Είμαι ο Βαγγέλης

Είμαι ο Βαγγέλης Facebook Twitter
5

Του Θωμά Κοροβίνη

Είμαι ο Βαγγέλης Facebook Twitter
«Παντέρμη Κρήτη, κόσμημα της γης, μην πας πλέον χαράμι για τα θλιβερά σου κυνικά χωριατόπουλα που τους έμαθες καλά να μην ξεχωρίζουν το τσουτσουνάκι τους απ’ την μπιστόλα, άλλαξε πια τροπάριο, Λεβεντογέννα μου!»


Είμαι ο Βαγγέλης. Με τα τριπλά του χρόνια. Είναι ο γιος μου, ο εγγονός μου, όμως είναι ο αδερφός μου, είναι το σπλάχνο μου, είμαι εκείνος. Είμαι το ομοίωμά του, είμαι το αίμα του, είμαι εκείνος. Είμαι ο Βαγγέλης. Μα είμαι ζωντανός. Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Στο μεταξύ πόσες φορές μ’ έχουν πεθάνει και μένα! Όσες αναγνωρίζω, γιατί υπάρχουν κι άλλες ανεπαίσθητες δολοφονίες, άλλα κρυφά φονικά που έχουν συντελεστεί στην πλάτη μου μα δεν τα ξέρω. Ή μάλλον κάνω πως δεν τα ξέρω γιατί δεν αντέχεται τόσο βάρος. Ναι, «όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούνε με χίλιους τρόπους», λέει ο Καρυωτάκης.

    Μόνον εγώ το ξέρω όμως το πώς είμαι ακόμα ζωντανός. Εκατό ζωές δε θα μου ’φταναν για να γράψω εκατό γραφές και χίλια τραγούδια για να χωρέσουν αυτόν τον ζωντανό θάνατο. Με παίδεψαν πολύ, με τυράννησαν με ποικίλα χοντροκομμένα και άπειρα πιο ανάλαφρα, αβάσταχτα όμως, πρώιμα μπούλινγκ. Εκείνα της δεκαετίας του ’60, μα που ήταν, λες εκ των υστέρων, ο κόσμος πιο απαίδευτος, όμως μέσα στην μετεμφυλιακή του μιζέρια, με το χνώτο του άκαμπτου χωροφύλακα στο σβέρκο, την αχορταγιά των κοτζαμπάσηδων της εποχής, τη βίτσα του δάσκαλου, την παντοκρατορία των στρατόκαβλων και την ανατολίτικη σατραπεία του πατέρα-αφέντη, να βρίσκουν τα αντίβαρά τους σε ανθρώπινες αγκαλιές που άνοιγαν πρόθυμα σε κάθε βασανισμένη γειτονιά. Κακά τα ψέματα, ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος, κι έτσι καθώς φαίνεται θα πάει(χιλιάδες Μαρξ και Φρόυντ να γεννηθούν) αλλά, θαρρείς, τότε μια ιδέα πιο ανθρώπινος. Είχαν ζήσει πόλεμο και πείνα οι δικοί μας,  είχαν στερηθεί κι είχαν διδαχτεί και είχαν μιαν ισόβια αγωγή στη συμπόνια. «Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», λέει ο Αναγνωστάκης.  

Με παίδεψαν πολύ, με τυράννησαν με ποικίλα χοντροκομμένα και άπειρα πιο ανάλαφρα, αβάσταχτα όμως, πρώιμα μπούλινγκ. Εκείνα της δεκαετίας του '60, μα που ήταν, λες εκ των υστέρων, ο κόσμος πιο απαίδευτος, όμως μέσα στην μετεμφυλιακή του μιζέρια

