Ο Σεχζάτ δεν θα έρθει για κρίκετ

Facebook Twitter
13

Χτες πήγα για τρέξιμο στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Έχω βρει μια πολύ ωραία διαδρομή, ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι που διασχίζει την χλόη και χάνεται μέσα στα δέντρα.

Όπως διαβάζω στο σάιτ του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, τα δέντρα αυτά έχουν μεγάλη ιστορία. (Ίσως όχι όσο η ελιά του Πλάτωνα, αλλά πάντως μεγάλη.)

Το πρώτο το φύτεψε η βασίλισσα Σοφία το 1914. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το 1939, ο γιός της Σοφίας βασιλιάς Γεώργιος έκανε αναδάσωση 480 στρεμμάτων. Στη διάρκεια της Κατοχής, τα δέντρα της Σοφίας και του Γεώργιου μετατράπηκαν σε καυσόξυλα από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, μετά τον πόλεμο έγινε νέα αναδάσωση. Από τη νύφη του Γεώργιου, τη βασίλισσα Φρειδερίκη.

 

Τις επόμενες μεγάλες δεντροφυτεύσεις, το σάιτ του δήμου δεν μας λέει ποιος τις έκανε. Ίσως γιατί έγιναν τη δεκαετία του 90, μετά δηλαδή από την κατάργηση της βασιλείας και συνεπώς ήταν μπας-κλας.

Εκτός από εμάς τους δρομείς, στα μονοπάτια και τα ξέφωτα του άλσους μπορεί κανείς να βρει δύο ακόμη συνομοταξίες ανθρώπων. Τους ιδιοκτήτες σκύλων και τους παίκτες κρίκετ. Οι τελευταίοι είναι όλοι τους μέλη της πακιστανικής κοινότητας και είναι πολύ συνεπείς στα απογευματινά ραντεβού τους. Όσες φορές έχω πάει στο άλσος βρίσκονται εκεί και παίζουν.

Οι βιρτουόζοι φορούν συνήθως πράσινες φανέλες της εθνικής Πακιστάν και, πριν τη βολή, χτυπούν το μπαστούνι τους στο χώμα με άψογο στυλ. Οι υπόλοιποι –η πλέμπα- φορούν απλά ότι έχουν και ακροβολίζονται στα δέντρα για να πιάσουν το μπαλάκι. Κάποιοι, περιμένοντας μιλούν στο κινητό τους. Πριν από κάθε βολή επικρατεί απόλυτη ησυχία. Μόλις ακούγεται το χτύπημα όλοι ξεσπούν σε φωνές και παραινέσεις.

 Παίκτης κρίκετ

Οι τρεις φυλές του πάρκου σπάνια μπερδεύονται η μια στα πόδια της άλλης. Το πολύ να μπλεχτεί κάποιο κουτάβι στα πόδια κάποιου δρομέα ή να υποχρεωθούν οι παίκτες του κρίκετ να περιμένουν λίγο μέχρι να περάσουν οι σκύλοι με τους ιδιοκτήτες τους.

Εμείς οι δρομείς πάλι, είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε το νου μας όταν περνάμε από το ξέφωτο. Μπορεί να διακόψουμε κατά λάθος κάποια βολή ή, ακόμη χειρότερα, να φάμε το μπαλάκι στο κεφάλι.

Αυτό το βάσανο, του να προσέχεις όταν περνάς από το ξέφωτο, δεν το άντεξε χτες ένας από εμάς. Ήταν ένας πενηντάρης με αθλητικό ρουχισμό που θα ζήλευε και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο κύριος αυτός αγανάχτησε και έβαλε τις φωνές στους παίκτες του κρίκετ. Κάποιοι από τους ιδιοκτήτες σκύλων έσπευσαν να του συμπαρασταθούν. Το βασικό επιχείρημά τους ήταν ότι «θα χτυπήσει κανένα παιδί». Στην ευρύτερη περιοχή βέβαια, δεν υπήρχαν εκείνη την ώρα παιδιά. Θα μπορούσε όμως να εμφανιστεί ξαφνικά κάποιο, έτσι δεν είναι; Για το λόγο αυτό οι πολέμιοι του κρίκετ είπαν ότι θα καλούσουν την αστυνομία.

