Ελεύθεροι κατακτημένοι. Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Ελεύθεροι κατακτημένοι. Του Αλκίνοου Ιωαννίδη Facebook Twitter
44

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια.

Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα.

Γίναμε ό,τι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας.

Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.


Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

Πηγή: alkinοοs.gr

Αρχείο
44

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

18 σχόλια
το απιστευτο ειναι οτι ΟΛΟΙ οσοι σχολιογραφουν εχουν αποδεχτει οτι η καταρρευση αε (τραπεζων)-εστω και στο κυριαρχο πλαισιο που παιζουν στον χρηματοοικονομικο καπιταλισμο-ειναι ταυτοχρονα κατταρευση μιας χωρας!
Αγαπητέ Αλκίνοε,Είμαι 24χρονος Κύπριος φοιτητής στην Αθήνα, όπως υπήρξες κάποτε κι εσύ. Αποτελούσες ανέκαθεν για μένα αξιόλογη προσωπικότητα. Παρακολουθώ από κοντά την πορεία σου ως μουσικού, και με προσοχή διαβάζω τους προβληματισμούς και τις απόψεις σου όπως τις διατυπώνεις σε συνεντεύξεις και άρθρα, καλή ώρα. Το τελευταίο σου άρθρο με τίτλο “Ελεύθεροι Κατακτημένοι”, με προβλημάτισε έντονα κι αφού το διάβασα αρκετές φορές, αποφάσισα δημόσια να εκθέσω κάποιες παρτηρήσεις μου στα όσα λες. Γενικά ομιλούντες, βρήκα το άρθρο σου σε μεγάλο βαθμό χαμένο στην αοριστία, συχνά αντιφατικό και επικίνδυνα βυθισμένο σ' έναν άκρατο ρομαντισμό. Θα εξηγήσω αναλυτικά τι εννοώ. Κατ' αρχάς ολόκληρο το άρθρο διαχέται από τη νοσταλγία ενός απολεσθέντος όμορφου και βαθιά ανθρώπινου παρελθόντος, που έρχεται σε αντίφαση με ένα πεζό, απρόσωπο και στιγματισμένο από την παντοδυναμία του χρήματος παρόν. Αναφέρεσαι σε “τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων", όπου “αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα”. Αναφέρεσαι σε ψεύτικους γάμους, χωρίς “από καρδιάς ευχή”, χωρίς “αινίγματα”. Λες ότι “αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωρού με το σκυλάδικο”, “τον έρωτα με το στριπτιζάδικο”. Και παραθέτεις μιαν όμορφη ειλικρινή ιστορία, όπου παιδάκι πήγες κι έπαιξες τύμπανο στην κερκίδα της αντίπαλης ομάδας. Θα συμφωνήσω πως ναι, κάναμε το χρήμα αφεντικό, αφεθήκαμε στον νεοπλουτισμό και στο αρχοντοχωριατιλίκι, αλλά γιατί αυτή η υπερβολή, αυτή η ισοπέδωση, αυτή η εύκολη απλούστευση των πάντων; Ποιος ο λόγος να καταφεύγεις σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν και να ξορκίζεις ένα δαιμονοποιημένο παρόν; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι παππούδες μας ήταν πιο ανθρώπινοι από εμάς; Ότι οι καλημέρες τους ήταν αληθινές κι ότι υπήρχε ανάμεσά τους αλληλεγγύη; Οι κοινωνίες αλλάζουν. Η ανθρώπινη φύση όχι. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Στα χωριά δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους; Δεν ζηλεύαν; Δεν σκοτώνονταν για τα χωράφια και τις περιουσίες τους; Κι οι γάμοι τους, επειδή είχαν όμορφα γλέντια (που στο μυαλό μας περιβάλλονται από ένα νοσταλγικό φαντασιακό περίβλημα) πάει να πει πως ήταν πιο αγαπητικοί και πιο ουσιαστικοί; Πόσοι γάμοι συμφωνήθηκαν από τα πεθερικά πριν καν γεννηθεί το ζευγάρι; Πόσοι άντρες ξυλοκοπούσαν τις γυναίκες τους ή τις είχαν σαν δούλες; Ποιος σου μίλησε γι' αυτές τις αγγελικά πλασμένες κοινωνίες, γεμάτες αγνούς κι άγιους ανθρώπους;Όσο για την ειλικρινή κι όμορφη ιστορία των παιδικών σου χρόνων, όσο κι αν είναι αληθινή και συγκινητική, αφορά εσένα και τον παιδικό κόσμο σου. Να σου θυμίσω ότι τον ίδιο ακριβώς καιρό, οι μεγάλοι – χωρισμένοι σε μακαριακούς και γριβικούς - βγάζαν πιστόλια και πυροβολούσαν τον αδερφό τους που ήταν στην αντίπερα όχθη της παράνοιας. Αλλά και με το