Ποιος θέλει να γίνει ο επόμενος εθνικός καλλιτέχνης (τώρα που μας τελείωσε ο Νταλάρας);

Ποιος θέλει να γίνει ο επόμενος εθνικός καλλιτέχνης (τώρα που μας τελείωσε ο Νταλάρας); Facebook Twitter
23


Γράφει ο Γιώργος Στόγιας στο feleki.


Έθεσα χτες το ερώτημα του τίτλου σε παρέα φίλων, έχοντας στο νου δικό μου υποψήφιο. Οι απαντήσεις έριξαν στο τραπέζι ονόματα που δεν ικανοποιούσαν τις πολύπλευρες απαιτήσεις της θέσης. Ο Κραουνάκης έχει ήδη προκαλέσει τα πυρά των Αγανακτισμένων (άσε που είναι "too gay to pay", που είπε κι ο Νίκος), ο Μαχαιρίτσας είναι passé, ο Μάλαμας ως «ιερό τέρας» δεν κάνει για κοσμικούς ρόλους. Το ζητούμενο ήταν κάποιος με τεράστιες φιλοδοξίες, που να έχει τη διάθεση να αναλάβει ως νέος Μωυσής, όπως είπε ο Αντώνης, μια «Αποστολή» που δε θα ευχόμασταν ούτε στον πιο αντιπαθή μας καλλιτέχνη...


Κυκλοφόρησε πολύ στο διαδίκτυο, και σχολιάστηκε κυρίως θετικά, ένα κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο «We blame you» στο οποίο ο γνωστός τραγουδιστής και μουσικοσυνθέτης επιστρέφει με τόκο στον Άγνωστο Εγγλέζο Δημοσιογράφο τις κατηγορίες εκείνου για την ελληνική συμβολή στην ευρωπαϊκή κρίση. Καταλήγει, μετά από ήξεις αφήξεις έντεκα παραγράφων, στο τουλάχιστον σαφές «Ακούς εκεί: we blame you! Ηλίθιε!»


Πιστεύω ότι για να καταλάβουμε την πολιτική φιλοσοφία πίσω από τη ρητορική της συγκεκριμένης παρέμβασης (αλλά και στίχων του όπως αυτών του τραγουδιού «Πατρίδα»), θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τη κυπριακή εμπειρία τού Α.Ι. Μια ανάγνωση αυστηρά μέσα στα ελληνικά (ελλαδίτικα) συμφραζόμενα οδηγεί, κατά τη γνώμη μου, σε παρερμηνείες.


Ο ΑΙ αποτελεί την πιο δημιουργική, εξωστρεφή και εξαγώγιμη μορφή ενός ολόκληρου πολιτικού και αισθητικού κλίματος μιας αριθμητικά μικρής αλλά δραστήριας μερίδας της γενιάς του. Σε εκείνη συνενώνονταν ετερόκλιτα στοιχεία με τρόπο που, εξαιτίας των διαφορετικών ιστορικών συνθηκών, δεν είχε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα.

Μερικά στοιχεία, ελλιπή βέβαια, έτσι ώστε να σχηματίσει ο αναγνώστης μια εικόνα, εδώ:


• το πολιτικό κλίμα – τέλη '80, αρχές '90 – που επικρατούσε, στη νεολαία της ΕΔΕΚ και στη φοιτητική οργάνωση ΑΓΩΝΑΣ, ήταν εθνικιστικό και σοσιαλίζον (με πιο κοντινή αναλογία στα καθ' ημάς, το λόγο του ΠΑΣΟΚ πριν το '81).


• Βαθιά λατρεία προς την Ελλάδα παρ' όλες τις απογοητεύσεις που επιφύλαξε στους Ελληνοκύπριους και παρά τα δικά της στραβά, μια εξιδανικευμένη «μητέρα- πατρίδα» (σε αυτό οι ΕΔΕΚίτες διαφοροποιούνται κάθετα από την πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων αριστερών).


• Μίσος για τους Εγγλέζους ως όρος ύπαρξης (πράγμα βέβαια που δεν εμποδίζει τον καλλιτέχνη να προσπαθεί για διεθνή επιτυχία, όπως τίποτα δεν εμποδίζει μια ΕΔΕΚίτισσα να πάει για ψώνια στο Λονδίνο).


• Συγκάλυψη του αισθήματος ανωτερότητας απέναντι στους Τουρκοκύπριους πίσω από τη ρητορική «οι Εγγλέζοι μας έβαλαν να σκοτωθούμε».


