Σε 17 μέρες έχουμε εκλογές. Αυτή είναι μία από τις μικρότερες προεκλογικές περιόδους στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου. Το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε αναβρασμό. Καινούργια κόμματα, συνεργασίες, απρόσμενες υποψηφιότητες, διαρκείς παρασκηνιακές διεργασίες. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει από τις ζυμώσεις που παρακολουθούμε καθημερινά αφορά το αν αυτές μπορούν να επιφέρουν κάποια ουσιαστική αλλαγή ή είναι απλώς οι απεγνωσμένες προσπάθειες ενός παλαιολιθικού πολιτικού συστήματος, που αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί πως η εποχή του έχει παρέλθει, να κρατηθεί «ζωντανό». Ζητήσαμε από οκτώ νέους ψηφοφόρους μέχρι 30 ετών να μας πουν την άποψή τους και να μας εξηγήσουν τι είναι αυτό που θα επηρεάσει την απόφασή τους μπροστά από την κάλπη. Να τι μας είπαν:
Δημήτρης Πόπορης, 23 ετών
Δημοσιογράφος, απόφοιτος του τμήματος Επικοινωνία & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών
«Πριν από την αλλαγή πάντα υπάρχει η απελπισία, το παρακαλετό, οι σπασμωδικές κινήσεις. Υπάρχει ακόμα η γκεμπελική προπαγάνδα. Αυτή η προπαγάνδα που επηρεάζει ανηλεώς το αφελές τμήμα των ψηφοφόρων, που μαζί με την άλλη περισπούδαστη "κάστα", εκείνη των βολεμένων, συντηρούν τόσα χρόνια τον δικομματισμό. Η κινδυνολογία; Ανεξέλεγκτη. Οι μικροπολιτικές μοχλεύσεις; Τραγελαφικές. Έχω χάσει το μέτρημα των ΠΑΣΟΚ: το ποταμίσιο, το ΓΑΠίσιο, το ξεχασμένο. Όσο για τη Δεξιά; Έχει επιστρατεύσει από τον Άνθιμο μέχρι τον Ξηρό για να μαζέψει ψήφους. Πόσα media events θα χρειαστούν ακόμη; Ίσως ήρθε, πλέον, η στιγμή να κυβερνήσει αυτή η "δαιμονοποιημένη" Αριστερά. Ίσως ο κόσμος έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που προτίθεται να ξεπεράσει όποια προκατάληψη τον διακατείχε, ώστε να δημιουργήσει μια ελπίδα, έστω και σε πρώιμη μορφή. Ίσως ξεπεράσει τον ατομοκεντρικό του χαρακτήρα, για να σκεφτεί επιτέλους ένα βήμα παραπέρα. Όσο για μένα; Με διακατέχει ένας άδολος ρομαντισμός, νομίζω. Ένας ρομαντισμός που μου "δείχνει" Αριστερά, ανεξαρτήτως παρατάξεων. Πλέον, η Αριστερά είναι πιο κοντά από ποτέ στην επίτευξη του στόχου. Είμαστε πιθανόν στα πρόθυρα μιας ιστορικής στιγμής. Όσο και αν η κομματικοποίηση δεν είναι το φόρτε μου, ο πειρασμός είναι μεγάλος. Και εγώ θα είμαι εκεί».
Όλγα Σουχαλάκη, 23 ετών
Φοιτήτρια Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών 
«Προσπαθώ να αντιμετωπίσω όλα όσα συμβαίνουν με χιούμορ. Οι διεργασίες όλο αυτό το διάστημα είναι μεγάλες. Προσωπικά λυπάμαι, μα δεν μπορώ να πιστέψω τίποτε απ' όλα αυτά που ακούω, διαβάζω και βλέπω. Κάθε είδηση μου μοιάζει είτε επίπλαστη, είτε μεροληπτική. Σχεδόν όλα τα νέα κόμματα είναι, κατ' εμέ, πιόνια των μεγάλων, που προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τις θέσεις τους σε αυτό το βολεμένο πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει φωνή στο πολιτικό προσκήνιο που να με εκφράζει, οπότε θα ψηφίσω βάσει της λογικής "το μη χείρον βέλτιστο"».