    Κρατούσα άσβεστη μια φλόγα αντίστασης, έτσι γλίτωσα απ’ τους βασανιστές μου. Δε μπορεί ο καθένας όχι, δεν έχουν όλοι τα ίδια ψυχικά συστατικά. «Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο», λέει ο Σεφέρης.  Χωνόμουνα στην  αγκαλιά της γιαγιάς μου, αμίλητος, -που να μιλήσεις! Ούτε τώρα θα μιλήσω. Δε θα μιλήσω ποτέ. Αν και, με τον δικό μου τρόπο μιλάω, και μιλάω ανοιχτά πάντοτε, πολύ ανοιχτά, δεν έχω ανάγκη κανέναν, -χρέος είναι εξάλλου- αφού, καθώς χωνόμουνα μέσα στα χαρτιά, μ’ ένα μολύβι έχτισα τον δικό μου κόσμο, δίπλα στο κόσμο μας. Και ανακάλυψα εκεί μια μορφή –όχι πλαστής- ευτυχίας. Βρήκα όμως την ψυχή, είχα το σθένος, πως να το πω, και έχτισα τις αξίες μου, αγάπησα τους ανθρώπους, έζησα παραδείσους ερωτικούς, ανέπτυξα την προσωπικότητά μου, χόρτασα ζωή. Όλα χειροποίητα. Και πάντοτε με εμπόδια. Οι τρικλοποδιές, τα χουνέρια  και οι παγίδες μ’ έκαναν ακόμη πιο ατσάλινο. «Ζήτημα ιδιοσυγκρασίας», θα’ λεγε ο Ταχτσής. Όχι μόνον.

    Έκανα κι εγώ μικρότερος κάποια μικρομπούλιγκ, κάποιους πλήγωσα, δε μπορεί. Ο Βαγγέλης –με την άγια ικεσία και την πεντάμορφη αγνότητα στο βλέμμα του- είναι η χωλή Μαρία (κουτσάβλα), η χοντρή κυρία (βαρέλα), η ζαρωμένη γιαγιά (πουρόγρια), ο κουνιστός συμμαθητής (γυναικούλα), ο φιλάσθενος περαστικός (χτικιάρης), ο σακατεμένος παππούς (σκατόγερος). Ατερμάτιστη η ανερμάτιστη ρατσιστική Βαβέλ.  

Είμαι ο Βαγγέλης Facebook Twitter

     Όταν η ζωή σου γίνεται μαρτύριο, μπορεί να οδηγηθείς  εθελουσίως στην έξοδο. «Ευτυχώς που υπάρχει κι η αυτοκτονία»,  δηλώνει ένας Γάλλος, ο Γκουαταρί νομίζω. «Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι», αρχίζει ο Σικελιανός το ποίημά του «Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα» εξυμνώντας το άφευκτον της γενναίας αυτοχειρίας.  Μα εδώ πρόκειται για πεντακάθαρο έγκλημα.        

    Αδικώ τις πόλεις που τις βρίζω συχνά –κι όχι άδικα- για άλλους λόγους. Τώρα θα πω «ζήτωσαν τα πολύβουα άστεα» που λειτουργούν ως σύγχρονα καταφύγια θηραμάτων («χωράμε όλοι στο τραπέζι, και τα όρνια και τα σπουργίτια» θα’ λεγε ο Έλιοτ). Βέβαια κανένα καλό αρσενικό –και καλά αρσενικά είναι μόνο τα υψηλής ευαισθησίας- δεν γλυτώνει απ’ την επικροτούμενη τσογλανερί των αιώνιων εσατζήδων, το φασιστικό σώμα που δεν θα καταργηθεί από κανέναν Τσίπρα του πλανήτη. Αυτά τ’ αρσενικά, τα καλύτερα,  είναι που δε γλιτώνουν ούτε απ’ τις γυναίκες, τις ερωμένες, τους ερωμένους, τους φίλους μα ούτε κι απ’  τις ίδιες της μανάδες τους. Και δεν υπαινίσσομαι τίποτε το ομοφυλόφιλο –χωρίς βέβαια να το εξαιρώ. Αυτοί είναι οι «γιοι χωρίς μητέρα», έτσι τους βάφτισε ο Ζαν Ζενέ, οι ανθρωπινότεροι των άλλων, των πολλών. Εκείνων των ανασφαλών πορδών που υπηρετούν ισοβίως στο «Λεβεντομαλακιστάν», οι αγάμητες κομπλεξάρες. («Παντέρμη Κρήτη, κόσμημα της γης, μην πας πλέον χαράμι για τα θλιβερά σου κυνικά χωριατόπουλα  που τους έμαθες καλά να μην ξεχωρίζουν το τσουτσουνάκι τους απ’  την μπιστόλα, άλλαξε πια τροπάριο, Λεβεντογέννα μου!»)      