παρόν; Γιατί τόσο μίσος; Μήπως οι Κύπριοι σήμερα δεν συγκινούνται με τους ωραίους στίχους; Ξεχνάς ποια γενιά σε αγάπησε και σε ανάδειξε; Εσένα και τα τραγούδια σου; Μιλάς για ψεύτικους γάμους. Δε θα 'λεγα όχι. Αλλά δεν μπορείς να με πείσεις πως δεν υπάρχει σήμερα αγάπη. Ή ότι υπάρχει λιγότερη από παλιά. Λες κι είναι η αγάπη ποσότητα χημική που μετριέται στον αέρα. Η γενιά σου κι η γενιά μας, πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία μετά από αιώνες, έρχεται αντιμέτωπη τόσο απροκάλυπτα με τα συναισθήματά της. Είναι αυτό που λες “της λείπουν τα αινίγματα”; Ίσως. Έτσι, όμως, συχνά γίνεται πιο ειλικρινής, πιο συνειδητή και πιο ουσιαστική. Δεν είναι το (όμορφο ή ξενέρωτο) γλέντι που κάνει το γάμο, όπως ακριβώς δεν είναι το ράσο που κάνει τον παπά. Γίνεσαι, στ' αλήθεια, πολύ άδικος όταν λες πως ο έρωτας αντικαταστάθηκε από το στριπτιζάδικο, αν και – ομολογώ – λεκτικά κάνεις ωραία αντίθεση και πείθεις. Ναι, μας λείπει η ποίηση στην καθημερινότητα, μας λείπει η αίσθηση της ομορφιάς. Ναι, φερόμαστε δουλοπρεπώς σε κουλτούρες που δεν μας πάνε και δεν τις κοιτάμε στα ίσα από κόμπλεξ κατωτερότητας. Αλλά, προς Θεού, η επιστροφή στην ιδέα ενός ανύπαρκτου παρελθόντος δεν είναι λύση. Η επιστροφή στο παρελθόν είναι ακριβώς αυτό: πισογύρισμα. Μου φαίνεται πως έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σ' ένα ωραιοποιημένο παρελθόν, επειδή φοβόμαστε ν' αντιμετωπίσουμε το ατελές της ανθρώπινης μας φύσης. Αποφεύγουμε να μάθουμε την πραγματικότητά του, ακριβώς επειδή μας αρέσει να φαντασιωνόμαστε και να ελπίζουμε σ' ένα παρομοίως τέλειο μέλλον. Ακροβατούμε από τη μιαν αυταπάτη στην άλλη, ενώ στα χέρια μας κρατούμε ένα παρόν που πρέπει να μας φανεί ολότελα σιχαμερό, ώστε να το μισήσουμε, να το εξοβελίσουμε και να πορευθούμε καθαροί στο φωτεινό μέλλον, που φωταγωγείται απ' το υπέροχο παρελθόν. Η ανασφάλεια μάς οδηγεί στην απλούστευση. Και πού καταλήγουμε; Σ' ένα φαύλο κύκλο απογοητεύσεων, σ' ένα οδοιπορικό παλινδρομήσεων, γιατί το τέλειο που ονειρευτήκαμε παραμένει πάντα άπιαστο. Και κάπως έτσι κατρακυλάμε πάλι στη διαφθορά σαν να 'ναι η μοίρα μας.Στη συνέχεια προχωράς σ' ένα εγκώμιο του “όχι”, που έδωσε, λες, “νόημα στη δημοκρατία”, που για λίγο θύμισε πως “οι εκπρόσωποι εκπροσωπούν πράγματι”. Λες, κάνοντας μάλλον ηρωικούς συνειρμούς, πως δημιουργεί “προηγούμενο”, πως “σηματοδοτεί, καθορίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό”, πως με λίγα λόγια γράφει ιστορία. Καμαρώνεις που αυτό το “όχι” περιφρόνησε τους “λογικούς λογιστές” και λέχθηκε “ενστικτωδώς”, “χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική”. Πάλι θα διαφωνήσω. Αυτό ακριβώς που μας λείπει είναι ο καθαρός νους, η λογική, η κριτική σκέψη, η σοβαρότητα. Κι αυτό που θα πρέπει ν' αποβάλουμε είναι ακριβώς τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, τις σπασμωδικότητες, τον ακατάσχετο συναισθηματισμό και τον παραλογισμό που τον συνοδεύει. Ναι, οι εκπροσώποι για μια στιγμή εκπροσώπησαν πράγματι: Εκπροσώπησαν τον λαό τους που δεν ερευνά πριν αποφασίσει, που δεν έχει καθαρή πολιτική σκέψη, που ακόμα ψηφίζει με κριτήριο το επώνυμό του. Σκεφτήκαν σοβαρά πριν ορθώσουν περήφανα το ανάστημά τους; Μελέτησαν τα ενδεχόμενα; Βρήκαν εναλλακτικές λύσεις; Αν όχι, τότε το “όχι” τους θα μείνει στην ιστορία μάλλον σαν ηλίθιο παρά σαν ηρωικό.Δεν ξέρω από πότε το ελληνικό φρόνημα συνδυάστηκε μ' αυτή τη συναισθηματικά φορτισμένη παρορμητικότητα. Να σου θυμίσω μόνο πως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι έβαλαν τις βάσεις του ορθού λόγου κι η δημοκρατία τους βασιζόταν στην ελεύθερη σκέψη και το διάλογο, κι όχι στις ψευτοπαληκαριές. Κι οι εθνικοί απελευθερωτικοί αγώνες, είτε του '21 είτε του '55 – '59, πέτυχαν όχι επειδή βασίστηκαν στη νεανική “ελληνική” τρέλα των αγωνιστών, αλλά γιατί υπήρχαν κάποια μυαλά πίσω που οργανώναν με καθαρή σκέψη και σύνεση, και κατεύθυναν αυτή την τρέλα.