολείο, εκνευρισμένο. «Έχεις κάτι;», τον ρωτάω. «Έκανα τον Άγιο Βασίλη κίτρινο και μπλε και πράσινο και κόκκινο και η Εύα μου είπε ότι είναι μόνο κόκκινος», μου απαντάει και αρχίζει να κλαίει. «Εγώ όμως έτσι ήθελα να τον κάνω». Τον παρηγορώ, αλλά, κυρίως, είμαι ενθουσιασμένη με τον πολύχρωμο Άγιο Βασίλη του και του το λέω. Σταματάει να ασχολείται με το θέμα, το ξεχνάει φαντάζομαι. Εγώ όμως όχι.
Αυτές τις μέρες έχω τα νεύρα μου. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι αυτό είναι πάντα μια καλή αφορμή για έναν κουβά υπαρξιακά και άλλα ‘ελαφρά’ ζητήματα, που έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Μ’ αρέσουν οι γιορτές, δε μ’ αρέσουν οι γιορτές. Ακολουθώ το πρωτόκολλο ή το γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Πρέπει να στολίσουμε δέντρο ‘γιατί χαίρονται τα παιδιά’, δεν πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να συνδέσουν τα Χριστούγεννα με την κατανάλωση. Πρέπει να το δούμε σαν αφορμή για χαρούμενες συγκεντρώσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που περνούν δύσκολα. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Τα Χριστούγεννα, όσο κι αν προσπαθώ να το αποφύγω, μου ζαλίζουν το κεφάλι με τους συνειρμούς τους. Στην πραγματικότητα, αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, τα βλέπω απλώς σαν ευκαιρία να ξεκουραστώ λίγο, να δω τα παιδιά, να καθίσω σπίτι. Αλλά γιατί αυτό να μην είναι μια προσδοκία ‘στο πνεύμα των ημερών’; Άλλωστε για μένα αυτό είναι πάνω κάτω το νόημα των Χριστουγέννων. Η θρησκεία, για όσους πιστεύουν, τείνει να αποδεσμευτεί από το μαζικό τζέρτζελο των ημερών, οι παραδόσεις έχουν γίνει πολυτέλεια χρόνου (και χρήματος που δεν έχουμε), τα ταξίδια μοιάζουν φέτος ανέκδοτο. Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις παραμένουν ‘σταθερή’, αναρωτιέμαι όμως πραγματικά πόσες από αυτές συνεχίζονται αυτόβουλα ή μήπως κακόβουλα, ενώ αρκετοί θα προτιμούσαν να τις αποφύγουν.
Ζωγραφίζοντας τον Άγιο Βασίλη πολύχρωμο, το παιδί μου έκανε αυτό ακριβώς που θα ήθελα να πρεσβεύω: το δικαίωμα του καθενός να δίνει στις γιορτές το χρώμα που επιλέγει. Αν εκείνος προτιμάει να βλέπει τον Άγιο Βασίλη του εμπριμέ, γιατί πρέπει εγώ, το σχολείο ή η Εύα να του τον διορθώσουμε σύμφωνα μ’ αυτά που έχουμε μάθει ή εκείνα που νομίζουμε ότι πρέπει να πιστεύουμε; Στον κόσμο σήμερα τίποτε δεν είναι σταθερό και αν θέλουμε να είμαστε προσαρμοστικοί θα πρέπει να αναζητήσουμε προσωπικές αλήθειες και να είμαστε ξεκάθαροι και σαφείς. Ίσως και πολύ πιο ευέλικτοι από το σχολείο.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν πλησιάζουν. Με ενοχλεί το άγχος που μου δημιουργούν, με ενοχλούν τα φώτα στα μπαλκόνια, τα βραδινά-μπουζουκερί στις βιτρίνες, η σύμβαση της χαράς και ο φόβος της λύπης. Έχω κι εγώ τα κολλήματά μου. Υπάρχουν όμως και για μένα μερικά πράγματα που είναι γλυκά και ιδιαίτερα. Η γέμιση της γαλοπούλας της μαμάς μου, η Κοζάνη με χιόνια, το πρωί της πρωτοχρονιάς στο σπίτι μου, μπισκότα με τα παιδιά μου. Και ειδικά φέτος, αυτά μοιάζουν σημαντικότερα. Δεν θέλω να είμαι 'φιλάνθρωπη' μόνο τα Χριστούγεννα, δεν θέλω ρεβεγιόν, δεν θέλω προσδοκίες. Θέλω να βάλω κόκκινη κορδέλα σε ό,τι είναι για μένα σημαντικό και να το βαφτίσω χριστουγεννιάτικο, έτσι, για να το ξεχωρίσω. Το βρίσκω πολύ γιορτινό, που βλέπω κι άλλους να κάνουν το ίδιο.
σχόλια