   

     Τώρα δε μπορεί να με πειράξει πια κανείς απ’ αυτούς. Δεν τρέφω μίσος. Αηδία, μιαν απέραντη αηδία. Και οίκτο. Μα στο βάθος βασιλεύει ένας καγχαστικός θρίαμβος. Τώρα πια δε μπορούν να με «φάνε»  εκείνοι. Αν μπορούσαν θα το ’καναν ευχαρίστως. Ακόμη και τώρα που γερνάνε. Μα τι ανάγκη! Έχουν αφήσει άλλους στη θέση τους, αξιότερους σαδίκλες.  Είναι αυτοί που με σκότωσαν ξανά στο πρόσωπο του Βαγγέλη. Και που, αν μπορούσα,  θα τους σκότωνα κι εγώ με τη σειρά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί η εκδίκηση αυτή είναι ιερή, δεν προσωποποιείται, είναι προϊόν μιας αδικίας ιστορικής, ανήκει στο διηνεκές. Μα δε θα γίνει έτσι ποτέ. Θα κοιμηθώ απόψε παίρνοντας αυτό το σπαραγμένο γιαβράκι στα όνειρά μου, όπως θα κάνω από δω και πέρα κάθε νύχτα, κι όταν κάποτε κάποιο τρένο κι εμένα θα με πάρει, Βαγγέλη μου, του Χάρου μου θα σε κάνω διήγημα.  

 

16 Μαρτίου 2015

Ελλάδα
5

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 Θωμάς Κοροβίνης: “Η κανονικότητα δεν είναι πανάκεια”

Βιβλίο / Θωμάς Κοροβίνης: “Η κανονικότητα δεν είναι πανάκεια”