Μου φαίνεται τόσο αντιφατικό να λες: “Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης (...) μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”.” Είναι σαν να λες: “Αυτοί οι άνθρωποι ήταν παράλογοι. Κι όμως είπαν ένα παράλογο όχι!” Μα βέβαια, αφού ήταν παράλογοι. Τέλος, πάλι αυτή η τόσο αλλόκοτη τάση υπερβολής που δεν ξέρω, αλήθεια, από πού πηγάζει και πού αποσκοπεί – αν αποσκοπεί κάπου. Και μαζί της η αντιφατικότητα: “Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. (...) Και φοβόμαστε. (...) Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.” Εμείς δεν είμαστε “οι αρχοντοχωριάτες, οι απρόσωποι, οι γυμνοί, οι υποταγμένοι, οι εξαρτημένοι, οι ανέραστοι, οι ανίεροι”; Πώς στο τέλος καταλήξαμε τόσο σκληραγωγημένοι, τόσο ηρωικοί; Και τελοσπάντων, αλήθεια, πότε πεινάσαμε; Πότε κρυώσαμε χρόνια (!); Εμείς; Ποτέ. Ούτε η γενιά μου, ούτε η γενιά σου, ούτε η προηγούμενη γενιά. Τι παρηγοριά είναι αυτή απ' το παρελθόν – πάλι – φερμένη; Αν η ιστορία του τόπου μας και των προγόνων μας είναι στοιχειωμένη από κατακτήσεις και πόνο πα' να πει είμαστε κι εμείς έτοιμοι ή, ακόμα χειρότερα, μοιρολατρικά καταδικασμένοι να μπορούμε να υπομείνουμε πόνο; Όχι. Για άλλη μια φορά το πίσω κοίταγμα δεν είναι λύση. Είναι μάλλον καταδίκη.Λοιπόν; Να ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο που καλούμαστε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη κι είναι τρομακτικά αληθινό: το πρόσωπο της ευάλωτης ανθρώπινης φύσης μας. “Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου”, όπως λες. Κι η ευάλωτη φύση μας μαθαίνει πια ότι δεν μπορεί να τρέφεται με μύθους κι απολυτοποιήσεις. Τα λεφτά είναι μέσο. Απ' τα πιο ισχυρά μέσα για την ευτυχία μας. Δεν είναι όμως από μόνο του ευτυχία. Πλέον δεν θα μπορούμε να καυχιόμαστε για τη λιμουζίνα και τη σπιταρόνα μας: ξέρουμε πια πόσο εύκολα χάνονται αυτοκίνητα και σπίτια. Δεν μπορούμε, όμως, ούτε να προσφεύγουμε σε παρελθοντικές φαντασιώσεις και γεννήματα του συναισθηματισμού. Να σου θυμίσω άλλωστε – κι αυτό θα σε τρομάξει – πως αυτή ακριβώς η εξιδανίκευση του παρελθόντος και της ιδέας του είναι που τρέφει τους “βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα»” που τόσο αποστρέφεσαι. Η καταφυγή στο μύθο δεν είναι λύση. Τη λύση δεν τη δίνει η άγνοια και η φαντασία, αλλά η αλήθεια και η γνώση – ή έστω η γνώση της άγνοιας. Ας γίνουμε πιο συνετοί. Ας μάθουμε ν' ακούμε, να διασταυρώνουμε απόψεις, να σχηματίζουμε άποψη, ν' αναζητούμε την αλήθεια. Η αίσθηση της αδυναμίας ας μην μας φέρει κοντά λόγω κοινού μίσους και αγανάκτησης προς ορατούς κι αόρατους εχθρούς, αλλά λόγω ταπείνωσης και συμπόνιας. Το πλήγμα ας μας κάνει πιο σώφρονες, όχι φαντασιόπληκτους και τσαμπουκάδες.Με εκτίμηση
αξίζεις περισσότερα μπράβο απ' αυτά που μπορώ να σου δώσω. πάντως, μην τον ξεσυνερίζεσαι τον αλκίνοο. μέχρις εκεί φτάνει, όχι παραπέρα. το βλέπεις από τη δουλειά του.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, το κυπριακό τραύμα και η... Φλαμουριάhttp://parakeimena.blogspot.com/2013/03/blog-post_2001.htmlΠαίζαμε μπάλα σε μια κατασκήνωση πάνω στα βουνά, όταν ακούσαμε φωνές και ουρλιαχτά: ένα παιδάκι από τις πολύ μικρές τάξεις, είχε πέσει πάνω σε μια λεπτή γλάστρα, η οποία σπάζοντας μπήκε στο πόδι του και τώρα το αίμα πεταγότανε με τόση πίεση που μας είχε σοκάρει...