Ο κόσμος και η Αθήνα καίγεται. Κυριολεκτικά. Νομίζω οτι όλοι βιώνουμε μία εθνική κατάθλιψη...Και να που πάλι διακατατέχομαι απο ένα ενοχικό αίσθημα γιατί γράφω για θέματα που δεν άπτονται της παρούσας κατάστασης στην χώρα, στην πόλη, στο γενικό και συλλογικό αίσθημα της αγανάκτησης, του θυμού και της απελπισίας που επικρατεί. Και όμως, οι άνθρωποι -ευτυχώς λέω εγώ- μέσα στην αγανάκτισή τους και τον θυμό τους, αφήνουν χώρο και περιθώριο να ζήσουν. Όχι μόνο στην εξωτερική πραγματικότητα, αλλα και ψυχικά. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι και αβέβαιοι για το μέλλον. Την ίδια στιγμή όμως ( που πέφτουν τα δακρυγόνα και καίγονται τα πανό και η πόλη, και επικρατεί αυτή η αλόγιστη βία και η τρομοκρατία) γεννιούνται μωρά, ζευγάρια ερωτεύονται και ερωτοτροπούν, άνθρωποι δημιουργούν, άνθρωποι ζουν και μια καθημερινότητα που δεν αφορά μόνο τα κακώς κείμενα της πολιτικο-οικονομικής πραγματικότητας. Και μια από τις πολλές αποδείξεις είναι τα γράμματα που λαμβάνω απο τους αναγνώστες, τα οποία αφορούν τις συγκρούσεις και προβληματισμούς μιας ψυχικής πραγματικότητας. Αυτή και μόνο η 'συνδιαλλαγή' με τους αναγνώστες μπορώ να πω οτι με απενοχοποιεί αλλά και με ανακουφίζει στο να μπορώ να γράφω εδώ για πράγματα που στο κάτω κάτω είναι τόσο ανθρώπινα και αληθινά, ίσως πολύ παραπάνω απο τον παραλογισμό που υφιστάμεθα όλοι χρόνια τώρα σε αυτήν την χώρα...
...................................................................................................................
Αγαπητή Κατερίνα,
Δεν περιμένω απάντηση θέλω μόνο να εκφραστώ. Νιώθω ότι δεν με κρατάει τίποτα σε αυτήν την χώρα πια. Μόνο η οικογένειά μου. Που και σε αυτήν νοιώθω μια υποχρέωση που δεν θα ήθελα να νοιώθω. Αν είχα γεννηθεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ούτε που θα σκεφτόμουν να μην φύγω κάπου αλλού και να μην φτιάξω την ζωή μου επειδή η μάνα μου θα βίωνε το 'σύνδρομο της άδειας φωλιάς'. Γεννημένος όμως στην Ελλάδα νοιώθω ότι με δένει ένας λώρος με την οικογένεια που δεν μπορεί να κοπεί εύκολα. Θυμώνω με τον εαυτό μου αλλά την ίδια στιγμή διακατέχομαι και από ένα μεγάλο αίσθημα ενοχής όταν σκέφτομαι να φύγω. Και πάλι λέω ότι για μένα φταίει η Ελληνική ανατροφή. Κοτζάμ άντρας 31 χρονών και ακόμα στα φουστάνια της μαμάς μου… Αν είχα άραγε μαμά Σουηδή ή Αγγλίδα άραγε το ίδιο θα ήμουν και θα σκεφτόμουν;
Ξεκινώ χαριτολογώντας λέγοντάς σας ότι αν είχατε μητέρα Σουηδή η Αγγλίδα πιθανόν να μην θέλατε να μεταναστεύσετε… Ναι, σαν Έλληνες πάσχουμε από αυτήν την συμβιωτική σχέση με τους γονείς μας και πολλές φορές ειδικά με την μητέρα μας. Ψυχαναλυτικά μιλώντας , οι γονείς μας είναι δυο πρόσωπα της ζωής μας τα οποία τα ενδοβάλουμε και τα φέρουμε μέσα μας είτε είναι παρόντες ή όχι. Σημασία έχει πως τους έχουμε βιώσει τους γονείς μας και όχι τόσο πως είναι πραγματικά.
