[ΓΝΩΜΕΣ]. Χρυσαυγίτικο πορνό και η απόλαυση του κακού. Απο τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο

[ΓΝΩΜΕΣ]. Χρυσαυγίτικο πορνό και η απόλαυση του κακού. Απο τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο Facebook Twitter
24

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΩΜΗ ΓΛΩΣΣΑ

 

Στα μέσα της δεκαετία του '90 ο ηγέτης του αγγλικού skinhead νεο-ναζιστικού κινήματος Nicky Crane αποκάλυψε ότι παράλληλα προς την πολιτική,  συνήθιζε να πρωταγωνιστεί σε ομοφυλοφιλικές πορνο-ταινίες. Το ξέσπασμα αυτού του περίεργου σκανδάλου έκανε ευρέως γνωστό στην Αγγλία ένα gay στερεότυπο:  Όλα όσα κάνουν το χιτλερισμό χυδαίο – η τελετουργικότητα της βίας, η επίδειξη ισχύος και η λαγνεία του ευτελισμού-- δεν μεταμφιέζουν απλά την 'καταπίεση' ενός σεξουαλικού ενστίχτου: αποτελούν από μόνα τους μια μορφή ηδονισμού.

Tο κοστούμι του νεοναζί, τα στενά παντελόνια, οι μποτες, οι τιράντες --- ό,τι θυμίζει το ενδυματολογικό ύφος του Βορίδη στην περιβόητη φωτογραφία με το τσεκούρι --συνιστούν πολλές φορές τα σύνεργα μιας ερωτική σκηνοθεσίας, προφέρουν μια τρυφερή γροθιά στη libido, οικοδομούν  τη φετιχιστική πλαισίωση της υποταγής και του πόνου.

          

Όταν ο Nicky Crane αποκάλυψε τη σχέση του με το γκέι πορνό, αποσύρθηκε από την πολιτικη ζωή και μερικά χρόνια αργότερα πεθάνε από aids. Κατά ειρωνικό τρόπο, στα δημοσιεύματα του τύπου εκείνης της εποχής, η διαπόμπευση ενός Ναζί οικειοποιήθηκε τη γλώσσα του Ναζί... 'Nazi Nick is a Panzi' O ηγέτης του φυλετικού κραξίματος κράχτηκε ως ‘πούστης’.

 Παράλληλα προς το πορνό, ο Crane φωτογραφήθηκε να δίνει κλωτσιές στον αέρα με την ορμή ενός νίτζα. Σε όλες αυτές τις πόζες, το lifestyle του χιτλερικού ηγέτη ενσωμάτωνε ένα συνδυασμό κινηματογραφικών, φαντασιακών και ερωτικών απωθημένων. Όπως και άλλες βίαιες κουλτούρες του δρόμου, η νεο-ναζιστική συνθήκη ήταν συνυφασμένη με τη μετάλλαξη της προλεταριακής ταυτότητας σε σκοτεινό έργο τέχνης: η βία έμοιάζε να μεταμορφώνει την καθημερινότητα σε κινηματογραφικό επεισόδιο.

Κρίνοντας από την μιντιακή συμπεριφορά και τη στιλιστική πανοπλία των χρυσαυγιτών, οι ομοιότητες με την ελληνική περίπτωση είναι κραυγαλέες. Παρά τις αναλογίες αυτές μια γενικόλογη εξίσωση (φασίστας= καταπιεσμένος gay) είναι αποπροσανατολιστική. Κάθε πολιτισμικό περιβάλλον έχει πρωτότυπες εγγραφές. Το ουσιαστικό ερώτημα εδώ δεν είναι 'ποιο είναι το διαχρονικό μυστικό της ψυχοσύνθεσης ενός νεο-ναζί΄, αλλά με ποιους τρόπους ο ναζισμός ερμηνεύεται, βιώνεται και επανα-εφευρίσκεται από διαφορετικά ιστορικά υποκείμενα σε διαφορετικά εθνικά τοπία.

Οι διαφορές δεν αφορούν μόνο την εθνική ή την ιστορική συγκυρία, αλλά και την εσωτερική  πολυπλοκότητα μιας κοινωνίας. Όπως ακριβώς οι 'αλβανοί εγκληματίες', οι ισλαμιστές, οι μαφιόζοι, οι μικροαστοί, οι πόρνες και οι θαυμαστές του Χριστόδολου δεν αποτελούν ένα αδιαίρετο και ομογενές σύνολο – δηλαδή κάτι που παραμένει 'ασάλευτο' στο χρόνο και στο χώρο -- έτσι και όσοι ασπάζονται, ψηφίζουν ή υπερασπίζονται τη Χρυσή Αυγή δεν αποτελούν μια ομοούσια κοινότητα. Πρόκεται για ένα πολυσυλλεκτικό κράμα που περιλαμβάνει από μπράβους μέχρι τραβεστί και από νοικοκυρές μέχρι δημοσιογράφους. Πέρα από την κουλτούρα του μίσους, βασική παράμετρος της Χρυσής Αυγής είναι η συγκρότηση μιας μυθολογίας, δηλαδή το ανακάτεμα ενός εναλλακτικού 'αντισυστημικού' ταπεραμέντου με ένα βαθειά θεαματικό ένσιχτο.. Ο Χρυσαυγίτης δε ζωγραφίζει απλώς στην τηλεοπτική οθόνη απωθημένες προβολές του συλλογικού ασυνειδήτου (π.χ χαστούκι στην ‘υστερική λεσβία’, χαστούκι στο ‘βρωμύλο’ του λεωφορείου, χαστούκι σε ‘όλους τους μαλάκες’). Κοντράρει επίσης τον συλλογικό ευτελισμό της κρίσης πάνω σε μια σύχρονη κατασκευή σούπερ-ελληνικότητας. Μερικά από τα μοντέρνα συστατικά αυτής της κατασκευής είναι: η επαναφήγηση της ιστορίας, οι φαντασμαγορικές θεωρίες συνομωσίας, ο σκοταδιστικός ευαγγελισμός, αλλά και ένα υποδόριο στοιχείο παραβατικής σεξουαλικότητας.

Από αυτήν την άποψη, η ερμηνεία της Χρυσής Αυγής ως επαναφορά/ανακύκλωση του παρελθόντος (της Βαϊμάρης ή των skinheads της Αγγλίας) είναι ελαφρώς ανιστόρητη και ανακριβής: η Χρυσή Αυγή είναι εξίσου σύγχρονο και πολυσύνθετο γεγονός, όσο και οι μεταβαλλόμενες νεολαϊστικες μυθολογίες της πόλης... Αυτό που χρειάζομαστε -- περισσότερο από ποτέ -- είναι μια από τα κάτω καταγραφή όλων των αντιφατικών φαντασιακών της στοιχείων, δηλαδή όλων εκείνων των στρατηγικών που μετουσιώνουν τη νεο-ναζί εμπερία σε μια μορφή αισθητικοποίησης του καθημερινού.