Τους είπα ότι γίνονταν υπερβολικοί ως προς τον κίνδυνο που απειλούσε τα παιδιά μας.

«Υπερβολικοί; Εμάς άμα πηγαίναμε στη χώρα τους, θα μας άφηναν να τρέξουμε στο πάρκο;» αναρωτήθηκε ο δρομέας με την στολή Παπανδρέου.

«Σιγά μην έχουν πάρκα στην χώρα τους», είπε ένας ιδιοκτήτης σκύλου.

Μια κυρία έθεσε το ζήτημα σε διαφορετική βάση.
«Κοιτάξτε, εγώ δεν έχω πρόβλημα που είναι Πακιστανοί –δεν είμαι ρατσίστρια. Αλλά με ποιο δικαίωμα κάνουν κατάληψη σε δημόσιο χώρο;»
«Και μάλιστα σε μια χώρα που τους φιλοξενεί!» συμπλήρωσε ο δρομέας.

Η μίνι κρίση στο πάρκο λύθηκε με την παρέμβαση ενός κοτσονάτου ηλικιωμένου, ο οποίος πέρασε από δίπλα με βηματισμό ορεσίβιου. Πρέπει να ήταν κοντά στα ογδόντα, κάτι που σημαίνει ότι ζούσε την εποχή που τα δέντρα της Σοφίας και του γιου της είχαν γίνει καυσόξυλα.

«Παιδιά είναι και αυτά, μωρέ», είπε σηκώνοντας με μια μεγαλόπρεπη κίνηση την γκλίτσα του. «Αφήστε τα να χαρούν λίγο».

Τα λόγια του και βασικά ο τρόπος που τα είπε, είχαν καταλυτική επίδραση στη διαμάχη. Η συμμαχία των πολέμιων του κρίκετ ατόνησε. Οι ιδιοκτήτες των σκύλων άρχισαν να κουβεντιάζουν για τις συνήθεις των σκυλιών τους. Ο δρομέας με τη στολή Παπανδρέου πάτησε ξανά το χρονόμετρο και συνέχισε το τρέξιμο –σπασμένος λίγο που είχε χάσει το ρυθμό του. Οι δε παίκτες του κρίκετ, οι οποίοι μέχρι τότε χαμογελούσαν αμήχανα, συνέχισαν τον αγώνα τους.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό ο Σεχζάτ Λουκμάν, το θύμα του φονικού των Πετραλώνων. Άραγε έπαιζε κρίκετ;

Μπορεί και να μην του άρεσε, όπως φαντάζομαι δεν αρέσει σε όλους τους Βραζιλιάνους το ποδόσφαιρο ή σε όλους του Γερμανούς το λουκάνικο.

Μπορεί όμως και να έπαιζε. Να ήταν ένας από τους νάρκισσους βιρτουόζους και να χτυπούσε με στυλ το μπαστούνι στο έδαφος. Ή ένας από τους άλλους, τους δευτεραγωνιστές και να έψαχνε το μπαλάκι στα χόρτα μιλώντας στο κινητό του.

Σε κάθε περίπτωση, ο Σεχζάτ Λουκμάν δεν θα μπορέσει να επισκεφτεί ξανά κάποιο από τα πάρκα που εμείς -χάρη και στους παλαιούς βασιλείς μας- διαθέτουμε.
Ένας καταληψίας λιγότερος για το δημόσιο χώρο μας, που θα έλεγε και η μη ρατσίστρια κυρία.