• οι πολιτισμικές αναφορές είναι κυρίως από ελληνική μουσική και λογοτεχνία. Παρότι έπαιζε πολύ το «εναλλακτικό» στυλ στο ντύσιμο, στις σχέσεις, στο ποτό, η επανάσταση της punk και ό,τι την ακολούθησε δεν θα έφτανε στην Κύπρο μέχρι πρόσφατα.


• Την ανάγκη για πνευματικότητα ήρθε να γεμίσει η «ανακάλυψη» του Αγίου Όρους και της νεοορθοδοξίας, σε βαθμό αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα. ( Χαρακτηριστικά, στο μπαρ που δούλευα dj, το πιο φεύγα και σκοτεινό -μέχρι που έκλεισε- μαγαζί της Λευκωσίας, που μάζευε τις πιο ακραίες φάτσες, υπήρχε πάνω από τα πλατό δεσπόζουσα μια εικόνα της Παναγίας!)


• Στη δεκαετία του 2000, το κλίμα αυτό μπολιάστηκε με πασπαρτού αντικαπιταλισμό και επιλεκτική αντιπαγκοσμιοποίηση, δίχως να χρειαστεί να τροποποιήσει τον βαθύ συντηρητισμό του. Στην πιο κρίσιμη στιγμή για τα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου, στο σχέδιο Ανάν, οι φορείς του (και ο Α.Ι) τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του «Όχι» μαζί με ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις (κανείς ΑΚΕΛικός, ελληνοκύπριος αριστερός, δεν βγήκε στο δρόμο για το ΟΧΙ).


Τα παραπάνω στοιχεία πιστεύω ότι μπορούν να ανιχνευτούν στους στίχους και τις παρεμβάσεις του Α.Ι. Η μεγάλη αποδοχή που απολαμβάνει στην Κύπρο από συντηρητικές ομάδες και μπλογκ βρίσκεται κοντά στο αληθινό πνεύμα και τις προθέσεις του έργου του.


Αυτό που με ενδιαφέρει ουσιαστικά δεν είναι ο ΑΙ. Με ενδιαφέρει το πρότυπο που περνάει σχετικά με το «τι είναι καλλιτέχνης», η ιδέα περί νεότητας, και η ιδέα περί εθνικής αξιοπρέπειας. Γνωρίζοντας ότι υπεραπλουστεύω, αν έπρεπε με μια λέξη να περιγράψω την προβαλλόμενη στάση, αυτή θα ήταν η «κλαψουρομαγκιά».


Γενικά, η ιδέα του «εθνικού» καλλιτέχνη είναι προβληματική (είναι μια λούμπα στην οποία πέφτουν ενίοτε και πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, ο Σαββόπουλος παλιότερα, ο Νάνι Μορέτι στην Ιταλία, για ένα φετινό παράδειγμα). Ο «εθνικός» καλλιτέχνης υποτίθεται πως μιλάει στο λαό ως παιδαγωγός αλλά και ως λυτρωτής. Με το έργο του επιλύει τις εσωτερικές αντιφάσεις του έθνους (όπως κάνει κι ο Αλκίνοος στο κείμενό του με την παράθεση των ελληνικών παθογενειών, μόνο για να τις διαγράψει στην τελική σούμα).


Βρίσκω όμως εντελώς αποκρουστική την ιδέα ενός «εθνικού» καλλιτέχνη σε νεαρή σχετικά ηλικία. Για την ώρα, ο Θεοδωράκης, μας φτάνει και μας περισσεύει!

