Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit
2

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

Είναι απόγευμα στην Μαρίνα Καλλιθέας στις Τζιτζιφιές, ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, τα ιστιοπλοϊκά είναι αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, κάποιοι κάνουν την βόλτα τους στο λιμάνι, έχει ωραία ησυχία και όλα είναι κάπως ήρεμα.

Έχουμε έρθει να συναντήσουμε τον Manuel Grazzini όπου ζει εδώ και τρεις μήνες σε ένα μικροσκοπικό ιστιοπλοϊκό που το έχει κάνει σπίτι του. Ο Manuel είναι ένας τριαντάρης Ιταλός που πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισε να φύγει από την Τριέστη -όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε- για να εξερευνήσει τον κόσμο και μέσα από αυτό να προσπαθήσει να εξερευνήσει τον εαυτό του, όπως λέει. Μας υποδέχτηκε στο πλωτό του σπίτι λίγο προβληματισμένος για το πώς θα πάει η φωτογράφιση, αλλά η κουβέντα ξεκίνησε και η ανησυχία πέρασε.

Η θάλασσα είναι ένα μέρος εχθρικό για τον άνθρωπο, αλλά επειδή είναι έτσι σε φτάνει σε όρια που σε κάνουν να σκεφτείς πράγματα για τον εαυτό σου που σε άλλη περίπτωση δεν θα τα σκεφτόσουν. Το τι είσαι, τι χρειάζεσαι και τι θέλεις. Στην κοινωνία και στις πόλεις δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό, ενώ στην θάλασσα μπορείς. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις ανάγκη τίποτα τελικά.

  

«Πως είναι να ζεις σε ένα ιστιοπλοϊκό;»
«Θα σου πω ακριβώς» απαντάει και μας ξεναγεί στο χώρο χωρίς να χρειαστεί να κινηθούμε και πολύ. «Ξυπνάω συνήθως αργά. Φτιάχνω έναν καφέ. Πάω τουαλέτα σε έναν κουβά δίπλα στο σημείο που κάθεσαι» λέει και ζητάει συγνώμη για την λεπτομέρεια. «Μετά βγάζω τον σκύλο βόλτα, γυρίζω στη βάρκα και ετοιμάζω κάτι να φάω. Αργότερα πηγαίνω στο ίντερνετ καφέ γιατί εδώ δεν πιάνει. Μετά πηγαίνω στο κέντρο και είτε συναντάω κάποιους φίλους, είτε κάνω βόλτες μόνος μου. Μετά γυρνάω στη βάρκα και κάνω διάφορες δουλειές ή κάνω κατασκευές. Τώρα τελευταία φτιάχνω κάτι φωτιστικά. Και, φυσικά, σκέφτομαι πολύ. Τώρα τελευταία ψάχνω για δουλειά».

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

«Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα;»
«Πρακτικά το μπάνιο είναι το πιο δύσκολο. Αλλά έχω βρει κόλπα. Βάζω τη θέρμανση για να ζεστάνω το νερό, κάνω κοιλιακούς και ό,τι άλλο μπορώ για να ‘σκάσω’. Μετά βγαίνω έξω στο κατάστρωμα και κάνω το μπάνιο μου γρήγορα. Δεν είμαι γυμνός, φοράω το εσώρουχό μου. Δεν είναι πολύ ωραίο αυτό, αλλά τι να κάνω;».

Αν και στριμωχτά όλα είναι πολύ άνετα και σωστά τοποθετημένα στην καμπίνα του Manuel και έχει δώσει όνομα σε πολλά από τα πράγματα που έχει μέσα. Ο Τζακ είναι ο αυτόματος πιλότος, ο Ντίνο η ανεμογεννήτρια και την τουαλέτα του την λέει Τζακ. «Είναι συνηθισμένο για κάποιον που ζει μόνος του σε ιστιοπλοϊκό», μας ενημερώνει.

Τον ρωτάω πώς προέκυψε η ιστιοπλοΐα.
«Στα οχτώ άρχισα να ασχολούμαι. Έκαναν κάποιοι φίλοι μου και ξεκίνησα και εγώ», λέει την ώρα που βάζει το νερό να βράσει για να μας φτιάξει τσάι του βουνού. «Θυμάμαι ότι στην αρχή φοβόμουν πάρα πολύ και την θάλασσα και τον αέρα, δεν ήθελα να το κάνω. Αλλά μου άρεσε να ασχολούμαι με πολλά πράγματα μικρός και να προκαλώ τον εαυτό μου. Συμμετείχα σε πολλούς αγώνες και σιγά-σιγά άρχισα να μαθαίνω την ιστιοπλοΐα. Στα 18 μου βρήκα την πρώτη μου δουλειά σε ένα ιστιοπλοϊκό πολυτελείας ως εκπαιδευτής και έγινε το επάγγελμά μου. Έκανα πολλά ταξίδια, κυρίως στην Μεσόγειο για δουλειά, αλλά ήθελα να κάνω το δικό μου ταξίδι. Πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισα να αγοράσω αυτό το μικρό ιστιοπλοϊκό που με έφερε στην Αθήνα».