Από σύμπτωση, εκείνη τη μέρα είχε επισκεφτεί την κατασκήνωση ο πατέρας ενός παιδιού που ήτανε γιατρός και ο οποίος μόλις είδε τη φάση, έτρεξε αμέσως, μας απομάκρυνε, έσκισε το μανίκι από το πουκάμισό του, το τύλιξε γύρω από το λεπτό ποδαράκι, ψηλά στο μηρό, στρίμωξε την πένα του κι άρχισε να σφίγγει το κόμπο με όση δύναμη είχε...Από τη μύτη του γιατρού έτρεχε... νερό το οποίο πέφτοντας άρχισε να καθαρίζει το αίμα γύρω από την πληγή του παιδιού, κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, αφού, εμείς για να ιδρώσουμε τρέχαμε μία ώρα μέσα στο λιοπύρι, ενώ ο γιατρός κατάφερε να γίνει μούσκεμα μέσα σε ένα δυο λεπτά, και τι έκανε, δηλαδή, απλώς έσφιξε την πένα και σταμάτησε την αιμορραγία. Σιγά, τον κόπο, μονολογούσα επί χρόνια, ο αδαής...Όταν όμως, προ ετών έλαβα μαθήματα Πρώτων Βοηθειών για να αντιμετωπίζω τις επιληπτικές κρίσεις της Μαρία-Φωτεινής, τότε συνειδητοποίησα ότι η γλάστρα είχε κόψει την βασική αρτηρία τού ποδιού και πως αν ο γιατρός εκείνο το απόγευμα δεν είχε κάνει ό,τι έκανε, το παιδί θα πέθαινε από αιμορραγία, μέχρι να το κατεβάσουμε από τα κατσάβραχα και να το πάμε στο νοσοκομείο... Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν, μετά το πρώτο Διάγγελμα και το βλακωδέστατο "όχι" της Βουλής μας, μάθαμε ότι η Λαϊκή Τράπεζα αιμορραγούσε εδώ και οκτώ μήνες, χάνοντας "αίμα" έντεκα δισεκατομμυρίων (1,8 δις που με ψευδείς βεβαιώσεις υπέκλεψε από τη Βουλή, και άλλα 9 δις που πήρε κυφά από τον ELA κρυφά και με τη συνενοχή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου).Αυτή η οικονομική αιμορραγία εν τέλει κατέστεψε το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα και ώθησε την Κύπρο στην Χρεοκοπία, αφού, την ώρα της ευθύνης δεν βρέθηκε κανείς υπεύθυνος να δέσει το κυπριακό τραύμα. Η ευθυνοφοβία και η ανευθυνότητα που ανατίναξαν το Μαρί, ανατίναξαν εν τέλει και την οικονομίας μας και το μέλλον των παιδιών μας. Σημειωτέον ότι η ευθυνοφοβία και η ανευθυνότητα είναι εγγεγραμμένες στο DNA της κυπριακής διοικητικής φιλοσοφίας. Για παράδειγμα, το Αρχηγείο της Αστυνομίας δεν λογοδοτεί στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (!), ούτε η Διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας στο Υπουργείο Οικονομικών (!), ούτε η Διεύθυνση της Μέσης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας (!) κοκ. Ο καθένας με το φέουδό του...Όσο για τον Αλκίνοοο Ιωαννίδη και τα όσα δήθεν πρωτότυπα και επαναστατικά γράφει περί των οικιών ημών "που κλαίγαμε το ΄74, και τις... επαύλεις που κλαίμε τώρα", το μόνο βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, αφού συγκρίνει ένα... βουκολικό εξιδανικευμένο δηλαδή ανύπαρκτο παρελθόν, με τη ρουτίνα τής σύγχρονης εκχρηματισμένης και αστικοποιημένης Κύπρου.Του αφιερώνω λοιπόν κι εγώ το... γερμανικό παραδοσιακό άσμα "Η Φλαμουριά", για να μη νομίζει ότι δεν... κατανοώ τον πόνο του...Στη βρύση τη βουνίσιασιμά είν’ η φλαμουριά,στον ίσκιο της καθόμουννα ονειρευτώ συχνά.Εχάραζα στη φλούδαονόματα ιεράκαι πάντα εκεί γυρνούσασε λύπη ή σε χαρά.Μια μέρα ταξιδεύωσε μέρη μακρινά,περνώ να χαιρετήσωστερνά τη φλαμουριά.Βουΐζαν τα κλαδιά τηςσαν να μου κράζαν:"Ω, κοντά μου πάντα μείνε,θα βρεις γαλήνη εδώ".Μακριά τώρα στα ξέναδεν έχω την χαράπου ένοιωθα εκεί πάνω,κοντά στη φλαμουριά.Στο νου μου πάντα μένειτο ολόχαρο χωριό,στ’ αυτιά μου ακούω πάντα:"Θα βρεις γαλήνη εδώ".Με αισιοδοξία,Κάπα