Αρχείο
23

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

18 σχόλια
Ναι ισως οποιος δεν εχει μεγαλωσει στην Κυπρο να μην μπορει να καταλαβει για τι ακριβως μιλαει.. Δε νομίζω ότι διεκδικεί σε καμιά περίπτωση τον οποιοδήποτε τιτλο.... απλα ειναι ενας απο μας και αυτος... που μεγαλωσε σε μια Κυπρο που προσπαθουσε να μαζεψει τα κομματια της τις δεκαετιες 70-80, οταν το δεν ξεχνω ηταν ακομα ενα με το πετσι μας και οχι αλλο ενα γραφικο συνθημα, οταν η ευμάρεια και ο νεοπλουτισμός απειχαν κατα πολυ απο εμας. Ο Αλκινοος δεν ειπε τπτ λιγοτερο απο αυτα που λεγαμε σκεπτομενοι Κυπριοι τα τελευταια χρονια αλλα καποιοι μπορει να μας χαρακτηριζαν απο μποεμ εως και γραφικους....δεν ειμαι ουτε αριστερων φρονιματων, ουτε ειμαι σιγουρη αν το πρωτο οχι ηταν η καλυτερη λυση, αν και πιο συμφερουσα για μενα ειναι αυτη που δωθηκε τωρα.. Αλλα δεν ειναι το ατομικο μας συμφερον το θεμα.... τοσα χρονια ηταν.. γι αυτο και χασαμε το παιχνιδι... στο κυνηγι του χρηματος χασαμε τις ψυχες μας...Και απλα οταν τα νεανικα σου ειδωλα ειναι αυθεντικά..... οταν σου αποδυκνειουν οτι δεν εισαι ο τρελος που ονειρευτηκες μαζι τους.. οτι δεν εισαι γεροπαραξενος που ελεγες οσα ελεγες, οταν γινονται μερος της στρογγυλης τραπεζας ανταλλαγης αποψεων και εκφραζονται τοτε δεν εχει παρα να τους σεβαστεις. Μακαρι ο πνευματικος κοσμος της χωρας να εκφραζοταν πιο πολυ...και να πω και κατι που ισως σας ακουστει καπως... μπορει πολλοι να μην πανε τον Νταλαρα για ενα εκατομμύριο λογους...εγω ομως ξερω οτι ηταν στην Κυπρο (ακομα και να μην το εκανε αφιλοκερδως, δεν το εξεταζω επι του παροντος) οταν δεν ερχοταν κανενας αλλος μονο ο αειμνηστος Λαγιος.... εκανε συναυλιες για την Κυπρο, κοινωνουσε το προβλημα, ηταν εκει... Το λιγοτερο που αξιζει στον Αλκινοο ειναι σεβασμος... Δηλωνει παρον και αυτο πρεπει να του το αναγνωρισουμε ειτε συμφωνουμε, ειτε διαφωνουμε μαζι του...
κ. Στόγια, το άρθρο σας με αφήνει άφωνη και να διερωτόμαι για το πως τα σκεφτήκατε αυτά τα πράγματα και τα γράψατε. Το κείμενό σας εκτός απο το γεγονός ότι δεν είναι καθόλου πειστικό λόγω της επειχηρηματολογίας του, δηλαδή δε μας πείθει ότι ο Αλκίνοος ΘΕΛΕΙ να είναι εθνικός τραγουδιστής, είναι και προσβλητικό για τη νοημοσύνη των αναγνωστών σας που περιμένετε ότι θα πεισθούν ότι επειδή κάποιος τραγουδιστής αντιπροσωπεύει τη γενιά του γι' αυτό το λόγο τυγχάνει μεγάλης αποδοχής. Σημειώστε ότι διαφωνώ κάθετα με την ύπαρξη οποιουδήποτε εθνικού τραγουδιστή, ποιητή κτλ, γεγονός που καθιστά την απάντηση στο άρθρο σας πιο δυνατή.
Σε περίπτωση που στον αναγνώστη το κείμενο φαίνεται λίγο ξεκάρφωτο (αν και δεν είναι αυτός ο λόγος για τα επικριτικά σχόλια), να σημειώσω ότι δημοσιεύτηκε αρχικά πέρσι την άνοιξη στο Φελέκι. Το θυμήθηκα χτες μετά την ανάγνωση του άρθρου του με τίτλο "Ελεύθεροι κατακτημένοι" και το αναδημοσίευσα με το εξής εισαγωγικό σχόλιο: "Από χτες κυκλοφορεί πολύ στο διαδίκτυο το τελευταίο κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τίτλο "Ελεύθεροι Κατακτημένοι". Τέτοιες ώρες δε θα έδινα σημασία, αλλά βλέπω ότι πολλοί φίλοι, με τους οποίους γενικά συμφωνώ, το κοινοποιούν αβέρτα κουβέρτα. Ο τίτλος του άρθρου εντάσσει το ποίημα του Σολωμού στην αφήγηση περί Τέταρτου Ράιχ και σύγχρονης κατοχής. Αποφάσισα εδώ να μαζέψω τις κυριότερες κριτικές που διάβασα σε διάφορους διαλόγους για το κείμενό μου και να προσπαθήσω να τις απαντήσω:1) ΘΕΛΟΥΜΕ Η ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ; ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ, ΠΕΣΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΤΕ.