Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ

Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ Facebook Twitter
34

 

Μέχρι τώρα ξέραμε πως τα ζευγάρια που έχουν αποκτήσει παιδιά, έχουν ένα μεγάλο βραχνά: πώς θα κάνουν σεξ χωρίς να γίνουν αντιληπτά ή έστω πώς δεν θα προκαλέσουν τα παιδιά τους. Λοιπόν, υπάρχουν και οικογένειες που τα άγχη αυτά τα ξεπέρασαν για χάρη της τέχνης.

Και μπορεί να έχουμε δει πόσο σκληρά σεξουαλικά αυτοβιογραφούνται με τις φωτογραφίες τους ο Λάρι Κλαρκ και η Ναν Γκόλντιν, όμως, η περίπτωση του Λι Λιντέαρ είναι εντελώς διαφορετική. Ο ίδιος είναι ένα αγόρι χαμηλών τόνων και γλυκομίλητο, έτσι τουλάχιστον τον περιγράφει η Γκάρντιαν, παρόλο που σε αυτές τις φωτογραφίες περιγράφεται η σχεδόν ακραία σχέση του με τη μητέρα του. Διότι αν δεν είναι ακραία να φωτογραφίζεις τη μητέρα σου την ώρα που κάνει σεξ με τους εραστές της, τότε τί είναι; 

Μια σειρά από αυτές τις φωτογραφίες, οι οποίες εκδόθηκαν σε βιβλίο το 2008, θα παρουσιαστούν σε μια ομαδική έκθεση στην Photographers' Gallery του Λονδίνου. Η Ναν Γκόλντιν μάλιστα επιμελήθηκε μια έκθεσή του το 2009, στο φεστιβάλ της Αρλ, την οποία το κοινό υποδέχτηκε μάλλον σε κατάσταση σοκ.

Γεννημένος το 1976 στο Σιάτλ, ο Λιντέαρ έφυγε από το σπίτι του στα 15 και φοίτησε στην Rhode Island School of Design.

Στη συνέχεια έγινε βοηθός του Λάρι Κλαρκ, από τον οποίο επηρεάστηκε βαθιά.

Η μητέρα του, Τίνα Πίτερσον, υπήρξε το μοντέλο του σε ένα πρότζεκτ που κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια. Οι φωτογραφίες που της τράβηξε την δείχνουν κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, τις περισσότερες φορές με νεαρότερους συντρόφους. Η ζωή της -και δη η σεξουαλική- μπορεί να είναι το μέρος μιας μυθοπλασίας. Η μπορεί απλώς να υπηρετεί το "φωτογραφικό όραμα" του γιου της. 
Σίγουρα, όμως, είναι εξαιρετικά τολμηρή, από πολλές απόψεις. Ή μάλλον από όλες.

Το ερώτημα "τέχνη ή οιδιπόδειο" δύσκολα θα απαντηθεί...

Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ Facebook Twitter
Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ Facebook Twitter
Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ Facebook Twitter
Φωτογραφίζοντας τη μαμά να κάνει σεξ Facebook Twitter

 

Για την ιστορία να σας πούμε ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι οι πιο "ανώδυνες" και λιγότερο προκλητικές από τις δεκάδες που συμπεριέλαβε στο πρότζεκτ του ο Λι Λιντέαρ...

 