Στην Ελληνική κοινωνία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν φτάνει που τους ενδοβάλουμε και γίνονται ψυχικό μας κομμάτι, τους έχουμε παρόντες συνεχώς και στην φυσική μας ζωή. (Ακόμα και όταν μετακομίζουμε , πάμε στον από πάνω όροφο η δυο στενά πιο κάτω από αυτούς!). Σπάνια οι Έλληνες επιτυγχάνουν τον πλήρη απογαλακτισμό και το κόψιμο του ομφάλιου λώρου. Η συμβιωτική αυτή σχέση σίγουρα συγκαταλέγεται στην εθνική μας ψυχοπαθολογία. Ναι ,ζούμε σε μια μητριαρχική κοινωνία, αλλά νομίζω ότι φταίνε και άλλοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με μια σχεδόν αταβιστική ψυχολογική κληρονομικότητα που περνά από τις προηγούμενες γενιές στις επόμενες.
Είναι σαν μην ολοκληρωθήκαμε ποτέ, να μην ωριμάσαμε σαν άνθρωποι. Βρισκόμαστε σε μια συνεχή παλινδρομημένη κατάσταση. Δεν υποτασσόμαστε ποτέ στο Υπερεγώ, είτε αυτό είναι οι νόμοι και το δίκαιο, μένουμε πεισματικά στην ικανοποίηση των άμεσων ατομικών μας αναγκών .
Θα έλεγε κανείς ότι η μητέρα σας , σας έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο αίσθημα ενοχής. Ότι ότι και να κάνετε θα την έχετε και θα σας έχει ανάγκη. Αυτό θα ήταν μια λογική,εύκολη και ενδεχομένως μια αυτονόητη απάντηση. Αναρωτηθείτε μήπως όμως αυτό το αίσθημα της ενοχής έχει να κάνει με την δική σας αναστολή και την δική σας δυσκολία να βάλετε τα δικά σας όρια αλλά να πάρετε και την απόστασή σας.
Η μητέρα σας όντως μπορεί να δυσκολεύεται να κόψει τον λώρο μεταξύ σας , αλλά μου ακούγεται ότι είναι σαν εσείς να την φαντασιώνεστε να καταρρέει όταν φύγετε. Είστε σίγουρος ότι αυτό ισχύει; Η μήπως κάπου εκεί υπάρχει ένας φόβος μήπως εσείς δεν θα αντέξετε και δεν θα τα καταφέρετε μόνος σας; Σκεφτείτε το...
...................................................................................................................
Αγαπητή Κατερίνα,
Η δυναμική στη σχέση κάθε οικογένειας έχει πολλές διαστάσεις και παραμέτρους . Δεν γνωρίζω πολύ και πολλά σημαντικά πράγματα για εσάς και για την καθημερινότητά σας οπότε θα προτιμούσα να μην σας δώσω μια άμεση απάντηση.
Από αυτά που λέτε όμως, όντως είναι αρκετά νωρίς για να περνούν αυτό το ανταγωνιστικό στάδιο, ειδικά ως προς την διεκδίκηση του πατέρα. Μπορεί να προκύπτει ψυχολογικά πιο νωρίς γιατί ίσως να διαδραματίστηκε κάτι στην οικογένεια, που μπορεί να μην είχε κάποια προφανή βαρύτητα για σας, αλλά που όμως να επηρέασε το βίωμα των παιδιών.