Γιώργος Παναγιωτάκης

(Ο τίτλος του ποστ είναι "κλεμμένος" από το βιβλίο του Πάνου Χριστοδούλου Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές

Αγόρι παίζει κρίκετ

ΥΓ1. Μια μέρα, πριν από δύο περίπου χρόνια, ανάμεσα στους παίκτες του κρίκετ είδα κι ένα αγόρι που κοιτούσε τους ροπαλοφόρους με ονειροπόλο βλέμμα. Τον ονόμασα Κεντάρ και τον έβαλα σαν δευτερεύοντα αλλά αρκετά σημαντικό ήρωα, στη σειρά βιβλίων που ετοίμαζα τότε. Τον έκανα όμως ινδικής καταγωγής, κάτι που, πιθανόν, να μην άρεσε στους Πακιστανούς του πάρκου. Τουλάχιστον σε κάποιους από αυτούς. Γιατί έχω την υποψία ότι, όπως οι δρομείς και οι ιδιοκτήτες σκύλων, έτσι και οι παίκτες του κρίκετ δεν είναι όλοι τους ένα πράγμα.

ΥΓ2. Εκτός από κρίκετ οι Πακιστανοί της Αθήνας παίζουν κι ένα άλλο ομαδικό άθλημα στα ιερά πάρκα μας. Είναι ένα είδος βόλεϊ δικής τους επινοήσεως. Παίζεται με μια μπάλα μικρότερη και πιο βαριά από την μπάλα του βόλεϊ, ενώ ο αριθμός των παικτών που στήνονται από τις δυο μεριές του φιλέ, δεν είναι σταθερός. Μπορεί να είναι από έξι ως σαράντα. Κοινώς, όσοι είναι εκεί χωρίζονται και παίζουν. Το γήπεδο δεν έχει σαφείς διαστάσεις και οι κανόνες είναι γενικά χαλαροί. Σερβίς, μανσέτες, πάσες και τα λοιπά δεν χρειάζεται να κάνεις. Απλά βαράς τη μπάλα για να περάσει από την άλλη πλευρά κι ό,τι βγει.
Αν κρίνει κανείς από τις φωνές, τα γέλια και τους τσακωμούς πρέπει να είναι πολύ διασκεδαστικό.