Για να μην παρεξηγηθω ο κυριος Ιωαννιδης ειναι ενας εξαιρετικος τραγουδιστης-τραγουδοποιος σε πολλα σημεια ειναι απολυτα σωστος...Το θεμα μου ομως δεν ειναι αυτο,το θεμα μου ειναι εκφρασεις οπως "...και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά)..." οπως επισης "...Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα..." .Συγγνωμη μιστερ αλλα: 1) γιατί τραγουδας στα ελληνικα και οχι στην καλυτερη μορφη αυτων δηλαδη στα κυπριακα; 2)Ωραια πετας τις σποντες σου για την Ελλαδα αλλα παραμενει αδιαμφισβητητο γεγονος το οτι συμμαθητες μου ελληνοκυπριοι στο σχολειο θυμοντουσαν την καταγωγη τους στην τριτη λυκειου κ εδιναν εξετασεις στην Κυπρο περνωντας σε σχολες που με τους βαθμους τους στην Ελλαδα δεν θα τις εβλεπαν ουτε με το κυαλι...εις βαρος ποιου?3)Γιατι να υπηρετησω στην Κυπρο την θητεια μου ενω ΔΕΝ ειμαι κυπριος αλλα ειμαι ελληνας,εκτος αν η Κυπρος ειναι Ελλαδα οποτε εκει ειμαι λαθος εγω, αλλα απο οτι θυμαμαι εχουμε αλλη σημαια,αλλο συνταγμα κτλ... το μονο που εχουμε ιδιο ειναι την γλωσσα...ε λοιπον με την λογικη αυτη μηπως και οι Αμερικανοι ειναι Αγγλοι;4)Γιατι οι Ελληνοκύπριοι δεν υπηρετουν υποχρεωτικα στον ελληνικο στρατο αφου αν δεν θελουν δεν ειναι υποχρεωμενοι να υπηρετησουν στον κυπριακο δεδομενου οτι ειναι γεννημενοι και κατοικουν στην Ελλαδα; 5)Οταν η κυπριακη οικονομια ανθιζε ποια η συνεισφορα της στην Μαμα Ελλαδα;6)Αυτο ειναι το ευχαριστω σε μια χωρα που τα παιδια της πολεμησαν και σκοτωθηκαν για να υπερασπισουν Κυπριακα εδαφη;7)Δεν κρατησε αρκετα το παραμυθι να θυμουνται οτι ειναι Ελληνες ή Κυπριοι αναλογα με τα συμφεροντα τους;Μπορει λοιπον εμεις να μην ειπαμε οχι γιατι δεν ειχαμε κανει τα κουμαντα μας με την Ρωσια αλλα ΕΓΩ ποτε δεν ειπα οτι ειμαι Κυπριος επειδη με συνεφερε...Ειμαι ΕΛΛΗΝΑΣ με τα ολα τα στραβα μου και ειμαι περηφανος για αυτο...ουτε δεξιος,ουτε αριστερος,ουτε εθνικιστης ουτε φασιστας ουτε τιποτα απλα ΕΛΛΗΝΑΣ
ακριβώς οτι περιγράφει ισχύει ,για το θέμα του οχι αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι έστω για μια στιγμή,φάνηκε οι πολιτικοί να εκφράζουν την κοινή γνώμη και το κοινό αίσθημα -κάτι που δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ .Ωστόσο εγώ δεν το περίμενα για την κρίση οτι θα έρθει ,είχα όνειρα για μια καλή δουλειά και άνετη ζωή .Τώρα θα πρέπει να βάλω πολύ νερό στο κρασί μου ,όσον αφορά τα όνειρά μου ..Αυτό που με θυμώνει και με απογοητεύει είναι που ακόμα κυριαρχούν οι ξιπασμένοι νεοέλληνες που ακόμα το μυαλό τους έχει κολλήσει στη λογική της αρπαχτής και του lifestyle και του εύκολου κέρδους και αντι να εκλείψει το είδος, η χώρα ερημωνει απο μυαλά καινέους ..
Καλλιτέχνη μουΣτο νησί ,όπως κι εδώ άλλωστε στην παραμάνα σας, ξεχάσατε εδώ και καμιά 25 χρόνια μερικές λέξεις...όπως.....αυτάρκεια (αφήσατε τη γή σας να μην παράγει τίποτα αγροτικό και κτηνοτροφικό)-Σπαρτιατικοποίηση (σας πλάνεψε η κατανάλωση από κάθε τι που έλαμπε,θέλατε να μοιάσετε τα ζώα της άλλης στάνης ...τους καλαμαράδες-κανένα κράτημα, καλά νάναι οι τράπεζες)-ξεχάσατε το φιλοκαλούμε μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμε άνευ μαλακίας.....και φυσικά ήρθε ο αναμενόμενος λογαριασμός...λίγο δίσπεπτος αλλά θα το συνηθίσετε αποσυνδεόμενοι από μεγαλοϊδεατικά σύνδρομα αυτοκρατοριών κλπ-κλπ, θα προσγειωθείτε στην πεζή πραγματικότητα του μόχθου και της απόκτησης τίμιου χρήματος, καιρός είναι να συμαζευτείτε από τη διακίνηση ναρκωτικών-απο το ξέπλυμα μαύρου παρά -από την διακίνηση μουρδέλων εξ ανατολικής ευρώπης και ρωσίας και προπαντός να σταματήστε τις κακές (sic) παρέες όπως εδώ>>>Girls, dirty money and the fall of Russia's playground in the sunBy SUE REIDPUBLISHED: 23:25 GMT, 22 March 2013 | UPDATED: 13:46 GMT, 23 March 2013 Special report from Sue Reid in Cyprushttp://www.dailymail.co.uk/news/article-2297820/Girls-dirty-money-fall-Russias-playground-sun.htmlΥπομονή αν δουλέψετε τίμια και αποβάλλετε τους μεγαλοϊδεατισμούς .....ενδέχεται νάναι πάλι δικά σας.