Με την ψυχολογική λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κορίτσι ανταγωνίζεται τον αδερφό της για μια θέση στην ‘καρδιά’ του μπαμπά της ίσως γιατί να φοβάται ότι ο μπαμπάς και ο αδερφός έχουν πιο πολλά ‘κοινά’ (από το πέος μέχρι τα ενδιαφέροντα), από την άλλη το αγόρι μπορεί να αισθάνεται ότι η αδερφή του εισπράττει περισσότερη τρυφερότητα από τον πατέρα. Λέτε ότι αν και ο μπαμπάς λείπει από το σπίτι αρκετά αναπληρώνει την απουσία του με τρυφερότητα. Σίγουρα αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Όμως πολλές φορές δεν ξέρουμε πως μπορεί να βιώνουν αυτή ν την απουσία τα παιδιά. Μπορεί να έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη και πιο διαρκή παρουσία. Για κάποιο λόγο πάντως φαίνεται να νιώθουν μια ανασφάλεια. ‘Όλα αυτά βέβαια γίνονται σε ασυνείδητο επίπεδο, δεν λέω ότι κάνατε κάτι εσείς και για αυτό συμβαίνει αυτό. Πάντως αυτές οι ηλικίες τα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά όπως θα γνωρίζετε, τα οποία μετά μεταλλάσσονται, μετουσιώνονται ή απαλείφονται. Παρ όλα αυτά ,όπως σωστά παρατηρήσατε, είναι κάπως νωρίς, αν και τα δίδυμα καμιά φορά έχουν πιο γρήγορη ψυχολογική ανάπτυξη λόγω της αναμεταξύ τους διάδρασης.
Μην ξεχνάτε όμως ότι και ο ρόλος σας σε όλα αυτά έχει μεγάλη σημασία. Αν περνάτε περισσότερη ώρα με τα παιδιά εσείς είσαστε κατά βάση το κυρίαρχο πρόσωπο της ζωής τους. Ίσως να μην σας διεκδικούν γιατί μαζί σας να αισθάνονται ασφάλεια και όχι γιατί δεν τους αφορά η προσοχή σας. Όσο είστε παρόντες και οι δυο (μαμά-μπαμπάς) καλό θα ήταν να προσπαθείτε να κρατάτε μια κοινή στάση και όχι αναγκαστικά εσείς να κάνετε ένα βήμα πίσω όταν έρχεται ο μπαμπάς, αλλά να δουν τα παιδιά ότι είστε μια ενότητα με τον σύζυγο σας και ότι δεν αλλάζει κάτι όταν βρίσκεται μαζί τους.
Αυτές βέβαια είναι προτάσεις βάση αυτών που μου είπατε, μπορεί να υπάρχουν και άλλες παράμετροι που να μου διαφεύγουν από το γράμμα σας, αλλά είναι σημαντικό ότι το παρατηρείτε. Και μόνο αυτό είναι μια ένδειξη του ενδιαφέροντός σας και της καλής μητρότητας. Στα βιβλία των ψυχολόγων πιθανόν και μόνο αυτό θα αρκούσε!
Υ.Γ. ( Αν φυσικά το θέμα αυτό εξελιχθεί σε κάτι που θα νιώθετε ότι θα χρειαζόταν και το μάτι ενός ειδικού έχετε το υπόψη σας σαν δυνατότητα)
.jpg)
τις συμβουλες απο ειδικους,τις αντοχες τις δικες μου και πολλων αλλων εμπλεκομενων.
Μοιαζει με σεναριο ελληνικης ταινιας του '60 αλλα ειναι η ζωη μου.
Συνδεομαι με εναν ανθρωπο εδω και 2 χρονια ,τον οποιον η οικογενεια μου δεν εγκρινει για συντροφο μου,ποσο μαλλον
για συζυγο η πατερα των παιδιων μου.Ειμαι 32 ετων και εκεινος 33.Καταγομαστε και μεγαλωσαμε στην ιδια μεγαλη πολη
της Ελλαδας απο οικογενειες της μεσαιας ταξης.Εχουμε κανει καλες σπουδες,εχουμε δυο καλες δουλειες και αγαπιομαστε.
Κι ομως....
Απο την πρωτη στιγμη υπηρξαν αντιδρασεις απο τη μερια της οικογενειας μου,οι οποιες αφορουσαν τη φυση του επαγγελματος
του που ειναι επιχειρηματικη-εμποριο.
