Δύο πράγματα είναι σταθερά στη ζωή.
Η γέννηση και ο θάνατος.
Και τα 2 συμβαίνουν μέσα.
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό καθώς παρατηρούσα το νέο σκηνικό εγχείρημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου να ξετυλίγεται στη σκηνή του Παλλάς το Σάββατο που μας πέρασε, λίγο πριν την έναρξη του κύκλου των παραστάσεων την επόμενη βδομάδα.
Κατά την αποψή μου δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε τι ακριβώς είναι το ΜΕΣΑ. Ο κάθε θεατής που καλείται να εισέλθει στον πυρήνα της συνθήκης του έργου άλλωστε, θα επεξεργαστεί και θα αφομοιώσει τα layers αυτών που συμβαίνουν πάνω στη σκηνή (αλλά και κάτω) εντελώς διαφορετικά.
Και αυτό συμβαίνει τόσο καθοριστικά εδώ γιατί το ΜΕΣΑ, πιο πολύ από όλες τις παραστάσεις του Παπαϊωάννου, ανήκει στον αποδέκτη του, συνομιλεί κατευθείαν μαζί του και περιμένει με τις δικές του προσλαμβάνουσες, τη δική του ατομική ιστορία να καλύψει τα κενά, τα χάσματα, τις ασυνέχειες, να απορήσει, να συγκινηθεί, να θυμώσει, να αδιαφορήσει. Να αφεθεί δηλαδή στη διακίνηση των συναισθημάτων που ενεργοποιεί ένα έργο τέχνης.
Το ΜΕΣΑ αποτελεί ουσιαστικά έναν καθρέφτη που απροσδόκητα ίσως, δίχως να το ζητήσουμε, δίχως να το θελήσουμε από κάποια στιγμή και μετά (και αφού έχουμε γίνει μέρος της τελετουργίας του σκηνικού δρώμενου) φέρνει στην επιφάνεια το (όποιο) καταχωνιασμένο μέσα μας. Τα μυστικά μας. Τη σχέση μας με τα βαθύτερα αισθήματα που κουβαλάει ο καθένας.
Παρακολουθώντας ανθρώπους πάνω στη σκηνή του Παλλάς να αναπαράγουν τη γνώριμη οικιακή κανονικότητα που ακολουθούμε όταν επιστρέφουμε στη βάση μας οι περισσότεροι και παρατηρώντας και ότι συνέβαινε στη πλατεία του θεάτρου μου φανερώθηκε ακόμα μια πτυχή του έργου. Πως είχαμε γίνει και εμείς, κάτω από τη σκηνή μέρος αυτού του ιδιότυπου σκηνικού κύβου του Ρούμπικ.
Σηκωνόμασταν, αλλάζαμε θέσεις και θεάσεις, εναλλασόμασταν ανάμεσα στις αίθουσες του Παλλάς, βγαίναμε έξω και επιστρέφαμε μέσα, συνομιλούσαμε μεταξύ μας ή όχι, ξεδιπλώναμε ατόφιες πτυχές αληθινής ζωής δηλαδή από τη πλευρά μας απέναντι στη παρόμοια σκηνοθετημένη σύμβαση αυτού που συνέβαινε την ίδια ώρα στη σκηνή μέ ένα τρόπο που δημιουργούσε από τη δικιά του πλευρά αντίστοιχης δυναμικής αναταράξεις.
Καθρέφτης και καθρεφτιζόμενος δηλαδή είχαμε βρεί ένα τρόπο χάρη στο “πείραγμα” στη θεατρική συνθήκη που επιφύλαξε ο Παπαϊωαννου (στη μετατόπιση του πλαισίου της παράστασης, αυτή τη συνεχιζόμενη ροή ζωής) να ξεδιπλώσουμε πλευρές μας σε όλο τους το μη επιτηδευμένο μεγαλείο και κάπως να ενώσουμε τις χαραμάδες φωτός που χωρίζει τα 2 σκοτάδια. Της σκηνής και της πλατείας.
Δεν ξέρω αν ο Παπαϊωάννου νιώθει πως πέτυχε αυτό που είχε ως σύλληψη στο μυαλό του. Αυτό που αποκόμισα εγώ ως αίσθηση μετά από 4 ώρες περίπου θέασης (με διαλείμματα, αλλαγές θέσεων, έξοδο για καφέ και είσοδο ξανά) είναι πως η συνθήκη λειτουργεί. Άσχετα απο τις φωτοσκιάσεις και τα σημαινόμενα που ο θεατής θα αφήσει να παρεισφρύσουν.
Το νήμα πιάνεται.
Το ότι βγήκες από τη σπηλιά και περιπλανήθηκες δεν σε απόκοψε από από το ξεκάθαρο περίγραμμα των πραγμάτων (αλλά ούτε και την αβεβαιότητα) που με ελαφρά διαφορετική διάταξη συνεχίζουν να συμβαίνουν.
ΜΕΣΑ σημαίνει να (επιμένεις να) μπαίνεις στον λαβύρινθο.
Και ξαπλωμένος να κοιτάζεις τα σώματα στον ουρανό.
bonustrack:
σχόλια