Η ιντερνετική μου συνομιλία με ένα πρώην μέλος της Χρυσής Αυγής προσπαθεί να ανασύρει αυτά ακριβώς τα υλικά: να σκιαγραφήσει δηλαδή τη  σχέση μιας ιδεολογικής νεύρωσης με τη μνήμη, τη ποίηση και το πορνό.  Το facebook αποτέλεσε ένα ιδανικό περιβάλλο για την μελέτη του ναζισμού ως μυθοπλαστικής εμπερίας.  Η τυχαιότητα, η θραυσματικότητα και η ιδιωτικότητα της ψηφιακής καθημερινότητας παράγουν ένα δυναμικό χάρτη κοινωνικής φαντασίας. Τα διαδικτυακά προσωπεία παίζουν διαρκώς με την ιστορία του παρόντος. Tα ‘προφίλ’ των χρηστών του facebook μετατρέπονται σε πεδία πολιτισμικών μαχών, σε εργαστήρια νοοτροπίας και σε σκηνές αυτο-δραματοποίησης.  Όλα τα δυναμικά στοιχεία της νεο-ναζιστικής κουλτούρας ανθίζουν και εμπεδώνoνται εδώ: η λαϊκο-ποπ έξαρση, η παραβατική σεξουαλικότητα, η ακραία χυδαιότητα. Από τη φύση του το υλικό αυτό δεν αποπειράται να αποκαταστήσει μια ‘ιστορία’, αλλά τις παραμέτρους εξ-ιστόρησης μιας ιστορίας. Πρόκειται για μια σπουδή πάνω στη στη γλώσσα, το θέαμα και τη φαντασία: μια ηλεκτρονική ονειρογραφία (της βαρβαρότητας).

Μια απλή καθημερινή επαφή με ένα προσωπειο που συστήνεται και μιλά ως Χρυσαυγίτης ανοίγει μια σειρά από ερωτήματα: Με ποιο τρόπο η ‘Χρυσή Αυγή’  μετουσιώνεται σε εργαλείο μυθολογικης και σεξουαλικής αυτοπαρουσίασης; Κάτω από ποιες συνθήκες το διαδικτύο λειτουργεί ως γεννήτρια ναζιστικής και ερωτικής φαντασίας; Ποια μορφή κοινωνικότητας επιτρέπει σε ένα πολιτικό υποκείμενο να αναπαράγει τον εαυτό του ως αισθητικό αντικείμενο; Ποιες εικόνες της δημόσιας ζωής παρεισφρέουν μέσα σε αυτες τις τεχνολογίες αυτο-αισθητικοποίησης;  Πόσο απρόβλεπτο, αντιφατικό και χαοτικό μπορεί να είναι το απο-τα-κάτω-βίωμα ή αλλιώς, η μικρο-ιστορική υποδοχή και χρήση μιας ιδεολογίας μίσους;  

____________

Β' μέρος: Συνομιλίες με έναν  χρυσαυγίτη στο facebook

 

Πριν τρία χρόνια, στο Ζάππειο, ένα καλοκαιρινό βραδυ, ένας  νεαρός όρμηξε κατα πάνω μου φωνάζοντας 'πουστρίλες!! πουστρίλες;'  Άρχισε τα σκαμπίλια, μου τράβηξε τη τσάντα και προσπάθησε να με ακινητοποιήσει. Τον έσπρωξα, απεγκλωβίστηκα και απομακρύνθηκα.  Άκουσα φωνές και είδα στο βάθος, ένα άλλο γκρουπ ανθρώπων να χτυπούν ένα νεαρό. Τελικά τους ξέφυγε και εκείνος.  Ρώτησα τον κοσμο που μαζεύτηκε αν ήξεραν τους επιτιθέμενους. ‘Υπάρχει περίπτωση να είναι Χρυσαυγίτες;’  Η απάντηση που έλαβα τότε ήταν σιωπή και σαρκασμός. ‘Ποιοι Χρυσαυγίτες μωρέ;’  Πριν λίγες εβδομάδες ένας απόμαχος της Χρυσής Αυγής μου εξήγησε πως εκείνη ακριβώς την εποχή οι ‘συναγωνιστές’ του και κεινος, οργάνωναν συστηματικά επιθέσεις στο Ζάππειο εναντίον γκέι ατόμων. Να μερικά από τα λόγια του: 

‘Ήταν πολύ ωραία γιατί κανείς μας δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε. Εγώ το είχα προτείνει. Το σπέρμα ήταν ώριμο μέσα στους αδένες μου. Ήθελε οπωσδήποτε να βγει έξω. Αυτού του είδους οι επιθέσεις έχουν πάντα και μια λανθάνουσα σεξουαλική ροπή.  Βρήκαμε έναν και του επιτεθήκαμε. Είχε φάει ξύλο αλλά περισσότερο ξεφτίλισμα. Μετά πρότεινα να τον κατουρήσουμε και τους άρεσε, αλλά δεν μας ερχόταν κατούρημα. Οπότε σκεφτήκαμε ότι για να μας έρθει θα πρέπει πρώτα να χύσουμε και τον βάλαμε με το ζόρι να μας γλείψει. Μερικά τα πήρε και δύο μαζί. Τελικά τραβήξαμε μαλακία και χύσαμε στο πρόσωπό του. Μετά τον κατουρήσαμε."

 

Η παραπάνω αφήγηση έγινε μέσα στη ψηφιακή θαλπωρή του facebook: με προσέγγισε φιλικά στέλνοντας μου μερικά χιουμοριστικά video. Από το ύφος του (αμφίρροπα ποστ για φασιστικές επιθέσεις), το στιλ (skinhead, έκπτωτοι άγγελοι, σατανισμός) και κυρίως, τα ευρύτερα διαδικτυακά κουτσομπολιά, η φιγούρα του συνδεόταν θαμπά με Χρυσή Αυγή. Τον ρώτησα ανοιχτά για τη πολιτική του διαγωγή. Μου είπε ότι ήταν πολύ ενεργό μέλος, συμμετείχε σε φασαρίες, αλλά τώρα παραμένει φίλος και σπουδάζει κομμωτική. Από τo σύνολο της διήγησής του συμπέρανα ότι το κυβερνο-φλερτ (μεταξύ φτωχών) είναι πολλές φορές αξεδιάλυτο από την αυτο-βιογράφηση (της παραφροσύνης). Η ψηφιακή ομίχλη παρασύρει τους ανθρώπους σε εξομολογητική φρενίτιδα. Τι ωθεί κάποιον να αποκαλύψει σε αγνώστους ιστορίες που θα εμπιστευόταν μόνο στο ψυχαναλυτή του; Απάντηση: πολλές φορές, η διήγηση βαρβαροτήτων συμβάλλει σε ένα είδος χολιγουντιανής αυτο-μυθολόγησης. Απανωτές σεκάνς καφρίλας μπορούν  να μετατρέψουν ένα chat σε εκτροχιασμένο άρλεκιν, δηλαδή σε μια ακατάσχετη σεξουαλική επιδειξιομανία. Ανακατεύοντας σπαράγματα αταβιστικής μνήμης και live ρεπορτάζ από την προσωπική του κλειδαρότρυπα, ο  νεαρός φιλοτέχνησε για χάρη μου μια ναζιστική τσόντα (σε συνέχειες). Το ‘δες πόσο Χρυσαυγίτης είμαι’ μεταφράζεται εδώ σε ‘δες πόσο καύλας είμαι’. Να μερικά αποσπάσματα:

[ΧΑ] Αυτά σκεφτόμουν στο σπίτι ενός φίλου καθώς κατουρούσα επειδή είχα πιει μπύρες και μου χούφτωνε τον καυλωμένο πούτσο ένας άλλος φίλος, η πούτσα μου ήταν σούστα και το κατούρημα έβγαινε σαν ζεστό ρυάκι