Κωνσταντίνος Περάκης, 24 ετών
Πολιτικός Επιστήμονας
«Από το 2009 κι έπειτα, με την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό στήριξης, ο πολιτικός διάλογος κατήργησε τον παραδοσιακό άξονα διαχωρισμού των κομμάτων σε "Αριστερά-Δεξιά". Στη θέση του τοποθετήθηκε ένας νέος διπολικός διαχωρισμός με άκρα, φυσικά, τα "Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο". Η εξέλιξη αυτή οδήγησε τη συζήτηση σε μια έντονη αποϊδεολογικοποίηση, η οποία μας έφερε αντιμέτωπους με νεοπαγείς κομματικούς μηχανισμούς χωρίς ιστορικές καταβολές και σοβαρές πολιτικές ζυμώσεις, που με τη σειρά τους έφεραν την επίταση του λαϊκισμού και τη βίαια εμφάνιση του νεοφασισμού. Η αποτυχία των κομμάτων να ανοίξουν έναν ουσιαστικό διάλογο για τα προβλήματα που σοβούσαν χρόνια τώρα και θα συνεχίσουν να ταλανίζουν τη χώρα ακόμα και μετά από μια ενδεχόμενη έξοδο από το Μνημόνιο διαφαίνεται και σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Καμία κουβέντα για την ανεργία, τη δημογραφική γήρανση, την απουσία εθνικού σχεδίου για την εκπαίδευση που θα οδηγήσει σε αναδιάταξη του εργατικού δυναμικού και στη δημιουργία νέου παραγωγικού μοντέλου, βασισμένου στις ανάγκες και στις δυνατότητες της χώρας. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα και όχι ο εγκλωβισμός της κουβέντας γύρω από τη δανειακή σύμβαση. Όποιος καταφέρει να διατυπώσει ένα οραματικό σχέδιο για όλα αυτά θα ξεχωρίσει από τη γενικότερη ασάφεια».
Βίκυ Xύτα, 30 ετών
Οικονομολόγος
«Νιώθω κάπως χειραγωγημένη και ξαναπαίρνω (προσφάτως) τον έλεγχο του νου και των συναισθημάτων μου με κόπο. Δεν μου φτάνει που είμαι φυλακισμένη σε διλήμματα του... ποπού, βλέπω γύρω μου ότι επιτηρούμε ο ένας τον άλλο και αυτό με ενοχλεί πολύ. Απέχω, λοιπόν. Δεν ενημερώνομαι, όσο μπορώ, για τις νέες συλλογικότητες. Ωστόσο, θα προσπαθήσω να απαντήσω στο εξής ερώτημα μέχρι τις 25 του Γενάρη: το μικρό κόμμα που ψήφιζα ως τώρα ή ΣΥΡΙΖΑ; Για ΝΔ ούτε λόγος. Με ανησυχεί η πείνα του ΣΥΡΙΖΑ για εξουσιαστικές καρέκλες, αλλά με κάνει να το ξανασκέφτομαι η "ιστορική πείνα" τους που μου θύμισε ένας φίλος, η πείνα για δικαίωση. Ξέρω γω; Μπορεί! Αναρωτιέμαι αν το μικρό κόμμα που δεν μπαίνει καν στη Βουλή είναι χαμένη ψήφος τούτη τη χρονική στιγμή. Κι αν την επόμενη στιγμή βρισκόμουν μπροστά στην κάλπη, τι να ήταν τελικά αυτό που θα μ' έκανε να αποφασίσω; Είμαι ελεύθερη να αποφασίσω; "Γιατί ενώπιον του "Θεού" τίθεται μάλλον το πρόβλημα του κακού παρά το πρόβλημα της ελευθερίας". Ελπίζω να μην είναι ο φόβος οδηγός − κυρίως της ευθύνης. Εκλογές είναι, μωρέ, σάμπως τι αλλαγές να φέρουν;».