Και βέβαια ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όπως και κάθε άλλος, μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του ελεύθερα. Πρέπει να ξέρει όμως ότι αν παίρνει θέσεις επί πολιτικών ζητημάτων, θα κριθεί με πολιτικούς όρους, όχι αισθητικούς. 2) ΜΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ. Το κείμενο, με όσα λέει και όσα παραλείπει παίρνει πολιτικές θέσεις σχετικά με την Ε.Ε, το πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου, το νόημα της «ελληνικότητας» και της «κυπριακότητας», την «κληρονομιά» του ’74, το ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής, τη δυνατότητα ύπαρξης ενός εναλλακτικού οικονομικού σχεδίου κ.α. Οι θέσεις αυτές ανταγωνίζονται άλλες μέσα στη μάχη των ιδεών. Το να τις θεωρούμε ως αλήθεια επειδή, απλά και μόνο, τις λέει ένας καλλιτέχνης, είναι άκυρο γκολ από τα αποδυτήρια. 3) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΔΕΞΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟΌτι σας έπεισε για κάτι τέτοιο, επιβεβαιώνει τον τίτλο του άρθρου μου. Αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι το συνολικό πολιτικό στίγμα. Προς ποια πολιτική κατεύθυνση δείχνει, ποια αιτήματα στηρίζει, ακόμη κι αν αυτό δε γίνεται ρητά. Για να το επιτύχουμε, βοηθάει μια βασική γνώση της κυπριακής πολιτικής ζωής και ιστορίας. 4) ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ Στο πρόσωπο και το έργο του «εθνικού καλλιτέχνη» υποτίθεται ότι αίρονται οι ενδοεθνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις σε μια ανώτερη σύνθεση. Μέσω της αδιαμεσολάβητης σχέσης του με το Πνεύμα του Λαού, ο καλλιτέχνης υπερβαίνει την «βρώμικη» πολιτική σφαίρα και εκβάλλει στην «καθαρή» αισθητική. Δεν ξέρω τι θέλει ο ίδιος, διαβάζω όμως ποια είναι η συνήθης πρόσληψη της δημόσιας παρουσίας του, ειδικά στην Κύπρο: ότι μιλά πέρα από πολιτικές θέσεις, "προσωπικά", "βιωματικά" και λέει "αλήθειες" που αποτελεί "ύβρη" να σχολιαστούν κριτικά. Καθόλου τυχαίο ότι οι παρεμβάσεις του "αγκαλιάζονται" από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.5) ΠΟΥ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ;Η ουσιοκρατική αντιμέτωπιση του έθνους είναι χαρακτηριστικό του εθνικισμού από την εποχή του γερμανικού ρομαντισμού. Να σας το θέσω αλλιώς για να μην πάμε αιώνες πίσω. Πάρτε το τελευταίο του κείμενο για την Κύπρο και φανταστείτε να το διαβάζει ο πιο ακραίος εθνικιστής που γνωρίζετε. Έχει μία πρόταση που θα τον ενοχλήσει ή με την οποία θα διαφωνήσει; 6) ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΑΡΑ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΕΜΕΝΗΗ ρητορική του Αλκίνοου, σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και από αυτή του Νταλάρα (σε τελική ανάλυση είναι Κύπριος, δηλαδή, σύμφωνα με τη δική του ρητορική, "πιο Έλληνας από τους Έλληνες") έρχεται να πλαισιώσει αισθητικά τις επικρατούσες πολιτικές αντιλήψεις της μετα-μακαριακής ομοψυχίας (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ). Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιπες κριτικές είναι του τύπου «ποιος νομίζεις ότι είσαι;», «ντροπή, λερώνετε το κείμενό του», «εδώ ο κόσμος χάνεται, πείτε για τον Σόιμπλε και τους τραπεζίτες», και διάφορα μπινελίκια που λειτουργούν περισσότερο ως εκτόνωση των σχολιαστών παρά ως πρόσκληση σε συζήτηση.