[Εγώ] Οι φίλοι σου είναι ενεργά μέλη της χρυσής αυγής;

[ΧΑ] Τώρα δεν είμαι μέλη πια, μόνο στο παρελθόν, από εκεί γνωριστήκαμε στην ουσία αλλά και οι τέσσερις ξέρουμε κατά βάθος ότι αντί για υγρά και σφικτά μουνάκια προτιμάμε στητά κωλαράκια

[Εγώ] Τι στιλ έχουν; 

[ΧΑ] Παιδιά παιδιά της διπλανής πόρτα, με εξαίρεση των πρώην μου που έχει γίνει πλέον τραβεστί και είναι κάτι σαν σταρ

(εγώ) Αυτά τα παιδιά είπες δεν είναι πια χρυσαυγίτες ε;

[ΧΑ]Είναι. Δες καθαρά τα δεδομένα

(εγώ) Και το τραβεστί;

[ΧΑ] Το τραβεστί είναι ένας πρώην φίλος που ντύνεται στα κρυφά από τους άλλους, κλείνει ραντεβού μέσω ίντερνετ

(εγώ) Και είναι και αυτό στη  χ.α ενεργό μέλος, ή απλώς φίλος με παιδιά της χ.α όπως εσύ και οι φίλοι σου;

[ΧΑ] Απλός φίλος (του χώρου)

(Εγώ) Παλιά πηγαίνατε μαζί στο πάρκο με τα παιδιά αυτά και παίζατε ξύλο;

[Χ.Α]Ναι, πηγαίναμε και ψάχναμε φασαρίες, προσπαθούσαμε να κρατάμε χαμηλούς τους τόνους αλλά υπήρχαν περίοδοι που πηγαίναμε σώνει και ντε να πλακωθούμε, να δείρουμε, και ει[sic] δυνατόν να πηδήξουμε.

(εγώ) Το ‘ει[sic] δυνατόν να πηδήξουμε’ ήταν συμφωνημένο, το χατε συζητήσει από πριν;

[ ΧΑ]Βγήκε, από κάποιο σημείο και μετά ξέραμε γιατί πηγαίναμε

[εγώ] Πριν πάτε στο πάρκο είχατε ξανακάνει σεξ; Εννοώ με αγόρια

[ΧΑ] Όχι, εγώ προσωπικά το μόνο που είχα κάνει ήταν να τραβήξω μερικές φορές μαλακία παρέα με κάτι φίλους παιδικούς

(εγώ) Και οι πρώτες σου ομοφυλοφιλικές εμπειρίες ήταν στον πάρκο, εκεί στις φασαρίες;

[ΧΑ] Ναι, με το ένα παιδί σε κάποια φάση ήρθαμε και πιο κοντά, αρχίσαμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας, και ξέρεις πώς αρχίζουν αυτά

(εγώ) Την πρώτη φορά, φιλιόσαστε και μεταξύ σας την  ώρα που γαμούσατε το στόχο σας;

[ΧΑ] Όχι, δεν κάναμε τίποτα μεταξύ μας, στην αρχή ήταν κάτι σαν μύηση, μετά γίναμε λίγο πιο χάρτνκορ, τρέχαμε σαν δαιμονισμένοι στα πάρκα με τις πούτσες τίγκα καυλωμένες και τραβούσαμε μαλακίες ο ένας στον άλλο.

 

Παραπαίοντας ανάμεσα σε πορνογραφικά στιγμιότυπα (πούτσες, καύλες, τραβεστί, κατουρήματα κτλπ), ο συνομιλητής ξεστόμισε ένα σύντομο και μεστό μανιφέστο αυτο-κατανόησης: η επίθεση στους gay του πάρκου είναι μια ‘μύηση’, το προκαταρκτικό στάδιο μιας σεξουαλικής κραιπάλης. Προσοχή όμως: η καφρίλα δεν είναι ένα προσωρινό καμουφλάζ. Είναι το σταθερό φετιχιστικό ένδυμα -- το όχημα --  της καύλας. Σύμφωνα με τη διήγηση του, η βιαιότητα ως ερεθισμός συνεχίζεται ακάθεκτα, πολύ μετά, την ωρίμανση της σεξουαλικής συνείδησης. Να πως περιγράφει μια μεταγενέστερη συνουσία με ένα συναγωνιστή.

[ΧΑ] Προχθές πήγα με έναν συναγωνιστή και του έγλειψα με πάθος την κωλοτρυπίδα, μετά τον πήδηξα βίαια, ενώ έφερε αντίσταση και τελικά του έφυγε το σπέρμα ενώ τον πηδούσα ιεραποστολικά με τα πόδια του σηκωμένα και λυγισμένα

[εγώ]Αυτός είναι επισήμως στρέιτ ή γκέι;

[ΧΑ]Στρέιτ

[Εγώ]Και συμμετέχει ενεργά στις δραστηριότητες της χ.α; Pάει ρίχνει ξύλο και τέτοια;

[ΧΑ] Ναι, με είχε καυλώσει πολύ που έφερε αντίσταση, αλλά το πάθος μου και η καύλα μου ήταν τόσο δυνατά που τον χρησιμοποίησαν σαν αντικείμενο, σαν το προσωπικό σκεύος πάνω στο οποίο βγάζω τις καύλες μου

 

Το σεξ γιορτάζεται σα μια παιγνιώδης σαδομαζοχιστική σκηνοθεσία. Η χρήση της βίας προσγειώνει μια κινηματογραφική ονείρωξη (σταρ-τραβεστί, μάχη σώμα με σώμα, απρόθυμοι στρέιτ άνδρες) μέσα σε ένα περιβάλλον οικειότητας (το πάρκο, το ψωνιστήρι, οι φίλοι). Αυτή η πρακτική δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη, ούτε αποκλειστικά ελληνο-ναζί. Πρόκειται για μια από τις πιο παραδοσιακές (και θεμιτές μορφές) παραβατικής μυθολογίας. Το ξύλο, το άγριο σεξ, η φασιστική αισθητική [οι τιράντες, οι αρβύλες, τα δερμάτινα, ακόμη και οι σβάστικες] είναι βαθειά παραδοσιακές -- σχεδόν στερεοτυπικές – μορφές σεξουαλικής ελευθεριακότητας: Μετατρέποντας την υποταγή, το μίσος και τον αυτο-εξευτελισμό σε ηδονιστικό παιχνίδι, η S/M κουλτούρα, εδώ και χρόνια, εξορκίζει τη συμβολική δύναμη του φασισμού. Καθώς ο ναζί μεταμορφώνεται σε σεξουαλικό εξάρτημα, ό,τι κάποτε βιώθηκε ως τρόμος, επιστρέφει σα χάδι. Πρόκειται φυσικά μόνο για ένα genre φετιχισμού. Σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο του ομοφυλοφιλικού πολιτισμού. Αποτελεί όμως μια φημισμένη σελίδα από το βιβλίο των ηδονών. Και μια από τις πιο χαριτωμένες παραλλαγές αυτού του genre ενσαρκώνεται χαρούμενα στη φιγούρα του Έλληνα κάφρου.

