We few, we happy few, we band of brothers

We few, we happy few, we band of brothers

Με στοίχειωσε από το εβδομήντα τέσσερα, εβδομήντα πέντε εκείνο το τραγούδι, κι ας μην είχα μακριά μαλλιά τότε – μοχθούσα, πάσχιζα να έχω, επινοούσα χίλιους δυο τρόπους (όπως όλοι άλλωστε) να μακρύνω τα μαλλιά και να τα κρύβω στο σχολείο όπου ακόμη μισοαπαγορευόταν να έχεις μακριά μαλλιά. Έκανα χίλια κόλπα, τα πέρναγα πίσω από τα αυτιά και τα πατίκωνα, πάντως είναι δύσκολο να κρύψεις τα μακριά μαλλιά, πιο δύσκολο κι από το να κρύψεις την ευφυΐα, τη διάνοια, το ταλέντο σου. Ας είναι. Άκου το τραγούδι που σου λέω:

Almost cut my hair, it happened just the other day./ It’s getting’ kinda long, I coulda said it was in my way./ But I didn't and I wonder why, I feel like letting my freak flag fly,/ Cause I feel like I owe it to someone.

Must be because I had the flu’ for Christmas/ and I’m not feeling up to par./It increases my paranoia,/ like looking at my mirror and seeing a police car./ But I'm not giving in an inch to fear ’cause I missed myself this year./ I feel like I owe it to someone.

When I finally get myself together,/ I'm going to get down in that sunny southern weather./ And I find a place inside to laugh,/ separate the wheat from the chaff./ I feel like I owe it to someone.

Είναι του David Crosby, ο σπαραγμός στη φωνή είναι μεγαλειώδης, οι κιθάρες του Neil Young είναι ηλεκτρικός γόος, πρόκειται για ένα τραγούδι που δίχως να το ξέρει προαναγγέλλει τη διάλυση του Εμείς και την επάνοδο του Εγώ, ενός Εγώ που οφείλει να μοχθήσει για να μην είναι ανάπηρο (θυμάσαι; «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν»). «Λίγο έλλειψε να κόψω τα μαλλιά μου/ τις προάλλες ήταν». Αλλά όχι, δεν τα έκοψα, τα άφησα να μακρύνουν, και ήρθε το εβδομήντα εφτά, κι έτρεχα στην Κνωσό της Κνωσού, το κινηματοθέατρο τότε, κοντά στην Πλατεία Αμερικής, κι ο Κοτσμανίδης τραγουδούσε το Been Down So Long, και ήμασταν όλοι εντός του μέλλοντός σας, «θυελλώδεις εραστές και τσακάλια δίχως τύψεις», έλεγε το ποίημα, και διαβάζαμε Ginsberg και Κουτρουμπούση και όσα Panderma βρίσκαμε στις κάμαρες των μεγαλύτερων φίλων, και ήρθε εκείνη η Συναυλία/ Κοσμοχαλασιά/ Κοσμογονία κι όλα έγιναν όλεθρος λυτρωτικός και αυτοβιολογία.

Κι εμένα που με βλέπεις, κράτησα τα μακριά μαλλιά μου μακριά ως τον Σεπτέμβριο του Ογδόντα. Το τραγούδι από το Déjà vu, από τον δίσκο που σ’ έπαιρνε απ’ το χέρι, σ’ έμπαζε σ’ ένα ντεσεβό, σε πήγαινε ίσαμε το Woodstock, σε γύριζε στον Παγασητικό, και σ’ έστελνε εκόντα άκοντα στην αγκαλιά του Thomas Pynchon, ναι, το σπαρακτικό Almost Cut My Hair, το άκουσα και χθες τα χαράματα, το ακούω και σήμερα τα ξημερώματα, θα το ακούσω κι αύριο μες στα άγρια μεσάνυχτα.

Συνεχίζεται. Αύριο: Ιπποπόταμος και Ράτκα, Pop Eleven και Ιδεοδρόμιο, βγάλε άκρη!