Πάρε την τρίτη του Σεπτέμβρη
μου και δωσ' μου την δόση μου!
(νεοπασοκικό δημώδες)
Σήμερα 3 του Σεπτέμβρη είναι η επέτειος της ιδρυτικής διακύρηξης του ΠΑΣΟΚ, του περίφημου συμβόλαιου με το Λαό κατά τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν χρειάζεται νομίζω να επισημάνω τις κυκλωνικές μεταλλάξεις του κινήματος που αφού κατάφερε (όπως χρεωκοπημένα τα κατάφερε μεταχειριζόμενο τα πολυποίκιλα ελληνικά σύνδρομα) την πρώτη 80ς οκταετία να ανασύρει μικροαστικά στρώματα από την πολυετή δεξιά καταπίεση και να τα επανατοποθετήσει στο προσκήνιο, μετά σταδιακά μεταλλάχθηκε σε κλωβό εξουσιαστικής αναπαραγωγής και φαύλου κομματισμού.
Τις στρεβλώσεις του και τις αγκυλώσεις του άλλωστε τις διαπιστώνουμε καθημερινά, όχι μόνο εμείς αλλά και όσοι έχουν την ατυχία από την διεθνή σκηνή να συνεργάζονται μαζί του. Παρακολουθώντας λοιπόν -έναν καταμαυρισμένο από τις διακοπές- ΓΑΠ στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ με αφορμή τη συμπλήρωση 37 χρόνων από την ίδρυση του κινήματος να προσπαθεί να συνεγείρει με έναν λόγο-συνοθύλευμα τα καραβοτσακισμένα στα ΔΝΤικα βράχια οράματα του πασοκικού ακροατηρίου δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πως κάπως έτσι κλείνουν οι ιστορικοί κυκλοί.
Άλλοτε ως τραγωδίες, άλλοτε ως κωμωδίες και άλλοτε όπως στην περιπτωσή μας ως όπερα-bufa. Εχοντας και εντελώς νωπή στη μνήμη μας τη χθεσινή περφόρμανς του έτερου πράσινου τενόρου Ευάγγελου, ο οποίος αφού κούνησε (λέει) επιδεικτικά για ακόμη μια φορά το δάκτυλο στην Τρόικα επισειώντας της το ανυποταχτό(ν) του ζυγού μας στη σύνεντευξη τύπου που έδωσε μετά αποφάσισε να μας αποδείξει πόσο μπορχεσιανός (sic) ρήτορας είναι κάνοντας τόσο χορογραφήμενες λεκτικές γαργάρες που η Πίνα Μπάους θα πάθαινε εμφραγματικό επεισόδιο από την επιχειρηματολογημένη τιποτολογία του.
Όλα αυτά τα άρρωστα κομματικά μικρή σημασία θα είχαν από τη στιγμή που η χώρα λόγω των συνθηκών και των συγκυριών δε θα ήταν αναγκασμένη να βρίσκεται στα δικά τους χέρια προς ανάνηψη. Δυστυχώς για όλους μας βρίσκεται όμως και σε συνάρτηση με την ευρύτερη διεθνώς δύσκολη συγκυρία το μίγμα χειροτερεύει από μέρα σε μέρα.
Απ' την άλλη σήμερα στις 7 το απόγευμα στο Σύνταγμα ξεκινά ένας νέος αγανακτισμένος κύκλος ύστερα από την αυγουστιάτικη ανάπαυλα. Δεν ξέρω πως θα λειτουργήσει αυτη η δεύτερη φάση (αν και έχω μιαν αίσθηση). Δεν είναι όλα τέλεια, έχει και η αγανακτισμένη πλευρά κάνει τα λάθη της και τις υπερβολές της αλλά αν με ρωτήσεις τι θα διάλεγα (αν ήμουν αναγκασμένος να διαλέξω) ανάμεσα στο υπερεικχειλισμένο θυμικό μιας μάζας που έχει κάθε λόγο να φοβάται και να διαμαρτύρεται και ανάμεσα στην μακιαβελική μανία αλλά και την σκανδαλώδη ανικανότητα ενός πολιτικού προσωπικού με εγκληματικό για την χώρα ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης, θα σου απάνταγα μάλλον με την αγανακτισμένη πλευρά.
Και ας μην συμφωνώ σε όλα μαζί της. Και ας με κατηγορούν πλευρές της πως είμαι υπαλληλίσκος, συστημικά ξεπουλημένος, όχι μαχητικός, όχι καταγγελτικός enough κτλ. Για μένα το πιο σημαντικό μέσα σε όλο αυτό το δυσώδες σύννεφο που επιφέρει η κατάρρευση της φούσκας και η φρενίτιδα που ακολουθεί είναι να διατηρώ την ψυχραιμία μου, να μπορώ να ζυγίζω καταστάσεις και πρόσωπα με όσο πιο cool blood γίνεται, ασχέτως του πολιτικοιδεολογικού τους στρατοπέδου, να αποφεύγω τις δημαγωγικές παρλαπίπες που όλοι θέλουν να ακούσουν και να προσπαθώ να καταδεικνύω τα κενά συνεχώς. Χωρίς αγκιτάτσιες και λοιπές υπερβολές.
Και αυτά που βρίσκονται προ των πυλών δεν είναι καθόλου εύκολα για να τα εκδραματίσουμε δημαγωγικά διαπληκτιζόμενοι μεταξύ μας και υποεκτιμώντας τις καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουμε πολύ σύντομα.
σχόλια