"η βλακεία σου είναι άπειρη,όπως και το σύμπαν.... για το οποίο όμως δεν είμαι σίγουρος."Πόσο γελοίο ακούγεται οταν το "λες" σαν δικό σου...Εντωμεταξύ, σου λέει "είσαι βλάκας" και του λες "ναι συμφωνώ απόλυτα.. είσαι βλάκας".Πόσο χρονών είσαι και κάνεις "καθρεφτάκι"?Είσαι πιο σκλάβος κι απ τους σκλάβους και φαίνεται απο μια πρόταση σου.. "θα προσγειωθείτε στην πεζή πραγματικότητα του μόχθου και της απόκτησης τίμιου χρήματος"Και για να σε προλάβω... στο δικό μου δε χωράει στο δικό σου κολυμπάει..
Αλοίμονο εάν οι αποφάσεις για τα σοβαρά λαμβάνονταν με γνώμονα συναισθηματισμούς επί παντός επιστητού παπαρολογούντων και όχι τα κριτήρια των ειδικών ( : λογικών λογιστών ).
Βαρεθηκα τις φιλολογιες.Ο ανθρωπος δεν αλλαζει,αν ησουν ανηθικος πριν τη κριση θα παραμεινεις και μετα.Αν ησουν βρωμερο κομματοσκυλο θα προσπαθησεις να βρεις τροπους να επιβιωσεις και θα κοιτας την παρτη σου.Αμαν πια με τις ιστορικες αναδρομες και τους ανθρωπους που ξεχναν την ιστορια τους κλπκλπκλπ. Ο ελληνας κιολας που συνηθισε στη σκλαβια 400 χρονια σιγα μην αλλαξει...δεν υπαρχει ελπιδα.Ας το παρουμε αποφαση να τελειωνουμε πια.
ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αφήσουμε τις ψυχαναλύσεις και ασχοληθούμε λίγο με την πολιτική. Δεν υπάρχει κανένα θετικό στοιχείο όταν εξαθλιώνονται ολόκληροι λαοί, επειδή πρέπει να σωθεί μια τράπεζα. Η περίπτωση της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, αποδεικνύει πως ό,τι μας υποσχέθηκαν για παράδεισο ήταν απλά μια κρεατομηχανή. Αφήστε τους να μας κάνουν κιμά και αναγάγετε σε κυρίαρχο το ότι μια μαντάμ και ένας σερ, αναγκάζονται να θυμηθούν τον φτωχό και σοφό παππού τους. Όσους δεν ξέχασαν ποτέ τον φτωχό και σοφό παππού τους, επειδή πάντα πάλευαν για το μεροκάματο και τώρα παλεύουν για τα ψίχουλα, τι μπορεί να βοηθήσει η ψυχανάλυση για μικροαστούς;! Το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής σε ένα βάρβαρο μέτρο απέτρεψε τα άλλα βάρβαρα μέτρα εναντίον του κοσμάκη; έχει κάποια διαφορά η άμεση εκτέλεσή σου από ένα παρατεταμένο μαρτύριο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο; Γιατί θα πρέπει να χαίρομαι που μου δίνουν την ευκαιρία να διαλέξω τον τρόπο που θα πεθάνω;! Για το δικαίωμα στη ζωή θα μιλήσουμε ποτέ;!!
Σε πολλά σημεία του κειμένου θα συμφωνήσω, όπως και στο ότι ο κ. Ιωαννίδης είναι ένας σεβαστός και άξια καταρτισμένος καλλιτέχνης, αλλά δεν μπορώ θα την πώ την κακία μου. Καταλάβετε πως το "ΟΧΙ",που με τόση υπερηφάνια διατυμπανίζετε,δεν ήταν για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Κυπριακού λαού αλλά τις ρώσικες καταθέσεις. Είπατε το "ΟΧΙ" και την επομένη τρέξατε στον Πούτιν να ζητήσετε ανταλλάγματα. Επομένως δεν μπορείτε να μιλάτε για μια ηρωική στάση, για ένα ακόμη ηρωικό ΟΧΙ. Όσο για τους Ελλαδίτες που έβριζαν τα παιδιά των Κυπρίων που έμπαιναν χωρίς εξετάσεις στα ελληνικά πανεπιστήμια, η μαμά Ελλάδα τα στήριξε αφήνοντας έξω τα δικά της παιδιά. Και τελειώνοντας για κάποιους καταξιωμένους επιστήμονες όπως επίσης και καλλιτέχνες που δραστηριοποιούντε στον ελλαδικό χώρο ας τιμούμε το ψωμί που τρώμε από την ψωροκώσταινα.
@rareware : Δεν είμαι σίγουρος αν είμασταν πολλοί. Στην αρχή της δεκαετίας του 90 όσοι είχαμε μυριστεί τον καπνό από τη φωτιά που ερχόταν, είμασταν πολύ λίγοι και πολύ "γραφικοί" για τους περισσότερους στο Ελλαδιστάν - που τότε ζούσαν την έλευση της Κωστοπουλικής Νιρβάνα.Ο Αλκίνοος καλά τα γράφει. Λίγο πιο ρομαντικά και πιο λυρικά απ'ότι βολεύει τους "τεχνοκράτες". Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι την τελευταία τετραετία παρατηρούμε σταθερά την άνοδο μιας νέας θρησκείας: του τεχνοκρατισμού. Σύμφωνα με αυτή τη θρησκεία, και για άλλη μια φορά, κάποιοι σ'αυτή την κοινωνία θα γίνουμε και πάλι οι "γραφικοί" επειδή δεν μπορούμε να δούμε την τελειότητα στην οποία μας οδηγούν οι τεχνοκράτες.Καιρός να ξυπνήσουμε αμφότεροι. Και οι μεν πρέπει να καταλάβουν ότι δεν τρώμε κουτόχορτο και οι δε να καταλάβουμε ότι τα λόγια δεν είναι πια αρκετά.