Εδώ και χρόνια η λαϊκή/μαζική κουλτούρα παράγει έκρυθμες φαντασιώσεις γύρω από το ασύδοτο--political in-correct--σεξουαλικό ταπεραμέντο του μπάρμπα από την επαρχία, του ταξιτζή, του φορτηγατζή, του μπάτσου-- δηλαδή όλων εκείνων των επαγγελματικών ομάδων που σήμερα θεωρούνται άτυπα ως κύριες δεξαμενές ψήφου, ήθους και ύφους της Χρυσής Αυγής. Αυτά εγχώρια στερεότυπα ανταγωνίζονται σε αίγλη ασυδοσίας, τo bondage ηδονισμό της Δύσης (δηλαδή τους μεσήλικες γιάπηδες που περιφέρονται σα στιλιστικές κονσέρβες [δερμάτινα, καρφιά, αλυσίδες] στα sex-πάρτι του Λονδίνου και τη Νέας Υόρκης). Η σεξουαλική απόλαυση της ελληνικής καφρίλας είναι ένα από τα πιο εκστατικά και υπερμοντέρνα δώρα του νε-ελληνικού πολιτισμού. Έπικοινωνεί έντονα με τη mainstream κουλτούρα μέσα από πολιτισμικό μοτίβο ‘Greek-καμάκι’ κτλπ.

Πέραν της γραφικότητας, είναι σχεδόν κοινό μυστικό για πολλούς gay ευζωιστές, ότι κανένα πάρτι στο Παρίσι ή στο Λονδίνο, δε συγκρίνεται με τον ερωτικό εξωτισμό που προσφέρει  ο συνδυασμός χαζό-μαγκιάς, χυδαιότητας και σοφίας του ταξιτζή-με-το-κομπολόι. Πρόκειται για ένα περιστασιακά ομο-ερωτικό ζώου που τώρα πια συναντά κανείς κυρίως στις μεσογειακές επαρχίες ή στην Aνατολική Ευρώπη. Αυτός ο τύπος κυλιόμενου, ‘flaneur-κωλομπαρά’ φαντάζει πια σα μια ιστορική ανορθογραφία – ένα προϊόν που φωσφορίζει σαν εξωτικό φρούτο μέσα στο σούπερ μάρκετ των σύγχρονων σεξουαλικών φαντασιώσεων. Η φιγούρα του προσδίδει μια αύρα ‘άγριας αυθεντικότητας’  σε ό,τι ο σύγχρονος gay μπορεί να αγγίζει μόνο σαν ένα μυθικό εμπόρευμα ή σα μια οπτική ψευδαίσθηση από το παρελθόν. Ιδωμένος μέσα από αυτήν την προοπτική, ο Έλληνας κάφρος μοιάζει με μια τσόντα που κλωτσήθηκε αγρίως έξω από την οθόνη, ένα πορνογράφημα που άφησε τον κόσμο της εμπορικής νομιμότητας για διαχυθεί στο χάος της ιστορικής ζωής.

Η επέμβαση της Χρυσής Αυγής μέσα σε αυτό το σύστημα σεξουαλικών φαντασιώσεων προκάλεσε μια ιδεολογική αντιστροφή. Πριν είχαμε τη μετατροπή της καφρίλας σε σεξουαλικό παιχνίδι. Τώρα βιώνουμε τη μετατροπή του σεξουαλικού παιχνιδιού σε ναζισμό. Η σεξουαλική βία μετουσιώνεται σε κοινωνική βία. Και όλο αυτό γίνεται με έναν τρόπο κυνικό, κανιβαλικό και απροσχημάτιστο.  Να τι λέει ο ‘φίλος’ μας για το ηθικό πρόσημο της βίας:

(εγώ) Όταν πλάκωνες τους ανθρώπους δεν το μετάνιωνες ποτέ;

[ΧΑ]Όχι δεν είχα ενοχές, το έκανα για να βγάλω το θυμό που είχα μέσα μου

(εγώ) Είχες μοιραστεί αυτήν την ιδέα (περί θυμού) με άλλους; Αισθάνονται και άλλοι έτσι;

[ΧΑ] Εγώ όταν έχω θυμό, τον βγάζω σε ένα τρίτο τυχαίο, ο καθένας το κάνει για τους δικούς του λόγους

(εγώ) Δε τους συζητάτε;

[ΧΑ] Άλλος το κάνει γιατί είναι ψυχικά διαταραγμένος, άλλος για να βγάλει τα απωθημένα του, άλλος γιατί έτσι νιώθει δυνατός, απλώς γίνεται η πράξη, επισήμως υπάρχει όμως μια δικαιολογία, η βιτρίνα. το εθνικό καλό

(εγώ) Όταν συμμετέχεις στη βία αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένα άλλο άσχετο μη-ιδεολογικό κίνητρο μέσα σου;

[ΧΑ] Φυσικά, δεν είμαι κουτός, έχω πλήρη συνείδηση του τι κάνω και γιατί το κάνω. Και σίγουρα ξέρω ότι το εθνικό καλό είναι στην ουσία προπέτασμα, κατάλαβες παλιόπουστα;

(εγώ) Οι άλλοι το έχουν εκφράσει έτσι ποτέ; το έχουν διατυπώσει όπως εσύ τώρα;

[ΧΑ] Οι περισσότεροι όχι, είναι minions, άβουλα πιόνια στο πολιτικό παιχνίδι του Μιχαλολιάκου που εξυπηρετεί το ευρύτερο σύστημα.

(εγώ) Εσύ που το κατανοείς όλο αυτό όμως, πως συνεχίζεις να το απολαμβάνεις;

[ΧΑ] Ακριβώς επειδή το κάνω συνειδητά

(εγώ) Δηλαδή το βλέπεις ως παιχνίδι ως θεατρικό χόμπι, ως ψυχική απόλαυση;

[ΧΑ] Ως εκτόνωση

 (εγώ) Συστήθηκες ως αντι-ναζιστής.

[ΧΑ] Κατά βάθος είμαι αντι-ναζιστής.

(εγώ) Είσαι αντιναζιστής ιδεολογικά/διανοητικά, αλλά συμμετέχεις στη βία όπως κάποιος κάνει σεξ; Επειδή είναι ερεθιστικό; Αυτό εννοείς;

[ΧΑ] Είναι κατά κάποιο τρόπο μια μορφή εκτόνωσης συναισθημάτων. Φορτίζομαι συναισθηματικά, το έχω αυτό.

(εγώ) Αλλά αν έχεις τέτοια ιδεολογική αντίληψη πως μπορεί και λειτουργεί η εκτόνωση; Το λογικό θα ήταν να εκτονώνεσαι σπάζοντας κεφάλια χρυσαυγιτών.