Η οικογενεια μου παντοτε υπηρξε πλαι μου,μου εξασφαλισε εξαιρετικες σπουδες στην Ελλαδα και το εξωτερικο,πτυχια μουσικης και ξενων γλωσσων,ταξιδια και προσβαση σε θεαματα και διασκεδασεις.Υπηρχαν παντοτε αντιρρησεις ως προς τους κατα καιρους συντροφους μου,παντα στη λογικη οτι δεν ειναι αρκετα καλοι για μενα.Για τον ανθρωπο αυτο,οι αντιδρασεις κλιμακωθηκαν,καταληξαμε σε καθημερινους καυγαδες -επιστρεφοντας απο το εξωτερικο εμενα ακομα με τους γονεις μου- που με οδηγησαν στην αποφαση να φυγω και να μεινω μαζι του,μια και τα οικονομικα μου τη δεδομενη στιγμη δεν ηταν αρκετα καλα,ωστε να εγκατασταθω καπου μονη μου.Η αποφαση αυτη ηταν και των 2 μας,αφηνοντας αρχικα μια δοκιμαστικη περιοδο
για να δουμε πως θα εξελιχθουν τα πραγματα.
Σημερα,2 χρονια μετα εξακολουθουμε να ζουμε μαζι,χωρις ιδιαιτερα προβληματα.Υπαρχει αγαπη και εκτιμηση,συνεννοηση και αλληλεγγυη.
Η σταση της οικογενειας μου δεν εχει αλλαξει,αντιθετως εχει σκληρυνει,καθως εξακολουθουν να δημιουργουν εντασεις τοσο σε μενα,οσο και σε
κεινον και την οικογενεια του,αλλα και κοινους γνωστους.Περναμε μεγαλες περιοδους χωρις επικοινωνια,που εναλασσονται με τυπικες τηλεφωνικες
συνομιλιες η μεγαλους τσακωμους.Τον προηγουμενο χρονο καταφεραμε και καποιες φορες να συναντηθουμε αλλα αυτη τη στιγμη φανταζει αδυνατο.
Απο την πλευρα τους ειναι πολυ θυμωμενοι μαζι μου,αφενος για την επιλογη μου και αφετερου για την σταση μου απεναντι τους που ειναι σκληρη και αδιαφορη.
Απο την πλευρα μου αισθανομαι προδομενη και θυμωμενη,εμμενω στις επιλογες μου και εχω να αντιμετωπισω εκεινους,τον περιγυρο που το συζητα ποτε υπερ
και ποτε κατα εμου,τη θεληση μου να προχωρησω τη ζωη μου με αυτο τον ανθρωπο και να κανω οικογενεια,τους φοβους μου οτι ολα αυτα με εχουν αλλαξει ανεπανορθωτα
και εχουν δημιουργησει τριγμους στη σχεση.Οποια προβληματα εχουμε αντιμετωπισει με τον συντροφο μου
ειναι παντοτε συνδεδεμενα με ολα αυτα,ειτε ειναι ανασφαλεια απο το ποσα προβληματα ακομη μπορει να μας δημιουργησει η οικογενεια μου,ποσες
απειλες μπορουν να πραγματοποιηθουν ,ακομη και τον αντικτυπο της κοινης γνωμης κλπ.Κανω σχεδον 6 μηνες ψυχαναλυση μαζι με μια παρα πολυ καλη επιστημονα,ειναι πολυ επωδυνο και ειμαι ακομα στην αρχη,το ξεκινησα γιατι αισθανθηκα οτι αλλαζω,οτι γινομαι ενας ανθρωπος φοβικος και ακοινωνητος,ενας ανθρωπος ενοχικος και συμπλεγματικος.
Ειμαι διχασμενη αναμεσα σε δυο αποψεις.Σε αυτην που ισχυριζεται οτι οι οικογενειακοι δεσμοι ειναι ισχυροι και σημαντικοι και ο.τι και να γινει παραμενουν θεμελιωδεις
για τη ζωη μας και σ αυτη που υποστηριζει πως καθε ενηλικος εχει δικαιωμα αλλα και υποχρεωση απεναντι στον εαυτο του να ζησει τη ζωη που θελει.