Γιώργος Ταξίδης, 23 ετών
Φιλόλογος
«Οι ζυμώσεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες ημέρες και θα κορυφωθούν έως την 25η Ιανουαρίου, ζυμώσεις κάθε ελληνικής προεκλογικής περιόδου από την εποχή της κρίσης, δυστυχώς με αφήνουν αδιάφορο. Και λέω δυστυχώς, καθότι ενδιαφέρομαι για την πολιτική και φροντίζω να ενημερώνομαι όσο το δυνατόν εγκυρότερα και αντικειμενικότερα. Οι όποιες προσπάθειες σύμπλευσης διαφορετικών πολιτικών φορέων έχουν επίκεντρο την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό είναι το κυνικό της υπόθεσης, "ελάτε να τα βρούμε, για να μη βγει ο άλλος". Όμως η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση, κάτι που εξαναγκάζει στην κατεύθυνση αυτή (της δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας). Δυστυχώς, όλες οι διαβουλεύσεις γίνονται στη βάση σκληρής επικοινωνιακής πόλωσης και όχι επί της ουσίας. Γίνονται προσπάθειες να βγει η εξίσωση προς όφελος του ενός ή του άλλου, μια εξίσωση που καταπώς φαίνεται θα μας απασχολήσει αρκετό καιρό. Επιπρόσθετα, δεν είμαι της γνώμης πως υπάρχουν "νέα" κόμματα. Απλώς, αλλάζει η θέση τους στην παραδοσιακή μεταπολιτευτική σκακιέρα. Ο ένας λαμβάνει τη θέση που πριν είχε κάποιος άλλος κ.ο.κ. Όποιες προσπάθειες γίνονται από μικρότερους σχηματισμούς μπορεί να έχουν αγαθές προθέσεις, αλλά είτε δεν έχουν τόση δύναμη να ακουστούν και να μεταδώσουν το μήνυμά τους, είτε απλώς αιθεροβατούν, αναμειγνύοντας καλές ιδέες μεν, μη εφαρμόσιμες δε, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Συνεπώς, θα έλεγα ότι το παλιό πολιτικό σύστημα ζει και βασιλεύει ακόμα. Μόνο που κλυδωνίζεται από τους εσωτερικούς τριγμούς που προκαλεί η κρίση και από τις έξωθεν πιέσεις για την επίτευξη του ενός ή του άλλου συμφέροντος. Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία εμείς, ως πολίτες, δεν θα "ανανεωθεί" το πολιτικό σύστημα. "Κύτταρο της πόλης είναι ο πολίτης" έλεγε ο Αριστοτέλης. Ας το σκεφτούμε αυτό, λοιπόν. Καταλήγοντας, θα ήθελα να πω ότι αυτό το τελευταίο ακούγεται λίγο "αναμασημένο" ή ως μία απολιτίκ άποψη. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως αν θέλουμε να αλλάξουμε ή να διατηρήσουμε κάτι, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Όσο για τις 25 Ιανουαρίου, δυστυχώς, και πάλι δεν είμαι βέβαιος για την απόφασή μου. Μακάρι να γινόταν κάτι που να με επηρέαζε θετικά προς την τάδε ή τη δείνα κατεύθυνση. Ας ψηφίσουμε όλοι όσο το δυνατόν πιο λογικά και ανεπηρέαστα από οποιουδήποτε είδους πιέσεις».
Γιάννης Βεκρής, 27 ετών
Διδακτορικός φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
«Από τη στιγμή που άρχισα να ενδιαφέρομαι για την πολιτική και να παρακολουθώ τις εξελίξεις, διαπίστωσα ότι η λέξη "καινούργιος" αφορά αποκλειστικά ονόματα κομμάτων, σήματα και χρώματα. Αντίθετα, τα πρόσωπα παραμένουν, στην πλειονότητά τους, ίδια, εδώ και δεκαετίες. Αυτό μου μοιάζει αδιανόητο, καθώς οι ανάγκες μιας χώρας και τα σημαντικά θέματα που αφορούν τους πολίτες εξελίσσονται διαχρονικά. Άρα, θα έμοιαζε πιο λογικό να υπάρχει και μια εξέλιξη σε επίπεδο προσώπων και θέσεων και όχι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Θεωρώ πως η βάση του πολιτικού συστήματος είναι άρρωστη και δεν γίνεται να αλλάξει από τα ίδια άτομα που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς, αυτά τα πρόσωπα, προσκολλημένα σε "αρχαίες" λογικές και μεθόδους, επιμένουν, εγωιστικά και κοντόφθαλμα, να διεκδικούν θέση στο προσκήνιο και να έχουν λόγο, περιφερόμενα από κόμμα σε κόμμα και σέρνοντας πίσω τους μια ομάδα πιστών, τους οποίους χρησιμοποιούν στις διαπραγματεύσεις τους και εμπορεύονται εις βάρος τους. Η δική μου απόφαση θα βασιστεί καθαρά σε θέσεις και ιδέες του κάθε υποψηφίου και του κάθε κόμματος πάνω στα πολλά και σημαντικά ζητήματα που διακυβεύονται σε αυτές τις εκλογές».