[ΧΑ]Είναι όπως όταν τραβάς μαλακία. Με τους χαίτες έχω ιδεολογικό άλλοθι

(εγώ) Το οποίο όμως δεν ενστερνίζεσαι

[ΧΑ]Δεν έχει να κάνει

(εγώ) Δε σου έχει έρθει απλώς να πλακώσεις τους χρυσαυγίτες; Να σιχαθείς αυτούς για τη βλακεία τους; Και αυτό εκτόνωση είναι

[ΧΑ] Δε συμφέρει


Τι καταμαρτυρούν οι παραδοξότητες του παραπάνω διάλογου και ειδικά οι δηλώσεις του τύπου ‘ξέρω καλά ότι οι φασίστες είναι πολιτικά πιόνια, αλλά συμμετέχω γιατί με εκτονώνει: είμαι αντιναζιστής αλλά ναζιστής’; Ότι σε αντίθεση με τη σχηματική ανάλυση πολλών εμβριθών αναλυτών, η βαρβαρότητας δεν είναι (απαραίτητα) μια α-συνείδητη εμπλοκή με το φρικαλέο: η κτηνωδία δεν είναι το προϊόν μια ιδεολογικής πλάνης. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό που περιέγραψε η Χάρα Αρεντ ως μπαναλιτέ του κακού (το κακό σα μια ρουτίνα σαδισμού, εκτελεσμένη από υπαλλήλους βυθισμένους σε μια νιρβάνα ορθολογικής βαναυσότητας). Σε αυτό το δράμα  υπάρχουν παίκτες που αναγνωρίζουν καθαρά τον ηθικό κανιβαλισμό της πράξης τους. Τοποθετούν αυτόν τον πολιτικό πρωτογονισμό πάνω σε μια αφροδισιακή βάση: η κακία είναι σέξι, διασκεδαστική και εκτονωτική. Επομένως το διαβολικό στοιχείο είναι συνειδητό. Για την ακρίβεια η γνώση του κακού βιώνεται ως απόλαυση. Δεν είναι μόνο μια εθνική φοβία ή μια χειρονομία απόγνωσης. Είναι ένα ‘γυμνό γεύμα’ καύλας, μια ολοκληρωτική γιορτή ενστίχτου.

Πολλοί αναρωτιούνται πώς γίνεται η ομοφυλοφιλία να συμφιλιώνεται με τη Χρυσή Αυγή, εφόσον το καταστατικό της την καταδικάζει απερίφραστα; Μα ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα θέατρο ενστίχτου. Η καύλα βιώνεται σαν ένα παιχνίδι ρόλων, μια παράσταση που λαμβάνει χώρα έξω από το παλκοσένικο της κρεβατοκάμαρας ή τα exclusive rooms ενός sex club. Αντί για την μίμηση μιας κακοποίησης (του slave από ένα master) -- ή το κωλομπάρεμα ενός gay από ένα Έλληνα τσομπάνη (που ούτε  ξέρει, ούτε σέβεται τα δικαιώματα των gay)-- η βιαιότητα (υλική και ιδεολογική) φοριέται ως ένα αγιοστέφανο λαγνείας: ο εραστής απευθύνεται στο στόχο, όπως ένα θύτης στο θύμα του. Ο ανορθολογισμός, το μίσος και η ασυδοσία λειτουργούν σαν κάλεσμα σε βακχικό όργιο, μια performance αυτο-θεοποίησης. ΄Οσο πιο αντι-gay, τόσο πιο δημοφιλής στους gay. Η τάση του συνομιλητή μου να με αποκαλεί πούστρα, καριόλα κτλπ αποτελεί ένα παραληρηματικό παράδειγμα αυτής της τεθλασμένης γεωμετρίας καύλας και θεατρινισμού. Μερικές στιγμές ο λόγος του βγαίνει εντελώς εκτός ελέγχου, ανακατεύοντας σκυλάδικες ατάκες με μανιφέστα ανεστραμμένης ηθικής,  σαν να βάζει στο μίξερ Σφακιανάκη με Ζαν Ζενέ και Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Ορίστε μερικά πιπεράτα αποσπάσματα για το τέλος.

[ΧΑ] Πάρε με τώρα, καίω ολόκληρος από έρωτα

(Εγώ) Για ποιον;

[ΧΑ] Για έναν

(Εγώ) Ζωγράφισε τον έρωτα σου σε ένα χαρτί και θα περάσει

 [ΧΑ] Άντε γαμήσου, γαμιέσαι, μουνόπανο, σε[sic] εξομολογούμαι τον έρωτά μου κι εσύ με δουλεύεις, σου λέω αυτό που έκανα, παπάρι. πάρε με τηλέφωνο. Να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Είσαι 090

(εγώ) Εμ, δε μπορώ να το κάνω αυτό

[ΧΑ] Γαμιέσαι τότε

(Εγώ) Καληνύχτα

[ΧΑ] Κάνε μα χειρότερα απ 'ό,τι είμαι αυτός είναι ο ρόλος σου, παλιοπουτανάκι του καπιταλισμού. Γαμημένη, καριόλα, σε γαμάω, πουτανάκι

(Εγώ) Δε με καυλώνεις έτσι όμως, αν αυτός ειναι ο στόχος σου δηλαδή

[ΧΑ] Θέλω να σε γαμήσω ακάποτα και να χύσω μέσα σου, μέσα στην κωλοτρυπίδα σου

(Εγώ) Είσαι όμως θαυμάσιος σεναριογράφος

[ΧΑ] Γουστάρεις καριόλα;

(εγώ) Όχι, διασκεδάζω όμως, μου δίνεις πολύ υλικό

[ΧΑ] Υλικό προς αυνανισμό;

(εγώ) Όχι για θέαμα

[ΧΑ] Παλιοπουτάνα

 

(εγώ) Εσένα σε έχουν γαμήσει ποτέ;

 

[ΧΑ]Όχι, καριόλα

 

(εγώ) Δε το πιστεύω

 

[ΧΑ] Εσένα παλ-ι-όπουστα;

 

(εγώ) Πάντως στη φωτογραφία μοιάζει με κλασικό γκέι, φέρνεις κάτι από το Μελισσανίδη

 

[ΧΑ] Σκάσε γαμιόλα, γαμιέσαι καριόλα

 

[...]

 

[ΧΑ]Θέλω να σου κάνω έρωτα και μόλις τελειώσουμε να σε μαχαιρώσω. Στην καρδιά. ΄Ηδη αισθάνομαι τη μοναδική αίσθηση του να προσπαθείς να ξεφύγεις κι εγώ να στέκομαι από πάνω σου και να χώνω το μαχαίρι πιο βαθιά

(εγώ) Μαχαίρι είναι η πούτσα στη γλώσσα των τραβεστί. Ένα άρλεκιν είσαι. Τα λες αυτά και καυλώνουν οι νεότεροι. Εγώ είμαι κάπως αλλού. Γενικά η actual βία δε με αρέσει. Και δε μπορώ το θάνατο. Η ιδέα ότι πλάσματα με πούτσο πεθαίνουν με στεναχωρεί

[ΧΑ] Κάποια στιγμή θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς. Γιατί να μην έχεις αυτόν τον μεγαλοπρεπή θάνατο;

(εγώ) Δεν είναι μεγαλοπρεπής. Δεν έχει έκσταση μέσα του. Είναι κλισέ και αντιγραφή. Σαν παλιό ροκ. Εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος. Μοντέρνος προλετάριος. 

 

Η βία στον παραπάνω διάλογο είναι αξεδιάλυτη από τη διέγερση της φαντασίας: ο φασισμός εδώ είναι η υιοθέτηση αιματηρών ρόλων, η ατελείωτη θεατρικοποίηση της ζωής. Όπως ακριβώς ένα χεβι-μεταλάς ντύνεται σατανιστής, έτσι και ο χρυσαυγίτης ντύνει την ερωτικότητα με τα κλισέ των ποιητικών του εμμονών (μεγαλοπρεπής θάνατος, μαχαίρια, καρδιά). Η ελαφρότητα της κατάστασης δεν αναιρεί το διάχυτο σκοταδισμό της. Το όριο ανάμεσα στη φρίκη και τη διακωμώδηση της δεν είναι ασφαλές και αδιαπέραστο. Δεν  πρόκειται για μια ποπ τσιχλόφουσκα που υποδύεται τον Κόναν. Η ευκολία με την οποία ένας ‘φιλικός διάλογος’ μεταστρέφεται σε σεξιστικό βρισίδι αντανακλά την ευκολία με την οποία η πολιτική συμπεριφορά μετουσιώνεται σε ζωικό ένστιχτο. Η διαφορά ανάμεσα στη χαζομάρα και την τραγωδία είναι πιο εύθραυστη από ποτέ.

