[ Από την Άλκηστη Γεωργίου ]
Το 1969, δεκατρείς αμερικάνοι χίπηδες, κατατρεγμένοι από τις φοιτητικές αναταραχές, την τρέλα των αντιπολεμικών διαδηλώσεων, και την αστυνομική βία, κατέφυγαν στο απομακρυσμένο νησί Kauai της Χαβάης.
Ακριβώς μετά την εγκατάσταση τους οι αρχές συνέλαβαν αυτήν την μικρή «φυλή» ανδρών, γυναικών, και μικρών παιδιών, τους οποίους και καταδίκασαν σε 90 μέρες καταναγκαστικής εργασίας, για παράνομη εγκατάσταση και χρήση γης.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο Howard Taylor, κάτοικος του νησιού και αδερφό της Elizabeth Taylor, πλήρωσε την εγγύηση όλων και τους παραχώρησε στην συνέχεια μία τεράστια παραθαλάσσια έκταση στα βόρεια του νησιού, αφήνοντας τους στην τύχη τους χωρίς καμία απαίτηση, επίβλεψη, ή περιορισμό.
Σύντομα κύματα άλλων χίπηδων, surfers και ταραγμένων βετεράνων που γυρνούσαν ψυχικά κουρελιασμένοι από τον Πόλεμο του Βιετνάμ, κατέφθαναν σε αυτήν την μικρή φιλική ουτοπική κοινότητα, όπου η ένδυση ήταν προαιρετική, και η μαριχουάνα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής.
Σύντομα η απολύτως αυτόνομη του Taylor Camp μετρούσε περισσότερα από 120 μέλη, με έναν γιατρό και μία μαία ανάμεσα τους. Τα παιδιά πήγαιναν κανονικά στο σχολείο, μιας που το δημόσιο σχολικό του μικρού νησιού δέχτηκε – μετά από πιέσεις- να περνάει καθημερινά από τον «καταυλισμό» τους.
Ζούσαν χωρίς ηλεκτρισμό, απέρριπταν το υλισμό, και τρέφονταν αποκλειστικά από την φύση.
Το 1977, μετά από οχτώ χρόνια επιτυχούς διαβίωσης η Κυβέρνηση κατάφερε τελικά να διώξει τους χίπηδες και να κάψει ολοσχερώς τον καταυλισμό τους, για να μην ξαναγυρίσουν.
Για λόγους τουρισμούς, η ουτοπική αυτή κοινότητα απαλλοτριώθηκε, αφήνοντας μόνο αναμνήσεις από τις καλύτερες μέρες της ζωής των κατοίκων της.
30 χρόνια αργότερα, ο κάτοικος του Taylor Camp, John Wehrhreim, εξέδωσε ένα εκτενέστατο φωτογραφικό άλμπουμ με περισσότερες από 100 φωτογραφίες τραβηγμένες στον.. Παράδεισο και συνεντεύξεις όσων κατάφεραν για λίγο να ζήσουν το όνειρο..
[ via ]
σχόλια