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

«Λες ότι φοβόσουν, τι ήταν αυτό που σε έκανε να συνεχίσεις να το κάνεις;».
«Από περιέργεια νομίζω, όπως όλοι όσοι ασχολούνται με κάτι. Μέσα από αυτό ήθελα να γνωρίσω και να μάθω τον εαυτό μου, τον θεό μου, όπως το λέει ο καθένας. Ή επειδή είμαι τρελός –αυτό είναι κάτι που άρχισα να σκέφτομαι τώρα τελευταία», λέει και γελάει.

Βγαίνουμε στο κατάστρωμα και συνεχίζουμε την κουβέντα για το πώς κατέληξε στην Αθήνα. «Αγόρασα το ιστιοπλοϊκό με 6500 ευρώ και το έφτιαξα ώστε να μπορεί να βγαίνει και στον ωκεανό». Αυτό το μικρό βαρκάκι στον ωκεανό μου φάνηκε τρομακτικό στην σκέψη.

«Η Αθήνα για μένα είναι πολύ βαριά. Είμαι παντελώς μόνος μου και νομίζω ότι τελικά δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι εδώ. Δεν νιώθουν τίποτα, μόνο σκέφτονται. Μόνο δουλεύουν και καταλαμβάνουν τον χρόνο τους με το τίποτα, τον πετάνε στον αέρα στην ουσία.»

«Στις 15 Ιουνίου 2010 ξεκινήσαμε με την κοπέλα μου και μία φίλη μας να κάνουμε το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι με ένα τόσο μικρό ιστιοπλοϊκό. Ήταν απίστευτο ταξίδι. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήξερα πού θα καταλήξουμε, ούτε πότε θα γυρίσουμε. Στην αρχή σκεφτόμασταν να πάμε στην Ισπανία, αλλά όταν βρεθήκαμε στη Μεσόγειο αποφασίσαμε να πάμε αριστερά αντί για δεξιά, τόσο απλά. Μέχρι την Αλβανία το ταξίδι ήταν ωραίο και ήπιο. Η Αλβανία είναι ένας τόπος πολύ ιδιαίτερος, είναι υπανάπτυκτη και αυτό την κάνει γοητευτική. Από την Αλβανία μέχρι την Κέρκυρα φάγαμε πολύ ξύλο στην θάλασσα. Είχε πολύ αέρα και πολύ κύμα, ήταν τρομακτικά αλλά ήταν πανέμορφα. Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις καταλαβαίνεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και για τις πραγματικές σου ανάγκες. Αισθάνεσαι τα πάντα εκείνη στη στιγμή, αισθάνεσαι αυτό που είσαι».

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

«Τι εννοείς;»
«Η θάλασσα είναι ένα μέρος εχθρικό για τον άνθρωπο, αλλά επειδή είναι έτσι σε φτάνει σε όρια που σε κάνουν να σκεφτείς πράγματα για τον εαυτό σου που σε άλλη περίπτωση δεν θα τα σκεφτόσουν. Το τι είσαι, τι χρειάζεσαι και τι θέλεις. Στην κοινωνία και στις πόλεις δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό, ενώ στην θάλασσα μπορείς. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις ανάγκη τίποτα τελικά. Ούτε το τηλέφωνο, ούτε τον υπολογιστή, ούτε καν την αγάπη. Το μόνο που ξέρεις ότι χρειάζεσαι είναι ότι πρέπει να επιβιώσεις, να φας, να πας τουαλέτα και να κοιμηθείς. Μέσα από αυτήν την εμπειρία συνειδητοποιείς τι είσαι και τι είναι πραγματικά σημαντικό για σένα. Και μπορεί να είναι η αγάπη, αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο. Σε κάνει να μπορείς να ισορροπήσεις μεταξύ του τι έχεις ανάγκη και το τι είναι σημαντικό για σένα. Ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ απόλυτα, αλλά θέλω να το προσπαθήσω όσο γίνεται περισσότερο. Και σίγουρα δεν κάνω κάτι σπουδαίο, πιστεύω ότι είναι έτσι για όλους τους ανθρώπους. Όσο λιγότερο ξέρουμε τον εαυτό μας, τόσο πιο επιφανειακοί θα είμαστε με τους άλλους. Και εντάξει καλό είναι και αυτό αλλά είναι κάτι τεχνητό και δεν μου αρέσει.