13

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Όταν τυχαία είχα ανακαλύψει κόσμο να παίζει κρίκετ στο γήπεδο του μπάσκετ πλησίον του μετρό Πανόρμου, είχα κοντοσταθεί και χάζευα για πολλή ώρα, μάλιστα όταν το μπαλάκι "έφυγε" εκτός του συρματοπλέγματος, είχα την ευκαιρία να συμμετέχω έστω και ως εξωφυλαρούχος στο παιχνίδι.Από τη μία κρίμα, γιατί το να στριμώχνεσαι σε γήπεδο μπάσκετ για να παίξεις κρίκετ θύμιζε το να πρέπει να παίζεις μπάλα στο δρόμο έχοντας το άγχος των αυτοκινήτων. Από την άλλη αγανάκτηση για το αντιαλβανικό σύνθημα με μαύρα χοντρά γράμματα στο δάπεδο και για τη γενικότερη βρωμιά. Από τη μία η έλλειψη χώρων για παιχνίδι - με ή χωρίς μπάλα και από την άλλη η τάση τραμπουκισμού εναντίον, εκδιωγμού του άλλου/Άλλου από τον δημόσιο χώρο. (πρβλ. την σκηνή από το This Is England κλπ.) Όσοι παίζουν κρίκετ σε γήπεδα μπάσκετ ή σε πάρκα στην Αθήνα σίγουρα το διασκεδάζουν. Όσοι το χαίρονται να τους βλέπουν, το χαίρονται γιατί (ίσως) το θέαμα τους υπενθυμίζει το πόσο σημαντικό είναι να διεκδικείς τον δημόσιο χώρο: να τον παίρνεις πίσω κόντρα στην μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κτηνώδη ανοικοδόμιση της Αθήνας, στον κτηνώδικο σχεδιασμό πλακόστρωτων προαυλιών των εκκλησιών και στην δαιμονοποίηση της μπάλας ως πηγής κινδύνου. Όσο για το κρίκετ ως παιχνίδι, είναι ίσως όντως η απόδειξη ότι σύσσωμο το βρετανικό έθνος πάσχει από ανίατη βαρεμάρα... χαχα. Πάντως ένα γήπεδο κρίκετ δε θα ήταν κακή ιδέα. Έστω και στον Βοτανικό!
Vangelis1972, τι εννοείς όταν λες "τους φιλοξενούμε;" Ποιος τους φιλοξενεί; Και επίσης τι εννοείς εμείς; Προσωπικά, έχοντας γεννηθεί στην ίδια χώρα με αυτούς π.χ. που δολοφόνησαν τον Σεχζάτ, δε μπορώ να σκεφτώ κάποιο τρόπο που αυτοί με εμένα μπορούν να αποτελούν με κάποιο τρόπο το "εμείς". Μας λες ότι "η εθνικότητα (καθεαυτή) δεν είναι το πρόβλημα", αλλά αν είναι αλλοδαποί σε ενοχλούν διπλά γιατί φιλοξενούνται. Τι σημαίνει φιλοξενούνται; Δεν πληρώνουν ενοίκιο για παράδειγμα; Δεν πληρώνουν το φαγητό τους; Τι κοινό έχει η εδώ διαμονή τους με την πρόσκληση σε δείπνο; Θεωρείς ότι, με κάποιο τρόπο, ο αέρας που αναπνέουν σου ανήκει δικαιωματικά και, ευγενώς, τους τον παραχωρείς;Για μια ακόμη φορά μου έρχεται στο μυαλό η καλύτερη όλων των εποχών, η επιτομή των "επιχειρημάτων" των ρατσιστών: "Δεν έχω πρόβλημα με τους ξένους αλλά αυτοί οι ξένοι δεν είναι από δω" (Οβελίξ)
Αντιλαμβάνομαι ότι το ζήτημα μπορεί να είναι ιδεολογικό. Για μερικούς, η έννοια του κράτους είναι μια αυθαίρετη κατασκευή, τα σύνορα κακώς υπάρχουν γιατί χωρίζουν τους λαούς, όλοι πρέπει να ζουν μαζί αδελφωμένοι, ο έλληνας εργάτης έχει περισσότερα κοινά με τον κινέζο εργάτη, απ’ ότι έχει με τον έλληνα εργοδότη, κτλ. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι αυτή είναι μειοψηφική άποψη. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, υπάρχουν κράτη, σύνορα, μεταναστευτικοί περιορισμοί. Ακόμα και όσοι τα υποστηρίζουν αυτά, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να τα εφαρμόσουν, ύψωσαν το Τείχος του Βερολίνου, έβαλαν ηλεκτροφόρα καλώδια, συνοριοφύλακες που πυροβόλαγαν στο ψαχνό, κτλ. Εάν έχετε κάποιο αντίθετο ιστορικό παράδειγμα (κράτους χωρίς υπηκοότητες και σύνορα) θα χαρώ πολύ να το ακούσω. Εάν λοιπόν συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν κράτη, τότε αυτομάτως θα πρέπει να δεχθούμε ότι σ’ αυτά υπάρχουν ιθαγενείς και αλλοδαποί. Εκ των πραγμάτων, οι τελευταίοι είναι φιλοξενούμενοι (ούτως ειπείν).Εσείς μπορεί να λέτε πως δεν έχετε τίποτα κοινό με τους δολοφόνους του Σεχζάτ, αλλά ειλικρινά: Πιστεύετε ότι αυτό εναπόκειται στη διακριτική σας ευχέρεια ή είναι θέμα καλού γούστου; Απ’ τη στιγμή που γεννηθήκατε, υπάρχει νομικός δεσμός ανάμεσα σ’ εσάς και το ελληνικό κράτος, που απορρέει από την ελληνική σας ιθαγένεια. Το ίδιο ισχύει και για τους δολοφόνους, και με βάση τη μεταβατκή ιδιότητα των μαθηματικών που μαθαίναμε στο Δημοτικό (εάν α=β και β=γ, τότε α=γ), έχετε κάτι κοινό μ’ αυτούς, διότι είστε συμπατριώτες (είτε σας αρέσει, είτε όχι). Σε ό,τι αφορά τους συγκεκριμένους Πακιστανούς, προσπάθησα σε κάποιο βαθμό να είμαι politically correct και γι’ αυτό τους χαρακτήρισα «φιλοξενούμενους» και χρησιμοποίησα τον παραλληλισμό με τους «καλεσμένους σε δείπνο». Στην πραγματικότητα δεν είναι καλεσμένοι γιατί κανείς δεν τους κάλεσε. Όπως είναι προφανές, καλεσμένος είναι αυτός που μεταναστεύει σε μία χώρα με τη διαδικασία της μετάκλησης υπαλλήλου, βάσει συγκεκριμένης ποσόστωσης που θέτει η χώρα υποδοχής (άν θέτει, οι περισσότερες δεν δέχονται καθόλου μετανάστες, ή δέχονται μόνο κατ΄εξαίρεση). Σε κάθε περίπτωση, περνάει από το προξενείο της, προσκομίζει πρόσκληση συγκεκριμένου εργοδότη εγκεκριμένη από τη Νομαρχία, ιατρικές εξετάσεις που πιστοποιούν ότι δεν πάσχει από μεταδοτικά νοσήματα, ελέγχεται από τον ΟΑΕΔ ότι δεν θα απασχοληθεί σε εργασία που θα μπορούσε να κάνει ιθαγενής, ελέγχεται το ποινικό του μητρώο και (αν είναι τυχερός) λαμβάνει εθνική θεώρηση εισόδου (βίζα) για εργασία. Πρόκειται πχ για τη διαδικασία που ακολούθησαν στο παρελθόν οι πατεράδες μας και οι παπούδες μας για να μεταναστεύσουν σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά, κτλ. Αυτό ακριβώς σημαίνει gastarbeiter (προσκεκλημένος εργάτης) - δεν φαντάζομαι να πιστεύετε ότι πήγε κανείς Έλληνας στη Γερμανία πηδώντας τα κάγκελα. Τα περί αντιθέτου λεγόμενα σε blogs και περιοδικά, μην τα πιστεύετε – είναι σαχλαμάρες. Σε κάθε σοβαρό κράτος, αυτά τα θέματα αναλύονται με ψύχραιμο διάλογο. Στην Ελλάδα το θέμα είναι ταμπού, και άν δεν έχεις προωθημένες αναρχο-αριστερές απόψεις, τότε πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ρατσιστής-φασίστας. Συγνώμη, άλλη περίπτωση δεν υπάρχει;Κυρία μου, η μετανάστευση προκαλεί σοβαρά προβλήματα. Δεν προσφέρετε καλές υπηρεσίες στους ίδιους τους μετανάστες με το να εξομοιώνετε: α) την εφαρμογή του Νόμου & τη ψύχραιμη συζήτηση με β) τον ρατσισμό διότι γ) ωθείτε τον κόσμο που βιώνει αυτά τα προβλήματα και βρίσκεται σε απόγνωση δ) στις αγκάλες όσων παραβιάζουν το Νόμο και απεχθάνονται τις πολιτισμένες συζητήσεις (δηλαδή στη Χρυσή Αυγή).
