Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, sleeping car
Βροχερό πρωινό Τρίτης, και αφού συναντήθηκα με τις Κυρίες του εικαστικού ρεπορτάζ, επιβιβαστήκαμε στο βανάκι της Costa Navarino.
Στην τετράωρη σχεδόν διαδρομή μας προς τη Μεσσηνία η υπεύθυνη της αποστολής μας είχε εξηγήσει με κάθε τρόπο την φιλοσοφία του μέρους, κάνοντας με να νιώθω ότι πρόκειται να επισκεφτώ ένα μικρό κρατίδιο, με τον φόβο να θέλω να μείνω για πάντα εκεί.
Γήπεδο γκολφ
Στο εστιατόριο
Φτάνοντας, ο καταγάλανος ουρανός δε θύμιζε σε τίποτα το βροχερό πρωινό των Αθηνών. Ένα στρωμένο τραπέζι στο εστιατόριο μας περίμενε και μαζί με αυτό η θέα από το Ιόνιο Πέλαγος, τους ελαιώνες και –από ότι έμαθα αργότερα- την 13η τρύπα του γηπέδου γκολφ. Το μενού ήταν βασισμένο σ' αυτό που λένε δίαιτα ωμέγα, με το κάθε τι να παράγεται μέσα ή πολύ κοντά στην Costa Navarino.
Ο Δημήτρης Αντωνίτσης στο τιμόνι του golf car
Η διαδρομή
Στο σημείο που κανονικά παίρνεις τα κλειδιά του δωματίου σου και ξεκουράζεσαι για ένα δίωρο, επιβιβαστήκαμε στα golf cars για να ξεκινήσουμε την ξενάγηση στον χώρο καταλήγοντας στην έκθεση. Η ραστώνη που είχε ξεκινήσει να με κυριεύει αντικαταστήθηκε από αδρεναλίνη, όταν ο Δημήτρης αποφάσισε να οδηγήσει ο ίδιος το ένα αμαξάκι, αφού πρώτα έπρεπε να μάθει πως γίνεται αυτό.
Οι παιδικοί ξενώνες
Προς την έκθεση
Στην διαδρομή μας για την έκθεση, περάσαμε από το high-tech
διαδραστικό περιβαλλοντικό μουσείο του χώρου, τις νεροτσουλήθρες και τα πανέμορφα δωματιάκια που αναλαμβάνουν να ξεκουράσουν τα παιδάκια από το παιχνίδι. Ενώ είχα αρχίσει για τα καλά να νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια, μπαίνοντας στον χώρο του spa η ενήλικη ζωή με κέρδισε ξανά. Μονάχα μια βόλτα στον χώρο είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πόσο ευεργετική μπορεί να αποδειχθεί μια επίσκεψη εκεί.
Ο πύργος -παρατηρητήριο-πλατφόρμα σύγχρονης τέχνης όπου παρουσιάζεται η έκθεση 60 picks per minute.
Επιβιβαζόμενοι για ακόμα μια φορά στα αυτοκινητάκια μας αφήσαμε πίσω το ξενοδοχείο Romanos για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο Westin και πιο συγκεκριμένα στον πύργο-παρατηρητήριο-πλατφόρμα σύγχρονης τέχνης όπου παρουσιάζεται η έκθεση 60 picks per minute.
Ολόκληρος ο χαρακτήρας της έκθεσης συνοψίζεται στο πρώτο έργο που συναντά κανείς μπαίνοντας στον χώρο, το sleeping car του Διονύση Χριστοφιλογιάννη. Πρόκειται για ένα smart καλυμμένο με κουκούλα αποτελούμενη από σεμεδάκια, ραμμένα και κομμένα στη φόρμα του αυτοκινήτου. Όταν τα έφτιαξε η μητέρα του καλλιτέχνη του τα έδωσε για να «πιάσουν τόπο» και εκείνος βρήκε τον πλέον κατάλληλο τρόπο για να το κάνει πράξη.
O επιμελητής εξηγώντας το concept της έκθεσης
Το χειροποίητο στην τέχνη και δη την εννοιολογική φαίνεται να είναι το κύριο μέλημα του επιμελητή, ο οποίος αντιστρέφει την πορεία από το χειροκίνητο στο μηχανοκίνητο, εστιάζοντας ιδιαίτερα στο σημείο καμπής. Ο τίτλος της έκθεσης 60 picks per minute δηλώνει αυτήν ακριβώς την αλλαγή, τη στιγμή δηλαδή που ο Edmund Cartwright κατασκευάζει τον πρώτο ηλεκτροκίνητο αργαλειό, επιτυγχάνοντας 60 «περάσματα» το λεπτό.