_____

O Aλέξανδρος Παπαδόπουλος είναι ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ

Ελλάδα
24

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

15 σχόλια
Έκανα πέτρα την καρδιά και το διάβασα. Οχετός και παραλήρημα. Ακούγεται σαν "εμετός με στραγάλια" (όρος παρμένος από το "Θείο Τάκη").Δεν πρέπει να συγχέεται η ακροδεξιά διαταραχή της προσωπικότητας με την ομοφυλοφιλία. Όση σχέση έχω εγώ, ένας 40 χρονος ομοφυλόφιλος γιατρός που προσπαθώ να ζήσω μια αξιοπρεπή ζωή με τη σχέση που διατηρώ 8 χρόνια με αυτόν τον διαταραγμένο τύπο που αναζητά επιβεβαίωση και ηδονή μέσα από τις εξουσιαστικές σχέσεις που αναπαράγει η ΧΑ, άλλη τόση σχέση έχει ένας ετεροφυλόφιλος συνάνθρωπός μας, με έναν κατά συρροή δολοφόνο και κακοποιό γυναικών ή με έναν επίσης ετεροφυλόφιλο χρυσαυγίτη που μετά μπορεί να αποφασίσει ότι πρέπει να θανατωθούν οι ομοφυλόφιλοι "σύντροφοί του".
Ενστάσεις, που έγκεινται κυρίως στα εξής: στη μονομέρεια και το μονοδιάστατο χαρακτήρα της οπτικής του γράφοντα, και στην (ηθική;) σκοπιμότητα του γραπτού. Σχετικά με το πρώτο, είναι βέβαια πολύ εύκολο, να αποδώσουμε σε αρχέγονα, κτηνώδη ένστικτα τον αυταρχισμό και την (εθνικιστική) βιαιοπραγία, ή, όπως με έκπληξη ανέγνωσα σε μερικά σχόλια, να τοποθετήσουμε στον επιθετικό τη στάμπα της ψυχοπαθολογίας. Κατανοώ το εγχείρημα να ειδωθεί ο αυταρχισμός ψυχοδυναμικά, σε εσω-ατομικό πλαίσιο. Πάραυτα συνιστά αβλεψία και -τολμώ να πω- επικίνδυνη αμέλεια να αφήνει κανείς στην άκρη το μακρο-κοινωνικό επίπεδο, εντός του οποίου εξελίσσονται τα εν λόγω φαινόμενα. Σχετικά με το δεύτερο, έχω τον ακόλουθο προβληματισμό. Τι ακριβώς εξυπηρετεί η γνώση ότι αυτός ο ίδιος, ο in extremis και αποθηριωμένος «οπαδός» μιας (όποιας) εξτρεμιστικής οργάνωσης, ασκεί τη βία ως αφροδισιακό εργαλείο, έστω και αν ο ίδιος φέρει τα διακριτά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που απορρίπτει; Ενδιαφέρουσα γραφή, αλλά κλισέ, πολλά κλισέ. Και Nick Drake; Τα μάτια μου!
Αν διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο θα προσέξετε ότι επιτίθεμαι από την πρώτη φράση κι όλας -- στην αντίληψη του νεο-ναζί ως κατεπιεσμένου gay -- η βία δεν είναι το κάλυμμα σεξουαλικότητας -- συνιστά από μόνη της μια μορφή συνειδητής --εκπεφρασμένης -- εξωστρεφούς σεξουαλικότητας -- μια ερωτική και μαχητική θεατρικότητα -- που μιλάει για τον εαυτό της τέτοια. Αυτός που μιλάει για το νεο-ναζισμό ως σεξουαλικότητα είναι ο ίδιος ο νεο-ναζί -- το κείμενο μετέχει στη λαϊκή ιστορία μιας ιδέας--και τους απρόσμενους εκφραστές του. Η προτροπή μου είναι να διαβάσουμε την περιπλοκότητα του παρόντος -- περιγράφω τη χρυσή αυγή ως ένα πρωτογενές πλυντήριο πολιτισμικών επιρροών. Ασκεί κριτική στην τάση για αφηρημένες αναγνώσεις μιας παγιωμένης και διαχρονικής 'ουσίας' ενός νεο-ναζί. Εστιάζω σε μία ιδάζουσα περίπτωση ακριβώς για να τονίσω αντιστικτικά το πόλεμο των στερεότυπων -- τη μάχη 'των κλισέ' -- ανάμεσα στις επίσημες αναγνώσεις της βίας-- και τις ανεπίσημες--από τα κάτω μικρο-ιστορίες (δείτε την αλλοπρόσαλλη σχεση του θύματος με το ιδεολογικό οπλοστάστιο της χρυσής αυγής). Το κείμενο τονίζει οι σεξουαλικές κουλτούρες-- και όχι κάποια πάγια ψυχολογικά χαρακτηριστικά -- είναι μια σελίδα από το βιβλίο της φρικης. Κάθε άλλο παρά μονομερές είναι. Και αν λέει κάτι είναι: ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με δόγματα-- ας αφήσουμε τα ιστορικά υποκείμενα να μιλήσουν για την αντιφατικότητας της συνείδησης τους και το χάος της υποκειμενικότητας τους.
Ευχαριστώ για την απάντηση.Όπως το θέτετε ή/και όπως το αντιλαμβάνομαι, η βία αποτελεί το σύμβολο μιας δεδομένης σεξουαλικότητας και η νεοναζιστική έκφανση που της προσδίδεται, δεν είναι παρά η παγιωμένη εγγραφή/αναπαράσταση του στερεοτύπου που θέλει το νεοναζί να ταυτοποιείται με την ομοφυλοφιλία. Η Χρυσή Αυγή συνιστά τω όντι ένα χωνευτήρι κοινωνικοπολιτιστικών συνιστωσών, μια άτακτη συσσώρευση ανομοιογενών χαρακτηριστικών, εντούτοις θεωρώ καίρια την ολιστική εξέταση ανάλογων ζητημάτων. Προσωπικά, δε θα επέλεγα ένα ιδιάζον περιστατικό προς γενίκευση, αντιθέτως θα προτιμούσα τη μελέτη της όποιας μικρο-ιστορίας σε ολόκληρο το φάσμα της έκτασης και εξέλιξής της. Η εργογραφία περί ναζιστικής θηριωδίας κάνει λόγο για συνθήκες αλληλεπίδρασης και δεν αμελεί το περιβάλλον. Έστω, όμως, ότι ο αποθηριωμένος άνθρωπος το κάνει, επαναδιατυπώνοντας μια ηθική αντι-ηθικής, μέσα από μηχανισμούς άμυνας και αναπαραγωγικές διεργασίες ψευδο-ιδεολογίας - όταν αυτό συντελείται εν γνώσει, όπως μας παρουσιάσατε, μιλάμε τότε για εγγενή χαρακτηριστικά, για μίσος μη αναστρέψιμο; Προσωπικά, δε διέκρινα μιαν αφηρημένη, ασυνείδητη στρέβλωση, αλλά ένα δόγμα, που γίνεται φαγοπότι εκτόνωσης, κατά τα λόγια του υποκειμένου. Έχει δε βαρύνουσα σημασία να αναλογιζόμαστε κριτικά τη χρηστότητα της ερευνητικής μας δράσης: ωραία ως το σημείο που φωταγωγήσαμε τις -διόλου αμφισβητήσιμες- θεμελιακές αντιφάσεις μιας ενδοχώρας, ωστόσο, και επιμένω, προς τι αυτή η εικονογράφηση; Θέλω να πω, τα ιστορικά υποκείμενα μιλούν και αναδιπλώνουν μια πραγματικότητα στρεβλώσεων, ή τουλάχιστον ένα μέρος της πραγματικότητας αυτής. Πού πάει αυτή η γνώση; Στο ψυχιατρείο, στης φυλακής τα σίδερα, ή μήπως προετοιμάζει τους στομάχους μας για τις αυριανές κτηνωδίες; Θέτετε το ρεαλισμό μιας εν είδει σεξουαλικής κουλτούρας, τις ολέθριες συνέπειες της οποίας θα βιώσω και εγώ και εσείς, αλλά δε βλέπω λύση, αν με νοείτε.