Συμφωνώ ότι πήγε μακριά η συζήτηση, και αφού το τελευταίο σου σχόλιο αποκαθιστά την ειρωνεία του αρχικού (περί καναδικής χλωρίδας), κλείνουμε τη συζήτηση εδώ. Μόνο μια παρατήρηση, αν επιτρέπεις: Στο συγκεκριμένο post αποδείξαμε ότι μπορεί να υπάρξει και πολιτισμένος διάλογος για τέτοια θέματα. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει γενικώς. Δυστυχώς, ορισμένα ζητήματα εξακολουθούν να είναι ταμπού και αν τα θίξεις σου κοτσάρουν αυτομάτως τη ταμπέλα του φασίστα. Δυστυχώς, ακριβώς αυτό είναι που δίδει στην άκρα δεξιά το επιχείρημα πως μόνο αυτή νοιάζεται (με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς εκλογικής της επιρροής). Η έλλειψη ορθολογικού διαλόγου είναι αυτή που οπλίζει το χέρι των ακραίων. Πιστέυω ότι άν μπορούσε να υπάρξει πολιτισμένος διάλογος όλα αυτά τα χρόνια, ίσως ο Σεχζάτ να εξακολουθούσε να πηγαίνει στο πάρκο για κρίκετ…PS: Παρέλκει να αναφέρω ότι το «Κόρπους Μπίστη» σου είναι από τα πλέον χιουμοριστικά αναγνώσματα του τελευταίου έτους. "Over and Out", "transmission over" και ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Vangelis1972, πες μου ειλικρινά, αν σε ένα πάρκο, αντί για Πακιστανούς που παίζουν κρίκετ, δεις μια παρέα παιδιών (ελληνόπουλων) να παίζουν ποδόσφαιρο, θα σκεφτείς ότι καταλαμβάνουν δημόσιο χώρο και θα τσαντιστείς το ίδιο; Για τα υπόλοιπα, που γράφεις τι να πω... Εγώ μιλάω για μια παρέα νεαρών που, παίζοντας ένα ομαδικό άθλημα στο πάρκο, φορούν την φανέλα της εθνικής τους ομάδας κι εσύ μου γράφεις για ιερούς πολέμους και Τζαμαχιρίες. Δηλαδή, άμα βάλω εγώ τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας με το σταυρό και πάω να παίξω μπάλα, είμαι αυτομάτως ένας αιμοδειψής σταυροφόρος και θέλω να γδάρω ζωντανούς μουσουλμάνους εβραίους και ανιμιστές... Τα επιχειρήματά σου είναι τα ίδια με εκείνα του δρομέα με τη "στολή Παπανδρέου" στο κείμενο. Εγώ του είπα ότι δεν είναι δα και τόσο επικίνδυνο το κρίκετ κι εκείνος μου απάντησε ότι στο Πακιστάν δεν θα μας άφηναν να τρέχουμε στα πάρκα. Άρα λοιπόν τον κύριο αυτόν (όπως, πολύ φοβάμαι κι εσένα) δεν τον πείραζε το κρίκετ αλλά η εθνικότητα των παικτών.
Φοβάμαι ότι μπερδεύεις 3 διαφορετικά πράγματα:1) Εάν «έβλεπα μια παρέα παιδιών» (ελληνόπουλων ή π.