Δημήτρη Αντωνίτσης, Leventi Boucolique
Το δεύτερο έργο έξω από την αίθουσα είναι του Δημήτηρη Αντωνίτση, και θυμίζει πως το πέρασμα από το χειροκίνητο στο μηχανοκίνητο δεν αποτελεί αλλαγή μονάχα στον τρόπο παραγωγής, αλλά αποτέλεσε και τον πυρήνα για την αλλαγή της ταυτότητας μας, θέμα που ξεκίνησε να απασχολεί από το 1836 με το χαρακτικό του Ludwig Kollnberger, που απεικονίζει τη μεγάλη αίθουσα του καφενείου χωρισμένη στα δύο, με τους alafranga από τη μία πλευρά και τους alagreca από την άλλη.
Μία τραπεζαρία αποτελούμενη από χυτό αλουμίνιο –η καρέκλα ζυγίζει 25 κιλά- με πόδι λιονταριού, πλάτη σε σχέδιο εύζωνα και κάθισμα από κουρελού, την παράδοση της οποίας ο Δημήτρης είναι ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Δημήτρης Αντωνίτσης
Μπαίνοντας στον χώρο συναντάμε τα υπόλοιπα έργα του Δημήτρη Αντωνίτση (όπως το κόκαλο που θαυμάσαμε πρόσφατα στην γκαλερί Ileana Tounta, την αέναη κολώνα από αλουμινένιες στάμνες που έδειξε στην ατομική του στο μουσείο της Ρουμανίας ως αναφορά στην αέναη κολώνα του Brancusi) καθώς και τα έργα των υπολοίπων καλεσμένων του Δημήτρη. Τις ατμοσφαιρικές φωτογραφίες του Jeffrey Apoian ο οποίος είναι γνωστός για την χρήση της κυανοτυπίας, το επιβλητικό εργόχειρο του Κωνσταντίνου Λαδιανού με θέμα την κοσμογονία που δείχνει πόσο σύγχρονη πρακτική μπορεί να γίνει το κέντημα.
Jeffrey Apoian
Πρόκειται για μια έκθεση με ενιαίο χαρακτήρα η οποία όμως καλείται να αλλάξει πολλές μορφές στη διάρκεια της. Συγκεκριμένα ο επιμελητής της έκθεσης Δημήτρης Αντωνίτσης καλεί τους υπόλοιπους καλλιτέχνες να κάνουν ένα μικρό residency στην Costa Navarino, και ο κάθε ένας να παρουσιάσει την δική του ατομική έκθεση, ενώ παράλληλα θα δημιουργήσει ένα έργο in situ στο οποίο συμμετέχουν και οι επισκέπτες.
O Δημήτρης Αντωνίτσης εξηγώντας στην Νίκη Πηλείδου και την Κρίστα Κωνσταντινίδη το δικό του in-citu έργο, στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν και οι επισκπέπτες.
Ένα από τα λίγα ζωγραφικά έργα του Δημήτρη Αντωνίτση
Ο Αντωνίτσης παραδίδει την σκυτάλη στον Jeffrey Apoian που θα δείξει την δική του έκθεση στις 10 Ιουνίου με workshop κυανοτυπίας. Τον Jeffrey θα διαδεχθεί στις 5 Αυγούστου ο Κωνσταντίνος Λαδιανός που θα παρουσιάσει ένα κέντημα μεγάλης κλίμακας και θα δείξει διάφορες τεχνικές κεντήματος, και την έκθεση θα κλείσει ο Διονύσης Χριστοφυλογιάννης όπου θα φιλοτεχνήσει στον χώρο το νέο του ζωγραφικό έργο.
Η θέα από το παρατηρητήριο
Η μέρα μας στην Costa Navarino έκλεισε με την πιο όμορφη θέα από το παρατηρητήριο του πύργου και έναν γρήγορο καφέ στο lobby του ξενοδοχείου Westin.
Με τον Κωνσταντίνο Καραβατέλλη σε πνεύμα ολοήμερης
Το πλάνο της απόδρασης μου από την Αθήνα δυστυχώς δεν ευδοκίμησε και στις 11 το βράδυ βρισκόμουν πίσω στο Σύνταγμα, με το ίδιο συναίσθημα που είχα στο Γυμνάσιο στο τέλος κάθε μονοήμερης στην Ύδρα.
Photos: Constantinos Caravatellis
Special thanks to: Dimitrios Antonitsis, Ismini Bogdanou, Valia Vanezi
σχόλια