Να μην ξανατελειώσει ποτέ το καλοκαίρι,
να είναι πάντα ο γκιόνης ο Χριστός
και το κουνούπι ο διάβολος
και η Παναγία η σαύρα του Δεκαπενταύγουστου
και να μην έχει σύννεφο
να κάτσει
ο Παντοκράτορας
Νά 'χουνε πάντα γεύση από καρπούζι
με μέλι τα χείλη της,
να λιώνει το μωσαϊκό
στο άγγιγμά τους
(να μην ξανασφιχτεί το στομάχι της)
Κι ο ήλιος να κάψει σύσσωμο
το αστικό φασισταριό,
που ασελγεί στα όνειρά μας
κάθε φθινόπωρο
στους προθαλάμους ιατρείων,
εκεί που αρθρώνεται συνήθως
η πιο χυδαία ερώτηση,
κύμα να σπάσει τους πάγκους
κι ο κάθε κατεργάρης να μείνει στη θάλασσα.
Να μην ξανατελειώσει ποτέ το καλοκαίρι,
κι ας μην υπάρξει επόμενο...
17.09.09
Π.Ε. Δημητριάδης - Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών, Ποιήματα 2000-2010
σχόλια