Παρακολουθώ τα τραγούδια που μ' αρέσουνε χωρίς να κοιτάω από κλειδαρότρυπες τις ζωές των καλλιτεχνών. Ο Νταλάρας και άλλοι πχ. έχουν δημιουργήσει εθνικές κλειδαρότρυπες και επί πληρωμή, κάτι σαν "αριστερή" Μενεγάκη. Ο ΑΙ δεν νομίζω ότι επιδίωξε ή επιδιώκει προβολή uber alles. Επίσης ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί θελημένα και αθέλητα ιδεολογίες, ιδεολογήματα και παραδείγματα που δεν έχουν σχέση με τον συγκεκριμένο. Έχω την εντύπωση ότι κάτι άλλο επιδιώκει με το άρθρο του.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει το ίδιο δικαίωμα με οποιονδήποτε άλλο να πει τη γνώμη του. Και ο αρθρογράφος είπε τη γνώμη του, κι εγώ τώρα λέω τη δική μου. Σε σχέση με τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, είναι λογικό να έχουν γνώμη και οι καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται γι' αυτά. Από κει και πέρα, όπως μπορεί να μας αρέσει η να μη μας αρέσει η μουσική του, έτσι μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε με τα κείμενά του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
μια ενδελεχής μελέτη της προσωπικότητας της μουσικής του Αλκίνοου και των άλλων έντεχνων. Εισάγετε τον όρο "κλαψομαγκιά", πράγμα εκτιμητέο, καθότι δεν είχα καταφέρει να βρω έναν τρόπο να χαρακτηρίσω μια μουσική, που ποτέ δε μου φάνηκε κάπως καλύτερη από τις περισσότερες λοιπές σούπες που ταΐζεται ο κόσμος, παρ' όλ' αυτά έχει την υποκριτική δύναμη να δηλώνει "ποιοτική". Επίσης κάνετε αναγωγή σε κάποια χαρακτηριστικά που δεν είχα αποκωδικοποιήσει μέχρι στιγμής, φερ' ειπείν αυτή η διάχυτη νεοπνευματικότητα. Τη βλέπω παντού μπορστά μου, σε αυτοαποκαλούμενους καλλιτέχνες που κρύβουν πίσω της την πνευματική/γνωσιακή τους φτώχεια και ρίχνουν τα κακώς κείμενα "στην άκαρδη τεχνοκρατική καπιταλιστική καταναλωτική κοινωνία".Θα ήθελα να συμπληρώσω επίσης πως δεν καταδέχομαι καλλιτέχνες που γράφουν στρατευμένα. Στράτευση είναι ακόμα και το να είσαι προσκολλημένος σε μια ιδέα ή μια φιλοσοφία (ο Θανάσης λ.χ. είναι κάργα στρατευμένος, ο Μάλαμας όχι). Η τέχνη απαιτεί ακριβώς το ανάποδο, να αποδομεί κανείς οποιαδήποτε προσκόλληση, ώστε να φτάσει στον πυρήνα την αντίληψης.
Ο καθένα δικαιούται να εχει μια γνωμη. Εμενα με κουραζουν οι πολιτικοποιημενοι καλλιτεχνες, θεωρω πως χρησιμοποιουν τη τεχνη για να προσηλυτισουν κοσμο στα μαντρια των κομματωμν ή χρησιμοποιούν την πολιτική για να ανήκουν καπου (κλικες , παραστασεις μπουλουκοειδως ομοιδεατων κλπ). Επίσης απεχθάνομαι τον Θεοδωράκη ο οποίος δεν εχει και καμία σταθερότητα αρκεί να είναι στα πράγματα. Ο καλλιτέχνης καλά θα κάνει να κοιτάει την τέχνη του, κι εμεις να μαθουμε να διαβαζουμε τα ποιηματα η τα εργα τους απαλλαγμενοι απο πολιτικες στάσεις..εχετε διαβασει ποτε τον ΥΠΕΡΟΧΟ Λουντεμη χωρις να σκεφτεστε οτι ηταν αριστερος??Ειναι πολυ κακο αυτο, να κατηγοριοποιουμε τα εργα και να κατηγοριοποιουνται και οι ιδιοι! Το συγκεκριμενο κειμενο το διαβασα ναι..αλλου με κουρασε, αλλου με συγκινησε, αλλου μου θυμισε μπλοκερ σε συγγραφικη εξαρση και αλλου ηταν ευστοχο και ευκρινες. Το μεγεθος του το αποδυναμωνει οπως και η εμπλοκη του συναισθηματος..Ας το δουμε απλα σαν ενα κειμενο ενος Κυπριου που ποναει για την πατριδα του ..εχει το δικαιωμα να μιλησει γι αυτην , το οτι ειναι καλλιτεχνης δεν κανει τιποτα, η δεν θα επρεπε να κανει..ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ! (δεν αντεχει αλλους Νταλαρες ο Ελληνας - ξυπνησε πια!)