34

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
Πολυ ενδιαφερουσες φωτοφραφιες, ωραια αισθητικη, ενεργια και συναισθημα, δυναμη. Συντηριτικο αρθρο ομως... Οσο για το αν ειναι τεχνη η αν ειναι αρρωστο, ενηλικες ανθρωποι ειναι ρε παιδια. Εφ οσον υπαρχει συγκαταθεση, ο καθενας εξερευνει οτι τον εμπνεει. Ολα τα υπολοιπα σχολια εμενα μου ακουγονται απλα παιδικα.
Tο ότι χρησιμοποίησε τη μητέρα του ως μοντέλο μπορεί από την μια μεριά να αποδυναμώνει το έργο (να το περιορίζει στο πεδίο του υποκειμενικού-ψυχολογικού) αλλά από την άλλη μπορεί και όχι. Μπορεί όλη η δύναμη του να αντλείται από το γεγονός ότι το μοντέλο είναι η μητέρα του καλλιτέχνη. Καθώς ένα τέτοιο εγχείρημα μόνο με προσωπικό ρίσκο μπορεί να έρθει εις πέρας, να περπατήσει στα μονοπάτια που το φέρνουν σε απόσταση αναπνοής από το ταμπού. Αν χρησιμοποιούσε ένα άλλο μοντέλο (την μητέρα κάποιου άλλου), τότε δεν θα ήταν παρά μια αναπαράσταση, ένα έργο οχυρωμένο πίσω από την ασφάλεια του μηχανισμού της αισθτικής φόρμας και του θεατρικού στησίματος. Ενώ έτσι το έργο πηγαίνει πολύ πέρα και από την φόρμα του και από το στήσιμο του. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (θεατές) δεν αντέχουν την πίεση που ασκούν επάνω τους έργα τέχνης τα οποία έρχονται τόσο κοντά στο ταμπού, ίσως γιατί έτσι βλέπουν τις ρωγμές, βλέπουν το ότι όπως όλες οι κατασκευές μας που μας προστατεύουν από την παράνοια και μας κοινωνικοποιούν, έτσι και το ταμπού είναι ασταθές καιεύθραυστο. Πως να αντέξεις κάτι τέτοιο; Ακριβώς επειδή αυτά δεν αντέχονται, βρίσκω το όλο εγχείρημα πολύ ενδιαφέρον και λυπάμαι που το άρθρο εστιάζει στο σκανδαλοθηρικό του πράγματος. Το έργο τοu Leigh Ledare μου φαίνεται πιο πολύ σαν εργασία πάνω στο φόβο του Άμλετ (που είναι και φόβος που τον μοιράζονται οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι γιοι), παρά μια προσπάθεια to shock the unshockable. Πιάνοντας το νήμα του Άμλετ και ξετυλίγοντας το ξετυλίγει και τις διάφορες παραμέτρους αυτού του φόβου: ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος πόθος της μητέρας μου (ο πόθος της για ένα παιδί, εμένα, δεν την εξάντλησε ως ύπαρξη, δεν ήμουν εγώ το τέλος της). Φόβος ότι το μέρος από όπου ήρθα δεν μου ανήκει και δεν είναι μόνο για μένα. Ο φόβος αυτός γεννά εκτός από οργή (στον Άμλετ δημιουργική λόγου οργή) και έναν ηδονοβλεπτικο και μαζοχιστικό πόθο: να αντικρίσω αυτό που με τρομοκρατεί (αυτό που πάντα υποψιάζομαι) και του οποίου η απόδειξη θα με καταστρέψει. Αν καταφέρει το έργο να εκμαιεύσει σκέψεις, νέες αγωνίες η και να φέρει στο φως παλιές , αν καταφέρει να προκαλέσει αντιδράσεις πέραν της σκανδαλοθηρίας (και της ηθικολογίας της), πέραν της πανικοβλητης απόρριψης οτιδήποτε θερίζει στα χωράφια του ταμπού (χωρίς να το καταλύει, εδώ βρίσκεται και η ίντριγκα του έργου αυτού, νομίζω), η της standard liberal attitude (ένα έργο τέχνης δεν είναι παρά ένα έργο τέχνης, δεν πρέπει να λογοκρίνεται, κτλ. ) τότε θα έχει επιτύχει. Λυπάμαι που έχασα την ομαδική έκθεση 'Home Truths : Photography, Motherhood and Identity'.
Όλα τέχνη έχουν γίνει πια. Λοιπόν, θα κάνω μία έκθεση ζωγραφικής κι εγώ με πίνακες ζωγραφισμένους με σκατά δικά μου αλλά και φίλων μου. Ελπίζω να μην έχει ξαναγίνει για να κάνει πάταγο μπας και γίνω γνωστός. Θα μυρίζουν λίγο αλλά για την τέχνη πρέπει να υποστείς τα πάντα. Επίσης, θα κάνω μια έκθεση φωτογραφίας με άτομα που σκοτώνονται, φυσικά θα τα σκοτώνω εγώ έτσι ώστε να απαθανατίζω ακριβώς τη στιγμή του θανάτου τους.Δεν είμαι ακραίος φυσικά, είμαι καλλιτέχνης.