Πολύ ωραίο κείμενο, μέχρι τη μέση μάλιστα συνυπογράφω την κάθε τελεία. Από εκεί κι έπειτα όμως, διαφωνώ. Το ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής δεν ήταν ένα ηρωικό ΟΧΙ. Ήταν το: "ΟΧΙ δεν θέλουμε να μας πάρετε το τρόπο ζωής μας" και αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής έχω την αίσθηση ότι κατακεραυνώνει ο συγγραφέας στην αρχή του κειμένου του.
Από μερικούς βουλευτές το ΟΧΙ μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ηρωικό (πες με ονειροπόλο αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι έχουν αξίες ακόμη), οι περισσότεροι κατάλαβαν το πολιτικό κόστος που θα είχε ένα ΝΑΙ στη καριέρα τους σαν πολιτικοί....
Σε εμένα πάντως θύμισε αυτό:http://youtu.be/W2y-JEFX4FkΠαρεμπιπτόντως τον Αλκίνοο τον συνάντησα κάποια στιγμή (το 1999) στην γνωστή σε όλους μας Ι.Μ. Βατοπεδίου. Από ότι θυμάμαι ο ηγούμενος ήταν ο πνευματικός του. Δεν κάνει και καμία κριτική ο Αλκίνοος και προς αυτή την πλευρά;
Αλκίνοε, σ' αγαπώ και σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις και διασώζεις το ΝΟΗΜΑ. Οι υπόλοιποι -ψευδορεαλιστές- μπορούν να μείνουν στην εσαεί φτώχεια και αγνωσία τους, αφού δεν καταλαβαίνουν καν τι έχει παιχτεί σε "ρεαλιστικό" επίπεδο.
Δεν χρειαζομαστε καλλιτεχνες και ψευδορομαντικους την σημερινη εποχη για να μας λυσουν τετοια προβλημαυα .Ωραια να λεει καποιος ,που προφανως δεν θα αντιμετωπισει αυτα τα προβληματα ,οτι καλυτερα το ΟΧΙ ακομα και αν πεινασουμε,κατακτηθουμε,απομονωθουμε γιατι τα περασαμε και παλαιοτερα αυτα.Δεν ξερω τι ειναι καλυτερο ,το ΝΑΙ η το ΟΧΙ ,δεν ειμαι ουτε οικονομολογος ουτε διπλωματης αλλα οι κοινωνιες πρεπει να αλλαζουν και να πηγαινουν μπροστα,οχι να ξαναζουν τα ιδια νομιζοντας οτι μπορουν να τα αντιμετωπισουν επειδη τα αντιμετωπισαν παλαιοτερα.Αυτες οι λογικες δημιουργουν φαυλο κυκλο και καταδικαζουν λαους να ξαναζουν την ιστορια τους .
Εμενα μου φαινεται ακαταλαβιστικο το να απορριπτουμε το τι λεει καποιος επειδη "δεν θα αντιμετωπισει αυτα τα προβληματα" (και γιατι οχι;). Αυτο βεβαια ακυρωνει και ολες τις αποψεις των πολιτικων.Με το δευτερο κομματι ευκολα συμφωνει κανεις, μονο που ειναι μια αοριστολογια: τι εννοουμε με το "πρεπει να αλλαζουν οι κοινωνιες και να πηγαινουν μπροστα"; Οι κοινωνιες αλλαζουν ετσι κι αλλιως, αργα ή λιγοτερο αργα, δεν ειναι σκοπος αλλα χαρακτηριστικο τους. Η αλλαγη απο μονη της ειναι ουδετερη, ουτε θετικη ουτε αρνητικη. Στη συγκεκιμενη περιπτωση δε, το διλημμα μαλλον δεν ειναι να πανε μπροστα ή πισω, αλλα μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.
Ειδαμε και τους προοδευτικους πως υπερτερουν των ρομαντικων.. δε νομιζω πως οτι συμβαινει γινεται για την προοδο της κοινωνιας αλλα μαλλον για την προοδο ορισμενων προοδευτικων προς την ατομικη τους προοδο... προοδος προοδου ω προοδε
Λοιπόν αρκετά με αυτές τις βλακείες "Ωραια να λεει καποιος ,που προφανως δεν θα αντιμετωπισει αυτα τα προβληματα ,οτι καλυτερα το ΟΧΙ ακομα και αν πεινασουμε,κατακτηθουμε,απομονωθουμε γιατι τα περασαμε και παλαιοτερα αυτα"Τι πάει να πει ότι αυτός δε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα; Φίλους δεν έχει; Συγγενείς; Ανθρώπους που αγαπά; Μόνο το τομάρι του; Πότε θα σταματήσει αυτή η γελοιότητα "μη μιλάς γιατί εσύ δε θα πεινάσεις". Ο Ιωαννίδης είναι καλλιτέχνης. Ούτε πολιτικός ούτε τεχνοκράτης, ούτε τραπεζίτης. Έχει πατρίδα και έχει κάθε δικαίωμα να την πονάει, ακόμα και αν έχει μερικά λεφτά παραπάνω απ' το μέσο όρο. Η Κυπρός, όπως και η Ελλάδα, για δεκαετίες καταστραφήκαν. Η δικιά μου γενιά των τριαντάρηδων είναι επισήμως χρεοκοπημένη και διαλυμένη. Εμείς θα σηκώσουμε το αφόρητο βάρος της ανοικοδόμησης της ιστορίας μας, σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Και δυστυχώς μόνοι.Δεν είναι τα λεφτά και τα "πράματα". Είναι η ψυχή μας που έχει χρεοκοπήσει. Και ουσιαστικά γι' αυτό μιλάει ο άνθρωπος. Ξαναδιάβασε το και σταμάτα να επιχειρηματολογείς σαν κακιασμένος γέρος. Και συγγνώμη για την επίθεση, αλλά σου αξίζει.
