Ο Νίκος Χατζόπουλος ανεβάζει ένα από τα θεατρικά έργα της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά.

Ο Νίκος Χατζόπουλος ανεβάζει ένα από τα θεατρικά έργα της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά. Facebook Twitter
Η κυκλικότητα είναι έννοια-κλειδί στη δραματουργία, καθώς ποτέ κανείς δεν νικάει για πάντα, ούτε μπορεί να εξουσιάζει για πάντα, και κάποτε οι έσχατοι έσονται πρώτοι... Φωτό: Ελεονώρα Λύτρα
0



Γνωστή κυρίως για την ποίησή της (διακεκριμένη εκπρόσωπος της γενιάς του '70), η Μαρία Λαϊνά έχει ασχοληθεί και με τη θεατρική γραφή. Στην έκδοση απάντων των θεατρικών της (εκδ. Αιγόκερως) συμπεριλαμβάνονται οκτώ έργα. Ένα από αυτά είναι το Ένα... δύο... τρία που με τον σαφώς πιο επιτυχημένο τίτλο Η Πασιέντζα εντάχθηκε στο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών.

Όσο ζεις, δεν μπορείς παρά να παίζεις και η ανατροπή είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο του παιχνιδιού.


Εκ πρώτης όψεως, ανακαλεί το Τάβλι του Κεχαΐδη. Σύντομα αντιλαμβάνεσαι, ωστόσο, ότι το έργο της Λαϊνά αντιστέκεται στη ρεαλιστική αληθοφάνεια (της συνομιλίας δύο ανδρών, εκ των οποίων ο ένας ρίχνει πασιέντζες και ο άλλος τον παρακολουθεί) και στη λεκτική κυριολεξία. Υποψιάζεσαι τα «νοήματα» που κυκλοφορούν ανάμεσα στις γραμμές – αφήνονται μετέωρα στο έλεος της αμφισημίας/πολυσημίας των λέξεων και της ετοιμότητας των θεατών να αναγνωρίσουν ότι κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων υπάρχει μια μαύρη τρύπα: Νόημα δεν υπάρχει. Είναι, άλλωστε, επίμονο το μοτίβο του διαφεύγοντος Νοήματος στο έργο της Λαϊνά κι ένα από τα έξοχα κείμενά της, ένας σπαρακτικός μονόλογος, έχει τίτλο ακριβώς αυτήν τη λέξη: Το Νόημα (εκδ. Καστανιώτη). Ο Κεχαΐδης απομακρύνεται, ο Μπέκετ καταφθάνει.


Ο Νίκος Χατζόπουλος, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει την Πασιέντζα, δοκίμασε με τον Αργύρη Ξάφη και τον Κώστα Βασαρδάνη (ο ίδιος ο σκηνοθέτης κρατάει τον μικρό, αλλά καταλυτικό ρόλο του Αγνώστου) διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας, ώσπου να καταλήξει στη λύση της μάσκας. Η μάσκα λειτουργεί ως ενισχυτής θεατρικότητας: ο ρεαλισμός αποκλείεται και η σκηνή ορίζει απολύτως τους όρους πρόσληψης της δράσης. Τα πρόσωπα γίνονται μορφές και οι «απλοϊκοί» τους διάλογοι αποκτούν άλλη διάσταση – ενισχύεται η υποφώσκουσα ένταση αλλά και η κωμικότητά τους. Η κυκλικότητα είναι έννοια-κλειδί στη δραματουργία, καθώς ποτέ κανείς δεν νικάει για πάντα, ούτε μπορεί να εξουσιάζει για πάντα, και κάποτε οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Σε τι; Πού; Δεν έχει σημασία. Όσο ζεις, δεν μπορείς παρά να παίζεις και η ανατροπή είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο του παιχνιδιού.

Νίκος Χατζόπουλος
Η πασιέντζα
της Μαρίας Λαϊνά
20-23 Ιουνίου
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ
Φρυνίχου 14, Πλάκα
(Μετρό: Ακρόπολη)
210 3222464 /
210 3236732
www.theatro-technis.gr

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