Εσύ και αν έχεις αβάσταχτα άλυτα Οιδιπόδεια ! Ακόμη να συνέλθεις, καημένο παιδί, από την διαπίστωση ότι η μητέρα σου επέζησε μετά την γεννηση σου (δηλ. είναι άτομο, πέρα από το γεγονός ότι είναι μητέρα σου). Άκου να ρίξει o Leigh χαστούκια στη μητέρα του επειδή κάνει στοματικό στους εραστές της! Δεν είναι δική του δουλειά ,όπως δεν είναι και δική σου, τι κάνουν αυτές οι γυναίκες, που είναι και μητέρες σας, πέραν της σχέσης τους με τον υιό.
Όταν έκανε η Σεμίνα Διγενή το "Ιστορίες για αγρίους" στον Αντ1, το πρώτο reality στην ελληνική τηλεόραση, όλοι λέγαμε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει γιατί, ποιος Έλληνας θα πήγαινε σε αυτήν την συντηρητική κοινωνία να βγάλει τα απλητά του στην τηλεόραση; Αν κρίνω από αυτό, Ελληνίδα μάνα, σου έχω νέα: κλείδωνε καλά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας το βράδυ!!!
Η ψυχολογία λέει πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποφεύγουμε τις σεξουαλικές σχέσεις αλλά και να βλέπουμε σεξουαλικές πράξεις ατόμων με τα οποία έχουμε μεγαλώσει. Είναι απόλυτα φυσιολογική η αηδία που νιώθουμε και μόνο στη σκέψη αυτής της πράξης (έστω και σε επίπεδο φωτογράφισης). Δεν είναι θέμα συντηρητισμού.
χαχαχαχ, αυτο το σχολιο μου αρεσε πολυ. Η ψυχολογία επισης πριν καμια 10ετια ελεγε οτι οι ομοφυλοφιλοι ειναι αρρωστοι και πρεπει να 8εραπεφτουν, κ λιγο πιο πριν η ψυχιατρικη εκανε ηλεκτροσοκ κ λοβοτομη για να "8εραπευσει" ασ8ενεις. Χρειαζομαστε επιστημονικεσ δικαιολογιες κ εκλογικευσεις για τα ταμπου μας? Δεν μπορουνε να ειναι απλα και κα8ημερινα ταμπου, που εχουμε ολοι μας?
Γιατι ομως ολοι κρινουμε βλεπωντας μονο μεσα απο τα δικα μας γυαλια? Προσωπικα δε θα μπορουσα ποτε να σκεφτω κατι αντιστοιχο για την δικη μου μητερα, αυτο ομως δεν με κανει πιο ηθικο σε σχεση με το φωτογραφο. Το ζητουμενο ειναι να δουμε πισω απο την πραξη, να αναζητησουμε τις ριζες, τις επιρροες και τις αιτιες που οδηγησαν τον φωτογραφο σε αυτο το project. Τοτε θα εχουμε μια ξεκαθαρη αποψη.
Δηλαδή αν ο φωτογράφος σου εξηγούσε τις ρίζες (??), τις επιρροές και τις αιτίες πίσω από αυτό το project, υπάρχει περίπτωση να δεχόσουν ότι, έστω, γι'αυτόν το φωτογράφο, όχι για σένα, δεν είναι άρρωστο, αλλά απλά μια καλλιτεχνική ιδέα?
Καλα τα λες. Στη τέχνη πάντα ασκείται κριτική όμως. Ο καλλιτέχνης εκθέτει τον εαυτο του μέσα απο τα έργα του. Το συγκεκριμένο δε μπορω να το αποκάλεσε τέχνη βέβαια. Ίσως εάν δε γνωρίζαμε πως ήταν μητέρα του να το βλέπαμε αλλιώς. Και για τον καλλιτέχνη και για το "μοντέλο".
Υπαρχουν και ψυχιατροι και ψυχολογοι για αυτη τη δουλεια που λες, δηλαδη να κατσω εγω και να αναζητησω τις ριζες και τι οδηγησε το γιο να κανει τη μανα του Τζενα Τζειμσον...Νταξει ρε παιδια ειπαμε τεχνη αλλα δεν ειναι ολες οι καταστασεις παραδειγματα τεχνης.Για εμενα το συγκεκριμενο παραδειγμα δειχνει ελλειμα εμπνευσης και οχι κατι το πρωτοποριακο, ουτε ταμπου σπαει ουτε ποιοτικες φωτογραφιες δινει.. Μαλλον δεν ξερω απο τεχνη γιατι φαινεται οτι πολλοι ανθρωποι εδω μεσα φαινεται να θελουν να παρουν τη κυρα Κουλα και τον Κυρ Ανεστη φωτογραφιες και μετα να αναζητησουν τα βαθυτερα αιτια της πραξης τους μεσα στην κοινωνικο οικονομικικη κριση που μας μαστιζει, στην ΧΑ και στις θεωριες του Φρουντ..Καλη τυχη με την ερμηνεια σας.