Σας ευχαριστω εκ των προτερων
Κατά κάποιον τρόπο σας απαντώ και με ένα μέρος του πρώτου γράμματος. Όλα αυτά τα οποία είπα ότι ισχύουν για την ελληνική οικογένεια θα μπορούσαν να ισχύουν και για σας. Απ ότι φαίνεται πάντως τις επιλογές σας τις έχετε κάνει. Έχετε παλέψει για αυτές και τις έχετε διεκδικήσει. Συν τοις άλλοις βρίσκεστε σε θεραπεία. Είναι κάτι που το επεξεργαζόσαστε συνέχεια, οπότε επιτρέψτε μου να πω ότι δεν ανησυχώ για σας. Και δεν θα ήθελα να μπω στα ‘χωράφια’ της συναδέλφου την οποία βλέπετε.
Απλά θα μπορούσατε, αν δεν έχετε ήδη, να σκεφτείτε και να αναρωτηθείτε πάνω στα εξής θέματα που σκέφτηκα καθώς διάβαζα το γράμμα σας, πάντα βάση δεδομένου οτι δεν σας γνωρίζω προσωπικά):
-Όλη αυτή η εσωτερική αναταραχή μήπως έχει να κάνει και με την αμφισβήτηση της ίδιας σας της επιλογής; Μήπως κάπου μέσα σας η φωνή και η άποψη της οικογένειάς σας δεν λέει να φύγει και σας τριβελίζει σαν κάτι που μπορεί να είναι και δικό σας κομμάτι;
-Τι εξυπηρετεί για σας να είστε με κάποιον για τον οποίο αντιδρά η οικογένειά σας τόσο πολύ; Μήπως η σχέση αυτή και η οικογένεια που φτιάξατε διασφαλίζει και προστατεύει την αυτονομία σας από μία οικογένεια που προσπαθούσε πάντα να σας ελέγξει και να σας επιβληθεί; Η τι άλλο σας έρχεται στο μυαλό σε σχέση με αυτό;
-Μήπως νιώθετε μεγάλο χρέος απέναντι στους γονείς σας που σας παρείχαν όλα αυτά τα 'πολιτιστικά αγαθά', τέτοιο που σας δεσμεύει και σας κάνει να πιστεύετε ότι πρέπει να ανταποκριθείτε στο ιδεώδες τους για το είδος του ανθρώπου που θα έπρεπε να είστε μαζί;
Όσον αφορά τις δύο απόψεις, να σας πω ότι η πρώτη είναι αληθής μόνο ως προς το ότι ακόμα και αν αποστασιοποιηθούμε πλήρως από την οικογένεια, σε ψυχολογικό επίπεδο πάντα θα παρεμβάλλει και θα μας επηρεάζει ο απόηχός της,γιατί όπως και να το κάνουμε είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε η ψυχική μας δομή. Οπότε δεν θα έλεγα ότι το σημαντικό είναι να κρατάμε τους δεσμούς γιατί είμαστε οικογένεια και γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται κλπ κλπ (υπάρχουν και οικογενειακά περιβάλλοντα και καταστάσεις που μάλλον βλαβερά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν), αλλά ότι ο εσωτερικός δεσμός δεν χάνεται είτε το θέλουμε ούτε όχι.
Θα συμφωνήσω λοιπόν με την δεύτερη άποψη. Η μόνη πραγματική υποχρέωση που έχετε είναι απέναντι στον εαυτό σας. Απλά είναι κάτι που εύκολα το λέμε αλλά για να το πιστέψουμε και να το κάνουμε τρόπο ζωής θέλει πολλά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μας, μέχρι τότε παλεύουμε με τις ενοχές μας, τις αναστολές μας και τις νευρώσεις μας...
Μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις , τις σκέψεις σας και ότι άλλο σας απασχολεί στο
Τα γράμματα σας θα δημοσιεύονται εδώ και μπορούν να είναι ανώνυμα ή επώνυμα.
--
σχόλια