Σπάραγμα Ένα: Η αφήγηση και του ελάχιστου κομματιού της ζωής μας είναι συνάρτηση και της ζωής των άλλων. Σπάραγμα Δύο: Αν περίσσευαν οι άνθρωποι του πάθους, ο κόσμος μας δε θα ήταν χειρότερος, θα γέμιζε αδιάλειπτες ερωτικές και αγαπητικές εκρήξεις. Σπάραγμα Τρία: Ο πιο άχρηστος είναι ο φόβος απέναντι στο μοιραίο. Σπάραγμα Τέσσερα: Μια ζωή που έχει εκτροχιαστεί, δε μπορεί να επανέλθει. Ούτε κι η κανονικότητα είναι πανάκεια. Σπάραγμα Πέντε: Ο συγγραφέας είναι "αυτά που γράφει". Και για τον ίδιο, και για τους αναγνώστες του. Δεν υπάρχει έξω απ' το έργο του, είτε είναι άγιος, είτε εγκληματίας. Σπάραγμα Έξι: "Οι λέξεις είναι θηλυκές. Γεννάνε κι άλλες λέξεις. "Ο λόγος σημαίνεται απο 'κείνα που θα' χε να αποσιωπήσει". Ο συγγραφέας μιλά στο LIFO.gr, λίγες ώρες πριν παρουσιάσει στη Θεσσαλονίκη το νέο του βιβλίο, τη συλλογή αφηγημάτων “Τι πάθος ατελείωτο”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.
ΒΙΒΛΙΟ /ΟΔΗΓΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Ας πάμε λοιπόν την Κρήτη να δικαστεί γιατί αυτή είναι το πρόβλημα.Κι έτσι καθαρίζει η υπόλοιπη χώρα όπου εκφοβισμός και τραμπουκισμοί δεν υφίστανται ποτέ, όπου πατεράδες δεν προτρέπουν τους γιους τους να πλακώσουν μερικούς στο ξύλο ή να πάνε σε οίκο ανοχής για να γίνουν άντρες, όπου αν το παιδί είναι γκέι του κόβουμε την καλημέρα και τόσα άλλα.Στα αίτια του εκφοβισμού δεν συγκαταλέγεται ο τόπος καταγωγής και είναι πολύ λυπηρό να γίνονται τέτοια σχόλια που δεν βοηθούν καθόλου στη λύση του προβλήματος.
Ο Κοροβίνης αποκαλεί την Κρήτη Λεβεντομαλακιστάν, γιατί ο τραμπουκισμός των κρητικών είναι άνευ προηγουμένου. Σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδας δεν γίνονται αυτά που γίνονται στην Κρήτη. Δείξε μου ένα μέρος στην Ελλάδα - ΕΝΑ - που:Να μη μπορεί να επέμβει η αστυνομία σε ολόκληρα χωριά.Να έχει τέτοια ποσοστά οπλοφορίας. Να έχει τέτοιους ψευτοπαληκαρισμούς. Να γίνονται τέτοιες συμπλοκές για ψύλλου πήδημα.Να έχει τόσο σωβινιστές κατοίκους.Να έχει τα πρωτεία στην κακοποίηση ζώων.Να υφίσταται ακόμα η βεντέτα - που έχει εκλείψει ακόμα και από τη Μάνη.Οι παλιότεροι θα θυμούνται τα θρυλικά κρητικα καμάκια που όταν κάποιος άλλος πήγαινε να μιλήσει σε μια τουρίστρια τον πλάκωναν στο ξύλο, γιατί τους ήταν αδιανόητο ότι καποιος μη Κρητικός μπορεί να βγάλει γκόμενα στην Κρήτη.Και το χειρότερο δείγμα: όταν προβλήθηκαν "οι Ελιες" του Κολάτου ξεσηκώθηκε η Κρήτη γιατί προσβλήθηκε από το θέμα της ταινίας, που εδειχνε τις δοσοληψίες για την προίκα μιας νύφης. Αυτό δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα. Στη Μακεδονία ας πούμε δεν ξεσηκώθηκαν με τον "Μακεδινικό Γάμο" του Κανελόπουλου. Ούτε σε άλλα μέρη μπλοκαραν τα μουσεία για να μην πάνε αρχαιότητες σε εκθέσεις του εξωτερικού, όπως έγινε στο Ηράκλειο. Και αυτό με τις "συμμορίες" των κρητικών στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι περα ως πε΄ρα αλήθεια. Το έζησα κανονικότατα. Αντι λοιπόν να λες ότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην υπόλοιπη Ελλάδα - σαφώς και συμβαίνουν - καλό είναι να κανεις μια αυτοκριτική για τον τόπο σου, μια και μόνο κάποιος από την Κρήτη θα διαφωνούσε με τους χαρακτηρισμούς του Κοροβίνη.
Νομίζω το πρόβλημα στα σχόλιά σου - αυτό και προηγούμενα - είναι η τάση να γενικεύεις επικίνδυνα και να στοχοποιείς ένα ολόκληρο νησί για μεμονωμένα περιστατικά που σίγουρα δεν εκπροσωπούν τις απόψεις των υπόλοιπων.Δεν είμαι από την Κρήτη αλλά έχω ζήσει εκεί πολλά χρόνια και είναι λυπηρό όταν γίνεται αυτό για οποιοδήποτε μέρος.Τα παραδείγματα που ανέφερες δεν σχετίζονται με τον εκφοβισμό και δεν είναι κάτι που η πλειοψηφία έκανε ή συμφωνούσε. Εκτός βέβαια αν μιλάμε για τα Ζωνιανά γιατί το 90% όσων λες εκεί συμβαίνουν μόνο. Πάντα οι τραμπούκοι είναι αυτοί που φωνάζουν και ακούγονται περισσότερο δυστυχώς.Και τελοσπάντων πιστεύων ότι όλα αυτά τα σχόλια μειώνουν τη σοβαρότητα του θέματος γιατί ο κάθε είδους εκφοβισμός στις περισσότερες των περιπτώσεων συνδέεται με συγκεκριμένες ψυχολογικές διαταραχές (αντικοινωνική διαταραχή, κατάθληψη, ΔΕΠΥ κτλ) και καλό θα ήταν ν' ασχοληθούμε με θεραπεία/πρόληψη και όχι με μια περιφέρεια της χώρας.
Οκ επειδή κατά τη γνώμη σου μειώνουν τη σοβαρότητα του θέματος να μη τα κάνουμε τα σχόλια.Σου υπενθυμίζω ότι δεν σχολιάζουμε έτσι αβρόχοις ποσί την "λεβεντιά" των κρητικών, αλλά το κείμενο του Κοροβίνη. Και ας προσβλήθηκαν σε τελική ανάλυση οι κρητικοί. Αυτοί όταν λένε ότι είναι οι καλύτεροι, οι πιο λεβέντες και ότι δεν υπάρχει κανείς καλύτερος τους, προσβάλουν καθημερινά όλους τους υπόλοιπους έλληνες. Δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι τι είμαστε? οι υπόλοιποι έλληνες δεν έχυσαν το αίμα τους, δεν πολέμησαν, δεν δούλεψαν, δεν μεγαλούργησαν?Αντε να τελειώνει το θεματάκι με το σωβινισμό και τον αρρωστημένο τοπικισμό, και τότε θα δεις πως όλα θα βελτιωθούν στη "λεβεντογέννα".