χ. αλβανόπουλων, είναι αδιάφορο) να παίζουν μπάλα, δεν θα είχα πρόβλημα γιατί παιδιά είναι και θα παίξουν (εκτός κι αν με τις βολές τους γίνουν πραγματικά ανυπόφορα ή επικίνδυνα για τους ηλικιωμένους). Εάν όμως έβλεπα μια παρέα μαντραχαλαίων να έχουν επιτάξει τον χώρο για να κάνουν το κέφι τους, θα με ενοχλούσε, ακόμα και εάν ήταν Έλληνες (όπως άλλωστε εξήγησα στο παράδειγμα με τις ρακέτες). Άρα η εθνικότητα (καθεαυτή) δεν είναι το πρόβλημα.2) Εάν οι συγκεκριμένοι μαντράχαλοι είναι αλλοδαποί, θα με ενοχλούσε διπλά, όχι γιατί έχω πρόβλημα με την (όποια) φυλή τους, ούτε γιατί θα μου επέτρεπαν ή όχι να κάνω το ίδιο στην πατρίδα τους – θεωρώ ότι το να ξεπέφτεις στο (όποιο) επίπεδο του άλλου δεν είναι και τόσο τιμητικό για σένα. Θα με ενοχλούσε διπλά διότι οι φιλοξενούμενοι σε μια χώρα θα πρέπει να αποτελούν υποδείγματα συμπεριφοράς. Εάν πρέπει όλοι μας να είμαστε ευγενείς, θα πρέπει να είμαστε διπλά ευγενείς όταν μας φιλοξενούνε. Εάν είναι ΟΚ να ξύνεις τη μύτη σου στο σπίτι σου, δεν είναι ΟΚ να ξεκακαδιάζεις τις μύξες σου όταν είσαι καλεσμένος σε δείπνο. Υπό αυτή την έννοια (άν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει σημειολογία) ενοχλούμαι περισσότερο, όταν αυτό γίνεται στην Ελλάδα, είτε μιλάμε για Πακιστανούς, είτε για Αμερικανούς, είτε για ΝεοΖηλανδούς. Για να δώσω αντίστοιχο παράδειγμα, όταν σπούδαζα στην Αγγλία, με ενοχλούσε εξίσου η αντικοινωνική συμπεριφορά ελλήνων συμφοιτητών μου (που δυσφημεί και τη χώρα μας). 3) Εάν οι συγκεκριμένοι, αντί να φορούν τις συγκεκριμένες εμφανίσεις, φορούσαν μπλούζες με τη σβάστικα είμαι βέβαιος ότι δεν θα έκανες το ίδιο ανάλαφρο σχόλιο. Θα αισθανόσουν ενόχληση. Και θα είχες χίλια δίκια να το κάνεις.PS: Αντί να προσπαθείς να μου αποδώσεις προθέσεις που δεν υπάρχουν, συμβουλεύω να διαβάσεις κάτι σχετικό με τη Σημειολογία – εκλαϊκευμένα βιβλία υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία. Θα σε βοηθήσουν να αποκτήσεις ευρύτερη οπτική, πέραν του μανιχαϊστικού άσπρου – μαύρου (οι μετανάστες είναι πάντα καλοί – όσοι τους κακολογούν είναι πάντα ανεγκέφαλοι ρατσιστές).
Βαγγέλη, καταρχάς σε ευχαριστώ θερμά για τη συμβουλή σου. Θα σε προτρέψω όμως κι εγώ με τη σειρά μου, να ξαναδιαβάσεις το κείμενο. Γιατί νομίζω ότι γράφεις πράγματα που είναι παντελώς άσχετα. 1)Δεν ισχυρίστηκα ότι όλοι οι μετανάστες είναι καλοί (γράφω συγκεκριμένα: "όπως οι δρομείς και οι ιδιοκτήτες σκύλων, έτσι και οι παίκτες του κρίκετ δεν είναι όλοι τους ένα πράγμα"). 2) Το πάρκο είναι τεράστιο. Από το ξέφωτο, εγώ που τρέχω γύρω στα 45 λεπτά, περνάω δύο φορές όλες κι όλες. Επίσης υπάρχουν και εναλλακτικές διαδρομές αν θέλω να το αποφύγω. 3) Οι σκύλοι που μπλέκονται στα πόδια μου είναι πιο ενοχλητικοί, αλλά αναγνωρίζω το δικαίωμα των ιδιοκτητών τους να τους βγάλουν βόλτα στο πάρκο. 4) Προτιμώ να έχω το νου μου στο ξέφωτο ή να προσέχω μην με ρίξουν κάτω οι σκύλοι, από το εμποδίσω τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν πράγματα που δικαιούνται. Με τον ίδιο τρόπο, οι ιδιοκτήτες σκύλων αναγκάζονται να κρατούν τα σκυλιά τους όταν περνάω εγώ τρέχοντας και οι παίκτες του κρίκετ αναγκάζονται να περιμένουν, μέχρι να περάσουν οι ιδιοκτήτες και οι σκύλοι τους. Νομίζω ότι είναι απλό.5) Το κείμενο αναφέρεται σε έναν νεαρό που έπεσε θύμα ενός, κατά πάσα πιθανότητα, ρατσιστικού εγκλήματος. Πιστεύεις ότι αυτά που γράφεις περί πράσινων εμφανίσεων, και τζιχάντ είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, τη δεδομένη στιγμή; Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου. Νομίζω όμως ότι πρέπει να σταματήσουμε εδώ.