Από την Κέρκυρα φτάσαμε στο Σούνιο και από εκεί στην Τουρκία όπου έμεινα για έναν χρόνο γιατί βρήκα μία δουλειά για τη σεζόν. Μετά έμεινα στην Ρόδο για ένα χρόνο και μετά στη Νίσυρο για ενάμιση.  Εδώ και τρεις μήνες μένω στην Αθήνα. Μπορεί να μείνω εδώ μπορεί και να φύγω σε ένα μήνα δεν ξέρω. Προς το παρόν είμαι εδώ.

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

«Πώς σου φαίνεται η Αθήνα;»
«Η Αθήνα για μένα είναι πολύ βαριά. Είμαι παντελώς μόνος μου και νομίζω ότι τελικά δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι εδώ», λέει με ειλικρίνεια. Οι άνθρωποι εδώ δεν νιώθουν τίποτα, μόνο σκέφτονται. Μόνο δουλεύουν και καταλαμβάνουν τον χρόνο τους με το τίποτα, τον πετάνε στον αέρα στην ουσία. Ίσως να είναι έτσι σε όλες τις μεγάλες πόλεις, δεν ξέρω. Ίσως να με έχει επηρεάσει η διαμονή μου στη Νίσυρο. Αλλά είναι απίστευτο το πώς όλοι τρέχουν σαν τρελοί. Παρατήρησα το φανάρι στο Σύνταγμα και το πράσινο διαρκεί οχτώ δευτερόλεπτα και πρέπει να διασχίσεις 35 μέτρα. Είναι τρελό!», λέει και γελάει. «Αλλά ταυτόχρονα μαθαίνω πολλά πράγματα για αυτό και μένω. Έχω γνωρίσει Έλληνες άνδρες που κατά κάποιο τρόπο είναι πρότυπο για μένα, θα ήθελα να είμαι κι εγώ τέτοιος άνδρας. Ξέρω ότι αυτοί οι άνδρες έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα και θέλω να μάθω από αυτούς. Δεν είναι οι νέοι όμως. Η νέα γενιά δεν είναι έτσι. Από όσους έχω γνωρίσει, τουλάχιστον. Δεν νιώθουν τίποτα, μόνο σκέφτονται- εντάξει, κάποιοι περισσότερο κάποιοι λιγότερο. Φαντάζομαι ότι φταίει ο τρόπος ζωής που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι, τι θέλεις και τι χρειάζεσαι. Η κοινωνία τους έχει κάνει έτσι και δεν διαφωνώ απόλυτα με αυτό, αλλά πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία. Ίσως το κάνουν για να ξεχάσουν να νιώσουν και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι εδώ. Μου φέρνει μια κατάθλιψη αυτό, αλλά δεν πειράζει μαθαίνω.

Ο Manuel δουλεύει το καλοκαίρι και βγάζει γύρω στα 2000-3000 ευρώ το μήνα και μετά προσπαθεί να τα βγάλει πέρα για το υπόλοιπο του χρόνου. Είναι αποφασισμένος να μάθει τον εαυτό του και έχει βρει αυτόν τον τρόπο ζωής που τον βοηθάει. Ήταν ωραία η κουβέντα μαζί του και με έκανε να σκεφτώ πράγματα που μπορεί να μην σκεφτόμουν σε άλλη περίπτωση. Το να ψάχνεις να βρεις την ισορροπία σου σε έναν κόσμο που κινείται τόσο γρήγορα είναι πολύ δύσκολο αλλά αξίζει να το προσπαθείς γιατί είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβεις το τι είσαι και τι πραγματικά θέλεις.

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit
Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit
Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit

Μες σε αυτή τη βάρκα μένει μοναχός Facebook Twitter
Φωτο: Elizabeth Rovit



Ελλάδα
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

Ελλάδα / Υπόθεση Κολωνού: «Ζητώ συγγνώμη που δε μίλησα από την αρχή, φοβόμουν» δηλώνει η 12χρονη

«Πήγαινα στην πλατεία με το ποδήλατο μου, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μακάρι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ αυτό το τέρας μπροστά μου. Όμως εμφανίστηκε» εξηγεί το παιδί, λίγο πριν την απόφαση της Δικαιοσύνης
NEWSROOM

σχόλια

2 σχόλια