Εύη Καπέλη, 26 ετών
Εκπαιδευτικός-Φωτογράφος
«Δεν έχω πειστεί ακόμα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σίγουρα, όμως, κάνει κύκλους. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει με μια ακανόνιστη στο σχήμα της σβούρα πάνω σε ένα λείο τραπέζι. Ομόκεντροι κύκλοι. Μηδενικές τριβές. Κίνηση γύρω από τον ίδιο, σκουριασμένο άξονα, με κινητήριο δύναμη την ίδια αποτυχημένη φιλοσοφία και τις χρόνιες άστοχες πολιτικές λιτότητας. Στη σύγχρονη Ελλάδα της διαφθοράς και του "ωχαδελφισμού", δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βρεθεί η λύση αποκλειστικά και μόνο από τα σύγχρονα πολιτικά κόμματα (νεοσύστατα ή μη, "εναλλακτικά" ή όχι). Δεν υπάρχει έλλειψη παιδείας στην Ελλάδα. Υπάρχει "κακή" παιδεία. Με αυτή οφείλει ο καθένας από εμάς να παλέψει, να αναθεωρήσει τη στάση του και να κάνει τις επιλογές του. Και όχι ατομικά, γιατί μέσα σε όλα ξεχάσαμε, τελικά, και τι μπορούμε να κάνουμε μαζί. Ευθύνη έχουμε όλοι. Και αν είναι ο γενικότερος φόβος που μας στερεί το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο, τότε ας τολμήσουμε να μπορούμε να ξυπνάμε και να ονειρευόμαστε».
Κωνσταντίνος Σπυριδάκος, 30 ετών
Συντονιστής του πολυσυλλεκτικού site άποψης Pragmatikotita.gr
«Ο σημερινός πολιτικός πλουραλισμός θα μπορούσε να ήταν καθοριστικός μία 15ετία πριν, όταν η κοινωνία μας είχε όλες τις προϋποθέσεις της μετάβασης από το επιφανειακό "ευ" προς ένα ώριμο και ουσιαστικό "ζην". Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και η εγχώρια και εν μέρει ευρωπαϊκή πολιτική παθογένεια έφερε την κρίση, η οποία διαμόρφωσε νέα πλαίσια για δοκιμασμένες και αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές. Οι σύγχρονες ζυμώσεις γίνονται από κόμματα-κινήματα αδύναμα να συσπειρώσουν τον κόσμο και από νέα (;) πρόσωπα που με δυσκολία εμπνέουν τους γύρω τους. Προτάσεις γραμμένες στο πόδι συστήνουν προεκλογικά προγράμματα, πουλώντας φθηνή ελπίδα στο "λαϊκό χρηματιστήριο". Θεωρώ πως στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν θα ψηφίσουν οι "επηρεασμένοι" αλλά οι υποψιασμένοι και αποφασισμένοι. Η ψήφος όλων μας θα είναι μια σημαντική απόφαση, όχι κοινή, αλλά προσωπική, υποκειμενική και με ελαφρά −γιατί όχι και χωρίς− αιτία. Θα έχει όμως έναν κοινό άξονα: να ξεπεράσουμε τις φοβίες και τα ταμπού μας για το πολιτικά αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο».
σχόλια