Με ρωτάτε σε τι μπορεί να είναι χρήσιμη η αποτύπωση των υλικών μιας τραγωδίας; Είναι σαν να μου λέτε: σε τι μας βοηθάει ένα ντοκιμαντέρ για το νέο-ναζισμό αν δε παρέχει εύπεπτα προπαγανδιστικά συνθήματα; Νομίζω ότι είναι άκυρο το ερώτημα -- ή μάλλον εκτός θέματος. Σε τι χρησιμεύει η ιστορία ή η ζωγραφική του κτηνώδους; σε τίποτα και ενδεχομένως σε όλα.
Παρανοήσατε. Κανείς δε μίλησε για ανακουφισμένα στομάχια, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς αναρωτιέμαι, είναι αν θέλετε η μόνιμη συνθήκη στο διηνεκές της επιστημονικής έρευνας: η γνώση δεν είναι άκριτη, ιδίως δε, όταν επιφέρει άμεσες συνέπειες στον άνθρωπο και στα πράγματα. Μια καλειδοσκοπική οπτική της πραγματικότητας μοιάζει, από μόνη της, σαν άγονο χωράφι. Σας ρωτώ για τις ερμηνείες, αφ' ενός, που συνάγονται της οπτικής που παρουσιάσατε, και αφ' ετέρου για τις δράσεις, που προκύπτουν από τις ερμηνείες αυτές, εφόσον εξετάζουμε ένα ζήτημα κοινωνικό. Κάνετε λόγο για υποκειμενικότητες, υποκειμενικότητες που -μεταξύ άλλων- σκοτώνουν. Δεν είναι τέχνη, δεν είναι ποίηση, δεν είναι καν φροϋδικό ανάγνωσμα, είναι μια απτή, τρομαχτική και φρικαλέα πραγματικότητα. Και σας ρωτώ, ίσως έτσι ακουστεί πιο σαφές, ποια είναι η ουσία της γνώσης ότι αυτός ετούτος που με γρονθοκόπησε στο πάρκο την περασμένη εβδομάδα μου μοιάζει κάπως, ως ένας ακόμη ομο-, και έχουμε λέει, μια κοινή -τουλάχιστον- αφόρμηση, την οποία εκείνος -για τους όποιους λόγους, οι οποίοι δε (μου) αποσαφηνίστηκαν- θωρεί μέσα από το γυαλί ενός παραμορφωτικού καθρέφτη; Αποτιμώντας την αντι-ηθική, ξέρετε, δε με ενοχλεί τόσο η βάναυση σκέψη (όσο κι αν με πληγώνει, είναι ένας τόπος στον οποίο δε δύναμαι και δε δικαιούμαι να επέμβω), αλλά η πρακτική εφαρμογή της βάναυσης σκέψης, η ψηλαφητή μεταφορά της, εκεί, πάνω στη σάρκα, πάνω στον άνθρωπο.
είναι σαν να με ρωτάτε: σε τι χρησιμεύει να σκαύεις μέσα σε ένα τραύμα-- να αναζητάς τα υλικά του τρόμου -- και να βλέπεις μια σκοτεινή αντανάκλαση του εαυτού σου.πάντως το κείμενο δεν λέει καν αυτό: ο θύτης δε μου μοιάζει -- δεν είναι ομο-ερωτικό μου αντίγραφο -- το κείμενο λέει ξεκάθαρα το εντελώς αντίθετο: οι ανθρωποι δε διαχωρίζονται σε ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους-- αλλά σε μαριονέτες και σκηνοθέτες των ορμών τους -- τόσο απλά. σε ανθρωπους που παίζουν ανοιχτα με τον ηδονισμό της βίας και ανθρωπους που μεταστρεφουν τον ηδονισμό σε πολιτική της βίας. Μην πουριτανεύετε ενα πρωτογενές σωμα αλήθειας ζητώντας του λύτρα ηθικής σκοπιμότητας. Χίλιες απαντήσεις μπορούν να σας δοθούν επ' αυτού: απελευθερώνοντας συνειδητά και ελευθεριακά κάθε ηδονισμό -- συμπεριλαμβανομένου τον ηδονισμό της γραφής -- πολεμάμε τέρατα προς πασα άλλη κατεθυνση. Make love not war. αυτό λέει το κείμενο. τόσο απλά.
είναι σαν να με ρωτάτε: σε τι χρησιμεύει να σκαύεις μέσα σε ένα τραύμα-- να αναζητάς τα υλικά του τρόμου -- και να βλέπεις μια σκοτεινή αντανάκλαση του εαυτού σου.πάντως το κείμενο δεν λέει καν αυτό: ο θύτης δε μου μοιάζει -- δεν είναι ομο-ερωτικό μου αντίγραφο -- το κείμενο λέει ξεκάθαρα το εντελώς αντίθετο: οι ανθρωποι δε διαχωρίζονται σε ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους-- αλλά σε μαριονέτες και σκηνοθέτες των ορμών τους -- τόσο απλά. σε ανθρωπους που παίζουν ανοιχτα με τον ηδονισμό της βίας και ανθρωπους που μεταστρεφουν τον ηδονισμό σε πολιτική της βίας. Μην πουριτανεύετε ενα πρωτογενές σωμα αλήθειας ζητώντας του λύτρα ηθικής σκοπιμότητας. Χίλιες απαντήσεις μπορούν να σας δοθούν επ' αυτού: απελευθερώνοντας συνειδητά και ελευθεριακά κάθε ηδονισμό -- συμπεριλαμβανομένου τον ηδονισμό της γραφής -- πολεμάμε τέρατα προς πασα άλλη κατεθυνση. Make love not war. αυτό λέει το κείμενο. τόσο απλά.
Τραγική, απαράδεκτη και αηδιαστική χρήση λόγου. Δεν αρμόζει σε ηλεκτρονική εφημερίδα παρά μόνο σε προσωπικό blog για πειραγμένους αναγνώστες. Αφού ανεχτήκαμε την επιτηδευμένη άνευ λόγου και νοήματος γλώσσα του αρθρογράφου, φτάσαμε να διαβάζουμε αηδιαστικούς διαλόγους που δεν αποτελούν επιχείρημα για καμία θέση. Υπάρχουν απλά και μόνο για να σοκάρουν και να προκαλέσουν εντύπωση.
