Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Βασίλη Σελιμά

Αγαπώ το σινεμά, τα soundtracks, τις διαφορετικές αισθητικές του κάθε σκηνοθέτη. Είναι ένα ωραίο ταξίδι, να μπορείς να ξεφεύγεις από το παρόν σου και να επιλέγεις κάθε φορά έναν διαφορετικό προορισμό. Η σχέση μου λοιπόν είναι άκρως συναισθηματική κι ενώ υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες που θα τις κατέτασσα στις αγαπημένες μου πάντοτε επιστρέφω σε εκείνες που τις έχω συνδέσει με αγαπημένα μου πρόσωπα και καταστάσεις που έχω ζήσει.

http://selimas.com/

Schidler's List του S. Spielberg

Ήμουν περίπου 10 χρονών όταν την είδα. Είναι η πρώτη ταινία που είδα σε κινηματογράφο, τον μοναδικό εκείνη την εποχή στο Αγρίνιο, παρέα με τον πατέρα μου. Κάπου έχω ακόμη κρατημένα τα εισιτήρια. Θυμάμαι την αίσθηση όταν καθήσαμε απέναντι από την οθόνη, την σιγή μέσα στο σινεμά, μυστηριακή κατάσταση.

Φύγαμε από το σινεμά φέροντας μέσα μας τις ενοχές του Σίντλερ(Λίαμ Νίσον) που δεν κατάφερε να σώσει περισσότερες ψυχές.

Alice του Jan Svankmajer

Όταν ήμουν φοιτητής συνήθιζα κάθε εβδομάδα να βλέπω 5-6 ταινίες, κυρίως ανεξάρτητο σινεμά. Για τους μυημένους , στο βιντεοκλαμπ ΑΖΑ στην Θεσσαλονίκη μπορούσες να βρεις όποιον τίτλο σε ενδιέφερε να δεις. Κάπως έτσι προέκυψε η Αλίκη. Ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που είδα από τον Svankmajer. Αρρωστημένη ατμόσφαιρα( είναι εξάλλου χαρακτηριστικό του), υποφωτισμένη και εφιαλτική. Την επόμενη κιόλας μέρα δανείστηκα την ψηφιακή ενός φίλου μου και άρχισα να φτιάχνω μια μικρού μήκους με την τεχνική του stop motion..

Πάντως μετά την Αλίκη του Svankmajer ο Τιμ Μπάρτον φαντάζει μικρός.

The Eternal Sunshine of a Spotless mind του Michel Gondry

Τι είναι ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις; Να τα σβήσεις όλα γιατί δεν αντέχεις τον άλλον, γιατί δεν αντέχεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Είχα συγκλονιστεί. Φοβερή ταινία , με τον naïve σουρεαλισμό του Gondry και το εκπληκτικά ευρηματικό σενάριο του Κάουφμαν. Πίσω από την μιζέρια ,την αινιγματική ατμόσφαιρα και τα δυσεπίλυτα προβλήματα υπήρχε μια υποβόσκουσα αισιοδοξία.

Ναι ρε παιδάκι μου, αυτός είναι ο έρωτας.

Andrei Rublev του A. Tarkovsky

Η ποίηση του Ταρκόφσκι θα με συγκινεί πάντοτε. Η γνωριμία μας έγινε ένα μεσημέρι μετά από ένα μάθημα στην Ιστορία της Τέχνης όταν ένας συμφοιτητής μου την πρότεινε και από τότε οι εικόνες του με συντροφεύουν κάθε φορά.

Που η ζωή μου ή η ζωγραφική μου φτάνουν σε κάποιο αδιέξοδο.

Βenny's Videos του Michael Haneke

Ο Χάνεκε ήταν και είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Η συγκεκριμένη ταινία υπήρξε η αφορμή για πάρα πολλές συζητήσεις με φίλους... Ο Benny είναι εκεί για να επιβεβαιώσει την βία που φέρει μέσα του, δολοφονεί το κορίτσι δίχως συναίσθημα. Μια βία που δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς γιατί και πως γεννιέται σε ένα τόσο ευνοικό περιβάλλον.

Από τις ταινίες που με έκαναν να προβληματιστώ και να ξαναδώ τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.

La Antena του Εsteban Sapir

Ήταν μια μικρή αποκάλυψη. Την είδα τυχαία στο σινεμά. Λίγο επιτηδευμένη αλλά με ωραία ατμόσφαιρα και μια μεταμοντέρνα αποτύπωση του βωβού κινηματογράφου με αναφορές στον σουρεαλισμό και τον εξπρεσιονισμό. Ένας ωραίος τρόπος να παίρνεις αβανγκαρντ στοιχεία και να τα κάνεις mainstream.

Και ωραίες μουσικές!

La Lettre του Michel Gondry

Είμαι στο αεροπλάνο και πηγαίνω Αγγλία στον αδερφό μου, η μπαταρία έβγαζε δεν έβγαζε 30 με 40 λεπτά. Οι επιλογές από τον σκληρό οδηγούσαν στην μόνη ταινία μικρού μήκους. Το άγχος της αλλαγής του χρόνου στο millennium, ο πιτσιρικάς με το κεφάλι φωτογραφική μηχανή, το δωμάτιο σκοτεινός θάλαμος και η πρώτη γνωριμία με τον Μ. Gondry.

Το βλέμμα του Οδυσσέα του Θ. Αγγελόπουλου

Η δεύτερη ταινία που είδα από Αγγελόπουλο. Σύγχρονη Οδύσσεια, η οδύσσεια του βλέμματος του κινηματογραφιστή. Μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντική είναι η σύνθεση της εικόνας .

«Μωρή φύση...πάρε ένα μπισκότο» ο μονόλογος του Βέγγου τα είπε όλα για την σύγχρονη Ελλάδα.

Let the right one in του Tomas Alfredson

Πρώτο ραντεβού με το κορίτσι μου για σινεμά στο Ααβόρα. Αρχικά όταν συνειδητοποίησε ότι είναι θρίλερ άρχισε να δυσανασχετεί.. τελικά η ερωτική ιστορία κάλυψε τα αίματα από την πιτσιρίκα βαμπιρ. Το μαλλί του μικρού Όσκαρ μοναδικό, το χειμωνιάτικο τοπίο σε συνδυασμό με τις ωραίες ερμηνείες έφτιαξαν μια ωραία ταινία.

Για την ιστορία.. δεν ξαναείδαμε θρίλερ από τότε. :-)

Τhe Elephant Man του David Lynch

Μπορεί να θεωρείται από τις πιο mainstream ταινίες του Lynch αλλά θεωρώ ότι είναι ένα μικρό αριστούργημα. Ο καθωσπρεπισμός έρχεται σε κόντρα με την διαφορετικότητα και όλοι γίνονται εκμεταλευτές του ανθρώπινου πόνου. Το κλείσιμο με το Adagio for strings πάντοτε με διαλύει συναισθηματικά...

( I am not an animal.. I am a human being)