τι αβάσιμες γενικότητες αυτό εδώ το άρθρο!..Δηλαδή όποιος τολμήσει να εκφράσει γνώμη στην Ελλάδα, δημόσια, πρέπει αναγκαστικά να "διψάει" να γίνει ο επόμενος "εθνικός μας καλλιτέχνης"; Ε ας κλειστούν όλοι στο καβούκι τους τότε, να ακούμε μόνο τους Τράγκες από τα τηλεπαράθυρα. Είναι τόσο μα τόσο άσχετες/άκυρες οι γενικευμένες κατηγοριοποιήσεις σας σε αυτό το άρθρο. Η απόγευση; Η απόλυτη μιζέρια, ζήλεια και μισαλλοδοξία...μιζέρια!
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, το κυπριακό τραύμα και η... ΦλαμουριάΠαίζαμε μπάλα σε μια κατασκήνωση πάνω στα βουνά, όταν ακούσαμε φωνές και ουρλιαχτά: ένα παιδάκι από τις πολύ μικρές τάξεις, είχε πέσει πάνω σε μια λεπτή γλάστρα, η οποία σπάζοντας μπήκε στο πόδι του και τώρα το αίμα πεταγότανε με τόση πίεση που μας είχε σοκάρει...Από σύμπτωση, εκείνη τη μέρα είχε επισκεφτεί την κατασκήνωση ο πατέρας ενός παιδιού που ήτανε γιατρός και ο οποίος μόλις είδε τη φάση, έτρεξε αμέσως, μας απομάκρυνε, έσκισε το μανίκι από το πουκάμισό του, το τύλιξε γύρω από το λεπτό ποδαράκι, ψηλά στο μηρό, στρίμωξε την πένα του κι άρχισε να σφίγγει το κόμπο με όση δύναμη είχε...Από τη μύτη του γιατρού έτρεχε... νερό το οποίο πέφτοντας άρχισε να καθαρίζει το αίμα γύρω από την πληγή του παιδιού, κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, αφού, εμείς για να ιδρώσουμε τρέχαμε μία ώρα μέσα στο λιοπύρι, ενώ ο γιατρός κατάφερε να γίνει μούσκεμα μέσα σε ένα δυο λεπτά, και τι έκανε, δηλαδή, απλώς έσφιξε την πένα και σταμάτησε την αιμορραγία. Σιγά, τον κόπο, μονολογούσα επί χρόνια, ο αδαής...Όταν όμως, προ ετών έλαβα μαθήματα Πρώτων Βοηθειών για να αντιμετωπίζω τις επιληπτικές κρίσεις της Μαρία-Φωτεινής, τότε συνειδητοποίησα ότι η γλάστρα είχε κόψει την βασική αρτηρία τού ποδιού και πως αν ο γιατρός εκείνο το απόγευμα δεν είχε κάνει ό,τι έκανε, το παιδί θα πέθαινε από αιμορραγία, μέχρι να το κατεβάσουμε από τα κατσάβραχα και να το πάμε στο νοσοκομείο... Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν, μετά το πρώτο Διάγγελμα και το βλακωδέστατο "όχι" της Βουλής μας, μάθαμε ότι η Λαϊκή Τράπεζα αιμορραγούσε εδώ και οκτώ μήνες, χάνοντας "αίμα" έντεκα δισεκατομμυρίων (1,8 δις που με ψευδείς βεβαιώσεις υπέκλεψε από τη Βουλή, και άλλα 9 δις που πήρε κυφά από τον ELA κρυφά και με τη συνενοχή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου).Αυτή η οικονομική αιμορραγία εν τέλει κατέστεψε το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα και ώθησε την Κύπρο στην Χρεοκοπία, αφού, την ώρα της ευθύνης δεν βρέθηκε κανείς υπεύθυνος να δέσει το κυπριακό τραύμα. Η ευθυνοφοβία και η ανευθυνότητα που ανατίναξαν το Μαρί, ανατίναξαν εν τέλει και την οικονομίας μας και το μέλλον των παιδιών μας. Σημειωτέον ότι η ευθυνοφοβία και η ανευθυνότητα είναι εγγεγραμμένες στο DNA της κυπριακής διοικητικής φιλοσοφίας. Για παράδειγμα, το Αρχηγείο της Αστυνομίας δεν λογοδοτεί στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (!), ούτε η Διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας στο Υπουργείο Οικονομικών (!), ούτε η Διεύθυνση της Μέσης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας (!) κοκ. Ο καθένας με το φέουδό του...