Στα παραπάνω θα προσέθετα την εμμονή με τον κλασικισμό και τις αξίες του που παραπέμπει εμμέσως στην ομοφυλοφυλική εκδοχή της ερμηνείας της αρχαίας ελλάδας και της παιδαγωγικής παιδεραστίας. Ο ναζισμός βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο ιδεώδες του ομοφυλόφιλου μάτσο πολεμιστή και παιδεραστή. βλ. http://gaynazis.com/ και Pink swastika http://www.defendthefamily.com/pfrc/books/pinkswastika/html/the_pinkswastika_4th_edition_-_final.htm
Για αρχη, ξεκαθαριζω οτι σιχαινομαι οτιδηποτε εχει σχεση με την ΧΑ.Στο κυριως θεμα: τι ακριβως μας λεει ο αρθρογραφος? Οτι μια μερα που ψαχνοταν στο ιντερνετ για γκομενο, πετυχε εναν γκει χρυσαυγιτη. Και? Επισης, ο γκει χρυσαυγιτης λεει ευθαρσως οτι εκανε ντου σε γκει στην αρχη ετσι για χαβαλε και μετα για να τους πηδηξει...Το οτι τα μελη της ΧΑ ειναι ατομα γεματα μισος ειναι γνωστο. Το αν ειναι και γκει, κατι που δεν συμβαδιζει με την βαση της ιδεολογιας του, παλι ειναι κατι αξιοπροσεχτο. Το γκομενιασμα ομως του αρθρογραφου με το Χρυσαυγιτη ηταν ομως ρεπορταζ? Πλιζ
ευτηχως βρεθηκε και μια να αναρωτηθει.. εγω εχω να πω οτι ο εν λογω διαλογος απο τοτε που μπηκε η χ.α στη βουλη, βρισκετε παντου και ο καθενας τον παρουσιαζει σαν δικο του.. το εχω δει σε φορουμ οπου αυτος που τα ποσταρε ειπε ''κοιταξτε τι ψαρεψα στο μαγαζι που δουλευω που μου εφερε ο φασιστας το λαπτοπ για φορματ..'' αλλος αυτοπροσδιοριζοταν αδερφη και ελεγε μετα απο ενα καθημερινο καμακι παρουσιαζω αυτο.. σημερα καθηγητης πανεπιστιμιου μας λεει οτι καβλαντιζει με πουστρακια χρυσαυγιτες..και στην τελικη αλεξανδρε παπαδοπουλε ποιο ειναι το θεμα σου? οι αδερφες? οι χρυσαυγιτες? μπορυμε δηλαδη την επομενη φορα να δουμε κ αρθρο με τιτλπο ''παρεα ψοφοφορρων του πασοκ γαμωκοπουσε ψηφοφορο της ΝΔ?? ελεος..
Το role playing ήταν και παραμένει αποδεκτότατο μέσο έρευνας, δημοσιογραφικής, αστυνομικής, κοινωνιολογικής, ψυχολογικής κλπ. Πολύ συχνά, είναι ο μόνος τρόπος άντλησης πληροφοριών, ειδικά από περίκλειστες/περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, διότι τα μέλη αυτών των ομάδων απλούστατα δεν θα απαντήσουν σε καμμία ερώτηση ειλικρινώς εάν γνωρίζουν ότι γίνονται αντικείμενο έρευνας.
καταρχας ενα ''copy paste'' ποτε δεν αποτελεσε ερευνα για τιποτα..ποσο μαλλον οτι ενας σκινχεντ καπου καποτε το 80 στην αγγλια εγινε ομοφυλοφιλος..ποια η σχεση του με την χ.α τωρα δικο σας θεμα..πραγματικα ειναι ανουσιο να κατσεις να ασχοληθεις με τετοια παπαριά! ποσο μαλλον να το βαλεις και σαν πετυχημενη ερευνα με επωνυμια σου..στερεψαμε απο επιχειρηματα για την χ.α και γραφουμε οτιναναι..
παιδια συγνωμη, το επιπεδο ηταν επιεικως απαραδεκτο, καποιος ηθελε γιατρο για να συνενοηθει εδω, λυπαμαι που δεν τα καταφερα να το παρακολουθησω ολο θα εκανα εμετο πανω στο πληκτρολογιο,αυτοξεφτιλιστικε οποιος βρισκοταν μπροστα σε τετοιο διαλογο,θα επρπεναναλαβουν γιατροι να δωσουν χαπακια, και οποιος και αν ειναι ο σεχουαλικος προσανατολισμος του μεσου απροσαρμοστου να καταφερει να το βρει με πιο υγιεις τροπους...παρολιγον να κανω εμετο κυριολεκτικα, ποια χρυση αυγη και ποια τιμη, εδω ειδαμε εναν ανθρωπο με εξαθλιωμενη συναισθηματικη φυση να παριστανει τον μεσοαστο, τρελαθηκα!
Φυσικα μην ξεχναμε οτι πολλοι λενε διαφορες ιστοριες και διηγουνται "περιστατικα" που ειτε δεν εγινα , ειτε δεν εγιναν ετσι ακριβως. Το σιγουρο ειναι οτι οργανωμενες επιθεσεις χρυσαυγιτων εναντιον γκέι, σε χωρους οπου ειναι απροστατευτοι, ειναι γεγονος εδω και χρονια. Και συνηθως μονο για ξυλο (σεξ δε νομιζω, οχι εκεινη τη στιγμη τουλαχιστον..ισως μεμονωμενα).Επισης και στο facebook υπαρχουν πολλοι γκέι που υποστηριζουν και ψηφισαν τη ΧΑ, χωρις να ξερουν οτι κινδυνευουν απ αυτη (ναι και ομως!!!!)
1)Καλα κρατει η εντυπωση πως οταν πηδας καποιον δεν εισαι ομοφυλοφυλος...μονο οταν σε πηδανε2) Το τραβεστι? πραγμα ειναι κα διατυπωνεται ετσι στο κειμενο?3) Ο τυπος αυτος νομιζω οτι σχεδον ξεκαθαρο πως πασχει απο καποια διαταραχη για να βγαζει τετοιο μισος..
Ρε παιδιά θα σταματήσετε να προμοτάρετε την Χ.Α?'Ελεος δηλαδή κάθε μέρα με αυτή θα ασχολούμαστε?Καλύτερο προμόσιον δεν θα μπορούσε να βρει.Το κείμενο πάσχει καθώς είτε θεωρεί την ομοφυλοφιλιά ως κάτι κακό άρα θέλει να την πει στους χρυσαυγίτες,είτε το ακόμα χειρότερο αντίθετο,ότι οι χρυσαυγίτες είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και μπορούν να είναι μέχρι και gay.Γενικά νομίζω ότι κάτι τέτοια δεν πολεμάνε την Χ.Α.Αν νομίζετε κάτι διαφορετικό τότε απλώς διαφωνούμε.
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο. Μόνο που δεν γίνεται σαφές, ότι τα παραπάνω δεν αφορούν στην απότομη "μαζικοποίηση" του φαινομένου Χ.Α., αλλά σ'ένα μέρος του παραδοσιακού-σκληρού πυρήνα της οργάνωσης.