Η αποψη ενος φτωχου ανθρωπου ειναι πιο σοβαρη.Χωρις καταθεσεις σε τραπεζα,χωρις τα χρηματα που εχει βγαλει ο καθε καλλιτεχνης.Δεν μπορω να παρω σοβαρα εναν ανθρωπο που λεει οτι η γενναιοτητα και το οχι ειναι πιο σπουδαια απο την φτωχια οταν ο ιδιος πιθανοτατα δεν θα την υποστει.Ειναι εντελως ανευθυνο και εκ του ασφαλους,τζαμπα γενναιοτητα.
"Η αποψη ενος φτωχου ανθρωπου ειναι πιο σοβαρη.Χωρις καταθεσεις σε τραπεζα,χωρις τα χρηματα που εχει βγαλει ο καθε καλλιτεχνης. Δεν μπορω να παρω σοβαρα εναν ανθρωπο που λεει οτι η γενναιοτητα και το οχι ειναι πιο σπουδαια απο την φτωχια οταν ο ιδιος πιθανοτατα δεν θα την υποστει."Κουιζ για δυνατους λυτες: ποιος θα υποστει το προβλημα απο το κουρεμα των καταθεσεων;Σωστα! Αυτος που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ. Φιλε discordian, σταματα τις απεραντολογιες της σχολης Βενιζελου, γιατι χανεσαι τοσο που δεν καταλαβαινεις τι γραφεις.
Χρησιμοποιει α πληθυντικο ο γραφων οποτε δε νομιζω να αποστασιοποιει τον εαυτο του απο την πραγματικοτητα της κοινωνιας που περιγραφει... δικη μου αναγνωση, διαψευστε με αν δεν ισχυει. Και επισης αλλο το θεμα προοδου της κοινωνιας που εθηξες και αλλο το αν πιστευεις οτι ενας καλλιτεχνης (που σεν ξερω αν γνωριζεις το ποιον του και το ποθεν εσχες του) εχει δικαιωμα να εκφερει αποψη...
Τα ίδια παπαγαλάκια και στη ΚΥΠΡΟ και στην ΕΛΛΑΔΑ. Θα μας κατηγορήσουν πάλι για την πλαστή ευημερία που ζήσαμε και θα υποστηρίξουν ξανά ότι τώρα πρέπει να τιμωρηθούμε.
Η Κύπρος υπέστη μία εισβολή (από τους Τούρκους) που της στέρησε το 65%, των ξενοδοχείων της, το 87% των υπό ανέγερση τουριστικών εγκαταστάσεων της, το 40% των σχολικών κτηρίων της, το 41% των κτηνοτροφικών μονάδων της, το 48% των εξαγωγικών προϊόντων της, και το 56% των παραλιών της.Τι έπρεπε να κάνουν οι Ελληνοκύπριοι, ύστερα απ ολα αυτά; Πώς θα επιβίωναν χωρίς πόρους και βιομηχανία; Αφού τότε οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» επέτρεψαν στους Τούρκους να αρπαξουν παρακολουθώντας αμέτοχοι το έγκλημα, πώς αυτός ο λαός θα άντεχε αν δεν ακολουθούσε ένα οικονομικό μοντέλο με τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και τις τράπεζες; Μοντέλο ανάπτυξης απόλυτα επιτυχημένο έως πρόσφατα!Άλλωστε ο λόγος των προβλημάτων της προήλθε από την υπερέκθεσή της στα ομόλογα της Ελλάδας και το PSI, δηλαδή εξαιτίας της απαίτησης των Γερμανών να συμμετέχουν οι πιστωτές στο κούρεμα των ομολόγων. Άν δεν υπήρχε το PSI μια χαρά θα ήταν το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου!
Φίλε Discordian, μιλάς για κοινωνίες που πρέπει να αλλάζουν και να πηγαίνουν μπροστά, αλλά δε βλέπεις πως αυτές οι κοινωνίες εμμένουν σε ένα σύστημα το οποίο συνεχώς καταρρέει και ξαναχτίζεται, με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά (βλέπε κραχ, great depression, παγκόσμιοι πολέμοι κτλ., δε θα αναλύσω). Για αυτό το φαύλο κύκλο δεν έχει κανείς να πεί τίποτα? Η κοινωνία δηλαδή κατ'εσένα πρέπει να "προχωφήσει μπροστά" (κάτι που για μένα σημαίνει αποξένωση και ατομικισμός) αλλά να συνεχίσει να προσκυνεί ένα οικονομικό σύστημα το οποίο έχει πλέων αποδειχθεί ότι είναι ανεπαρκές και καταστροφικό για το λαό