Όσο για τον Αλκίνοοο Ιωαννίδη και τα όσα δήθεν πρωτότυπα και επαναστατικά γράφει περί των οικιών ημών "που κλαίγαμε το ΄74, και τις... επαύλεις που κλαίμε τώρα", το μόνο βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, αφού συγκρίνει ένα... βουκολικό εξιδανικευμένο δηλαδή ανύπαρκτο παρελθόν, με τη ρουτίνα τής σύγχρονης εκχρηματισμένης και αστικοποιημένης Κύπρου.Του αφιερώνω λοιπόν κι εγώ το... γερμανικό παραδοσιακό άσμα "Η Φλαμουριά", για να μη νομίζει ότι δεν... κατανοώ τον πόνο του...Στη βρύση τη βουνίσιασιμά είν’ η φλαμουριά,στον ίσκιο της καθόμουννα ονειρευτώ συχνά.Εχάραζα στη φλούδαονόματα ιεράκαι πάντα εκεί γυρνούσασε λύπη ή σε χαρά.Μια μέρα ταξιδεύωσε μέρη μακρινά,περνώ να χαιρετήσωστερνά τη φλαμουριά.Βουΐζαν τα κλαδιά τηςσαν να μου κράζαν:"Ω, κοντά μου πάντα μείνε,θα βρεις γαλήνη εδώ".Μακριά τώρα στα ξέναδεν έχω την χαράπου ένοιωθα εκεί πάνω,κοντά στη φλαμουριά.Στο νου μου πάντα μένειτο ολόχαρο χωριό,στ’ αυτιά μου ακούω πάντα:"Θα βρεις γαλήνη εδώ".Με αισιοδοξία,Κάπαhttp://parakeimena.blogspot.com/
Δεν μπορώ να σας καταλάβω...Όταν οι καλλιτέχνες, κάθε μορφής, είναι "μούγκα στη στρούγκα" παραπονιέστε γιατί δεν παίρνουν θέση. Όταν παίρνουν θέση και εκφράζουν τις απόψεις τους δημόσια, πάλι παραπονιέστε.Όσο για τον Μ. Θεοδωράκη πρέπει να είναι πολύ κολακευτικό για εκείνον που ακόμη θεωρείται στα 87 του χρόνια «εθνικός» καλλιτέχνης σε νεαρή σχετικά ηλικία...Συγκρίνοντας τις απόψεις του άρθρου με αυτές του Μ. Θεοδωράκη, έτσι πρέπει να είναι.Νεαρότερος ηλικιωμένος πολλών γερασμένων νεαρών...
φυσικά ούτε αναφέρεται η εισβολή επίσης. αααχ τι ασχημο μέρος η πραγματικότητα. Με βάση τα παραπάνω αντιμετωπίζω το άρθρο ως αυτό που είανι: wishful προσωπικό thinking χωρίς καμια σχέση και αξία με μια μη σολιψιστική πραγματικότητα.
"Δεν θεωρώ χρήσιμους τους «εθνικούς καλλιτέχνες» και τους λοιπούς γκουρού, εναλλακτικούς και mainstream, «συμβιβασμένους» και «ασυμβίβαστους». Όταν θεωρείς αυτονόητο πως κάποιοι πρέπει να ασχολούνται με σένα, το έργο και τις απόψεις σου, όταν δεν διερωτάσαι «Μα, γιατί με ρωτά ο δημοσιογράφος όλα αυτά τα πράγματα; Ποιον μπορεί να ενδιαφέρουν;», όταν δίνεις μια συνέντευξη σαν την παρούσα, χωρίς την ενοχή πως ο αναγνώστης χάνει τον χρόνο του διαβάζοντάς σε, είσαι χαμένος. Γίνεσαι σημαντικότερος του έργου και της ύπαρξής σου και ζημιώνεις τον εαυτό σου και τους άλλους." Πηγή: www.lifo.grhttp://www.lifo.gr/mag/features/3329
Αντί να διαβάσα το άρθρο, έκλεψα ομολογώ.Έκανα ένα search τα αρχικά της λέξης "αποί-κια,κιοκρατία" κλπ. ο συγγραφέας λοιπόν μέσα σε ένα άρθρο εκατοντάδων λέξεων ... για την Κύπρο, ξεχνάει να αναφέρει μια έστω φορά την λέξη ή παράγωγο αυτής.Παράλειψη ή στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας; Μια μη πραγματικότητα περιγεγραμμένη σε άρθρο;Ότι καθοριστικό γεγονός για τη Κυπριακή ταυτότητα είναι ο αντιαποικιακός αγώνας του που ευωδόθηκε μόλις το 1960 δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα του αρθογράφου.Πραγματικότητα ή αυτοαναφορικότητα λοιπόν;
ΔΕΝ καταλαβαίνω με ποια λογική τίθεται το συγκεκριμένο ερώτημα, που αποσκοπεί αυτή η κατηγοριοποίηση ανθρώπων που θέλουν να εκφραστούν ΚΑΙ πολιτικά. Το πρόβλημά μας δεν είναι να βρούμε το νέο εθνικό τραγουδιστή-που ατυχέστατα υπήρξε ο Νταλάρας, και ατυχέστατα αναζητάται ένας νέος-αλλά να βρούμε τι λαός θέλουμε να είμαστε και τι πολιτικούς να ψηφίζουμε ...