Προσωπικά, ενοχλούμαι αφάνταστα όταν επισκέπτομαι τα καλοκαίρια το αγαπημένο μου νησί – τη Ρόδο – και κάθε φορά που πηγαίνω για μπάνιο πρέπει να είμαι έτοιμος να παίξω ξύλο με αγνώστους. Πρόκειται για κάποιους ηλιοκαμένους ντόπιους σφίχτες (προφανώς όλο το χειμώνα πήγαιναν γυμναστήριο), συνήθως με μικροσκοπικό μαγιώ, tribal tatoo στο μπράτσο και χρυσό χαϊμαλί στο λαιμό, που παίζουν ρακέτες. 4 από δαύτους μπορούν να υποχρεώσουν το σύνολο των λουόμενων να στριμωχτεί στη μισή παραλία προκειμένου αυτοί να κάνουν το κέφι τους, αλλά και έτσι πάλι, κανείς δεν είναι ασφαλής: Ανά πάσα στιγμή μπορεί να φάς το μπαλάκι στη μούρη. Σιχαίνομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές (και για να προκαλέσω κάποιους: από κι’ αν αυτές προέρχονται), τις οποίες θεωρώ αντικοινωνικές. Παρ’ όλα ταύτα, πιστέψτε με, δεν έχω κανένα ρατσισμό έναντι των Ρόδιων (Δωδεκανήσιος είμαι και εγώ στην καταγωγή). Ελπίζω αυτό που λέω να είναι σαφές.PS: Για τους λάτρες της σημειολογίας: Η εθνική εμφάνιση (και σημαία) των Πακιστανών είναι πράσινη, για τον ίδιο λόγο που η σημαία της Τζαμαχιρίας του Καντάφι και η σημαία της Σαουδικής Αραβίας είναι πράσινη: Είναι το χρώμα του Ισλάμ ως κυρίαρχης κρατικής ιδεολογίας.
Μιλάμε για ένα ξέφωτο στο κέντρο ενός πάρκου πεντακοσίων στρεμμάτων. Πίστεψέ με έχει χώρο για όλους.P.S. Επίσης, μια και είσαι λάτρης της σημειολογίας, ο Καναδάς έχει στη σημαία του ένα πλατανόφυλλο και η Ελλάδα έναν σταυρό
Δεν έχω επισκεφθεί το μέρος και αγνοώ πλήρως άν «έχει χώρο για όλους». Πάντως ο ίδιος λές ότι είσαι αναγκασμένος να έχεις το νου σου όταν περνάς από το ξέφωτο, διότι «μπορεί να φάς το μπαλάκι στο κεφάλι». (Τελικά, τί από τα δύο ισχύει;;)Σε ό,τι αφορά τα αντιπαραδείγματά σου: Άν παιζόταν το Corpus Christi στον Καναδά (με το πλατανόφυλλο) δεν θα ίδρωνε αυτί. Όταν παίχτηκε στην Ελλάδα (με τον Σταυρό) έγιναν τα (μάλλον γραφικά) έκτροπα του Χυτηρίου, και άν παιζόταν αντίστοιχο Corpus Muhammadi στο Πακιστάν (με την πράσινη σημαία) (ή και στην Ελλάδα με τον Σταυρό) θα καίγανε τους ηθοποιούς στην πυρά. Κάποιος θα πεί ότι όλα αυτά δεν έχουν και τόση σχέση με τους Πακιστανούς που έπαιζαν κρίκετ στο ξεφωτο (άν και οι 50+ θάνατοι πέρισυ δεν προκλήθηκαν από τίποτα εξωγήινους, κάποια χόμπυ θα είχαν όσοι προσεβλήθησαν από την ταινία με την Προφήτη). Όταν όμως αναφερόμαστε στις συγκεκριμένες «πράσινες φανέλες», καλό είναι να γνωρίζουμε το τί αυτές εκπροσωπούν: Το ακριβώς αντίθετο της πολυπολιτισμικότητας και ανεκτικότητας που εσύ (απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι) εσύ υποστηρίζεις.