Μάλιστα... Και τι ακριβώς θέλετε από έναν καλλιτέχνη ; Να μην έχει άποψη ; Να μην παίρνει θέση ; Να γράφει τα τραγουδάκια του και τέλος ; Ωραία που τα λέτε κυριε Στόγια...
Το πρώτο που κάνει ο "εθνικός καλλιτέχνης" είναι να χαιδέψει αυτιά, για ιδιοτελεείς σκοπούς..Εξ΄ορισμού λοιπόν, το κείμενο του Αλκίνοου απέχει πάααααρα πολύ από τέτοιες προθέσεις, εκτός αν διαβάσαμε άλλο κείμενο!Το μόνο που με κάνει να μην δίνω ιδιαίτερη σημασία σε τόσο αβάσιμες κρίσεις, είναι πως ο ίδιος ο Αλκίνοος θα γέλαγε τόσο πολύ, που κάποιος νομίζει πως θέλει να γίνει εθνικος καλλιτέχνης..
Συμφωνώ 100% με το κείμενο. Ο Αλκίνοος μου αρέσει καλλιτεχνικά πολύ. Ίσως όχι όσο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (άλλος μεγάλος επαναστάτης, anyway), όχι όσο ο Αγγελάκας, όχι όσο ο Πορτοκάλογλου, αλλά μου αρέσει πολύ.Ο καθένας έχει τις απόψεις του για την πολιτική και την κοινωνία, δεκτό και κατανοητό. Αλλά ας πάψουν να συνοδεύουν τις απόψεις τους με φαμφάρες και ηρωισμούς που δικαιολογούνται ούτε από τις περιστάσεις ούτε από την εν γένει παρουσία τους.Μπορείς να είσαι αντισυστημικός, αριστερός,αναρχικός, δεξιός, φιλελεύθερος, νεοφιλελεύθερος, κομμουνιστής κτλ χωρίς να γίνεσαι γραφικό νούμερο.Το καταφέρνει τόσο απλά και εύκολα ο Πορτοκάλογλου που δεν βλέπει μπροστά του Ναζί, κατακτητές, μοχθηρούς Ευρωπαίους κτλ. Που βλέπει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, χωρίς να γίνεται πολιτικά δεικτικός και γραφικός.Το καταφέρνει ο Αγγελάκας, που έχει πολύ πιο ακροαριστερές απόψεις από τον Αλκίνοο, αλλά εκφράζεται με σοβαρότητα, χωρίς λεονταρισμούς και εθνικοπατριωτικές κορώνες.Ο Αλκίνοος δυστυχώς δεν το καταφέρνει. Και είναι κρίμα γιατί και αυτός, όπως και ο Θανάσης, είναι σοβαροί καλλιτέχνες. Φυσικά δεν παύει να μου αρέσει λιγότερο επειδή διαφωνώ μαζί του για το ύφος των απόψεών του, ας αποφύγουμε τέτοιους συνειρμούς, είναι άκυροι και περιττοί.Τώρα το ότι πούλησε το viral του...ε....κι ο Τράγκας πουλάει, κι ο Βαξεβάνης, κι ο Γλέζος και τόσοι άλλοι τέτοιοι.
το πούλησε..?Αν ψάξετε λίγο τη δισκογραφία του θα βρείτε ουκ ολίγες αντίστοιχες αναφορές για την κυπριακή αλλά και την ελληνική κοινωνία, πολλά χρόνια πριν από το σημερινό τέλμα!Και επίσης έχω μια ειλικρινή απορία και για την απάντηση σου αλλά και για το κείμενο..Ηρωισμοί??Φαμφάρες??Το μόνο που ίσως να έχει λογική, είναι πως μπερδεύεται τις έννοιες αυτές με τη συναισθηματική φόρτιση..
"μπερδεύετε" εννοείς.Όχι, δεν μπερδεύω τις έννοιες. Μίλησα για το καλλιτεχνικό του έργο, είμαι fan, πόσο πιο σαφής να είμαι. Έχω όλους τους δίσκους του. Είναι σαφές ότι ακούω Αλκίνοο;;
Σωστός για το ορθογραφικό!Το αν ακούς ή ακούω δεν απασχολεί ιδιαίτερα κανέναν. Το ερώτημα μου όμως παραμένει και αλήθεια θα ήθελα να μου απαντήσεις..Τι είναι ηρωισμός, φαμφάρα στο κείμενο?Ποιοι Ναζί και μοχθηροί Ευρωπαίοι?Σε ρωτάω γιατί ειλικρίνα, είναι σα να σχολιάζεις ένα άλλο κείμενο!Για τον Θανάσση συμφωνώ, και που και που θα ήταν ενδιαφέρον να ακούγαμε την άποψη του για κάποια θέματα!!
Βρε Δρακουλά μου ,με το συμπάθειο δηλαδή ,αλλά σήμερα σε έχω πετύχει δύο φορές να υποστηρίζεις ,ότι πιο συντηρητικό και νεοφιλελευθερο.Δικαίωμα σου. Όμως αυτοί που μισούν τους ανθρώπους ,μισούν και τον εαυτό τους.Κοίτα το.
Aδικο για τον Αλκινοο το αρθρο.Χωρις να διεκδικει περγαμηνες αυθεντιας,εκφραζει υην γνωση και τις ανησυχιες του για τον τοπο καταγωγης του,που τον γνωριζει πιο καλα απο μας.Αλλοιμονο αν δεν το εκανε..